Της Νίκης Μπάκουλη/ bakouli@eurohoops.net
Ο Κωστής Ζομπανάκης δεν είναι ένα γνώριμο όνομα στο μπασκετικό κοινό της Ευρώπης. Και αυτό είναι κρίμα λόγω του οράματος που έχει για το μέλλον του αθλήματος στη γηραιά ήπειρο, την πολύτιμη εμπειρία του και πάνω από όλα το πάθος του για το παιχνίδι. Το Εurohoops.net είχε την δυνατότητα να συνομιλήσει μαζί του και αυτός όχι μόνο αποκάλυψε ότι η βρετανική επέκταση της Ευρωλίγκας ήταν πάντα ένας από τους βασικούς στόχους του Τζόρντι Μπερτομέου, αλλά επίσης και ότι ο Ντέιβιντ Στερν σκεφτόταν κάποτε την πιθανότητα της μετακίνησης του NBDL στην Ευρώπη.
– Ένας Έλληνας που γεννήθηκε στη Ρώμη, σπούδασε στο Λονδίνο και μετά πήγε στο Χάρβαρντ! Επομένως η ερώτηση του πεθερού σου ήταν όντως αναπόφευκτη: “Πως αγάπησες το μπάσκετ”?
“Η αλήθεια είναι ότι “κόλλησα” αργά το μικρόβιο. Στη Ρώμη πήγα σε community schools και στο Λονδίνο σε αγγλικό γυμνάσιο και λύκειο, όπου ασχολήθηκα με το ράγκμπι και την κωπηλασία. Δεν υπήρχε τότε το μπάσκετ στη ζωή μου. Στα 13 μου ήλθα στην Ελλάδα, για διακοπές και ο εξάδελφος μου, που έπαιζε μπάσκετ στο Κολέγιο Αθηνών, με πήρε μαζί του. Ακόμα θυμάμαι τα πρώτα πράγματα που μου έδειξε, όπως την ντρίμπλα πίσω από την πλάτη και αμέσως σκέφτηκα ότι πρόκειται για φανταστικό άθλημα. Ξεκίνησα λοιπόν, να παίζω… μόνος μου, γιατί στο σχολείο μου υπήρχε μεν, κλειστό γυμναστήριο, αλλά το χρησιμοποιούσαν για άλλες δραστηριότητες και εκδηλώσεις. Είχε ωστόσο, μια μπασκέτα και πήγαινα μόνος για προπόνηση
Μετά, άρχισα να παρακολουθώ το άθλημα μέσω των εφημερίδων και ειδικά της “Herald Tribune”. Ηταν η εποχή του Τζαμπάρ, η εποχή των ψηλών και των διακριτών ρόλων -εν αντιθέσει με τώρα που είναι η εποχή των ημίψηλων που μπορούν να κάνουν τα πάντα- και ακόμα θυμάμαι εκείνο το “sky hook”. Θυμάμαι μέχρι και την πρώτη φωτογραφία του. Μετά έψαχνα σε όλο το Λονδίνο το “Sports Illustrated”, να θυμίσω ότι δεν υπήρχε ίντερνετ. Και τα καλοκαίρια που ερχόμουν στην Κρήτη, έπαιζα στις ομάδες των Χανίων.
Υπήρχε κάτι που με συνέδεε ευθύς εξ αρχής, με την όλη κουλτούρα. Ενώ όλοι γύρω μου, για παράδειγμα ο αδελφός μου, άκουγαν ροκ μουσική (Τζίμι Χέντριξ, Deep Purple κλπ), εγώ προτιμούσα τη soul και τον Μάρβιν Γκέι, τον Στίβι Ουόντερ. Ημουν της… σχολής «black music and basketball. Η μεγάλη τρέλα άρχισε όταν πήγα στο Χάρβαρντ. Κάθε μέρα έπαιζα μπάσκετ και παρακολουθούσα τους Σέλτικς. Η αγάπη μου τότε, ήταν ο Τζούλιους Ερβινγκ, ο “Doctor J” και μετά ο Λάρι Μπερντ, τον οποίο συνάντησα στην Αθήνα. Με είχε πάρει τότε, θυμάμαι μια δημοσιογράφος που με ήξερε λόγω των “London Towers” και μου ζήτησε να τη συνοδεύσω στη συνέντευξη που θα έκανε με τον Μπερντ, γιατί δεν ήξερε τι να τον ρωτήσει. Εγώ της πρότεινα να κάνω τις ερωτήσεις και… να γράψει εκείνη το κείμενο στα ελληνικά, συμφωνήσαμε και πήγαμε όλοι μαζί για δείπνο.
