Tου Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Ακολουθήστε στο twitter τον Νίκο ΒαρλάFollow @nikosvarlas
Καλό μήνα! Ο καιρός περνάει… τρομακτικά γρήγορα, μπήκε η άνοιξη, έχει και ήλιο και οι περισσότεροι Έλληνες το έχουν στο DNA τους να ανεβαίνουν ψυχολογικά όταν ανοίγει ο καιρός. Κυλάει στο αίμα μας! Αυτό το μπλοκ θα είναι κάπως διαφορετικό από τα άλλα και μου δίνει την ευχέρεια και το διαδικαστικής μορφής ματς με την Μπεσίκτας στην Πόλη.
Ο Ολυμπιακός είχε «αργό» ξεκίνημα, δεν ήταν ιδιαίτερα συγκεντρωμένος στο πρώτο κομμάτι της αναμέτρησης με τους πρωταθλητές Τουρκίας – ήρθαν 3 τίτλοι για την Μπεσίκτας μετά από πάρα πολλά χρόνια, αλλά τα οικονομικά προβλήματα σκέπασαν τα πάντα αμέσως μετά τους θριάμβους – αλλά προϊόντος του χρόνου η διαφορά ποιότητας των δύο ομάδων αποφάσισε για την τελική έκβαση.
Δεν χρειάστηκε καν να πιάσει υψηλά επίπεδα απόδοσης ο Ολυμπιακός. Είχε απέναντί του μια ομάδα χωρίς δημιουργό (στην μετά Τζέρελς εποχή για αυτούς και με τον Γιούιν τραυματία), χωρίς επιθετικό ταλέντο και φυσικά χωρίς το έξτρα κίνητρο. Τι χρειαζόταν, λοιπόν; Μερικά λεπτά καλού μπάσκετ!
Ήρθαν για ένα μικρό διάστημα στο πρώτο ημίχρονο, με τον Σπανούλη να λειτουργεί πολύ αποτελεσματικά ως δημιουργός και τον Πάουελ ως αποδέκτη να τελειώνει τις φάσεις, η ομάδα έχτισε μια διαφορά και ήταν δεδομένο πως στην επανάληψη θα «άνοιγε» το παιχνίδι και θα κλείδωνε την νίκη ο Ολυμπιακός.
Τι κρατάμε
Την 5η συνεχόμενη νίκη και το γεγονός ότι πέντε στροφές πριν το τέλος του τοπ-16, ο Ολυμπιακός έμεινε πια μόνος στην τρίτη θέση. Κρατάμε, επίσης, το ξέσπασμα του Τζος Πάουελ. Η ψυχολογία στον αθλητισμό, σε όλα ανεξαιρέτως τα επίπεδα είναι ένα καταλυτικής σημασίας κομμάτι.
Ο αγώνας ξεκίνησε με τον Σπανούλη να τροφοδοτεί συστηματικά τον Αμερικανό, βγήκαν οι πρώτες 2-3 φάσεις, ο Πάουελ πήρε τα πάνω του και τελείωσε το ματς με 16 πόντους και μόλις ένα χαμένο δίποντο. Είχε εντυπωσιακά καρφώματα, σωστά τελειώματα και στο δεύτερο ημίχρονο και τα σουτάκια σήμα – κατατεθέν του.
Δεν ήταν, όμως, μόνο αυτό. Ο Πάουελ από την πρώτη άμυνα του αγώνα για τον Ολυμπιακό, έδειξε αποφασισμένος να αποδώσει καλύτερα σε αυτό τον τομέα και η αλήθεια είναι πως παρουσιάστηκε βελτιωμένος και στην άμυνα. Πιο γρήγορες περιστροφές, κάπως καλύτερη αντίληψη των φάσεων και το κερασάκι στην τούρτα ένα εξαιρετικό μπλοκ, με τον Αμερικανό να έρχεται ως βοήθεια στην συγκεκριμένη φάση.
