Tου Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Ακολουθήστε στο twitter τον Νίκο ΒαρλάFollow @nikosvarlas
Έγραφα πως στο δικό μου το μυαλό ο αγώνας με την Μπαρτσελόνα έχει δύο διαστάσεις. Η πρώτη βαθμολογική, για να δούμε αν θα καταφέρει ο Ολυμπιακός να κάνει γρήγορα και σε δύσκολη έδρα την μεγάλη εκτός έδρας νίκη που ψάχνει, προκειμένου να ισχυροποιήσει πολύ την θέση του στον όμιλο και να αρχίσει από νωρίς να «βλέπει» όχι μόνο πρόκριση, αλλά και πλασάρισμα στην πρώτη δυάδα που μπορεί να αποβεί καταλυτικό για την πρόκριση στο φάιναλ φορ.
Η δεύτερη επίσης πολύ σημαντική διάσταση, από την στιγμή που δεν μιλάμε για κούρσα 6 αγωνιστικών, αλλά για κανονικό πρωτάθλημα με 14 στροφές; Ο συγκεκριμένος αγώνας ήταν κρας – τεστ και μεγάλο κριτήριο για να διαπιστώσουμε απέναντι σε μια ομάδα επιπέδου φάιναλ φορ, που βρίσκεται στην παρούσα φάση ο Ολυμπιακός. Να… φωτιστεί η αγωνιστική του κατάσταση.
Μετά τον αγώνα μεσολάβησε για μένα μια… επανάληψη – για να τον δω πιο ήρεμα χωρίς το άγχος του αποτελέσματος! – και ένας καλός ύπνος. Όπερ σημαίνει ότι δεν ξεκινάω να γράψω με έντονα συναισθήματα, αλλά συνειδητοποιημένα και με τους σφυγμούς στα κανονικά επίπεδα.
Αν κρίνω υπό το πρίσμα πως ο Ολυμπιακός έχει ως στόχο να προχωρήσει πολύ στην διοργάνωση, να μπει στα πλέι οφ και να φτάσει πάλι στο φάιναλ φορ (αυτός είναι άλλωστε και ο επίσημος στόχος από τα χείλη της διοίκησης και του προπονητή) οφείλω να είμαι ειλικρινής και να πω το εξής: Δεν μου άρεσε καθόλου αυτό που είδα, δεν μου άρεσε καθόλου ο Ολυμπιακός και είχα απαίτηση να δω πολλά περισσότερα πράγματα σε ένα ματς – κριτήριο, όπως το χαρακτηρίσαμε από πριν.
Έχασε από την άμυνα
Συνήθως όταν «διαβάζουμε» μια ήττα σε ένα μεγάλο ματς, μπαίνουμε στην διαδικασία να διαπιστώσουμε από πού χάθηκε. Από την άμυνα ή από την επίθεση; Στη Βαρκελώνη ο Ολυμπιακός έχασε και από τα δύο! Είναι ξεκάθαρο αυτό. Δεν ήταν η απόδοσή του σε υψηλό επίπεδο ούτε στην άμυνα, ούτε στην επίθεση. Και αυτό αποδεικνύεται από πολλά πράγματα.
Οι 76 πόντοι που «έφαγε» δεν είναι ούτε λίγοι, ούτε πολλοί αν αναλογιστούμε ότι έπαιξε κόντρα σε μια ποιοτική ομάδα, εκτός έδρας. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι πολλοί! Και εξηγούμαι. Ο Ολυμπιακός δέχτηκε 76 πόντους με το Χουάν Κάρλος Ναβάρο να βάζει μόνο 5 και ουσιαστικά να μην διαδραματίζει κανένα ρόλο στο δεύτερο ημίχρονο, λόγω του τραυματισμού του. Θυμίζω πως την προηγούμενη εβδομάδα στην Μόσχα, η Μπαρτσελόνα χωρίς τον μπόμπερ και φυσικό ηγέτη της, έβαλε 65 πόντους με το ζόρι. Με μόλις 4 τρίποντα στο ενεργητικό της.
