Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Ο Νίκος Ζήσης διανύει την πέμπτη σεζόν του στην Ιταλία, έχει κατακτήσει τρία πρωταθλήματα και ετοιμάζεται με την Σιένα για την μάχη των πλέι οφ! Ο μεγάλος στόχος του φάιναλ φορ χάθηκε, αλλά η ζωή συνεχίζεται και η Σιένα κυνηγάει να σπάσει ένα ιστορικό ρεκόρ…
Καμία ομάδα στην ιστορία της Serie A δεν έχει κατακτήσει 6 διαδοχικούς τίτλους. Ποτέ και κανείς! Από την σεζόν 1948-9 μέχρι και σήμερα υπήρξαν κάποιες που έχουν πετύχει ντεμαράζ τίτλων. Άλλες 3, κάποιες άλλες 4 και μια μόνο ομάδα έχει καταφέρει να πανηγυρίσει 5 συνεχόμενα πρωταθλήματα!
Η Μπορλέτι του (παίκτη ακόμα) Τσέζαρε Ρουμπίνι από το 1949 ως το 1954. Η θρυλική μορφή του ιταλικού αθλητισμού (σε πόλο και μπάσκετ με αμέτρητες διακρίσεις, τίτλους και επιτυχίες σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο) κατέκτησε ακόμα… 10(!) πρωταθλήματα ως προπονητής της Σίμενταλ Μιλάνο από το 1957 ως το 1972, αλλά πάντα υπήρχε κάποια ομάδα που του «έσπαγε» τα σερί.
Η Σιένα του Σιμόνε Πιανιτζάνι, αν πάρει και το φετινό πρωτάθλημα, θα γίνει η πρώτη ομάδα στην ιστορία που θα κατακτήσει 6 σερί τίτλους και αυτό είναι τεράστιο κίνητρο για όλους στην Τοσκάνη.
Πόσο εύκολο ήταν μια ομάδα που έχει μάθει στις επιτυχίες να… δεχτεί τον ευρωπαϊκό αποκλεισμό; «Οι πρώτες μέρες ήταν δύσκολες. Ήταν μεγάλος στόχος να πάμε στο φάιναλ φορ, θέλαμε να είμαστε εκεί για 2η διαδοχική σεζόν. Η διοίκηση βοήθησε πολύ την ομάδα. Έφερε τον Άντερσεν, ένα παίκτη πολύ υψηλού επιπέδου. Ακόμα και μέσα στη σεζόν με τους τραυματισμούς και τις ατυχίες που είχαμε, το management προσπάθησε να κάνει τα πάντα για να μην χάσουμε τον στόχο. Η αποτυχία, όμως, είναι κομμάτι του μπάσκετ», λέει στο Eurohoops o Νίκος Ζήσης και εξηγεί πως όλοι οι αντίπαλοι της Σιένα στην Ιταλία, έχουν πλέον ως… πιλότο τον τρόπο που έπαιξε ο Ολυμπιακός.