Ποια είναι η είδηση για τον Πάουελ; Όχι, δεν έγινε καλύτερος παίκτης. Δεν ήταν ακριβώς ό,τι χρειαζόταν ο Ολυμπιακός όταν έφυγε ο Ντόρσεϊ για να μην διαταραχθεί η αγωνιστική φύση της ομάδας και δεν είναι φρόνιμο να υπάρχει ενθουσιασμός για μια καλή εμφάνιση απέναντι σε μια υποδεέστερη ομάδα και μετριότατους αντιπάλους.
Απλά, είδαμε πως μετά από ένα μεγάλο διάστημα ανυπαρξίας, ο Τζος μπορεί να κάνει εμφανίσεις ανάλογες με αυτές που πραγματοποίησε όταν ήρθε στον Ολυμπιακό. Ιδίως αν ο προσανατολισμός της επίθεσης για κάποια λεπτά, είναι στοχευμένος σε αυτόν.
Δύο πράγματα απομένουν να διαπιστώσουμε. Στο πρώτο θεωρώ πως δεν υπάρχουν ελπίδες να δούμε βελτίωση. Και αναφέρομαι στο μπάσκετ επαφών σε άμυνα και επίθεση. Δεν είναι τέτοιος παίκτης, ποτέ δεν ήταν και δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε υψηλό επίπεδο ικανοποιητικά, όταν απέναντί του βρίσκονται ψηλοί – μετρ των επαφών.
Το κομμάτι στο οποίο διατηρώ ελπίδες, είναι να γίνει κάπως καλύτερος στην άμυνα. Μέσα από την προπόνηση, τις οδηγίες και τις παραστάσεις που λαμβάνει, να βελτιώσει την αντίληψή του, να ξέρει που πατάει και που βρίσκεται στις περιστροφές, να μην δίνει το δικαίωμα στους αντιπάλους να τον σημαδεύουν και να σχεδιάζουν την επιθετική τους τακτική πάνω στις αδυναμίες του. Εδώ, νομίζω πως υπάρχουν ελπίδες. Όχι να γίνει… αμυντικός ογκόλιθος, Ντόρσεϊ ή Λάσμε.
Σε καμία περίπτωση. Να φτάσει σε ένα επίπεδο να είναι είτε υποφερτός, είτε απλά καλός. Κάτι που διαθέτει την ταχύτητα (στα πόδια) να το κάνει, αν καταφέρει να αντιλαμβάνεται και να διαβάζει καλύτερα τις φάσεις στην άμυνα.
Καλός οιωνός και το 3/3 του Παπανικολάου που αργά, αλλά σταθερά επανέρχεται στα στάνταρ της περιόδου που τον θαυμάζαμε! Οι Λο και Σλούκας συνεχίζουν να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις, άλλες φορές ικανοποιητικά, άλλες φορές με πιο εμφατικό τρόπο. Από τους Σπανούλη και Πρίντεζη περιμένω τα καλύτερα στα πιο… κρίσιμα και ελπίζω το ίδιο να συμβεί και με τον Άντιτς.
Ο Σερμαντίνι πλέον έχει εμφανίσει τις αδυναμίες που ανέλυα όταν πολλοί παρασυρθήκαν και πανηγύριζαν μετά την ομολογουμένως εξαιρετική δουλειά που έκανε στο ματς – κλειδί με την Μακάμπι. Τον Κάιλ δεν τον φοβάμαι και στα τελευταία δύο παιχνίδια με Περιστέρι και Μπεσίκτας, ο «πολεμιστής» ουσιαστικά ξεκουράζεται!
Ο Ντορόν Πέρκινς θέλει χρόνο και προσωπικά μου άρεσε που έχασε την πρώτη ευκαιρία για μια καλή πρεμιέρα, λόγω των γρήγορων φάουλ! Προτιμάω όπως είναι δομημένος ο Ολυμπιακός ένα παίκτη – σκυλί στην άμυνα, που σίγουρα στο εγγύς μέλλον δεν θα δώσει τόσο εύκολα τις επαφές και τα φάουλ, παρά ένα Αμερικανό που με το καλημέρα, θα έμπαινε στο παρκέ και θα προσπαθούσε να αποδείξει πως μπορεί να αναλάβει ηγετικό ρόλο στην ομάδα, επιθετικά!