Oταν πήρα πτυχίο, γύρισα στο Λονδίνο όπου εργάστηκα για λίγα χρόνια πριν επιστρέψω στο Χάρβαρντ, για μεταπτυχιακό. Τότε άρχισε η εποχή του Τζόρνταν και όπως όλοι, έτσι και εγώ έπαθα τρέλα. Θυμάμαι, είχα πάει στο γάμο ενός φίλου, στο Σικάγο και έφυγα από τη δεξίωση, μόνος για να πάω στο γήπεδο να τον δω από κοντά.
Πάντα είχα ένα πάθος για το μπάσκετ, το οποίο έχουν και άλλοι στην Ελλάδα, αλλά δεν τους γνωρίζεις, γιατί επικρατούν οι κάφροι. Ημουν “anorak”, όπως λένε στο εξωτερικό τους φιλάθλους που είναι παθιασμένοι και ξέρουν τα πάντα, όλες τις μικρές λεπτομέρειες.
Πώς έχει προκύψει ο χαρακτηρισμός; Το “anorak” το φορούν μόνο οι… “φυτά” και τα “φυτά” ξέρουν τα πάντα για ό,τι τους ενδιαφέρει. Εκείνη την εποχή ήξερα το βάρος των παικτών, το ύψος,… το όνομα της γυναίκας του, το ποσό του συμβολαίου τους, πού έχουν παίξει, τα πάντα”.
– Και πως κατέληξες από ένα μπασκετικό “anorak” στο να γίνεις πρόεδρος των Λόνδον Τάουερς?
“Οταν επέστρεψα στο Λονδίνο, μετά το μεταπτυχιακό, μια μέρα είχα πάει στο Μπρίξτον, το Χάρλεμ του Λονδίνου, σε ένα δισκάδικο και… αναγνώρισα μια γνωστή φιγούρα. Πλησίασα τον τύπο, ήταν ο Αλτον Μπερντ και τον ρώτησα αν έπαιζε στο Γέιλ. Μου απάντησε… πώς το ήξερα και τον ενημέρωσα ότι είχα δει πολλά παιχνίδια του, όταν ήμουν στο Χάρβαρντ. Τον ρώτησα τι κάνει στο Λονδίνο και μου εξήγησε πως επί σειρά ετών έπαιζε στην Ευρώπη, ενώ σε εκείνη την περίοδο ήταν προπονητής της Κρίσταλ Πάλας. Αυτοί οι άνθρωποι… καταλαβαίνουν το θύμα, όταν το βλέπουν (γελάει). Ετσι, με κάλεσε να δω προπόνηση της ομάδας και όταν πήγα με ρώτησε αν θα ενδιαφερόμουν να βοηθήσω οικονομικά. Τον ρώτησα… ποιο ήταν το νούμερο και όταν μου το είπε, είπα απευθείας πως “είμαι μέσα”.
Τότε η ομάδα έπαιζε στη Β’ εθνική, προβιβάστηκε στην Α’ εθνική και άρχισα να έχω διαφορετικό όραμα, να κάνουμε κάτι μεγάλο, χωρίς να ξοδέψουμε τα μαλλιά της κεφαλής μας. Τότε στο Λονδίνο υπήρχαν άλλες δυο ομάδες. Πλησίασα τους “London Towers” και συμφωνήσαμε να συγχωνευθούμε, αξιοποιώντας ό,τι θετικό είχε ο κάθε σύλλογος. Κρατήσαμε το “brand name” των “London Towers” και τον γενικό διευθυντή τους, Ρικ Τέιλορ, εμείς βάλαμε το γήπεδο που ήταν φθηνό και καλό, αλλά σκοτώσαμε την Κρίσταλ Πάλας, μια ιστορικό ομάδα. Το κάναμε όμως, για καλό. Υπήρχε πλάνο.
