Του Νίκου Βαρλά
Το χαρίσαμε; Στοίχισεε τόσο πολύ η απειρία; Έπαιξε ρόλο η εμπειρία και η ψυχολογία του Παναθηναϊκού; Ήταν διαφορετικά τα κριτήρια της διαιτησίας; Δύο είναι τα μοναδικά… σιγουράκια, τα δεδομένα για τον Ολυμπιακό στον τελικό κυπέλλου. Το πρώτο πως το μάθημα γράφεται με ήτα… Στην προκειμένη και με ήττα. Το δεύτερο πως η ιστορία, δυστυχώς, δεν γράφεται με ΑΝ.
Η ομάδα του Ίβκοβιτς απέδειξε δύο πράγματα. Το ένα πως δεν έχει να φοβάται τίποτα από τον Παναθηναϊκό ενόψει των τελικών και του ρεαλιστικά μεγάλου στόχου. Με πλεονέκτημα έδρας, με τον Λο, ίσως και με τον Βασιλόπουλο (κλείνει μια εβδομάδα προπονήσεων και στην ομάδα τον βλέπουν με χαρά να πατάει πλέον καλά στα πόδια του), αν ο Ολυμπιακός είναι ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΑ ΕΤΟΙΜΟΣ δεν βλέπω γιατί δεν μπορεί να πάρει τρία ματς από τον φετινό Παναθηναϊκό.
Πρόβλημα διαχείρισης
Το δεύτερο είναι πως υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στην διαχείριση των διαφορών που κερδίζει μέσα στους αγώνες ο Ολυμπιακός, κάτι που στο δικό μου μυαλό σημαίνει κακή διαχείριση του ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟΥ, δεν νομίζω ότι είναι θέμα τακτικής. Όταν χάνεις διαφορά 19 πόντων μέσα στην έδρα σου, με τον αντίπαλο να μοιάζει… αποκαμωμένος, όταν «πετάς στα σκουπίδια» διαφορά 13 πόντων σε τελικό μέσα σε 3 λεπτά, πας πάλι στο +9 έξι λεπτά πριν το τέλος και στα επόμενα τρία ο Παναθηναϊκός σε ισοφαρίζει, παρότι ήταν φανερά «έξω από τα νερά» του, υπάρχει θέμα.
Έγραψα στην ανάλυση του τελικού πως ότι και αν συμβεί, θα μπούμε στα τελευταία λεπτά το πολύ με διαφορά +,- 5. Ναι μεν δικαιώθηκα, αλλά δεν περίμενα το σενάριο που είδα στο παρκέ. Και αν το +13 εξανεμίστηκε εν ριπή οφθαλμού με σάλπισμα της αντεπίθεσης το τρίποντο του μεγάλου παίκτη που λέγεται Γιασικεβίτσιους, μετά το κάρφωμα του Κάιλ και το +9 στο 34’, έβλεπα τον Παναθηναϊκό τόσο ζορισμένο, που πίστεψα ότι ο Ολυμπιακός έχει το κύπελλο στα χέρια του.
Ακολούθησε… πλημμύρα και για όσους δεν το συνειδητοποιήσατε από εκεί και μετά, η ομάδα έριξε 7 κατοχές στην θάλασσα. Σε κάποιες… κατόρθωσε να σουτάρει σε «νεκρό χρόνο» ή χωρίς θέα στο καλάθι, αλλά ουσιαστικά σε όλες αυτές τις επιθέσεις, δεν κάναμε απολύτως τίποτα. Με τον Παναθηναϊκό να παίζει στις περισσότερες φάσεις αυτή την περίεργη ματς – απ άμυνα, με αποκλειστικό στόχο να μην μπουκάρει, αλλά ούτε καν να σουτάρει ο Σπανούλης.
Αντί να έχουμε γρήγορη κυκλοφορία της μπάλας, σουτέρ στις γωνίες (αντίθετα, έπαιζε ο Μάντζαρης, που είχε υποστεί και διάστρεμμα!) και τον Πρίντεζη στο χαμηλό ποστ (για να χαλάσει η ισορροπία των αποστάσεων της άμυνας του ΠΑΟ και να φτιάξουν οι αντίστοιχες δικές μας στην επίθεση), εμείς κάναμε το χειρότερο δυνατό και πέσαμε στην παγίδα. Τρίπλα, τρίπλα, τρίπλα και τίποτε άλλο. Αν υπήρχε… πετρέλαιο στο Ελληνικό, θα το είχαμε βρει.
