Του Νίκου Βαρλά
Σιένα, 2:46 το πρωί… Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως ότι και να γίνει στην πρώτη παρτίδα δεν θα γράψω μπλογκ και θα επανέλθω δριμύτερος μετά την επιστροφή στην Αθήνα, όταν θα έχω ένα ασφαλές δείγμα από τις δύο αναμετρήσεις στην Τοσκάνη!
Θα τηρήσω το πρόγραμμα κατά το ήμισυ! Δεν θα κάτσω να γράψω ένα από τα κλασικά άρθρα – σεντόνια, αλλά κάτι θα… ποστάρω, αυτό που μόλις ξεκίνησα! Γιατί; Έτσι! Πέντε μέρες πέρυσι εδώ, μπάφιασα! Τώρα, ξέρω πως ό,τι και να συμβεί την Παρασκευή, θα είμαι καλά και πολύ ήρεμος το επόμενο διήμερο! Σήμερα είχα μια πανέμορφη μέρα, που όπου να΄ναι, τελειώνει!
Έχω ξυπνήσει πρωί, έχω λιαστεί σαν το… φίδι για 3 ώρες πίνοντας καφέ στην πανέμορφη κεντρική πλατεία της πόλης (σας βάζω και την φωτογραφία να δείτε πόσο όμορφα είναι και πόσο χαλαρά ζει ο κόσμος εδώ… Δεν τρέχουν, περπατάνε! Δεν κοντοστέκονται, κάθονται όπου βρούνε και αράζουν!) με τον ήλιο πάνω στην κεφάλα μου! Πήγα στο γήπεδο, δούλεψα και μόλις τελείωσε η όλη διαδικασία, μαντέψτε, τι έκανα;
Πήγα ακριβώς στο ίδιο μαγαζί που κατέληγα πέρυσι μετά από κάθε… χαστούκι! Στρογγυλοκάθισα, ήπια την μπύρα μου, μιλήσαμε λίγο για το παιχνίδι με τα άλλα παιδιά και τώρα πίσω, για νάνι! Έτσι, για να βγει εντελώς από μέσα μου το περσινό μαρτύριο!
Η «εκδίκηση» είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Το έφαγα και το ευχαριστήθηκα στο ίδιο ακριβώς μέρος, την ίδια εποχή, τις ίδιες ώρες, με το ίδιο πιάτο στο τραπέζι μου. Μόνο την μπύρα που διάλεξα άλλαξα, γιατί αυτή την φορά ήθελα κάτι πιο ελαφρύ!
Το σκορ είναι 0-1 και η σειρά μόλις ξεκίνησε. Δεν είναι ώρα ούτε για πανηγύρια, ούτε για μεγάλα λόγια, ούτε για… μεγάλα μπλογκ! Χαίρομαι που όλα πήγαν καλά και είμαι ικανοποιημένος για ένα ακόμα λόγο. Δούλεψα πολύ πριν ποστάρω την τελευταία ανάλυση για την σειρά, είναι η πρώτη φορά που έκανα τόσο ρεπορτάζ από το αντίπαλο στρατόπεδο και είναι δύσκολο και συνάμα όμορφο να βλέπεις ότι έχεις «διαβάσει» αυτό που θα δεις!
Το ίδιο ακριβώς θα ίσχυε σε επίπεδο τακτικής ακόμα και αν δεν είχαμε καταφέρει να κερδίσουμε σε ένα τόσο κλειστό παιχνίδι, όπως αυτό. Πόνταρα στο δικό μας πλεόνασμα ενέργειας και στην τελευταία περίοδο τους πήραμε παραμάζωμα! Κερδίσαμε 24-9 με ένα σερί 24-7!!! Κάπως έτσι το 68-58 στο ξεκίνημα του κρίσιμου δεκαλέπτου (Η Σιένα έβαλε το πρώτο καλάθι) μεταμορφώθηκε στο ωραιότατο τελικό 75-82!
Πόνταρα νίκη στην μάχη των ριμπάουντ και κερδίσαμε με 36-28. Άνθρωποι που γνωρίζουν άριστα τον αντίπαλο και τον παρακολουθούν, τόνισαν: «Ο Ολυμπιακός αυτή την στιγμή είναι πολύ καλύτερος στα ριμπάουντ. Αν η Σιένα δεν βγει στο γήπεδο να παλέψει για κάθε ριμπάουντ και η ελληνική ομάδα συνεχίσει στους ρυθμούς του top16, θα πληγωθεί ο Πιανιτζάνι και οι παίκτες του σε αυτό το κομμάτι. Ο Ράκοβιτς ήταν σπουδαίος στα ριμπάουντ, όπως και ο Χέρστον. Κανείς τους δεν παίζει στην Σιένα και ο Άντερσεν σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ισοσταθμίσει τα πράγματα σε αυτό τον τομέα», ήταν τα λόγια παίκτη που έχει αντιμετωπίσει την Σιένα τόσο πέρυσι, όσο και φέτος και… είθε να έχει δίκιο».