Ο Πέρκινς θα βοηθήσει, θα έρθουν και παιχνίδια που θα συνεισφέρει πολύ επιθετικά, αλλά το καλό νέο είναι πως δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να διαταράξει την χημεία του Ολυμπιακού. Ίσα – ίσα, όταν προσαρμοστεί και «κουμπώσει» με τα υπόλοιπα κομμάτια του παζλ, μυρίζομαι πως θα αυξήσει τα λεπτά στα οποία οι πρωταθλητές Ευρώπης θα αποδίδουν μπάσκετ αξιώσεων, ανταγωνιστικό για το υψηλότερο επίπεδο της Ευρωλίγκας.
Είμαστε φαβορί!
Έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου μετά την σφαλιάρα από την Σιένα να αναφέρομαι στην σημαντικότητα της δεύτερης θέσης! Το πλεονέκτημα έδρας και η ψυχολογία μιας ομάδας που φτιάχνει τον δρόμο της για το φάιναλ φορ, είναι στοιχεία πολύ σημαντικά.
Αυτή την στιγμή, παρότι βρισκόμαστε μια νίκη μακριά από την Σιένα και με ήττα στην έδρα μας από τους πρωταθλητές Ιταλίας, θεωρώ πως το φαβορί για την 2η θέση είναι ο Ολυμπιακός!
Δεν είναι αισιοδοξία, μιλάω αμιγώς μπασκετικά. Είμαστε καλύτερη ομάδα από την Σιένα, που αξίζει, πάντως, πολλά μπράβο και σεβασμό για όσα πράττει και πετυχαίνει φέτος, την σεζόν που έριξε στο μισό το μπάτζετ της και έφυγαν όλα τα μεγάλα συμβόλαια. Ο Μπάνκι αποδεικνύει ότι είναι γάτα!
Πως είναι ο όμιλος τώρα; Η Μπαρτελόνα πρώτη με 8-1, η Σιένα δεύτερη με 7-2, εμείς μόνοι τρίτοι με 6-3, η Χίμκι μόνη 4η με 5-4. Η Κάχα την… πάτησε και μετά το στραπάτσο στη Βιτόρια από την Μακάμπι, είναι στο 4-5 μαζί με την ομάδα του Μπλατ και πιθανότατα αυτό το αποτέλεσμα θα γίνει η αρχή του τέλους για να πάρει μαζί της στο ταξίδι του… αποκλεισμού και τους Βάσκους!
Υπάρχουν 5 ματς και ποτέ δεν λες ποτέ στο μπάσκετ! Η Μακάμπι κάνει την ύστατη προσπάθεια και θα προσπαθήσει να την ολοκληρώσει. Το συμπέρασμα για τον Ολυμπιακό που έχει στην έδρα του Χίμκι και Μακάμπι, είναι πως αν νικήσει την Σιένα στην Ιταλία, θα βγει δεύτερος!
Δείτε το πρόγραμμα: Ο Ολυμπιακός έχει στο ΣΕΦ Μπαρτσελόνα, Μακάμπι και Χίμκι και εκτός Σιένα και Φενέρ! Οι Ιταλοί έχουν… εκτός της Χίμκι, την Κάχα Λαμποράλ (τελευταία αγωνιστική) και την Μπεσίκτας και στην Τοσκάνη εμάς και την Μπαρτσελόνα.
Αν κερδίσουμε την Μπαρτσελόνα στο πολύ μεγάλο ματς της επόμενης εβδομάδας, μπορούμε το 5/5! Η Σιένα; Δύο ήττες θα κάνει σίγουρα, ίσως και 3 αν τους κερδίσουμε στην Ιταλία, κάτι που το θεωρώ πολύ πιθανό! Ο καλός Ολυμπιακός που παίζει άμυνα, δεν χάνει από την Σιένα, ούτε στην Ιταλία! Αφήστε που το κίνητρο εκείνο το βράδυ θα είναι… ειδικών συνθηκών!
Πολλοί μπαίνουν σε δεύτερες σκέψεις, στην λογική ότι στη παρούσα φάση η ΤΣΣΚΑ μοιάζει φαβορί για την τρίτη θέση του άλλου ομίλου και είναι πολύ πιθανό να τους… τρακάρουμε! Δεν αποκλείω να κάνει ντεμαράζ η ομάδα του Μεσίνα και να βγει δεύτερη. Το πιο σημαντικό; Δεν αλλάζω το πλεονέκτημα έδρας, απλά για να αποφύγουμε ένα αντίπαλο!