Μήπως πήρατε χαμπάρι πόσους πόντους πήρε από τα τρίποντα η πρωταθλήτρια Ισπανίας στο ματς με τον Ολυμπιακό; Μόλις 3 όλους κι όλους από τον Γιασικεβίτσιους, σε μια φάση που ξεχάστηκε ο Σλούκας! Δηλαδή, η Μπαρτσελόνα έβαλε 76 πόντους με τον Ναβάρο να μένει στους 5 και με 1/9 τρίποντα! Τόσο άθλια παραγωγικότητα στα μακρινά σουτ είχαν οι Καταλανοί μόνο στο παιχνίδι της κανονικής περιόδου με την Μπεσίκτας, που τελείωσαν πάλι με 1/9!
Στην Μόσχα έχασε με κατεβασμένα τα χέρια, παρότι έβαλε 3 τρίποντα περισσότερα. Τελείωσε, όμως, το παιχνίδι με 21/49 δίποντα. Κόντρα στον Ολυμπιακό έκανε ΌΤΙ ήθελε κάτω από τα καλάθια και τελείωσε τον αγώνα με 31 εύστοχα δίποντα. Πήρε 20 πόντους περισσότερους από τα δίποντα, συγκριτικά με την ήττα της πριν λίγες μέρες από την Χίμκι.
Αυτά τα στοιχεία είναι που με κάνουν να πιστεύω πως οι 76 πόντοι είναι πολλοί ως παθητικό για το ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ παιχνίδι, έτσι όπως εξελίχθηκε. Και για μια ομάδα που θέλει να λέει ότι «δαγκώνει» στην άμυνα και πως μέσα από αυτή μπορεί να ελέγξει τα παιχνίδια και να πάρει πόντους και στο ανοιχτό γήπεδο.
Και από την επίθεση
Ο Ολυμπιακός έχασε και από την επίθεση. Ξεκάθαρα. Έβαλε 68 πόντους. Όσους ακριβώς και στον ημιτελικό της Πόλης! Μόνο που εκεί «έφαγε» 64 και προκρίθηκε στον τελικό με την ΤΣΣΚΑ. Στην επίθεση και αν δεν μου άρεσε ο Ολυμπιακός. Πολύ κατώτερος του αναμενομένου και κυρίως των απαιτήσεων της αναμέτρησης.
Για μια ακόμα φορά φέτος, ο πρωταθλητής Ευρώπης παρουσιάστηκε πολύ αδύναμος στο να τελειώσει φάσεις κοντά στο καλάθι. Ευστόχησε μόνο σε 18 δίποντα. Και αυτή η σημαντική αδυναμία, επαναλαμβάνεται σε όλες τις μέτριες εμφανίσεις του Ολυμπιακού, κάποιες φορές ακόμα και στις καλές! Και κρύβεται γιατί ανοίγουν οι… ουρανοί (δηλαδή οι άμυνες και το σκορ του στην επίθεση) με την ευστοχία στα τρίποντα!
Προσέξτε, είναι η 8η φορά που ο Ολυμπιακός βάζει κάτω από 20 δίποντα σε ένα φετινό παιχνίδι της Ευρωλίγκας. Έχει συμβεί 8 φορές σε 13 παιχνίδια συνολικά. Πολλές δεν είναι; Έγινε στη Βαρκελώνη, έγινε στην Πόλη με την Εφές, έγινε με την Ζαλγκίρις στο ΣΕΦ, συνέβη με την Τσεντεβίτα πάλι εντός έδρας, επαναλήφθηκε στο Μιλάνο που ο Ολυμπιακός κέρδισε εύκολα. Τα ίδια και στην Βιτόρια. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις η ομάδα δεν κατάφερε να βάλει πάνω από 20 δίποντα. Με την Εφές στο ΣΕΦ, βάλαμε πάλι 18! Αλλά κερδίσαμε εύκολα γιατί παίξαμε πολύ καλή άμυνα και επειδή πετύχαμε τους Τούρκους πάνω στην «κοιλιά» τους.
