Του Slobodan Sarenac
Πριν από ακριβώς 20 χρόνια ο Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς και ο Πρέντραγκ Ντανίλοβιτς έγιναν οι ηγέτης της νεαρότερης ομάδας που κατάφερε να κερδίσει τον τίτλο της Ευρωλίγκας στην ιστορία της διοργάνωσης. Στις 16 Απριλίου του 1992, ένα τρίποντο του Τζόρτζεβιτς στο τελευταίο δευτερόλεπτο διέλυσε τις ελπίδες της Μπανταλόνα για το τρόπαιο. Χάρη σε αυτό το τρίποντο, ο Τζόρτζεβιτς βοήθησε την Παρτιζάν να κάνει ένα τεράστιο βήμα και για άλλες μελλοντικές επιτυχίες.
Μετά από 20 χρόνια, οι “Ασπρόμαυροι” του Βελιγραδίου ακόμα παίζουν ένα σημαντικότατο ρόλο στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση της Ευρώπης.
Γιατί? Επειδή κάθε χρόνο αποδεικνύουν ότι τα χρήματα δεν είναι τα πάντα. Αποδεικνύουν ότι ακόμα κι αν δεν είσαι πλούσιος, μπορείς να είσαι επιτυχημένος στο παρκέ. Με προϋπολογισμό που πολλές φορές είναι δέκα φορές μικρότερος από τον προϋπολογισμό τους, παλεύουν σαν ίσοι απέναντι σε κάθε αντίπαλο. Πως? Με ένα σωστά δομημένο ρόστερ, που αποτελεί μίξη νιάτων και εμπειρίας και ένα παιχνίδι που βασίζεται κυρίως στους παίκτες ρακέτας. Και φυσικά, δεν ξεχνούν κάθε χρόνο να εμφανίζουν τουλάχιστον ένα νέο ταλέντο, κάτι που είναι πλέον το σήμα κατατεθέν του μηχανισμού της ομάδας.
Πριν δύο χρόνια η Παρτιζάν κατάφερε να προκριθεί στο φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας και αυτή ήταν για τον Ντούσκο Βουγιόσεβιτς – τον προπονητή που είναι υπεύθυνος για την μακρά κυριαρχία της Παρτιζάν στην Αδριατική λίγκα, στο πρωτάθλημα και το κύπελλο Σερβίας – η μεγαλύτερη επιτυχία στο βιογραφικό του.
Αν ακούσεις κάποιον να μιλά για την Παρτιζάν, θα προσέξεις ότι πάντα χρησιμοποιεί πολλές φορές τη λέξη “σύστημα”, γιατί αυτός είναι ο ευκολότερος τρόπος να περιγράψεις την συνταγή που έφτιαξε ο Βουγιόσεβιτς και αυτή που ο διάδοχος του, Βλάντα Γιοβάνοβιτς, προσπαθεί να ακολουθήσει για δεύτερη διαδοχική σεζόν. Αλλά, είναι ακόμα αρκετά δύσκολο να καταλάβεις πως ακριβώς λειτουργεί αυτό το σύστημα.
Δεν είναι εύκολο για τον Γιοβάνοβιτς. Πολλοί, όπως είναι αναμενόμενο, τον συγκρίνουν με τον Βουγιόσεβιτς και κάποιοι παραπονιούνται λέγοντας ότι δεν δίνει ευκαιρίες στους νέους παίκτες. Τέτοιου είδους “κατηγορίες” είχαν αντιμετωπίσει στο παρελθόν ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς και ο Ντούσκο Βουγιόσεβιτς και όλοι ξέρουμε τι έχουν πετύχει αυτοί οι δύο στον κόσμο του μπάσκετ.