Τελικά, είχαν δίκιο! Το ίδιο ισχύει και για τον τομέα της σκληράδας! Πέρυσι αυτοί, φέτος εμείς! Στην ενότητα πρωταγωνιστές – υποστηρικτές, έγραφα: «Ο Πρίντεζης είναι ο πιο σταθερός επιθετικός πόλος μετά τον αρχηγό, ενώ λέω ξανά ότι κλειδί θα είναι η παρουσία του Λο σε όλη την διάρκεια των προημιτελικών. Αν αυτός είναι σταθερά καλός, τότε αλλάζουν συνολικά οι ισορροπίες»!
Ναι, ο Αμερικανός ήταν το απόλυτο κλειδί! Ο Ντόρσεϊ που μέχρι το 33’ έκανε την χειρότερη εμφάνισή του στο Ολυμπιακό αμυντικά, ήταν εκνευρισμένος, πήγε να χιμήξει στους χούλιγκαν με τα κουστούμια που έβριζαν τον Σπανούλη, ξαφνικά μεταμορφώθηκε και έκανε πάλι την απόλυτη διαφορά στην άμυνα.
«Με ξύπνησε ο φίλος μου ο Ντέιβιντ (σ.σ Άντερσεν, πρώην συμπαίκτης του στους Ρόκετς) με κάτι που μου είπε όταν έκανα το τέταρτο φάουλ και αμέσως μετά το πέμπτο ο Σπανούλης».
Τι σου είπε Τζόι; «Ότι είναι ώρα να ηρεμήσω και να πάω να κάτσω στον πάγκο μας! Μου έδωσε τρελό κίνητρο»! Όντως, δεν έχασε ούτε μια άμυνα από εκεί και πέρα! Δεν θα κερδίζαμε, όμως, ποτέ απόντος και του Βασίλη, αν δεν έκανε αυτό το απίστευτο τελευταίο πεντάλεπτο ο Έισι Λο.
Ο τύπος όσες αποφάσεις και αν χρειάστηκε να πάρει, ήταν όλες σωστές! Φοβερή πνευματική ηρεμία και ετοιμότητα! Αφού έβαλε τα δύο σουτ από μέση απόσταση και τους έκανε την ζημιά, όταν η άμυνα προσαρμόστηκε πάνω του στην επόμενη κατοχή, πήρε πάλι την σωστή απόφαση… Είδε πως ήρθε πάνω του βοήθεια ο παίκτης του Πρίντεζη, πάσαρε στον Γιώργο και πάρτο μέσα!
Το να τα βάζεις όταν είσαι «ζεστός», συμβαίνει συχνά. Το να κάνεις σωστή διαχείριση του ενθουσιασμού σου μετά από φάσεις που σου έχουν βγει και να παίρνεις πάλι την σωστή απόφαση, είναι ποιότητα και… μαγκιά!
Τρελάθηκα με τον Αμερικανό. Δεν ξέρω πόσοι το καταλάβατε, από εκείνη την φάση που έκλεψε την μπάλα από τον ΜακΚάλεμπ στο πρώτο ημίχρονο και μετά πάλεψε μαζί του για την κατοχή, κούτσαινε! Ο τύπος πονούσε στο γόνατο που είναι τραυματισμένος. Δεν ζήτησε καν αλλαγή.
Έμεινε μόνος του στο κουμάντο μετά την αποβολή του Σπανούλη και δεν τα πήγε καλά… Απλά, τους κέρδισε! Χωρίς να μπορεί να πατήσει! Έπρεπε να τον δείτε πως βγήκε από τα αποδυτήρια. Δεν μπορούσε καν να περπατήσει κανονικά! Ανησυχώ για το πώς θα είναι αύριο, αλλά τώρα γράφω απλά για να του βγάλω το καπέλο.
Πονούσε πολύ και το είχε καταλάβει και ο Ντόρσεϊ. «Πως κατάφερες Τζόι και πρόλαβες τον Μακκάλεμπ ; Ελάχιστοι ψηλοί του έχουν ρίξει τέτοια τάπα», τον ρώτησα. «Είδα ότι ο Έισι ήταν καταβεβλημένος. Του είπα να αλλάζουμε στα σκριν και να τον αφήσει σε μένα, για όλες τις τελευταίες φάσεις. Έτσι και έγινε»!
Αυτός είναι συμπαίκτης, αυτό είναι ομάδα! Με Έλληνες πιτσιρικάδες και Αμερικανούς που παίζουν σαν… Έλληνες, ακόμα και αν χάσεις, σίγουρα θα είναι με το κεφάλι ψηλά!
Σιένα, 3:37… Καληνύχτα μου, καλημέρα σας!