Το πιο ωραίο; Στην μεγάλη νίκη μέσα στο Κάουνας κερδίσαμε την Ζαλγκίρις με 12 δίποντα όλα κι όλα! Τα περισσότερα στο πρώτο ημίχρονο! Βάλαμε, όμως, 14 τρίποντα και κανείς δεν πρόσεξε την ελάχιστη παραγωγικότητα στο σκορ από καταστάσεις κοντά στο καλάθι.
Μπορεί να κάνω και λάθος. Μακάρι να κάνω λάθος, αλλά αυτό το στοιχείο που έχει επαναληφθεί 8 φορές (σε 13 ματς) δεν είναι καλός οιωνός για μένα και δείχνει πως ο Ολυμπιακός έχει αδυναμία σημαντική σε ένα καταλυτικής σημασίας τομέα. Αδυναμία που όσο περνάει ο καιρός, θα είναι πιο εύκολο να «διαβαστεί» και να εξελιχθεί σε… αντικείμενο εκμετάλλευσης από ισχυρούς αντιπάλους.
Αν είχαμε ηττηθεί κατά κράτος στα ριμπάουντ, θα έλεγα πως η διαφορά στα εύστοχα δίποντα προήλθε από εκεί. Καμία σχέση, όμως. Τα ίδια ριμπάουντ είχαν κατά μέσο όρο Μπάρτσα και Ολυμπιακός πριν από το παιχνίδι, τα ίδια πήραν και στην μάχη της Βαρκελώνης!
Ο Ολυμπιακός κέρδισε ελάχιστα από τα ποσταρίσματα που επιχείρησε, είχε περισσότερα λάθη (15) από ασίστ (13) και ΔΕΝ έβαλε πάνω από 20 πόντους σε κανένα δεκάλεπτο. Δεν είναι ξεκάθαρο πως χάσαμε και από την επίθεση;
Διαχείριση και… άτομα
Ένα ακόμα στοιχείο που κάνει… κρα πως ο Ολυμπιακός είχε μεγάλο επιθετικό πρόβλημα απέναντι στην Μπαρτσελόνα – που παραμένει πιθανότατα η καλύτερη άμυνα της διοργάνωσης – είναι πως μόνο ΕΝΑΣ παίκτης πέτυχε διψήφιο αριθμό πόντων! Ο Γιώργος Πρίντεζης με 14 πόντους σε μόλις 19 λεπτά συμμετοχής. Ουδείς άλλος. Και δεν έπαιξε δευτερόλεπτο στην τελευταία περίοδο. Μια εξήγηση σε αυτό είναι πως πήγε εξαιρετικά στο τέταρτο δεκάλεπτο ο Πέρο Άντιτς, που είναι ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ παίκτης του Ολυμπιακού ως τώρα στο τοπ-16.
Με αυτά και με αυτά, όμως, δεν βρέθηκε ποτέ ισορροπία ούτε αμυντικά, ούτε επιθετικά. Αν σε ένα ματς που σκόραρεις με το σταγονόμετρο ο καλύτερος παίκτης σου επιθετικά αγωνίζεται 19 λεπτά και δεν παρουσιάζεται στο παρκέ στην τελευταία περίοδο που θεωρητικά κρίνει το παιχνίδι, κάτι πάει στραβά. Τις λίγες στιγμές στο παιχνίδι που η ομάδα έβγαλε διαδοχικές φάσεις στην επίθεση, δεν μπορούσε να βγάλει παράλληλα και μια άμυνα της προκοπής. Και τις επίσης λίγες φορές που λειτουργούσε αποτελεσματικά αμυντικά για διαδοχικές κατοχές, δεν μπορούσε να βάλει καλάθι.
Που σημαίνει ότι δεν υπήρξε τελικά στο παρκέ κανένα κατάλληλο σχήμα, ικανό να χαρίσει ταυτόχρονη ισορροπία σε όλους τους τομείς και να βγει ένα σερί που θα άλλαζε το ρου της αναμέτρησης. Μεγάλη ζημιά έγινε και στο διάστημα συμμετοχής του Γκετσεβίτσιους στο δεύτερο ημίχρονο.