Πέρασα… τη φάση του Γκάλη (ήμουν “Γκαλικός”, δεν άντεχα τον Ιωαννίδη και οι φίλοι μου, μου έστελναν βίντεο με τα παιχνίδια της ελληνικής λίγκας) και μετά γίναμε πρωταθλητές Αγγλίας. Σε ταξίδι μου στην Αθήνα, είχα δει τον Τάσο Στεφάνου, του Παναθηναϊκού, ο οποίος με ενημέρωσε πως επρόκειτο να γίνει κάτι καινούργιο, που θα λεγόταν “Ευρωλίγκα”. Μου εξήγησε ότι χρειάζεται και το Λονδίνο και μου πρότεινε να πάω να δω τον Τζόρντι Μπερτομέου και έτσι μπήκαμε με συμβόλαιο τριετές στο όλο σχέδιο.
Τότε περίμενα όμως, πως η Ευρωλίγκα θα γίνει κλειστή λίγκα. Διευκρινίζω ότι σίγουρα δεν αποσκοπώ στο να βγάλω λεφτά από το μπάσκετ, θα ήμουν τρελός, αλλά επίσης το χόμπι μου δεν γίνεται να με καταστρέψει ή να με αγχώνει. Περίμενα λοιπόν, ότι η Ευρωλίγκα θα γίνει το ευρωπαϊκό ΝΒΑ και θυμάμαι από τότε (το 2001) έλεγα στον Τζόρντι πως θα ήταν χρήσιμο να φύγουν όλες οι ομάδες από τα εθνικά πρωταθλήματα, για να κάνουν δική τους λίγκα, διότι δεν γινόταν να είμαστε όλοι… Γιαννακόπουλοι και να “αντέχουμε” να ‘χουμε στην εθνική λίγκα, για παράδειγμα με το Μπράιτον, 80 άτομα και την Τετάρτη για την Ευρωλίγκα, με την Μακάμπι 15.000 φαν. Του είχα επισημάνει ότι μόνο μέσω της κλειστής λίγκας μπορεί κάποιος να χτίσει ένα “franchise”, που να είναι σημαντικό.
Τη δεύτερη χρονιά, όταν κατάλαβα πως δεν θα γίνει ποτέ αυτό που είχαμε συζητήσει και είχα ήδη ξοδέψει πολλά περισσότερα από αυτά που περίμενα, ανακοίνωσα πως αποσύρομαι. Μετά, έμεινα στους “London Towers”, ψάξαμε για κάποια άλλα σχέδια για άλλες λίγκες, είχα και μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με τον Ντέιβιντ Στερν, για να κάνουμε το NBDL στην Αγγλία -αντιλαμβάνεστε πως αυτό που έγινε ήταν πολύ κολακευτικό- και… όταν κάθισα και σκέφτηκα όλες τις προοπτικές, κατέληξα στο ότι έχω δουλειές που πάνε καλά και δεν μπορούσα να πάρω τόσα ρίσκα.
Επί της ουσίας, μια νέα λίγκα θα προστίθετο στην ήδη… άγευστη σούπα (με πρωταθλήματα της ULEB, της FIBA Europe και της Ευρωλίγκας) και ο ήδη μπερδεμένος καταναλωτής θα γινόταν ακόμα πιο μπερδεμένος. Οπότε έκρινα ότι δεν υπήρχε κανένας λόγος να κάνω κάποια κίνηση.