«Κάναμε πολλές κουβέντες για να δούμε τι έφταιξε. Είπαμε ότι πρέπει να διορθώσουμε τα λάθη μας και να δείξουμε καλύτερη εικόνα. Όλοι έχουν ως μοντέλο και «μπασκετικό ευαγγέλιο» το τι έκανε ο Ολυμπιακός απέναντί μας! Υπάρχουν άγραφοι νόμοι της ζωής που ισχύουν και στο μπάσκετ. Η Σιένα είχε χαρακτηριστικά πάντα την δίψα και την ενέργεια. Όταν παίζεις τελικούς, ο κάθε παίκτης τα δίνει όλα. Τα μεγάλα ρεκόρ που έχει κάνει η Σιένα, είναι δύσκολο να επαναληφθούν. Όλα αυτά τα χρόνια ένα στοιχείο κυριαρχούσε. Σε κάθε φάση όλοι οι παίκτες έπαιζαν λες και αυτή ήταν η τελευταία και η πιο σημαντική στο παιχνίδι. Και αυτό έκανε την Σιένα ανίκητη»…
Το τέλος της κανονικής σεζόν είναι προ των πυλών και όλοι θέλουν να ρίξουν την… αυτοκράτειρα από τον θρόνο της! Πως βλέπει ο Νίκος Ζήσης τους διεκδικητές του τίτλου;
«Το Μιλάνο έχει βελτιωθεί πάρα πολύ. Έκανε και μια ακόμα προσθήκη με Αμερικανό παίκτη. Είναι ομάδα με ισχυρό κίνητρο, που σίγουρα θα προσπαθήσει να παλέψει για τον τίτλο. Όπως επίσης και η Καντού, που ουσιαστικά έχει τον ίδιο κορμό για 3 χρόνια. Ο Πέρκινς είναι το βαρόμετρο για αυτούς. Σίγουρα στοχεύουν και ελπίζουν να μας κερδίσουν σε κάποιους τελικούς. Είναι σημαντικό το αν θα επιστρέψουν από τους τραυματισμούς ο Σερμαντίνι και ο Μίτσοφ. Μετά, υπάρχουν πολλές ομάδες που εκτός έδρας μπορούν να σου κάνουν την ζημιά. Τα γήπεδα στην Ιταλία είναι γεμάτα και το πρωτάθλημα έχει γίνει ακόμα πιο ανταγωνιστικό. Υπάρχουν ομάδες όπως η Σάσαρι και η Καντού που έχουν πετύχει πολλά πράγματα. Και άλλες επίσης επικίνδυνες, όπως η Πέζαρο και η Βίρτους Μπολόνια. Καλά παιχνίδια έχει κάνει και η Αβελίνο που έχει τον παίκτη – φαινόμενο, τον Μάρκις Γκριν. Είναι απίστευτα αυτά που κάνει με ύψος 1μ.68»!
Πολλά ακούγονται για το μέλλον της Σιένα, την… αναγκαστική μετακόμιση σε άλλη πόλη (λόγω του νέου κανονισμού της Ευρωλίγκας που επιβάλλει γήπεδα χωρητικότητας 10 χιλιάδων θέσεων και άνω στους συλλόγους που έχουν συμβόλαια τύπου Α’) και την επικείμενη μείωση του μπάτζετ. Οι παίκτες, ακόμα δεν γνωρίζουν κάτι!
«Όλα αυτά είναι φήμες. Θυμάμαι που είχαμε παίξει φιλικό με την Καχασόλ Σεβίλλη στην Φλορεντία. Είχαν αναρτήσει κάποια πανό φίλαθλοί μας, που έλεγαν ότι δεν ήθελαν με τίποτα να παίξει η Σιένα με έδρα σε κάποια άλλη πόλη. Ξέρω ότι υπάρχει το σχέδιο για μια αρένα 10-12 χιλιάδων θέσεων στη Σιένα. Λόγω της κρίσης, όμως, αυτό σταμάτησε. Το θέμα του μπάτζετ απασχολεί όλες τις ομάδες της Ευρώπης. Έχουμε βασικό χορηγό τράπεζα και περιμένουμε τις εξελίξεις το καλοκαίρι. Έχουμε ένα ιστορικό στόχο μπροστά μας. Να κατακτήσουμε έξι συνεχόμενα πρωταθλήματα, κάτι που δεν έχει γίνει ποτέ. Αυτό σκεφτόμαστε, για αυτό δουλεύουμε».
