Του Γιώργου Μπακόλα
Σκόραρε 14 πόντους στην πρώτη περίοδο. Αυτό σε καμία περίπτωση δε συνιστά είδηση, έστω κι αν ένα μήνα πριν είχε μόλις 11 πόντους (σ.σ η χειρότερη επίδοσή του μέχρι τότε για τη σεζόν 2005-06) στη νίκη των Λέικερς με 102-91 στο Τορόντο. Άλλους 12 έγραψε το «κοντέρ» στο δεύτερο δωδεκάλεπτο. «Συνηθισμένα πράγματα» θα πει κανείς για έναν παίκτη του επιπέδου του Κόμπι Μπράιαντ. Κι όμως! Σαν σήμερα, πριν από δέκα χρόνια, ο σούπερ σταρ των «λιμνάνθρωπων» έβγαλε είδηση! Και τι είδηση!
Ήταν 22 Ιανουαρίου του 2006 όταν οι Λέικερς φιλοξενούσαν τους Ράπτορς, σε ένα παιχνίδι όπου τίποτα δεν προμήνυε τι θα επακολουθούσε. 18.997 θεατές στο «Staples Center» βρίσκονταν σε παραλήρημα κραυγάζοντας «MVP! MVP!» όταν ο Φιλ Τζάκσον απέσυρε τον Κόμπι. Τι είχε προλάβει να κάνει ο «Black Mamba» στα 41 λεπτά και 56 δευτερόλεπτα συμμετοχής του; Απλώς… πρόσθεσε 27 πόντους στην τρίτη περίοδο και άλλους 28 (σ.σ. από τους συνολικά 31 της ομάδας του σε αυτό το διάστημα!) στην τέταρτη, φτάνοντας τους 81 πόντους! Μια εξωπραγματική επίδοση με την οποία απείλησε το απόλυτο ρεκόρ των 100 πόντων του Γουίλτ Τσάμπερλεϊν που είχε πετύχει ως παίκτης της Φιλαντέλφια εναντίον των Νιου Γιορκ Νικς στις 2 Μαρτίου του 1962 (σ.σ. 36/63 σουτ, 28/32 βολές σε 48’).
Οι 81 πόντοι του 27χρονου τότε Κόμπι προέκυψαν από 21/33 δίποντα, 7/13 τρίποντα και 18/20 βολές, ενώ για… γαρνιτούρα είχε επίσης 6 ριμπάουντ, 2 ασίστ, 3 κλεψίματα, 1 κόψιμο, αλλά και 3 λάθη. Προφανώς η επικράτηση των Λέικερς με 122-104 δεν απασχόλησε κανέναν. Ήταν τέτοιος ο αντίκτυπος της ιστορικής εμφάνισης του Αμερικανού άσου που πολλοί αρχικά αντιμετώπισαν με κάποια… δυσπιστία την είδηση για τους 81 πόντους όταν αυτή άρχισε να κάνει το γύρο του κόσμου! Η είδηση όμως ήταν πέρα για πέρα αληθινή. Ο Κόμπι είχε πετύχει τη δεύτερη μεγαλύτερη επίδοση σε σκοράρισμα στην ιστορία του ΝΒΑ και τη δεύτερη καλύτερη συγκομιδή πόντων (55) σε β’ ημίχρονο μετά τους 59 του Τσάμπερλεϊν.
«Ούτε στα όνειρά μου δεν περίμενα να πετύχω κάτι τέτοιο. Απλώς έγινε. Είναι δύσκολο να το εξηγήσω. Δεν το είχα βάλει ως στόχο, απλώς ήθελα τη νίκη, ήμουν αποφασισμένος γι’ αυτήν και τελικά συνέβη κάτι ξεχωριστό. Αν έλεγα ότι συνειδητοποίησα τί έκανα θα ήμουν ψεύτης! Το να δώσω ένα τέτοιο θέαμα στους φίλους των Λέικερς είναι κάτι ξεχωριστό για ’μένα. Μεγάλωσα μπροστά σε αυτούς τους ανθρώπους και τώρα με βλέπουν να γίνομαι ένας ώριμος άντρας» δήλωσε ο Κόμπι μετά τα… όργια που έκανε εκείνο το βράδυ.
Οκτώ χρόνια αργότερα, σε συνέντευξή του στον δημοσιογράφο του «ESPN» Κρις Πάλμερ, αποκάλυψε πως: «Μέχρι σήμερα δεν το έχω δει ποτέ το παιχνίδι. Δεν αισθάνομαι την ανάγκη να το κάνω. Τι θα μάθω άλλωστε από αυτό; Δε βλέπω τέτοια παιχνίδια. Αν παρακολουθήσω κάτι, συνήθως πρόκειται για τον προσεχή μου αντίπαλο».
Ένα ερώτημα παραμένει, βέβαια, αναπάντητο από εκείνη την ιστορική αναμέτρηση. Τι θα συνέβαινε άραγε αν ο Φιλ Τζάκσον είχε αφήσει τον Κόμπι στο παρκέ και στα 48 λεπτά; Θα μπορούσε να απειληθεί περισσότερο ή ίσως και να καταρριφθεί το ρεκόρ των 100 πόντων του Τσάμπερλεϊν; Την απάντηση δε θα τη μάθουμε ποτέ. Άλλωστε, αυτό που μετράει σε τελική ανάλυση συμπυκνώνεται στα λόγια του «Zen Master»: «Έχω παρακολουθήσει μερικά απίστευτα παιχνίδια, αλλά ποτέ δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο στη ζωή μου»…