Παρόλα αυτά ο Διαμαντίδης αστόχησε στην 2η βολή, ο Ντούντα έχασε την ευκαιρία να πάρει τάιμ – άουτ (το είχε ζητήσει μόλις κέρδισε το φάουλ ο αρχηγός του Παναθηναϊκού) και να οργανώσει την επίθεση του τίτλου, αλλά για αυτό υπάρχουν οι καθημερινές προπονήσεις και το κομμάτι των λεγόμενων ειδικών καταστάσεων. Μας έδωσε το τεράστιο για τελευταία κατοχή μπόνους να πάμε στην επαφή. Με -1, πας για το δίποντο, επιδιώκεις μια σωστή συνεργασία για να απειλήσεις από κοντά και είτε να σκοράρεις, είτε να πάρεις βολές.
Με τον τρόπο που επιτέθηκε ο Ολυμπιακός στην πιο κρίσιμη επίθεση του τελικού, δεν εξάντλησε τις πιθανότητές του να σκοράρει, έστω και αν υπάρχει επαφή του Μπατίστ στο σουτ του Παπανικολάου.
Γενική εικόνα
Η απουσία του Λο στοίχισε υπερβολικά πολύ. Για όσους δεν το αντιληφθήκατε (είναι αλλιώς να βλέπεις το ματς μέσα από το γήπεδο), ο Παναθηναϊκός πίεζε στην επαναφορά, από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό! Με ένα νταμπλ τιμ στην πρώτη πάσα και έπειτα πίεση στα ¾ του γηπέδου. Και με τον Ρομέιν Σάτο να κάνει τρομερή δουλειά σε οποιονδήποτε αναλάμβανε να κατεβάσει την μπάλα.
Αυτή η πίεση μας δημιούργησε πολλά προβλήματα, τις περισσότερες φορές την σκαπουλάραμε με «σκαλοπάτι» τον Κάιλ Χάινς, κάποιες άλλες μας βοήθησε να βρούμε μερικά εύκολα καλάθια (όταν έσπαγε το πρες και πηγαίναμε γρήγορα και επιθετικά), αλλά ήταν φανερό ότι πιεστήκαμε πολύ σε αυτό τον τομέα. Κάναμε 23 λάθη, ο Παναθηναϊκός έκλεψε την μπάλα 15 φορές και πλάκα – πλάκα αν κάποιος μου έλεγε αυτά τα νούμερα χωρίς να γνωρίζω το αποτέλεσμα, θα πίστευα ότι οι πράσινοι κέρδισαν εύκολα.
Με τόσες κατοχές δώρο στον αντίπαλο και 5/22 τρίποντα, είναι πραγματικά αξιοπερίεργο πως χτίσαμε τέτοια διαφορές. Κάποιες απαντήσεις υπάρχουν. Έχουμε περισσότερη ενέργεια ως ομάδα από τον Παναθηναϊκό πλέον, βοήθησε το πάθος και η πολύ μεγάλη μαχητικότητα που δείξαμε στα ριμπάουντ. Εκεί όπου ο Ολυμπιακός κέρδισε κατά κράτος (41-25) και ισοστάθμισε κάπως την μεγάλη ζημιά από τα πάρα πολλά λάθη.
Επιτέλους…
Ο Ολυμπιακός ως φιλοσοφία παίζει την σωστή άμυνα πλέον και ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ αντιμετωπίζει εύστοχα τα πικ εν ρολ του Παναθηναϊκού, με εξαίρεση τα πρώτα 5 λεπτά, που κάποιοι… ξεχάστηκαν, έδιναν (βλακωδώς) βοήθειες και έτσι ήρθαν τα σουτ του Σάτο. Θα το λέω μέχρι να γίνει απόλυτα κατανοητό. Η κατάλληλη άμυνα απέναντι στον Παναθηναϊκό είναι 2 VS 2 στα πικ εν ρολ, γρήγορο αμυντικό πάνω στον Διαμαντίδη και τέτοιος προσανατολισμός, ώστε να μην σουτάρει και να αναγκάζεται να πηγαίνει προς τα μέσα.