Με τέτοια λογική δεν μπορείς να γίνεις πρωταθλητής Ευρώπης, τέτοια λογική απαγορεύεται να διέπει ένα ενεργό πρωταθλητή Ευρώπης! Έχει αποδειχτεί πολλάκις στην διάρκεια της φετινής διοργάνωσης (το είδαμε πάλι και στο Ρεάλ – Μπάμπεργκ) πως δεν υπάρχει άτρωτη ομάδα φέτος. Καμία!
Ε, δεν θα φοβηθεί ο Ολυμπιακός την ΤΣΣΚΑ στο ΣΕΦ, αν έχει πλεονέκτημα και προκύψει τέτοιο ζευγάρωμα και ας μην είναι όντως το καλύτερο δώρο για μια ομάδα που κέρδισε το πλεονέκτημα μέσα από τον μαραθώνιο των 14 αγωνιστικών! Αν τους περάσεις, όμως; Πας Λονδίνο με άλλο αέρα!
Για να μην το κουράζω. Ο Ολυμπιακός πρέπει να στοχεύει στην 2η θέση. Ο Ολυμπιακός δεν πρέπει να διαλέξει αντίπαλο! Καμία μεγάλη ομάδα δεν δικαιούται να λειτουργεί έτσι, συν το ότι πολλές φορές στο παρελθόν σε τέτοιες… μαλαγανιές έχει λειτουργήσει ο νόμος του Μέρφι και προκύπτει αποτυχία!
Πόσο άνθρωποι είμαστε;
Πάμε τώρα και στο πιο σοβαρό κομμάτι. Το ανθρώπινο. Με όσα συμβαίνουν γύρω μας πολιτικά – κοινωνικά και μετά οικονομικά, πολλές φορές αναρωτιέμαι σε ποια φάση βρισκόμαστε ως έθνος. Και ποια είναι η σχέση μας με τους προγόνους μας…
Διαφωνώ σε πολλά με τον Νότη Σφακιανάκη, αλλά η έκφραση που χρησιμοποίησε σε μια πρόσφατη συνέντευξή του, ίσως είναι αληθινή και απεικονίζει την πραγματικότητα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας. Τι είπε; Δεν έχουμε σχέση με τους παλιούς Έλληνες. Είμαστε Σαν – Έλληνες.
Το εισπράττω πως είμαστε ένα απομεινάρι από τους Έλληνες που μεγαλούργησαν σε διάρκεια χρόνου στο παρελθόν. Είμαστε σαν Έλληνες. Δεν ζούμε και δεν πράττουμε ΩΣ Έλληνες, με την παλιά, πανάκριβη αξία της σημειολογίας. Το εισπράττω επίσης, πως έχουμε καταντήσει οι Έλληνες του σανού! Σε όλα τα επίπεδα…
Και η ενδοσκόπηση ξεκινάει πρώτα από τον εαυτό μου. Στα 28 μου δούλευα χαλαρά και έβγαζα καλά χρήματα. Στα 35 μου δουλεύω σαν σκύλος για το ¼ των χρημάτων που έβγαζα πιο μικρός. Κι αυτά; Αν και όταν τα πάρω.
Κι αυτό επηρεάζει την ζωή μου, αν και ποτέ δεν έδινα ιδιαίτερη αξία στα λεφτά. Ζορίζομαι να πληρώσω το ενοίκιο, δεν αγοράζω απολύτως τίποτα για τον εαυτό μου, παρά μόνο (λίγες φορές πια) για τους άλλους, το βράδυ προσπαθώ να κοιμηθώ και κάνω μαθηματικές πράξεις (στις οποίες πάντα ήμουν σκράπας) για να δω αν θα… βγω.