Πάμε λίγο στον Πάουελ. Έγραφα πριν το παιχνίδι στον «ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗ» πως στην Ευρωλίγκα και δη στα μεγάλα παιχνίδια, τείνω να καταλήξω στο στενάχωρο συμπέρασμα, πως δεν μπορεί να παίξει στο «5». Όχι μόνο αμυντικά, που έχει καταφανέστατο πρόβλημα και μοιάζει ανήμπορος όχι να αντιμετωπίσει τις πικ εν ρολ καταστάσεις, αλλά έστω να αρχίσει σιγά – σιγά να τις «διαβάζει».
Ούτε επιθετικά νομίζω ότι μπορεί. Υπό την έννοια του σέντερ που θα πάρει την μπάλα μέσα στο καλάθι, θα δημιουργήσει και θα εκτελέσει. Και πώς να το κάνει, από την στιγμή που δείχνει «αλλεργικός» στις επαφές. Ποτέ στην καριέρα του δεν είχε καλή σχέση με τις επαφές και για αυτό στο ΝΒΑ δεν έπαιζε ποτέ στο «5».
Σωστά έφυγε ο Ντόρσεϊ, λόγω συμπεριφοράς. Ο Τζόι ήταν ο άνθρωπος που άλλαξε την ιστορία της αμυντικής συμπεριφοράς και αποτελεσματικότητας του Ολυμπιακού πέρυσι, θωράκισε εκπληκτικά την ρακέτα μας και με την σούπερ αμυντική του επιρροή έδωσε και κάτι άλλο, που δεν φαίνεται στα στατιστικά κιτάπια. Ήταν η αρχή και η αιτία για να τελειώνει φάσεις ο Ολυμπιακός στην επίθεση σε τρανζίσιον καταστάσεις ανοιχτού γηπέδου και έτσι να εξισορροπείται το πρόβλημα που υπήρχε πέρυσι και ΔΕΝ το διορθώσαμε φέτος. Η έλλειψη ενός πραγματικά καλού ψηλού επιθετικά, μέσα στην ρακέτα.
Τον αντικαταστήσαμε με τον Πάουελ. Ε, δεν μπορεί ο συγκεκριμένος παίκτης να δώσει αυτά τα στοιχεία που έδινε ο Ντόρσεϊ και είναι κρίσιμα στο σύγχρονο μπάσκετ. Και όσο περνάει ο καιρός, αρχίζω να ανησυχώ πως ούτε στην επίθεση έχει τον τρόπο και το στιλ παιχνιδιού να κάνει κάποια διαφορά στα ζόρικα παιχνίδια. Μόνο με σουτ από μέση ή μακρινή απόσταση. Μα, αυτό μπορούν να το δώσουν και ο Άντιτς και ο Πρίντεζης. Αυτό μας έλειπε; Όχι. Η επιλογή του Πάουελ είναι μεγάλο ρίσκο και εύχομαι να μας βγει, αλλά δεν μπορώ να διαβλέψω τον τρόπο.
Την εποχή που ο κάκιστος Παναθηναϊκός στο συγκεκριμένο κομμάτι παιχνιδιού έβαλε στην εξίσωση αθλητικότητα και αμυντική θωράκιση στην ρακέτα με τον Λάσμε και τον Γκιστ – με την υποσημείωση ότι ο δεύτερος έχει πρόβλημα αντίληψης στην συντριπτική πλειοψηφία των καταστάσεων άμυνας – εμείς αφαιρέσαμε τον… Πύργο μας στην άμυνα (αναγκαστικά) και προσθέσαμε ένα Soft παίκτη που δεν έχει κανένα από τα στοιχεία παιχνιδιού που χρειαζόμαστε.
Συμπεράσματα
Δουλειά και υποχρέωσή μου είναι να κρίνω αμιγώς μπασκετικά και χωρίς ίχνος συναισθήματος όσα βλέπω στο παρκέ. Σε συνδυασμό με τους στόχους που έχει ο Ολυμπιακός και είναι οι υψηλότεροι. Η ήττα από την Μπαρτσελόνα δεν είναι σε καμία περίπτωση καταστροφή. Και δεν θα ήταν τόσο αναγκαία αν δεν είχαμε χάσει και στην Βιτόρια.