Χάνει την επιλογή για τρίποντο (το δυνατό του σημείο), χάνει την επιλογή για δημιουργία και «σπάσιμο» της μπάλας στην αδύναμη πλευρά και του μένει (του αφήνει δηλαδή η άμυνα) να κάνει το μοναδικό πράγμα στο οποίο δεν είναι σε υψηλό επίπεδο. Να διεισδύσει και να προσπαθήσει να τελειώσει την φάση με μπάσιμο. Δεν θα χάσεις ποτέ από ντράιβ του Διαμαντίδη αν παίζεις αυτή την άμυνα και στο κέντρο της ρακέτας περιμένει ένας καλός και δυνατός αμυντικός. Για αυτό χθες έβαλε μόλις ένα καλάθι εντός παιδιάς.
Προσέξτε τι πέτυχε ο Ολυμπιακός με αυτή την αμυντική αντιμετώπιση. Όχι μόνο είχε 1/8 σουτ ο Διαμαντίδης, αλλά ο Παναθηναϊκός έβαλε μόλις 3 τρίποντα σε όλο το παιχνίδι, με εξαίρεση τα δύο του Σάτο, που προήλθαν από απειθαρχία στην τακτική! Και ποια ήταν αυτά; Ένα του Γιασικεβίτσιους στο +13 που… ξεχάστηκε η άμυνα από τον ενθουσιασμό, ένα του Καλάθη που του δώσαμε επίτηδες το τρίποντο (ο Χάινς) και ευστόχησε και ένα του Τσαρτσαρή προς το τέλος, το ΜΟΝΑΔΙΚΟ που προήλθε από split out, δηλαδή βγήκε με τον κλασικό τρόπο που δημιουργεί και εκτελεί ο Παναθηναϊκός όλα αυτά τα χρόνια. ΕΝΑ σουτ ο Διαμαντίδης, ΕΝΑ μόνο τρίποντο απόρροια της φιλοσοφίας τους σε 40 ολόκληρα λεπτά!
Πως χάσαμε;
Και πως χάσαμε; Νούμερο 1 λόγος, η αδυναμία διαχείρισης του παιχνιδιού όταν το έχουμε φέρει στα μέτρα μας. Νούμερο 2 αιτία, η πολύ κακή αντίδραση που είχαμε απέναντι στην άμυνα του Παναθηναϊκού τα τελευταία 6 λεπτά. Νούμερο 3, η αδυναμία να τελειώσουμε το παιχνίδι με low post παιχνίδι. Ο Ντόρσεϊ ήταν εκτός , αλλά μόνο μετά από πικ και κόψιμο προς το καλάθι μπορεί να σκοράρει. Ο «Λάζος» δεν έπαιξε δευτερόλεπτο, ο Χάινς δεν έχει τέτοιο παιχνίδι λόγω ύψους και για αυτό πιστεύω ότι ο κόουτς έκανε μεγάλο λάθος που δεν έβαλε πιο νωρίς τον Πρίντεζη στην τελευταία περίοδο, έστω και αν ο Άντιτς ήταν μεγάλος μαχητής. Μήπως να έπαιζε με τον Γιώργο στο «4» και τον Πέρο στο «5»;
Έκανε μπαμ ότι χρειαζόταν ο Πρίντεζης για να βάλουμε… γκολ και δεν είναι τυχαίο ότι αυτός πήρε τις μοναδικές μας βολές στα τελευταία λεπτά. Ούτε είναι τυχαίο πως το… μπαμ στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου έγινε με τον Πρίντεζη στο παρκέ και αυτό ήταν το ΜΟΝΑΔΙΚΟ σημείο που έβαλε 2 εύκολα καλάθια και ο Σπανούλης. Γιατί; Μα, υπήρχε δεύτερη σοβαρή επιθετική απειλή, από το χαμηλό ποστ και άνοιγε η άμυνα του αντιπάλου, ξεκάθαρο είναι.
Επί προσωπικού
Ο παίκτης που κράτησε τον Ολυμπιακό στο παιχνίδι και του έδωσε «σφυγμό» μετά το πολύ κακό ξεκίνημα είναι ο Πέρο Άντιτς. Ο Σκοπιανός έπαιξε με ψυχή και αυτό είναι καλός οιωνός για τα πλέι οφ με την Σιένα και τους τελικούς με τον Παναθηναϊκό.