Το έξω και η διασκέδαση έχουν κοπεί μαχαίρι, έχω γίνει σπιτόγατος και στην υποτίθεται πιο παραγωγική ηλικία της ζωής μου, ενώ δουλεύω από τα 18, είμαι περίπου εγκλωβισμένος. Χωρίς να μπορώ να κάνω πολλά όνειρα και σχέδια. Με ανασφάλειες που με ρίχνουν.
Το αποτέλεσμα είναι να έχω μια παγιωμένη σε πολύ μέτρια επίπεδα ψυχολογία, να έχω απολέσει τον αυθορμητισμό και την πηγαία χαρά που πάντα είχα, να μην γουστάρω πολύ τον εαυτό μου, γιατί για τα δικά μου δεδομένα τον βρίσκω πια κάπως ξενέρωτο.
Λείπουν οι απρογραμμάτιστες καλές βραδιές, λείπει η αισιοδοξία και η χαρά που με πλημμύριζε παλιά χωρίς πάντα να έχω συγκεκριμένο λόγο.
Όλα αυτά, φέρνουν και κάτι ακόμα. Την αποξένωση, το να προτιμάω πολλές φορές στον όχι άπλετο ελεύθερο χρόνο μου να κάθομαι μόνος μου. Το να μην μπορώ να ευχαριστηθώ κάποιες μικρές χαρές και να ξοδέψω ποιοτικά τον χρόνο που έχω για τον εαυτό μου και τους δικούς μου.
Δεν βλέπω ειδήσεις πια, μπορεί να μην πάρω χαμπάρι και μεγάλα ανθρώπινα δράματα που παίζουν ως πρώτα θέματα στην τηλεόραση. Δεν ξέρω καν τι παίζει στην διπλανή πόρτα και στην πολυκατοικία που μένω.
Κι εκεί, πάλι αναρωτιέμαι, πόσο άνθρωποι είμαστε πλέον; Ποια η προσωπικότητά μας και η ποιότητά μας ως άτομα, ως κοινωνία, συνολικά ως έθνος και ελληνικός λαός;
Η άλλη όψη
Μετά από αυτές τις σκέψεις, θυμάμαι ένα βιβλίο που διάβασα το καλοκαίρι (μια μεγάλη καρδιά γεμίζει με ελάχιστα) και ακουμπάω σε περιπτώσεις όπως αυτές του φίλου μας του Τζόνι.
Που έλειπε 45 μέρες από την Ελλάδα και δίνει ακόμα τον δικό του αγώνα μαζί με την γυναίκα του για το παιδάκι τους… Επέστρεψε και ενημέρωσε ότι είναι πάλι πίσω, στην Ελλάδα! Σκέφτομαι τι περνάνε αυτοί οι άνθρωποι και πόσο δυνατοί είναι.
Σκέφτομαι μια πολύ καλή μας φίλη που έφυγε πρόσφατα πολύ νέα από την κωλό – αρρώστια.
Σκέφτομαι τον πατέρα μου που έφυγε ξαφνικά πάνω στα χέρια μου ένα πρωί Παρασκευής σαν κι αυτό και δεν πρόλαβα ούτε να τον βοηθήσω, ούτε να πω τίποτα από όσα έχω σκεφτεί όλα τα επόμενα χρόνια.
Και αναθεωρώ. Κατηγορώ τον εαυτό μου που μιζεριάζει επειδή δεν μπορώ να κάνω πολλά όνειρα. Απογοητεύομαι που η πλευρά του εαυτού μου που πάντα ήταν πρόθυμη να βοηθήσει ουσιαστικά τον συνάνθρωπο, τώρα τελευταία παραμένει ανενεργή.
Συνεχίζω να δίνω κάποια χρήματα ως ανάδοχος πατέρας στον Ιμπραήμ από την Σιέρα Λεόνε μέσω actionaid και η προσφορά μου στην κοινωνία εξαντλείται πλέον σε αυτό.
Η χαρά ότι πραγματικά βοηθάω κάποιον που το έχει ανάγκη, περιορίζεται στο να λαμβάνω γράμματα από εκείνον. Που με ευχαριστεί για όσα έχω κάνει τα τελευταία χρόνια, αλλά τώρα θέλει να μάθει αγγλικά. Αν εννοεί, πως χρειάζεται περισσότερα χρήματα από μένα για αυτή την δραστηριότητα, σώθηκε το παιδί!