Αντίθετα, επειδή γνωρίζω τον προγραμματισμό της ομάδας, ελπίζω και πιστεύω πως από τις 20 Γενάρη και έπειτα ο Ολυμπιακός θα αρχίζει να ανεβαίνει πάλι και θα βρει πολύ καλύτερο ρυθμό από αυτόν που (δεν) έχει τώρα.
Απλά, πιστεύω πως κάτι σαν να του λείπει για τον πολύ δύσκολο στόχο της διατήρησης των κεκτημένων, ιδίως στην Ευρώπη. Και νομίζω πως αυτό ξεκίνησε από το καλοκαίρι. Ήταν μαγκιά που διατηρήσαμε ακέραιο τον κορμό. Εχθρός του καλού, όμως, είναι το καλύτερο. Και ο Ολυμπιακός έκανε το αυτονόητο – κράτησε τα παιδιά που μας έστειλαν στα ουράνια – αλλά δεν πήγε στο βήμα παρακάτω. Του… καλύτερου.
Ποτέ δεν πήρε τον έξτρα ψηλό που πραγματικά χρειαζόταν, με τα χαρακτηριστικά που από πέρυσι έλειπαν. Και όπως έγραφα το καλοκαίρι, δεν εκμεταλλεύτηκε τις ευκαιρίες της αγοράς, με μια υπέρβαση. Πριν φύγει ο Κιριλένκο από την ΤΣΣΚΑ λόγω της πρότασης από την Μινεσότα και ενώ είχε ενημερώσει ότι μένει, κυκλοφορούσε ελεύθερος στην αγορά ο Σόνι Ουίμς. Και στα μέσα του Ιούλη, πιστέψτε με, το κασέ του δεν ήταν δα και τόσο απαγορευτικό για μια ομάδα του βεληνεκούς του Ολυμπιακού, του πρωταθλητή Ευρώπης.
Μια τέτοια υπέρβαση δεν έγινε ποτέ και χρειαζόταν. Γιατί, σε σχέση με πέρυσι, υφίσταται μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ, μια ειδοποιός διαφορά. Τότε, ήσουν πάντα το αουτσάιντερ. Και δεν σε περίμεναν. Τώρα είσαι ο πρωταθλητής Ευρώπης, ΌΛΟΙ σε περιμένουν, όλοι σε ΞΕΡΟΥΝ και όλοι κάνουν σαν τρελοί να σε κερδίσουν! Κάτι που το εισπράξαμε από την αύρα του «Παλάου Μπλαουγκράνα» και από τις αντιδράσεις του Τσάβι Πασκουάλ.
Καταλήγω, λοιπόν, λέγοντας πως ο Ολυμπιακός παραμένει μια πολύ καλή ομάδα, που προβλέπω ότι σύντομα θα φορμαριστεί ξανά. Το που μπορεί να φτάσει, θα το δείξει ο χρόνος και θα το γράψει η ιστορία.
Ο Ολυμπιακός που είδα στην Βαρκελώνη ήταν ομάδα που της έλειπαν βασικά στοιχεία για να κυριαρχήσει στην πιο ανταγωνιστική Ευρωλίγκα της σύγχρονης ιστορίας. Και ΔΙΑΦΩΝΩ ΚΑΘΕΤΑ με την εικόνα που έχει περάσει πως μπορούσαμε και χάσαμε στις λεπτομέρειες. Εγώ είδα το αντίστροφο με ό,τι είχα βιώσει στον ημιτελικό της Πόλης.
Εκεί ένιωθα πως 120 λεπτά να παίζαμε, θα κερδίζαμε και ας ήταν κλειστό το σκορ! Τώρα ένιωσα πως όσο και να παίζαμε, θα χάναμε. Δεν αξίζαμε να κερδίσουμε, δεν μπορούσαμε να κερδίσουμε.
Δεν είναι τυχαίο πως όταν πλησιάζαμε – πάντα μετά από εύστοχα μακρινά σουτ, ενώ η Μπάρτσα… έμπαινε αέρα – πατέρα μέσα στο καλάθι ακόμα και με τον Γιασικεβίτσιους – οι γηπεδούχοι απαντούσαν εύκολα. Και χωρίς τον Ναβάρο, στο δεύτερο ημίχρονο.