Με τους “London Towers” επιχειρήσαμε να κάνουμε πολλά σχέδια που δεν μας βγήκαν και το 2005 έγινε ένα τρομακτικό -για μένα- λάθος, με την κεντρική διοίκηση της αγγλικής λίγκας. Ημασταν στο συνδρομητικό κανάλι “Sky”, είχαμε πάρει την ώρα μετά το ματς της “Premier League” και τότε ήταν που προέκυψε μια άλλη ψηφιακή τηλεόραση, η “ITV Digital”, που πλησίασε τη λίγκα και έδινε τρεις φορές περισσότερα χρήματα από ό,τι η “Sky”. Εμείς είπαμε πως θα κάναμε τεράστιο λάθος αν αλλάζαμε τηλεοπτική στέγη, πολλώ δε γιατί η “Sky” έμπαινε σε 15-20 εκατομμύρια νοικοκυριά και αυτό μας επέτρεπε να χτίσουμε στο μάρκετινγκ, μέσω των χορηγών. Τελικά, επέλεξαν την “ITV Digital” που στη συνέχεια φαλίρισε και όταν είπαμε στη “Sky” να επιστρέψουμε, φυσικά η απάντηση ήταν αρνητική. Κάπως έτσι, “πέθανε” η αγγλική λίγκα, με τη “Sky” να την αναλαμβάνει 6-7 χρόνια μετά. Αυτό που αποδείχθηκε ήταν ότι όπως σε όλες τις δουλειές, καλείσαι να πάρεις σε κάποιο σημείο μια κομβική απόφαση, κοιτώντας όμως, μακροπρόθεσμα. Οχι κοντόφθαλμα. Τότε ήταν που είπα ότι θα χρηματοδοτώ μεν, τους εφήβους και τα παιδιά, μέχρι να βρεθεί άλλη λύση, αλλά εγκαταλείπω όλα τα άλλα. Και το 2008 ήλθαν και με βρήκαν οι Ρεθυμνιώτες».
– Ποιος σας έφερε σε επαφή με τους ανθρώπους του Ρεθύμνου;
“Ενας δημοσιογράφος, ο Θανάσης Ασπρούλιας, ο οποίος μου είχε κάνει μια συνέντευξη όταν ήμουν στους “London Towers” και έχει δεσμούς με το Ρέθυμνο, τους είχε ενημερώσει… για την τρέλα μου με το μπάσκετ, όπως και ότι το χωριό του πατέρα μου ήταν σε μισή ώρα απόσταση από το Ρέθυμνο. Τους πρότεινε λοιπόν, να με πλησιάσουν, κάτι που έγινε. Είχα ήδη επιχειρήσεις στην Ελλάδα και ήθελα να αποκτήσω και κάτι στην Κρήτη. Θεωρούσα πως είναι “καλό μαγαζί”. Και μου άρεσαν πολύ οι τύποι που ήλθαν να με βρουν. Ηταν οι κ.κ. Τζέτζος, Μαμαλάκης και Σαραντινός. Τον τελευταίο τον φωνάζαμε Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, γιατί πάντα… είχε ένα όνειρο.
Κάποιοι κακοήθεις λένε πως αν δεν ήμουν εγώ, εκείνοι δεν θα είχαν τίποτα. Αυτό όμως, είναι καθαρή κακία. Γιατί όποιος θέλει να κάνει μια δουλειά και δη από μακριά, πρέπει να «στηριχτεί» κάπου. Σε ανθρώπους που πιστεύουν στο γενικό πλάνο και είναι διατεθειμένοι να εργαστούν σκληρά. Δουλειά χωρίς πλάνο, δεν γίνεται. Ο Τριαντάφυλλος μου θύμισε τον γενικό διευθυντή που είχαμε στους “London Towers”. Μπορεί να «στήνει» την ομάδα, να πουλά διαρκείας και… να σερβίρει ποπ κορν στο ημίχρονο. Συμφωνήσαμε όλοι να ακολουθήσουμε το αμερικάνικο στιλ, να φτιάξουμε μια ομάδα όλης της πόλης. Ο Σαραντινός τα είχε όλα, πέραν της τεχνογνωσίας και εκεί έκανα εγώ ένα βήμα μπροστά. Είπαμε πως πάντα θα πρέπει να ξέρουμε ακριβώς τι μας γίνεται”.