Βυθισμένος σε σκέψεις και στενοχώριες, που δεν έχω καταλήξει αν αξίζει να τις βιώνω και αν έχω δικαιολογία που σε πολλά πράγματα παραμένω απαθής, αναρωτιέμαι…
Η διέξοδός μου να ασχολούμαι 16 ώρες την μέρα με το μπάσκετ, να συνεχίζω να παλεύω στη δουλειά και απλά να μην ενοχλώ κανέναν, είναι αρκετή;
Πρέπει να είμαι ευχαριστημένος που απλά δεν είμαι βάρος σε κανέναν, αλλά στην αντίπερα όχθη, παραμένω αποστασιοποιημένος και κάποιες φορές πιάνω τον εαυτό μου να μην θέλει πια να ασχοληθεί και να στενοχωριέται καθημερινά με όσα τραγικά συμβαίνουν γύρω μου, αλλά και στην πατρίδα μου;
Σαν να μπαίνει ένας κόφτης, μια αυτό – άμυνα και να φωλιάζεις στην δική σου πραγματικότητα, για να μην «κουβαλήσεις» πάνω σου και όλη την υπόλοιπη…
Είναι σωστή στάση ζωής αυτή; Είναι ηθική; Μήπως είναι συνενοχή; Μήπως όλοι μας πρέπει να ξεπεράσουμε και να σπάσουμε προσωπικά φράγματα για να αλλάξει κάτι στον στενό μας κοινωνικό κύκλο;
Κι αν το κάνουμε αυτό, ο καθένας από μας ξεχωριστά, μήπως όντως αλλάξει προς το καλύτερο η ΣΑΝ-ΕΛΛΑΔΑ;
Δεν έχω τις απαντήσεις. Ξέρω, πάντως, πως ο σταυρός που «κουβαλάει» ο Τζόνι και δεν λυγίζει, είναι τόνους πιο βαρύς από τον δικό μου.
Και είμαι σίγουρος πως όταν ξυπνάει το πρωί με την γυναίκα του έχουν τόσα να κάνουν για να γίνει καλά το παιδί τους, που δεν προλαβαίνουν να σκεφτούν όσα τριγυρνάνε στο δικό μου μυαλό.
Δεν σκέφτονται, σκέφτονται και πολλές φορές μένουν άπραγοι όπως εγώ. Μόνο πράττουν γιατί έτσι απαιτεί η ζωή από αυτούς!
Ο Δημήτρης Σπύρου, είναι σε φάση που δεν μπορεί καν να σκεφτεί… Το Σάββατο γίνεται ένας φιλανθρωπικός αγώνας στο κλειστό του Σπόρτινγκ, με στόχο να μαζευτούν κάποια χρήματα (80 χιλιάδες Ευρώ απαιτούνται) και να ταξιδέψει στην Γερμανία.
Είναι η αρχή της προσπάθειας, μήπως καταφέρει να συνέλθει και να σταθεί στα πόδια του. Εδώ μπορείτε να βρείτε περισσότερες λεπτομέρειες.
Αν μπορώ να εξάγω ένα μόνο συμπέρασμα από το κομφούζιο που υπάρχει στο μυαλό μου, είναι αυτό…
Αν άπαντες, με πρώτους από όλους τους εαυτούς μας, γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι όχι μόνο σε σκέψη και πρόθεση, αλλά στην (καθημερινή) πράξη, τότε αποκλείεται ο κόσμος που ζούμε να μην γίνει καλύτερος!
Κι αν όλα έχουν γίνει τόσο σκατά, που νιώθουμε ότι αυτό το χάος (χάος ηθικών αξιών, από εκεί ξεκινάνε ΟΛΑ) δεν μπορούμε ή δεν προλαβαίνουμε να το βάλουμε σε τάξη;
Τουλάχιστον ας ξεκινήσουμε και ας προσπαθήσουμε! Αν δεν νιώθουμε ότι το χρωστάμε σε μας – γιατί η αυτοεκτίμησή μας έχει πέσει στα Τάρταρα – ας το κάνουμε για τα παιδιά μας και τις επόμενες γενιές.