Μην ασχολείστε ακόμα με τα βαθμολογικά. Είναι πολύ νωρίς. Απομένουν 11 παιχνίδια. Περισσότερα από όλη την κανονική περίοδο! Ένα είναι το σίγουρο…
Με την αήττητη Σιένα στο ΣΕΦ, δεν υπάρχει περιθώριο απώλειας. Πρέπει οπωσδήποτε να πάμε στο 2-2.
Και ο κόσμος πρέπει να είναι εκεί, να στηρίξει την ομάδα που τόσο μας στήριξε πέρυσι!
ΥΓ1. Η διαιτησία ήταν κακή – εκνευριστική και για τους δύο. Κάτι πρέπει να γίνει με τους κανονισμούς και να καταλάβει και ο Ρήγας και οι ρέφερι πως μέσα στο παρκέ πρωταγωνιστής είναι πρώτα το σπορ και αμέσως μετά όσοι αγωνίζονται. Οι διαιτητές είναι εκεί για την διεκπεραίωση και την δικαιοσύνη, όχι για να σπάνε τα νεύρα των πάντων.
ΥΓ2. Θα βοηθήσει πολύ ενόψει Σιένα πως το αμέσως προηγούμενο παιχνίδι είναι με τον Πανιώνιο και όχι με μια μη ανταγωνιστική ομάδα της Α1.
ΥΓ3. Όλα τα κουφά και τα περίεργα στην Ελλάδα συμβαίνουν. Σωστός ο ξεσηκωμός για τον Γκάλη. Στην δική μου καρδιά ο Νικ είναι ήδη στο Hall of Fame και ο κύριος Βασιλακόπουλος στο Hall of Shame. Οι λόγοι γνωστοί και αν κάποιος έχει απορία, τους εξηγώ στα σχόλια.
ΥΓ4. Ο «θεός» του ελληνικού μπάσκετ είναι υποψήφιος από το 2009, κάθε χρονιά! Γιατί δεν έγινε το παραμικρό από την πλευρά μας το 2009, το 2010, το 2011, το 2012;
ΥΓ5. Ώρες – ώρες σκέφτομαι να το κόψω το Facebook. Τέτοιο ρεσιτάλ βλακείας, αγνωμοσύνης και αμπαλοσύνης, δεν το αντέχω ρε παιδιά. Αρκετοί έβριζαν(!!!) τον Σπανούλη. Για άλλους ο Μπαρτζώκας ήταν άχρηστος στην αρχή, μετά έγινε εφάμιλλος του Ντούντα και το βράδυ της Παρασκευής λίγος!
ΥΓ6. Άλλοι ζουν και αναπνέουν για να βγάζουν απεριόριστο, απύθμενο κόμπλεξ με τον Παπαλουκά, λες και δεν έχει το δικαίωμα να σταματήσει μέσα στο παρκέ την καριέρα του ο παίκτης με τα 8 φάιναλ φορ, τις περισσότερες ασίστ και τα περισσότερα κλεψίματα στην ιστορία της Ευρωλίγκας.
ΥΓ7. Οι περισσότεροι ξέρετε πως είναι κολλητός μου χρόνια και όταν έχασε τις βολές έγραψα επί λέξη πως τα σκάτωσε. Κανείς δεν «τιμωρήθηκε» περισσότερο από τον ίδιο για αυτό και όσοι τον έζησαν τις επόμενες μέρες, το ξέρουν. Πρέπει να δώσει… τέλος στη ζωή του και να μην σταματήσει όπως αξίζει σε ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ αθλητή με την δική του διαδρομή; Μήπως να το κάνουν κάποιοι άλλοι, που από ότι φαίνεται η μοναδική τους προσφορά στην κοινωνία είναι τα συμπλέγματα;
ΥΓ8. Μερικοί το έχετε δει ήδη, εγώ το βάζω ξανά γιατί δεν το… χορταίνω! Βάλτο αγόρι μου… Το έβαλε! Τόσο ακαριαία απελευθέρωση της μπάλας, ούτε ο Έντι!