Ο Χάινς πάνω – κάτω έκανε αυτό που μπορούσε, βοήθησε καταλυτικά στο να μεταφέρει την μπάλα ο Ολυμπιακός από την μια μεριά του παρκέ στην άλλη και έκανε μεγάλη προσπάθεια αμυντικά στην δεύτερη περίοδο, εκεί που η ομάδα γύρισε το παιχνίδι και δέχτηκε 13 πόντους.
Ο Ντόρσεϊ είναι σαν να μην έπαιξε. Τα 11 λεπτά σερί, μπορούν να θεωρηθούν συμμετοχή. Τα 11 λεπτά… σπαστά, δεν έχουν νόημα και ο Ολυμπιακός έχασε σε αυτό το ματς τον εξολοθρευτή του. Έγραφα πόσο σημαντικό είναι να παίξει ο Τζόι 20+ λεπτά όπως στο ντέρμπι του ΣΕΦ και την μεγάλη νίκη στην Πόλη κόντρα στην Εφές. Αυτή την φορά δεν τα κατάφερε…
Ο Πρίντεζης ήταν κάπως «παγωμένος» στο ξεκίνημα του τελικού, αλλά «ταύρος» στην επανάληψη, ο παίκτης που οφείλει απέναντι στον εαυτό του να είναι. Ο Κέσελ ανεβαίνει, πάλεψε και το παιχνίδι του βγήκε περισσότερο από ότι στον Παπανικολάου.
Ο Γκετσεβίτσιους είχε 1-2 καλές στιγμές, αλλά δυστυχώς στην άμυνα τον περνούσε ακόμα και ο Σάρας. Ίσως για αυτό δεν τον πέταξε μέσα στην μάχη των τελευταίων λεπτών ο Ντούντα. Αποκλείω να μην έβλεπε ότι είχαμε εγκλωβιστεί και χρειαζόταν ένας σουτέρ. Πιθανολογώ πως δεν ήθελε να τον «σημαδέψει» ο κουμπάρος του σε ένα διάστημα που «έπεφταν» κορμιά.
Ο Σλούκας δεν μπήκε ποτέ στο πνεύμα του αγώνα και θέλει δουλειά ακόμα για να ανταποκρίνεται όταν το παιχνίδι είναι τόσο… Physical. Ο Μάντζαρης έχει τσαγανό, έχει τσαμπουκά, στον τελικό έδειξε ότι μπορεί να βοηθήσει και οργανωτικά. Έχει κι αυτός πολύ δρόμο μπροστά του, πρέπει να βελτιώσει τα επιθετικά του χαρακτηριστικά, αλλά είμαι πεπεισμένος ότι κάνει για μεγάλη ομάδα και μπράβο στον Ολυμπιακό που τον… τσίμπησε στο κατάλληλο τάιμινγκ!
Κάτω τα χέρια από τον Βασίλη
Θα το πω ξεκάθαρα και σύντομα για να γίνει κατανοητό. ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΠΑΝΟΥΛΗ. Ναι, ήταν κακός. Ναι, δεν έβαλε ένα «μεγάλο σουτ» να τελειώσει το παιχνίδι. Ναι, δεν είχε το καθαρό μυαλό να αποφύγει την κατάχρηση τρίπλας και να διαχειριστεί πιο έξυπνα και αποτελεσματικά για την ομάδα του την κατάσταση.
Είναι, όμως, ο μόνος που είχε τα αρχ@@ια να περάσει στην αντίπερα όχθη του ποταμού συνειδητοποιημένα και αυτός που ΠΟΝΑΕΙ περισσότερο από όλους για την χθεσινή απώλεια. Όποιος με αφορμή την χθεσινή του εμφάνιση αρχίσει τα… γνωστά, αυτά που έχω ζήσει και με άλλους παίκτες του Ολυμπιακού, που ήρθαν με όνειρα και κατάντησαν συμπλεγματικοί και «άρρωστοι ψυχολογικά», είναι ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ για τον Ολυμπιακό και ΧΡΗΣΙΜΟΣ για τον Παναθηναϊκό.
Mind games
Ο Ομπράντοβιτς λέγοντας πως δεν θα χαιρετήσει τον Σπανούλη, γνώριζε πολύ καλά τι έκανε. Ήθελε να «φορτώσει» τον ψυχισμό του και να τον κάνει να παίξει με έντονο συναίσθημα και θυμό και όχι με το φονικό μπασκετικό ένστικτο που διαθέτει. Να το δει εγωιστικά και όχι αμιγώς μπασκετικά, «διαβάζοντας» το παιχνίδι. Αυτό το mind game το κέρδισε και ελπίζω να είναι το τελευταίο.