– Είναι αλήθεια ότι πριν το Ρέθυμνο, ήσασταν σπόνσορας του Πανιωνίου (το 2003);
“Η εταιρία που είχα τότε στην Ελλάδα με τον φίλο μου Στέλιο Ξενάκη είχε δημιουργήσει ένα πετυχημένο προϊόν, το “Fredoccino” και έγινε χορηγός, μετά το σχετικό αίτημα που μου έκανε ο φίλος μου, Γιώργος Καλαφατάκης. Η εμπειρία μου όμως, δεν ήταν και η καλύτερη. Υπήρξαν καθυστερήσεις στην υλοποίηση των συμφωνηθέντων, όπως το να μπει το όνομα στις φανέλες, ενώ στην τηλεόραση δεν εμφανιστήκαμε ποτέ”.
– Το Ρέθυμνο έχει 120 σπόνσορες (μεγάλους και μικρούς) που παραμένουν πιστοί εδώ και πέντε χρόνια. Είναι μια από τις λύσεις για την επιβίωση μιας ομάδας;
“Δεν είναι μια λύση. Είναι η μόνη λύση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα πετύχει. Προς το παρόν, θεωρείται επιτυχημένη. Αλλά μη νομίζεις πως είμαστε ασφαλείς, γιατί όλοι οι σπόνσορες πλήττονται τώρα και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να είμαστε πιστοί στο μπάτζετ, χωρίς να χαλάσουμε το επιχειρηματικό μοντέλο.
Για παράδειγμα, έχουμε έναν υπεύθυνο για τις δημόσιες σχέσεις, έναν… Τάσο Τριαντάφυλλο, έναν γραμματέα κλπ, κλπ. Αν κοιτάξεις τα έξοδα του Ρεθύμνου, είναι πιο πολλά από τις άλλες ομάδες -και δεν εννοώ το αγωνιστικό κομμάτι-, διότι για να λες πως θα έχω αυτούς τους χορηγούς και γεμάτο το γήπεδο, οφείλεις να ακολουθείς ένα συγκεκριμένο μοντέλο. Αλλιώς πας σε άλλα… του τύπου να ‘χει ο προπονητής εθελοντές για βοηθούς. Οφείλεις να έχεις οργάνωση. Χωρίς καρέκλες… δεν μπορείς να ‘χεις εστιατόριο, σωστά;”
– Πέρυσι το Ρέθυμνο ήταν τέταρτο στο πρωτάθλημα. Ποιος είναι ο επόμενος στόχος σας; Ρωτώ γιατί διάβασα – σε μία από τις λίγες συνεντεύξεις σας – ότι όταν αναλάβατε, ερωτηθήκατε για το αν μπορείτε να κερδίσετε το πρωτάθλημα…
“Ο πιο απλοϊκός τρόπος που είχα για να βάλω τους Ρεθυμνιώτες στον τρόπο σκέψης μου και στο τι επρόκειτο να κάνουμε ήταν να τους ρωτήσω αν υπάρχει περίπτωση να πάρουμε πρωτάθλημα. Μου απάντησαν ότι είμαι τρελός και τότε τους ρώτησα ποιος είναι ο σκοπός μας, πριν τους εξηγήσω πως ζητούμενο θα ήταν δυο ώρες αναψυχής το Σάββατο ή την Κυριακή, σε ωραία ατμόσφαιρα, (όσο ωραία μπορεί να είναι στα γήπεδα της Ελλάδας και με αυτό το κράτος που χτίζει γήπεδα βάσει πολιτικών και πληθυσμιακών κριτηρίων. Στην Αμερική για παράδειγμα, όποιος θέλει να χτίσει γήπεδο καλείται να απαντήσεις σε ερωτήσεις όπως αν τον στηρίζει ο Δήμαρχος, η κοινότητα, αν υπάρχουν επενδυτές, πλάνο μάρκετινγκ κλπ. Δεν τα χτίζουν για να τα βλέπουν να σαπίζουν.