Πως βλέπει ένας Έλληνας, αλλά άριστος γνώστης του ιταλικού μπάσκετ, την φθίνουσα πορεία της εθνικής Ιταλίας όλα τα τελευταία χρόνια;
«Από το 2005, η εθνική της Ιταλίας δεν έχει καταφέρει να ξεχωρίσει και έχασε κι αρκετά μεγάλα τουρνουά. Στις εθνικές παίζουν πολύ μεγάλο ρόλο οι φουρνιές. Εμείς, στην Ελλάδα είχαμε την τύχη να εμφανιστεί μια φουρνιά παικτών γεννημένοι από το 1977 ως το ‘80 συν εμένα και τον Σπανούλη που είμαστε λίγο νεότεροι. Δέσαμε σαν χαρακτήρες, υπήρχε ταλέντο και τελικά πετύχαμε. Ξεκινήσαμε ως κορμός το 2004 με μια πικρή ήττα στην Ολυμπιάδα της Αθήνας, στον προημιτελικό με την Αργεντινή. Όμως, πιστεύαμε πολύ ο ένας στον άλλο. Ίσως αυτό λείπει από την Ιταλία. Υπάρχουν πολλά ταλέντα εδώ. Γίνεται πολλή συζήτηση για… υπερχρησιμοποίηση κοινοτικών και Αμερικανών. Δεν υπάρχει η εμπιστοσύνη που χρειάζεται στους Ιταλούς παίκτες”.
Υπάρχει, όμως, σχέδιο. “Ο κόουτς Πιανιτζάνι μου έλεγε πως ετοιμάζει ένα πρόγραμμα για να δημιουργήσει μια ομάδα με παίκτες που έχουν τα φόντα, αλλά στερούνται τις εμπειρίες σε διεθνές επίπεδο. Παίκτες που δεν θα παίξουν στα πλέι οφ, αλλά είναι ικανοί. Έτσι ώστε να έχουν τριβή, να δουλεύουν σωστά και να ετοιμάζονται για το μέλλον. Η Ιταλία έχει όλα τα φόντα. Απλά, πέρασε μια κρίση που όλοι την περνάνε κάποια στιγμή. Υπάρχουν τρεις παίκτες καταξιωμένοι στο ΝΒΑ. Ο Μπαρνιάνι, ο Μπελινέλι και ο Γκαλινάρι, Θέλουν να είναι στρατιώτες της εθνικής και μαζί με μια φουρνιά Ιταλών που υπάρχουν, πιστεύω ότι μπορούν να φέρουν πίσω την εθνική Ιταλίας σε υψηλό επίπεδο. Παιδιά όπως ο Αραντόρι, o Τζεντίλε, o Μέλι, o Χάκετ, o Ποέτα, o Ντατόμε μαζί με τον Σιμόνε Πιανιτζάνι, πιστεύω πως είναι θέμα χρόνου να φέρουν την Εθνική Ιταλία πίσω στα μεγάλα τουρνουά και τις διακρίσεις», λέει ο Ζήσης που μετά από 2 σεζόν στο Τρεβίζο και 3 στην Σιένα, γνωρίζει τις όποιες διαφοράς νοοτροπίας και αθλητικής κουλτούρας μεταξύ Ελλήνων και Ιταλών!
«Δεν νιώθω μεγάλη διαφορά. Όλα επηρεάζονται και από το τάιμινγκ. Εξαρτάται από το αν πηγαίνεις καλά! Η διαφορά στο εξωτερικό; Δεν είσαι ο απόλυτος Θεός όταν κερδίζεις, αλλά δεν είσαι και ο απόλυτος… άχρηστος όταν χάνεις! Όπως συμβαίνει στην Ελλάδα».
Ο Έλληνας γκαρντ νιώθει την Ιταλία σαν δεύτερο σπίτι του! «Η αλήθεια είναι πως ότι και να γίνει, η Ιταλία για μένα είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Μιλάω την γλώσσα πολύ καλά. Είχα την τύχη να πάρω πρωταθλήματα, με εξαίρεση την σεζόν που έγινε το… κάζο Λόρμπεκ στην Μπενετόν και μας στέρησε την συμμετοχή στους τελικούς. Νιώθω σαν το σπίτι μου. Αρέσει και σε μένα και στην οικογένειά μου. Η χώρα ταιριάζει με τη φιλοσοφία μου. Ίσως να είναι το τυχερό μου, δεν περίμενα μετά την περιπέτεια στην ΤΣΣΚΑ, πως θα γυρίσω στην Ιταλία. Ακόμα και να ζήσω μόνιμα στην Ιταλία, δεν θα μου φαινόταν καθόλου… άσχημο»!