Τα ίδια ισχύουν και για τον Τζόι. Απαράδεκτο το φάουλ του Καλάθη, αλλά δεν ξέρω κανέναν παίκτη που μπαίνει με ΘΥΜΟ στο παρκέ και αποδίδει στο 100%. Να το δουλέψει στο μυαλό του αυτό που νιώθει, να κατασταθεί γιγαντιαίο κίνητρο, να παίξει ακόμα πιο σκληρά και αποτελεσματικά, αλλά όταν μπει στην σειρά τελικών, πρέπει να είναι 100% συγκεντρωμένος. Μην στραφεί και το συναίσθημα του Αμερικανού υπέρ του Παναθηναϊκού και γυρίσει μπούμερανγκ στον Ολυμπιακό.
Διαιτησία
Στο μπλογκ ο «καλύτερος κερδίζει» που κατέγραψα με κάθε λεπτομέρεια τον τρόπο που δουλεύει και λειτουργεί το σύστημα την τελευταία δεκαετία, υποσχέθηκα στον εαυτό μου και τους αναγνώστες μου ότι ποτέ δεν θα είναι πρώτο θέμα σε ένα άρθρο μου η διαιτησία.
Έκανα το καθήκον μου απέναντι στον εαυτό μου, έχω ήσυχη την συνείδησή μου και είναι καιρός όταν ο Ολυμπιακός νιώθει ότι αδικείται να χειρίζεται την κατάσταση όπως νομίζει, με βάση το συμφέρον του. Ας κοιτάξει τον Παναθηναϊκό που μετά από ένα παιχνίδι στο ΣΕΦ που είχε μια χαρά διαιτησία, τα έκανε όλα άνω – κάτω ΕΠΙΤΗΔΕΣ και με ΠΛΑΝΟ.
Αυτό το «μέτωπο» στους τελικούς θα παίξει ΤΟΣΟ ρόλο, ΌΣΟ και η απόδοση των ομάδων. Να κάνει ο Ολυμπιακός αυτός που πρέπει από ΠΡΙΝ και όχι ΜΕΤΑ. Αν θέλετε να ρωτήσετε κάτι συγκεκριμένο για τα διαιτητικά, για κάποια φάση, θα απαντήσω.
Επίλογος
Ο Ολυμπιακός παρά τον πόνο της ήττας, αποδείχτηκε ξανά ότι έχει κάνει τεράστια βήματα από το καλοκαίρι και έπειτα. Θα μπορούσε να βάλει στο παλμαρέ του τον πρώτο τίτλο της σεζόν, αλλά έριξε… βολέ στην καρδάρα με το γάλα. Οι περισσότεροι λένε ότι η νεανική του ομάδα πήρε ένα μάθημα.
Εγώ λέω ότι έτσι όπως κύλησε το ματς, έπρεπε να κερδίσει, γιατί το άξιζε. Και θέλω αυτός ο κορμός που τώρα δημιουργείται και σε αντιδιαστολή με την κατάσταση στον Παναθηναϊκό, μπορεί να πανηγυρίσει πολλά πρωταθλήματα, να μπολιαστεί με ΝΙΚΕΣ και ΤΙΤΛΟΥΣ.
Όχι με γκρίνια, ανασφάλεια και δικαιολογίες. Χάθηκε ο πιο ασήμαντος τίτλος και η… σημαντικότερη επιτυχία του φετινού Ολυμπιακού, είναι ο τρόπος που πανηγύρισε ο Παναθηναϊκός το κύπελλο. Δώστε τα όλα στην Ευρωλίγκα, χαρείτε τους προημιτελικούς και μετά ΠΑΡΤΕ το πρωτάθλημα. Πλέον, είναι φανερό ότι μπορείτε. Just do it… Πάρτε το από φέτος να τελειώνουμε.
ΥΓ1. Παιδιά, ότι μήνυμα έχετε στείλει μετά τον τελικό στο προηγούμενο μπλογκ, περάστε το σε αυτό με ένα copy paste.
ΥΓ2. Να συνεχίσουμε όπως ξέρουμε. Με μηνύματα μπασκετικά, εποικοδομητικά, προσωπικά, συναισθηματικά, ότι γουστάρετε. Όχι, όμως, προσβολές και χαρακτηρισμούς.