Οταν μου είπαν πως ο τίτλος δεν ήταν εφικτός στόχος, τους είπα και ότι πρέπει να
φτιάξουμε ένα προϊόν, που δεν θα μπορούσε να είναι ο προπονητής, αλλά μόνο οι παίκτες. Οτι επρόκειτο να «χτίσουμε» γύρω από τους παίκτες. Ετσι, καταλήξαμε και σε έναν τρόπο παιχνιδιού που είναι κατανοητός: το run and gun. Ψάχνουμε πάντα κατ’ αρχάς για καλούς χαρακτήρες και μετά για αθλητικά παιδιά. Θα δείτε τον Μπρεντ Πετγουέι και θα καταλάβετε. Είναι 2.03 και… καρφώνει με το κεφάλι να περνά τη στεφάνη. Ψάχνουμε για παίκτες με προσωπικότητα και η πραγματική μας πρόκληση είναι να τους κρατήσουμε”.
– Πόσο σημαντικό είναι για τους παίκτες σας να είναι πραγματικοί πολίτες του Ρεθύμνου, ειδικά από τη στιγμή που έχει προγράμματα κοινωνικής ευθύνης, όπως το “σουτ από την περιφέρεια” και η “ασίστ στο Ρέθυμνο”;
“Πέραν του αγωνιστικού σκάουτινγκ, μας ενδιαφέρει πολύ ο χαρακτήρας του όποιου παίκτη έρχεται στην ομάδα. Εφόσον εμείς προσπαθούμε να κάνουμε ένα βιώσιμο σύλλογο, με κοινωνική προσφορά, πρέπει να παίξουν έναν ρόλο και οι παίκτες. Δεν υπάρχει κάποιος που δεν θα έλθει στις κοινωνικές εκδηλώσεις, που δεν θα δίνει το ευχάριστο πρόσωπο που θέλουμε.
Το καλό με τους Αμερικανούς, διότι στην πλειοψηφία τους προέρχονται από φτωχές περιοχές και έχουν σωθεί από το μπάσκετ, είναι πως έχουν μάθει από το γυμνάσιο τη λογική “give back to the community”. Είναι κάτι που κάνουν και όλοι οι ήρωες τους στο ΝΒΑ. Το Νο1 στην ομάδα μας, μακράν του δεύτερου, που… αν είχαμε “υπάλληλο του μήνα” θα έπαιρνε το μπόνους κάθε μήνα, είναι ο Μπρεντ Πέτγουεϊ. Θα καθίσει δυο ώρες με τα παιδιά και θα παίξει και το βράδυ θα πάει στα κλαμπ της πόλης για να παίξει R&B. Η αξία του δεν μετριέται. Οταν κάνει τα τρελά του καρφώματα, είναι κάτι μοναδικό”.
Του είπα πέρυσι πως αν έχει μια καλή πρόταση από τη Ρωσία ή την Τουρκία ή και μία από τις δύο μεγάλες ελληνικές, θα έπρεπε να πάει. Βέβαια είναι ιδιαίτερος παίκτης.Εχει συγκεκριμένο στιλ παιχνιδιού, κόβει πολύ στο καλάθι μετά από πικ εντ ρολ. Δεν βάζει την μπάλα κάτω, δεν παίζει με πλάτη, ενώ με τα χρόνια έχει δημιουργήσει αμυντικές ικανότητες. Αλλιώς του είπα, ότι ήταν καλύτερα να μείνει εδώ γιατί μπορεί να κάνει κι άλλα πράγματα. Για παράδειγμα, να οργανώσει ένα καλοκαιρινό καμπ”.
– Τι μπορείτε να πείτε για την σύνδεση των Βρετανών με το μπάσκετ; Και τι σκέφτεστε για την απόφαση της Ευρωλίγκας να ασχοληθεί με την συγκεκριμένη αγορά, κάνοντας δύο φάιναλ φορ στη σειρά στο Λονδίνο;
“Ο Τζόρντι Μπερτομέου ήλθε και με βρήκε στην Αθήνα, πριν πέντε χρόνια και μου ζήτησε… να βάλω μπροστά για να φτιάξω και πάλι ομάδα στο Λονδίνο. Τον ρώτησα γιατί να το κάνω αυτό και δεσμεύτηκε ότι θα μου έδινε πενταετές εγγυημένο συμβόλαιο. Τότε του είπα πως “υποτίθεται ότι είσαι φίλος μου. Γιατί θες να με καταστρέψεις;” πριν του ζητήσω να μου πει πόσα παιχνίδια θα είχα εντός έδρας. Μου είπε με το νέο σύστημα θα ήταν πέντε, στην πρώτη φάση και του εξήγησα ότι αυτά δεν γίνονται.
Τον είχα ενημερώσει παλαιότερα ότι στις μεγάλες πόλεις που θέλει να πάει, θα πρέπει να ‘χει δημιουργήσει σύστημα με 20-30 εγγυημένα εντός έδρας ματς το χρόνο. Και αυτό θα του επέτρεπε να βρει επενδυτές από παντού. Και από την Αμερική. Οποιον εκατομμυριούχο ή δισεκατομμυριούχο δεν θα μπορούσε να πάρει ομάδα στο ΝΒΑ, θα ενδιαφερόταν για ομάδα στο Λονδίνο ή τη Ρώμη ή το Παρίσι. Οταν ήμουν στους “London Towers” και υπήρχε η πιθανότητα της κλειστής λίγκας, ξέρεις πόσοι με ενόχλησαν;
Διαβεβαίωσα τον Μπερτομέου ότι με 6-7 εντός έδρας ματς, δεν θα έπαιρνε τίποτα και θα απευθυνόταν μόνο σε πλούσιους Ρώσους. Κανείς Ευρωπαίος, πολύ περισσότερο Αμερικανός, δεν θα ασχολείτο”.
– Φαίνεται ότι χρειάζονται νέες αγορές και χρήματα που θα υποστηρίξουν το υπάρχον σύστημα;
“Κατ’ αρχάς πρέπει να καταλήξουν στο τι θέλουν να κάνουν. Να έχουν ομάδες μεγάλων πόλεων σε μικρές χώρες ή ομάδες μικρών πόλεων σε μεγάλες χώρες; Και στο Λονδίνο ανταγωνίζεσαι ένα πολύ δυνατό ποδόσφαιρο, με τρεις εθνικές κατηγορίες, συν τις τοπικές, ενώ υπάρχει και το ράγκμπι. Ενα παιδί που ζει σε αυτήν την πόλη μπορεί να κάνει χιλιάδες πράγματα. Το κόστος για να δημιουργήσεις ένα “brand” είναι τεράστιο και ο ανταγωνισμός μεγαλύτερος. Και δίχως αμφιβολία, κανένα πλάνο δεν θα προχωρήσει με μόνο 6 παιχνίδια ύψιστης ποιότητας.
Για να επενδύσεις λεφτά σε κάτι τέτοιο, θα πρέπει είτε να είσαι πολύ αφελής, είτε να είσαι… πολύ μαλάκας, είτε να έχεις πολλά λεφτά και να μη σε νοιάζει. Αν με ρωτούσες αν θα επέστρεφα τώρα στο Λονδίνο για να κάνω κάτι -και έχω εμπειρία- θα σου απαντούσα πως δεν υπάρχει περίπτωση. Ενδεχομένως να το σκεφτόμουν, αν μου έλεγε ο Μπερτομέου ότι πάμε για κλειστή λίγκα, με μεγάλα ματς κάθε εβδομάδα. Οντας ωστόσο, λίγο μεγαλύτερος σε ηλικία και με περισσότερες εμπειρίες ως επιχειρηματίας θα το σκεφτόμουν πάρα πολύ πριν το κάνω.
Με ενοχλεί επίσης, το… κόλλημα να ακολουθούν το ποδοσφαιρικό μοντέλο. Μέχρι και ο ύμνος της Ευρωλίγκας μοιάζει με εκείνον του “Champions League”. Και αυτό με ενοχλεί πολύ, γιατί είναι σαν να παραδέχονται ότι είναι ο φτωχός αδελφός του ποδοσφαίρου.
Υπάρχει έντονος αντι-αμερικανισμός στη Νότια Ευρώπη, όπου θεωρούν πως έχουν μπασκετική κουλτούρα και κάνουν τα πράγματα με το δικό τους τρόπο. Επομένως πρέπει να αναπτυχθεί με τον δικό τους τρόπο το άθλημα. Για μένα αυτή η άποψη είναι σαν να λέμε ότι στην Ελλάδα έχουν αναπτύξει την δική μας κουλτούρα σε σχέση με την ταϊλανδέζικη κουζίνα και πρέπει να μαγειρεύονται οι ταϊλανδέζικες συνταγές σύμφωνα με την ελληνική παράδοση. Ο Στερν μου είχε πει παλαιότερα πως τον ενδιαφέρει κυρίως η Βόρεια Ευρώπη. Ξέρεις πως στο ΝΒΑ όλα γίνονται, αφού προηγουμένως έχουν διενεργήσει σειρά ερευνών. Κάθε μια που γίνεται για το αν το ΝΒΑ πρέπει να επεκταθεί στην Ευρώπη, καταλήγει στο ότι δεν είναι προς όφελος κανενός”.
– Θα σας ενδιέφερε να παίξετε στο Eurocup;
“Μέχρι να δω κάτι που εκφράζει τις ανάγκες των ομάδων που δεν αγωνίζονται στην Ευρωλίγκα, δηλαδή των 600-800 άλλων επαγγελματικών ομάδων, δεν με ενδιαφέρει να παίζω στην Ευρώπη. Ποιος είναι ο λόγος να πάω στο Eurocup, πέραν του να χάσω λεφτά;
Για να παίξει το Ρέθυμνο σε μια ευρωπαϊκή διοργάνωση θα πρέπει ή να ανοίξει πολύ η Ευρωλίγκα ή να… κλείσει και να γίνει κάτι καλό για τους υπόλοιπους, για όλα εμάς τα παιδιά… ενός κατώτερου Θεού. Εν μέρει, η αρτηριοσκλήρωση των ανθρώπων που ασχολούνται με τις λίγκες -και δεν εννοώ τον Τζόρντι- είναι η αιτία του κακού, μαζί με την… αρρώστια των μάνατζερ να προστεθεί στο βιογραφικό των παικτών και των προπονητών τους η συμμετοχή στο Eurocup. Kαι αυτό μπερδεύει. Δεν βοηθάει”
– Σας είχαν καλέσει να μιλήσετε για το σχέδιο σας, το οποίο αφορά γεωγραφικά κριτήρια στην επέκταση του ευρωπαϊκού μπάσκετ και θυμίζει το NCAA…
“Ο Τζόρντι είχε την καλοσύνη να με προσκαλέσει και να με αφήσει να πω τις ιδέες μου στις ομάδες που συμμετέχουν στο Eurocup αυτή τη σεζόν. Η πρόταση μου ήταν πως οι ομάδες που δεν προκρίνονται αυτόματα στην Ευρωλίγκα πρέπει να συμμετέχουν σε τοπικά τουρνουά που να οδηγούν σε ένα φάιναλ φορ, όπως στο NCAA. Αυτό ήταν κάτι που πήγε… τελείως λάθος. Είχαν μαζευτεί οι εκπροσώπων των ομάδων που είχαν προκριθεί στο Eurocup, σε ένα φανταστικό κτίριο, σε μια μοναδική αίθουσα και ενώ αισθάνονταν όλοι υπέροχα… ήλθε ένας τύπος από την Ελλάδα για να τους χαλάσει το πάρτι να τους πει γιατί είναι λάθος που παίζουν σε αυτήν τη διοργάνωση. Ηταν το λάθος ακροατήριο.
Κάτι που πολλοί δεν ξέρουν είναι ο αριθμός των ομάδων που δεν δέχθηκε την πρόσκληση στο EuroCup. Η Σκαβολίνι για παράδειγμα, είχε προκριθεί αλλά δεν πήγε, όπως και η Λάγκουν Αρο. Το ίδιο θα κάναμε και εμείς, αν είχαμε προκριθεί”.