Η Παρτιζάν είναι μια ομάδα γνωστή για την παραγωγή των παικτών της, αλλά και το μέρος στο οποίο πολλοί από αυτούς τους παίκτες επιστρέφουν στην καλύτερη δυνατή κατάσταση. Δεν πέρασε πολύ καιρός από την απόφαση του Νίκολα Πέκοβιτς να φορέσει ξανά τη φανέλα της Παρτιζάν κατά τη διάρκεια του λοκ άουτ, πριν επιστρέψει στην Μινεσότα όπου αποδίδει το καλύτερο μπάσκετ της καριέρας του. Ο Μίροσλαβ Ραντούλιτσα και ο Μίλαν Μάτσβαν ακολούθησαν έναν ανάλογο δρόμο. Άφησαν το Βελιγράδι για την Εφές και την Μακάμπι Τελ Αβίβ και επέστρεψαν όντας σε εξαιρετική κατάσταση. Δεν χρειάζεται να ξοδέψουμε άλλες λέξεις για την παραγωγή παικτών, γιατί το γεγονός ότι η Παρτιζάν είναι η μεγαλύτερη εξαγωγός παικτών στο ΝΒΑ τα λέει όλα.
Αυτή, όμως, δεν ήταν μια εύκολο σεζόν. Είναι λογικό να πει κανείς ότι το ρόστερ ήταν το πιο αδύναμο των τελευταίων ετών. Ο Κέτσμαν και ο Μπόζιτς έχουν ήδη φτάσει το ζενίθ της καριέρας του. Η επιστροφή του Πέκοβιτς στο ΝΒΑ άνοιξε μια τεράστια τρύπα, που ήταν πολύ δύσκολο για οποιονδήποτε να την καλύψει. Ο Μάτσβαν και ο Ραντούλιτσα κάνουν την δουλειά τους, αλλά είναι προφανές ότι δεν μπορούν να φτάσουν το επίπεδο του Πέκοβιτς κάθε βράδυ. Επιπλέον η αδυναμία της ομάδας να κρατήσει τον Είσι Λο ήταν τεράστιο πρόβλημα, μέχρι την απόκτηση του Ντόμινικ Τζέιμς. Μιλώντας για τους νεαρούς παίκτες, μόνο ο Λούσιτς μοιάζει να δικαιολογεί την εμπιστοσύνη του προπονητή του, τη στιγμή που οι υπόλοιποι παρουσιάζουν τεράστιες διακυμάνσεις στην απόδοση τους.
Κι όμως η Παρτιζάν έχει ήδη κατακτήσει το εθνικό της κύπελλο και κατάφερε να παίξει σημαντικό ρόλο στην Ευρωλίγκα. Είδαμε καλό μπάσκετ στο Βελιγράδι, μπροστά στο εκπληκτικό σερβικό κοινό. Για όσους δεν θυμούνται η Παρτιζάν κρατά ακόμα το ρεκόρ προσέλευσης σε ματς της Ευρωλίγκας με 22.567 θεατές στην Αρένα του Βελιγραδίου στο παιχνίδι του 2009 κόντρα στον Παναθηναϊκό.
Προφανώς οι ηγέτες της Αδριατικής λίγκας αντιμετωπίζουν αλλιώς τα πράγματα, έβλεπαν κάθε χρόνο την Παρτιζάν να παίρνει το τρόπαιο και έτσι κάλεσαν και πάλι την Μακάμπι Τελ Αβίβ στην διοργάνωση. Και τώρα η ισραηλινή ομάδα, μια από τις καλύτερες της Ευρώπης, είναι το απόλυτο φαβορί για το τρόπαιο και μην ξεχνάτε ότι το φάιναλ φορ θα διεξαχθεί στο Τελ Αβίβ.
Ομως μη βιάζεστε από τώρα να… σβήσετε την Παρτιζάν, τόσο εύκολα.
Στο ποδόσφαιρο υπάρχει ένα παλιό ρητό από τον Γκάρι Λίνεκερ που λέει ότι “το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι που παίζουν όλοι και στο τέλος κερδίζουν πάντα οι Γερμανοί”. Για χρόνια στην Σερβία χρησιμοποιούμε την παράφραση του (το μπάσκετ είναι ένα παιχνίδι που παίζουν όλοι και στο τέλος κερδίζει η Παρτιζάν) και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε.