Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Κι εκεί που όλοι είχαμε γίνει μαθηματικοί και… σεναριολάγνοι ανατράπηκαν και… “ξεφτιλίστηκαν” τα πάντα με τον Ολυμπιακό να εξασφαλίζει την πρόκρισή του στα πλέι οφ της Ευρωλίγκας δύο αγωνιστικές πριν το τέλος του τοπ-16, πριν καν δώσει τον τρίτο σημαδεμένο “τελικό” με την Εφές, που εξελίχθηκε εν μια νυκτί, σε χαλαρό ματσάκι διαδικαστικού χαρακτήρα!
Ακόμα μια απόδειξη ότι η Ευρωλίγκα με την νέα μορφή της και τη γιγαντιαία φάση των “16” είναι μια λίγκα εντελώς απρόβλεπτη, όπου τα πάντα μπορούν να συμβούν και όπου απαγορεύονται αυστηρά τα κλισέ!
Ο Ολυμπιακός θα κέρδιζε την συγκεκριμένη ομάδα ακόμα κι αν ο αγώνας την ώρα του τζάμπολ είχε την σημασία και την σημαντικότητα για την οποία είχαν προετοιμαστεί οι πρωταθλητές Ευρώπης. Για τον απλούστατο λόγο πως είναι καλύτερη ομάδα και η διαφορά στο επιθετικό ταλέντο είναι τέτοια, που θα επέτρεπε στους κόκκινους να επιβληθούν ακόμα και με μια εμφάνιση όχι τέλεια.
Αυτό ακριβώς συνέβη το βράδυ της Παρασκευής. Ο Ολυμπιακός εμφανίστηκε όσο καλός και προσηλωμένος χρειαζόταν για να πάρει το ματς, κι ας επέτρεψε στην Εφές να σκοράρει 78 πόντους, ένα νούμερο ξεκάθαρα πάνω από το μέσο όρο της στο τοπ-16.
Η ομάδα ηττήθηκε στο επί μέρους σκορ του δευτέρου ημιχρόνου, αλλά αυτό δεν λέει απολύτως τίποτα. Γιατί, κάθε φορά που ο αντίπαλος απειλούσε, ο Ολυμπιακός εύκολα εφάρμοζε τον νόμο του στο παρκέ και όταν ένας αγώνας δεν έχει βαθμολογικό κίνητρο, είναι ανθρωπίνως αδύνατο να αποφύγεις στιγμές χαλάρωσης και έλλειψης απόλυτης συγκέντρωσης.
Ο Ολυμπιακός, άλλωστε, είναι μια ομάδα που βγάζει τον καλύτερό της εαυτό στα δύσκολα, στα ζόρικα και όχι στα “ελαφράς” σημασίας ματς!
Ανάλυση ιδιαίτερη δεν χωράει στο συγκεκριμένο παιχνίδι για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα δεν είχε βαρύνουσα σημασία και δεύτερον επειδή όπως περίτρανα αποδείχτηκε στο παρκέ, η ομάδα έπαιξε όσο χρειαζόταν για να κερδίσει.
Περισότερο έχει ενδιαφέρον να επικεντρωθούμε και να “φωτίσουμε” τις προσωπικές επιδόσεις κάποιων παικτών, από την στιγμή που σε 10 μέρες αρχίζει ο…. Πασχαλινός χορός των πλέι οφ!
Μπρεντ
Στο μπάσκετ, όπως και στη ζωή πολλές φορές από τα… άσχημα, “γεννιούνται” καλά πράγματα! Αυτό συμβαίνει με την περίπτωση του Πετγουέι από τότε που την έκανε ο Μουν και μπήκε στα πιτς ο Πρίντεζης.
Ο Αμερικανός που μετά την περιπέτεια με την μέση του έψαχνε τον καλό του εαυτό, πήρε ατέρμονη πίστωση χρόνου και λεπτά συμμετοχής από τον Γιώργο Μπαρτζώκα, απαλλάχθηκε από το άγχος του να παίξει καλά για να μείνει στο παρκέ και παιχνίδι με το παιχνίδι επέστρεψε στον ρόλο που υποδυόταν αποτελεσματικά στην αρχή της σεζόν, όταν ο Ολυμπιακός είχε εκείνο το μακρύ νικηφόρο σερί.
Τέταρτο διαδοχικό παιχνίδι στην Ευρωλίγκα (Μπαρτσελόνα, Λαμποράλ, Μάλαγα, Εφές) που ο Μπρεντ υποστηρίζει καλά τον ρόλο του. Αποτελεσματικός σε πολλές καταστάσεις άμυνας, κλειδί για κάποιες αμυντικές τακτικές που απαιτούν βοήθειες, παγίδες και γρήγορες μετακινήσεις, ακόμα και δημιουργικός σε κάποιες μεμονωμένες φάσεις.
Όταν η ψυχολογία είναι ψηλά, ανεβαίνουν και τα ποσοστά στα μακρινά σουτ. Συμβαίνει και στην περίπτωση του Πετγουέι που πλέον νιώθει καλά και είναι ύπερ – απαραίτητο να συνεχίσει έτσι στα ακόμα πιο κρίσιμα, ακόμα πιο δύσκολα που έπονται στο άμεσο μέλλον.
Γκιόργκι
Σταθερά χρήσιμος και ποιοτικός, δίνει σημαντικές λύσεις από το “5” τόσο στην άμυνα, όσο και στην επίθεση και το σημαντικότερο τούτη την εποχή που ο Ολυμπιακός κατάφερε να επιβιώσει παρά τους τραυματισμούς, είναι πως παρέχει την μεγάλη πολυτέλεια στον Μπαρτζώκα να τον χρησιμοποιεί ως ζευγάρι για να μετατοπιζεται ο Ντάνστον στο “4”!
Κάτι που έχω την αίσθηση πως θα το δούμε συστηματικά και στα πλέι οφ, παρότι θα έχει καλώς εχόντων των πραγμάτων επιστρέψει και ο Γιώργος! Ο Σερμαντίνι έχει σταθεροποιήσει την απόδοσή του, γιατί με τον ηγετικό του ρόλο στην Σαραγόσα βρήκε ρυθμό και αυτοπεποίθηση και είναι απόλυτα λογικό να το σκέφτεται πολύ σοβαρά ο κόουτς, αφού δεν είναι εύκολο να “θυσιάσεις” ένα τέτοιο παίκτη στα ελληνικά πλέι οφ, ενόψει των τελικών με τον Παναθηναϊκό.
Λοτζέσκι
Επίσης τείνει να σταθεροποιήσει την απόδοσή του σε μια περίοδο που λείπει το ταίρι του, ο Περπέρογλου, αλλά έχει εμφανιστεί πολύ δυνατά ο Ιωάννης Παπαπέτρου! Ο Ιωάννης ξεκινάει τα παιχνίδια, παίζει “σκυλίσια” άμυνα και έπειτα μπαίνει στο παρκέ ο Ματ για να κάνει το κομμάτι του.
Εκτελεί και κινείται με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση από τότε που επέστρεψε ο Σπανούλης κι αυτό είναι κάτι που πάση θυσία πρέπει να διατηρηθεί ως στοιχείο, γιατί από εδώ και πέρα τα “μεγάλα” σουτ, είναι απαραίτητη προϋπόθεση, προκειμένου να μπορέσει να κάνει “θαύματα” ο Ολυμπιακός στην συνέχεια της διοργάνωσης.
Κόλινς
Στην Πόλη είδαμε και την καλύτερη εμφάνιση του Μάρντι Κόλινς, κάτι που προκάλεσε αίσθηση! Έχουμε γράψει ξανά πως δύο πράγματα είναι δεδομένα. Η ποιότητα του Μάρντι και τα τεχνικά και αγωνιστικά του χαρακτηριστικά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ επιπέδου Ολυμπιακού, πόσο μάλλον για τον ρόλο του αντί – Λο, με τον Έισι να αποτελεί φοβερή και τρομερή απώλεια.
Αυτό είναι το ένα. Το δεύτερο πως ο Κόλινς δεν είναι και δεν μπορεί να είναι τόσο τραγικός όσο μοιάζει σχεδόν σε όλα τα παιχνίδια που έχει δώσει ως μέλος των πρωταθλητών Ευρώπης. Η πίεση που νιώθει, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα και η γιούχα στο ΣΕΦ, καταρράκωσαν την ψυχολογία του κι αυτό το καλό βράδυ κόντρα στην Εφές, μπορεί να τον βοηθήσει.
Στην άμυνα και στην δημιουργία ήταν πραγματικά θετικός, αλλά νομίζουμε ότι πρέπει να κρατήσουν τον πήχη χαμηλά. Εννοώ πως με αντιπάλους όπως η ΤΣΣΚΑ, η Ρεάλ, ο Παναθηναϊκός δεν είναι εύκολο να… επιβιώσει, για ένα απλό λόγο. Του λείπει η ταχύτητα για αυτό το επίπεδο. Μακάρι να τα καταφέρει γιατί στην Ευρωλίγκα ό,τι και να γίνει με αυτόν θα πάμε ως το τέλος της σεζόν και αν παρουσιάσει κι άλλα καλά δείγματα, τότε αυξάνει πολύ τις πιθανότητές του να παραμείνει και στο “ελληνικό” ρόστερ, αφού ο Γιώργος Μπαρτζώκας πιέζεται πολύ με την ιδέα της “θυσίας” του Σερμαντίνι.
Αν δεν είχε γίνει η αχρείαστη μεταγραφή του Τζαμάριο Μουν – που προέκυψε λόγω της λάθος ιατρικής γνωμάτευσης που υποστήριζε πως ο Μπρεντ πρέπει να μπει στο χειρουργείο, άρα βγαίνει εκτός για πολύ καιρό – και δεν είχε αναλωθεί τσάμπα και βερεσέ η μια αλλαγή στην Α1, τότε η αντικατάσταση του Μάρντι με καλύτερο παίκτη θα ήταν ήδη γεγονός.
Δεν είναι στο χέρι του
Πριν αναλύσω γιατί προτιμάω ξεκάθαρα την ΤΣΣΚΑ αντί της Ρεάλ στην μάχη των πλέι οφ, θα ξεκαθαρίσω κάτι. Ήμουν, είμαι και θα είμαι απέναντι σε οποιαδήποτε λογική προτίμησης ή ακόμα και διαλογής αντιπάλου.
Αυτά δεν είναι για ομάδες του βεληνεκούς του Ολυμπιακού και πολλάκις έχει αποδειχθεί ιστορικά πως όποιος μπαίνει σε αυτή την διαδικασία, συνήθως “τιμωρείται”. Το δεύτερο που πρέπει να καταλάβουν όλοι είναι πως οι δύο ελληνικές ομάδες και να ήθελαν, ΔΕΝ είναι στο χέρι τους να διαλέξουν αντίπαλο.
Η Ρεάλ Μαδρίτης παίζει την Παρασκευή στο Κάουνας και αυτή θα… αποφασίσει, αφού τόσο το ντέρμπι αιωνίωνων, όσο και το Μακάμπι – ΤΣΣΚΑ είναι την Πέμπτη.
Κατά την γνώμη μου η Ρεάλ έχει ήδη βγει πρώτη. Ακόμα κι αν νικήσει στο Τελ – Αβίβ η ομάδα του Μεσίνα, το παιχνίδι είναι πολύ, πολύ πιο δύσκολο από ότι το αντίστοιχο της “βασίλισσας” μια μέρα μετά, για να καλυφεί η διαφορά στο συνολικό goal average που τώρα είναι στο +23.
Η Ρεάλ θα βγει πρώτη για δύο λόγους. Πρώτον γιατί για να μην τα καταφέρει πρέπει να χάσει στο Κάουνας από την Ζαλγκίρις με την οποία τους χωρίζει χαοτική διαφορά επιπέδου και κλάσης και δεύτερον και σημαντικότατο, επειδή ο 1ος σε αυτό τον όμιλο αν φτάσει στο Μιλάνο, διασταυρώνεται με τον νικητή του ζευγαριού Αρμάνι – Μακάμπι και όχι με την Μπαρτσελόνα!
Αναντίστοιχα…
Ο τρίτος του δικού μας ομίλου, δηλαδή, ο νικητής του ντέρμπι, αν κάνει την υπέρβαση και βρεθεί στο Μιλάνο, θα παίξει στον ημιτελικό με την Μπαρτσελόνα.
Μόνο που Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός μόλις εξήγησα γιατί δεν γίνεται ακόμα κι αν θελήσουν, να ρισκάρουν με επιλογή αντιπάλου και επιπλέον, μάλλον το πιο σημαντικό τώρα είναι ο αντίπαλος στα προημιτελικά. Στην Ευρωλίγκα πας βήμα – βήμα και όσο μένεις ζωντανός, όσο… ζεις, ελπίζεις!
Αφού ξεκαθάρισα ότι δεν μιλάμε για επιλογή αντιπάλου, αναλύω γιατί με την δική μου αντίληψη και οπτική γωνία προτιμάω με μεγάλη διαφορά την ΤΣΣΚΑ από την Ρεάλ!
Με την απαραίτητη υποσημείωση πως όποια κι από τις δύο να προκύψει, ο Ολυμπιακός θα είναι το μεγάλο αουτσάιντερ.
“Αρκούδα” με τα μπούνια
Λόγω της ευτυχούς δημοσιογραφικής συγκυρίας να ασχολούμαι όλη μέρα με το Eurohoops, έχω πια ολοκληρωμένη εικόνα για όλες τις ομάδες της διοργάνωσης. Δεν έχω δει περισσότερα παιχνίδια των πρωταθλητών Ευρώπης από ότι της ΤΣΣΚΑ ή της Ρεάλ, οπότε θεωρώ ότι γνωρίζω πολύ καλά όλες τις ομάδες.
Πάμε στην δική μου εξήγηση.
Ξεκινάω από ένα δεδομένο που το θέτω ως τον πρώτο κανόνα. Τόσο η Ρεάλ, όσο και η ΤΣΣΚΑ είναι ομάδες με πιο ποιοτικά ρόστερ από αυτό του Ολυμπιακού και διαθέτουν σαφώς περισσότερες λύσεις στον πάγκο και πλεόνασμα ταλέντου.
Αυτό το δεδομένο, σε ΕΝΑ παιχνίδι, σε ΕΝΑ τελικό είναι πιθανό ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΙΖΕΙ μεγάλο ρόλο!
Αποδείχτηκε στον τελικό της Πόλης με τον πιο εμφατικό τρόπο όλων των εποχών, αλλά δεν ήταν η πρώτη φορά. Το έχουμε δει πολλάκις αυτό το έργο.
Σε μια σειρά Best of Five που μπορεί να κριθεί άνετα και στα 5 παιχνίδια, διαφοροποιείται η οπτική γωνία προσέγγισης.
Σε τόσα πολλά ματς τα οποία – δεν πάνε καλά εκεί στην Ευρωλίγκα – θα γίνονται κάθε δύο μέρες και σε διάστημα 10 ημερών μπορεί να δούμε και 5 με ΔΥΟ μεγάλα ταξίδια στην βάρβαρη εξίσωση.
Σε μια τέτοια κατάσταση, η πραγματικά καλύτερη ομάδα θα βρει συνήθως τον τρόπο να επιβληθεί, ακόμα κα αν περάσει από χίλια κύματα.
Όπως έγινε για παράδειγμα στις περσινές σειρές του Ολυμπιακού με την Εφές και του Παναθηναϊκού με την Μπαρτσελόνα.
Σε μια μεγάλη σειρά, οι επιπλέον λύσεις, οι παίκτες από τον πάγκο είναι πιο βατό και λογικό να κάνουν κάποια στιγμή, στο βάθος της σειράς, την διαφορά και να γείρουν την πλάστιγγα υπέρ της ομάδας τους.
Από αυτή την σκέψη – ανάλυση, προκύπτει το δεύτερο δεδομένο – κανόνας για μένα.
Επειδή ο Ολυμπιακός είναι κατώτερος ποιοτικά από αμφότερους τους πιθανούς αντιπάλους του, για να τα καταφέρει σε Best of Five πρέπει να πετύχει απόλυτα στον στόχο της ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ και της αλλοίωσης του παιχνιδιού του αντιπάλου!
Δηλαδή, προτιμάω τον αντίπαλο που πιστεύω ότι είναι λιγότερο δύσκολο για τον Ολυμπιακό να τον περιορίσει, να τον αναχαιτίσει, να τον βγάλει “έξω από τα νερά” και το παιχνίδι του με την άμυνα.
Όταν μιλάμε για “κλεφτοπόλεμο” διαρκείας και όχι σε ένα παιχνίδι που κρίνει τα πάντα, ΑΥΤΟΣ είναι ο ΣΤΟΧΟΣ – ΚΛΕΙΔΙ.
Ποια είναι η ομάδα που μπορείς να σταματήσεις με την άμυνά σου, προκειμένου να ελέγξεις τον ρυθμό των αγώνων να της πειράξεις το μυαλό και μέσα από την αμυντική συνέπεια και αποτελεσματικότητα να βρεις ευκαιρίες στο ανοιχτό γήπεδο, ρυθμό και αυτοπεποίθηση και για την επίθεση απέναντι σε οργανωμένη άμυνα.
Μιλάμε για τον Ολυμπιακό, έτσι; Την ομάδα που όταν βγάζει άμυνα και έχει τρανζίσιον είτε πρωτογενές, είτε δευτερογενές, είναι ΑΠΟΛΥΤΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ και εκπαιδευμένος σε αυτό το στιλ παιχνιδιού!
Ε, αυτή η ομάδα είναι πολύ περισσότερο η ΤΣΣΚΑ και πολύ λιγότερο η Ρεάλ!
Γιατί;
Επειδή ο στόχος της αναχαίτισης και της συνολικής αμυντικής αποτελεσματικότητας, ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ από το αν μπορείς να σταματήσεις την αντίπαλη περιφέρεια!
Οι γκαρντ είναι αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις, που ορίζουν τον ρυθμό, που κάνουν μάγκες ή… απαρατήρητους τους συμπαίκτες τους μέσα στην ρακέτα.
Ποια είναι τα πλέι μέικερ της ΤΣΣΚΑ που δημιουργούν για τους συμπαίκτες τους και στην καλή τους μέρα μπορούν να εκμεταλλευτούν και να ενεργοποιήσουν όλο το επιθετικό ταλέντο στη φαρέτρα της ομάδας τους;
Ο εξής ένας – προβληματικός πολλές φορές – Μίλος Τεόντοσιτς! Κανένας άλλος!
Ο Τζέρεμι Πάργκο δεν είναι πλέι μέικερ, παίζει με το ένστικτο και δεν “διαβάζει”τις φάσεις. Εσχάτως ούτε καν υπολογίζεται. Προτιμάει τον Φριτζόν από τον πρώην ΝΒΑer ο Μεσίνα κι αυτό τα λέει όλα!
Υπάρχει κάποιος άλλος;
Ο Άαρον Τζάκσον! Επίσης δεν είναι καθαρόαιμο πλέι μέικερ και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να λειτουργήσει σε υψηλό επίπεδο εγκεφαλικά σε σετ παιχνίδι, απέναντι σε οργανωμένη άμυνα. Ο Τζάκσον μπορεί να βγάλει τα… πνευμόνια του Σπανούλη, μπορεί να κάνει ζημιά στον αιφνιδιασμό, μπορεί αν έχει ψυχολογία να βάλει κάποια σουτ.
ΔΕΝ μπορεί ούτε αυτός να οργανώσει, να βάλει τους συμπαίκτες του στις σωστές θέσεις και να λειτουργήσει ως floor general.
Συμπέρασμα;
Αν ο Ολυμπιακός σε διάρκεια μέσα στην σειρά καταφέρει να κάνει με τον Τεόντοσιτς ότι στο δεύτερο ημίχρονο του τελικού στην Πόλη ή αν προτιμάτε ό,τι έκανε με τρομερά αποτελεσματικό τρόπο στον περσινό ημιτελικό, αυτόματα τα ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΑΛΛΑΖΟΥΝ!
Γιατί;
Μα, η περιφέρεια της ΤΣΣΚΑ θα αποκοπεί από την γραμμή των ψηλών και όπως τόσες φορές έχουμε διαπιστώσει, όσο ποιοτικοί και να είναι οι αντίπαλοι πάουερ φόργουορντ και σέντερ, δεν μπορούν να κάνουν την διαφορά. Γιατί, απλούστατα δεν τροφοδοτούνται σωστά και σε διάρκεια μέσα στα ματς.
Τι είναι πιο εύκολο, να αποκόψεις τον Τεόντοσιτς με σκυταλοδρομία και προσηλωμένη αμυντική τακτική ή να σταματήσει το δίδυμο του “μάγου” Σέρχι Ροντρίγκεθ με τον Γιουλ;
Νομίζω ότι η απάντηση είναι πανεύκολη!
Πάμε παρακάτω.
Αν ο Ολυμπιακός στοχεύσει στην αδυναμία της ΤΣΣΚΑ στην νευραλγική θέση “1”, το επόμενο πράγμα που χρειάζεται να κάνει για να ελέγξει πια ολοκληρωτικά την περιφέρεια της ΤΣΣΚΑ, είναι να παίξει ΣΚΥΛΙΣΙΑ ένας εναντίον ενός άμυνα.
Με σειρά προτεραιότητας: Πρώτα τον Σόνι Ούιμς, μετά στον Πάργκο – αν παίζει – μετά στα σουτ του Φριτζόν από τις γωνίες και τα L και ακόμα στον Μίτσοφ.
Προσέξτε, όμως. Αν ο Ολυμπιακός “καταπιεί” την δημιουργικότητα των γκαρντ της ΤΣΣΚΑ, στόχος ΒΑΤΟΣ, τότε όλοι οι υπόλοιποι θα κάνουν αυτό που ξέρουν και όχι κάτι πιο πολύπλοκο ή πολυσύνθετο.
Θα πάνε στο ένας εναντίον ενός!
Ο Ουίμς είναι μακράν ο πιο επικίνδυνος σε αυτόν και χρειάζεται κυνηγητό από παίκτες όπως ο Περπέρογλου, ο Παπαπέτρου, ο Λοτζέσκι.
Ο Πάργκο και ο Τζάκσον είναι πιο εύκολοι στον περιορισμό τους γιατί δεν διαθέτουν τόσο αξιόπιστο μακρινό σουτ και είναι και πιο βραχύσωμοι.
Καταλήγουμε στους ψηλούς.
Από την στιγμή που θα αποκόψεις την περιφέρεια από την φροντ λάιν, ποιο είναι το ατομικό αγωνιστικό χαρακτηριστικό που κοιτάζεις στους αντίπαλους ψηλούς;
Το αν ΜΠΟΡΟΥΝ να παίξουν με ΠΛΑΤΗ και να δημιουργήσουν φάσεις από μόνοι τους.
Ο Καούν που είναι εκπληκτικός picκ & roll finisher μπορεί; Όχι.
Ο Κάιλ μπορεί να παίξει με πλάτη;
Όχι. Μόνο να βρει κανέναν όχι γρήγορο ψηλό στα πόδια να τον τραβήξει στη περιφέρεια και να λειτουργήσει ως… γκαρντ ο Θεούλης!
Ο Κρίστιτς μπορεί;
Ναι, μπορεί. Υπάρχουν, όμως, δύο αλλά και με αυτόν!
Φέτος, παίζει πολύ περισσότερο στο “4” από ότι στο “5”!
Μια χαρά δεν θα είναι το ματσάρισμα στο “4” με τον Ντάνστον;
Ωραίο το βλέπω… Τόσο στην άμυνα, όσο και στην επίθεση, όπου θα πρέπει ο όχι αθλητικός Σέρβος να περιορίσει το θεριό!
Ακόμα και στο “5”, ο Κρίστιτς μπορεί να ΣΗΜΑΔΕΥΤΕΙ για την αμυντική του αδυναμία στο πικ εν ρολ και να φθαρεί, να… εκνευρίσει τον Μεσίνα και να βγει εκτός εξίσωσης.
Κοιτάζω και προς Μαδρίτη μεριά…
Ο Μίροτιτς μπορεί να δημιουργήσει φάσεις για τον εαυτό του;
Αν μπορεί λέει;
Όχι μόνο για τον εαυτό του, αλλά και για τους συμπαίκτες του!
Ο Μπορούσης μπορεί να παίξει με πλάτη και να φτιάξει κάποιες φάσεις από μόνος του αν δεν λειτουργεί η περιφέρεια; Ναι, πολύ περισσότερο από ότι ο Καούν ή ο Κάιλ.
Ακόμα και ο Μέχρι υπό προϋποθέσεις μπορεί, χωρίς καν να μετράω τον μπαρουτοκαπνισμένο Ρέγιες που στην άμυνα και στα επιθετικά ριμπάουντ είναι ΠΟΛΥ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ και ας μιλάμε για μπακ – απ, σε σχέση με τον Κρίστιτς.
Ακόμα και στην στόχευση της ατομικής άμυνας με την λογική να αναχαιτιστούν οι δημιουργοί με σούπερ πίεση πάνω στην μπάλα και άμυνες αυταπάρνησης, προτιμάω να έχω να σταματήσω τον Ούιμς, παρά τον Ρούντι….
Προτιμάω να αντιμετωπίσω τον Μίτσοφ, παρά τον σούπερ αθλητικό και χρήσιμο Ντάρντεν.
Εννοείται πως επίσης προτιμάω ως αντίπαλο τον Φριτζόν από τον Κάρολ, αν και δεν γνωρίζω αν θα προλάβει τελικά τα πλέι οφ. Πάντως, την τελευταία εβδομάδα αυξάνει συνεχώς τους ρυθμούς που προπονείται, αλλά είναι καιρό εκτός και το πιθανότερο σενάριο φαντάζει να μην προλάβει να είναι έτοιμος ο Αμερικανός “μπόμπερ”.
Καταλήγω, λοιπόν, πως μπασκετικά και μόνο προτιμάω ως αντίπαλο τον… λιγότερο καλύτερο και την ομάδα που πιστεύω πως ένας “Ταλιμπάν” Ολυμπιακός μπορεί να σταματήσει στην περιφέρεια, να την κόψει στα δύο και να της βάλει περισσότερα προβλήματα.
Έτσι, ο Ολυμπιακός θα έχει την ευκαιρία να είναι ο εαυτός του στην επίθεση, να βρει περισσότερες ευκαιρίες για δράση απέναντι σε άμυνα που θα βρίσκεται σε ανισορροπία, μην σας πω πως ακόμα και στο σετ παιχνίδι, η “βασίλισσα” μου φαίνεται πιο συνεπής αμυντικά από ότι η ΤΣΣΚΑ.
Που πήγε να χάσει στην Μόσχα από την Γαλατά, χωρίς καν να παίζει ο βασικός της σέντερ, ο Μπονσού.
Αουτσάιντερ, τι όμορφη λέξη!
Το δικό μου συμπέρασμα είναι πως ένα ζευγάρωμα με την ΤΣΣΚΑ δίνει στον Ολυμπιακό περισσότερες ρεαλιστικές πιθανότητες πρόκρισης, συγκριτικά με την Ρεάλ αν και ξεκαθαρίζω εκ νέου, πως η ΤΣΣΚΑ θα είναι το μεγάλο, το ισχυρό φαβορί σε αυτή την σειρά.
Μήπως να σεβαστούμε λίγο την ιστορία;
Ο Ολυμπιακός έχει πάρει 3 ευρωπαϊκά!
Σε ΟΛΑ ήταν το μεγάλο αουτσάιντερ!
Την σεζόν της Ρώμης δεν μπορούσε να κερίσει εκτός έδρας κανέναν μέχρι να έρθει η άνοιξη.
Η σεζόν που κατέληξε στο έπος της Πόλης, ακόμα μοιάζει με ψέμα.
Μήπως πέρυσι ήταν φαβορί ο Ολυμπιακός; Αουτσάιντερ ήταν τόσο στον ημιτελικό, όσο και στον τελικό.
Αυτή η ομάδα ιστορικά τις μεγάλες στιγμές, τις έχει βιώσει όταν έρχεται από πίσω και όχι όταν οι προσδοκίες είναι στον “ουρανό”!
Τις φορές που συνέβαινε αυτό η προσγείωση ήταν από απότομη ως ανώμαλη Ακόμα και με την Σιένα το 2011…
Πρέπει να το κάνουμε κτήμα μας, αυτό…
Ο Ολυμπιακός είτε με ΤΣΣΚΑ, είτε με Ρεάλ, είναι ΑΟΥΤΣΑΙΝΤΕΡ!
Τι όμορφη λέξη…
Κάτι ακόμα….
Μπράβο
Ο Ολυμπιακός είναι η μοναδική ομάδα με την Μπαρτσελόνα που βρίσκεται στα πλέι οφ της Ευρωλίγκας για 9η διαδοχική σεζόν. Τεράστιο επίτευγμα…
Ο Ολυμπιακός μετράει 4/5 φάιναλ φορ την τελευταία πεντετία και είναι back to back πρωταθλητής Ευρώπης.
Ο Ολυμπιακός τον Απρίλη του 2014 φιγουράρει ως η 4η με βάση τους τίτλους σύγχρονη ευρωπαϊκή δύναμη και συγκαταλέγεται ξεκάθαρα μεταξύ των πιο πετυχημένων μεγαθηρίων την τελευταία πενταετία.
Αν πετύχει κι άλλη υπέρβαση και βρεθεί στο Μιλάνο;
Θα είναι ξεκάθαρα η πιο πετυχημένη ομάδα στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια!
Αν όχι;
Πρέπει να θυμηθούμε που βρισκόταν η ομάδα το 2003 και το 2004 – στο πουθενά – και που είναι τώρα.
Δέκα χρόνια μετά την πρώτη εμπλοκή των Αγγελόπουλων και 6 χρόνια από τότε που η ομάδα, το μετοχικό κεφάλαιο, η διαχείριση τους ανήκει ολοκληρωτικά.
Η αλήθεια πρέπει να λέγεται είτε “πονάει” είτε αποθεώνει με την ρεαλιστική ουσία της.
Οι Αγγελόπουλοι είναι ΗΔΗ κατ΄εμέ οι πιο σημαντικοί παράγοντες στην ιστορία του μπασκετικού Ολυμπιακού.
Λάθη έχουν κάνει πάμπολλα.
Η αγάπη για την ομάδα, η αληθινή λατρεία για το μπάσκετ και το μεράκι που τους διέπει δεν είναι, όμως, εύκολα αναλώσιμο.
Ακόμα κι αν μιλάμε για το μέγεθος του Ολυμπιακού.
Είναι κάτι δυσεύρετο σε ένα άθλημα που αν δεν έχεις δικό σου γήπεδο, ΚΑΤΑ ΚΑΝΟΝΑ μπαίνεις μέσα κάθε σεζόν και πρέπει να το εκτιμάμε κάθε μέρα και στιγμή.
Για τον Παναθηναϊκό θα τα πούμε τις επόμενες μέρες, μέσα και απο τον διαδραστικό διάλογο που έχουμε ως παρέα εδώ.
Η ανάλυση για την ΤΣΣΚΑ, καθιστά ξεκάθαρο πως για μένα η νίκη απέναντι στον Παναθηναϊκό είναι SOS.
Όχι μόνο για να αλλάξει η ψυχολογία στα μεταξύ τους ντέρμπι και για το γόητρο.
Ακόμα περισσότερο για την 3η θέση που πιστεύω ότι θα μας φέρει την “αρκούδα”.
Τέσσερις μόλις μέρες μετά τον αγώνα της Πέμπτης…
Κι αν η πανάκριβη για μια ακόμα σεζόν και “χαϊδεμένη” διαιτητικά της Ευρωλιγκας, ΤΣΣΚΑ, είναι αρκούδα, ο Ολυμπιακός ως αουτσάιντερ έχει αποδείξει πως είναι ένας ΛΥΣΣΑΣΜΕΝΟΣ διεκδικητής…
Το απόλυτο UNDERDOG…!
ΥΓ1. Ο τύπος που βγάζει το πρόγραμμα της Ευρωλίγκας πως την έχει δει; Πέντε παιχνίδια με μετακινήσεις στο μεσοδιάστημα σε 10 μέρες; Είχαν οριστεί τα 2 από τα 4 τρίτα παιχνίδια των προημιτελικών – τα πρώτα στην Αθήνα δηλαδή – Κυριακή του Πάσχα και μετά από μεγάλες πιέσεις, όλα δείχνουν πως πάνε όλα για Δευτέρα του Πάσχα.
ΥΓ2. Ο Ολυμπιακός είναι υπότροπος στην Ευρωλίγκα μετά τα σκηνικά με τον Ποπς Μενσά – Μπονσού. Τι σημαίνει αυτό; Για να μην ΠΑΙΞΕΙ κεκλεισμένων των θυρών ο Ολυμπιακός στα εντός έδρας παιχνίδια των πλέι οφ, δεν φτάνει να μην είστε εσείς επικίνδυνοι… ΠΡΕΠΕΙ να έχετε το μυαλό σας και σε όποιον επικίνδυνο είναι δίπλα σας!
ΥΓ3. Ναι μεν το ματς είναι αδιάφορο βαθμολογικά, αλλά με τον Παναθηναϊκό πάντα υπάρχει ένταση και ποιος ξέρει αν και τι θα προηγηθεί πάλι πριν το ματς…
ΥΓ4. Τόσο καιρό τον συζητάμε τον Κάιλ και κοιτάχτε που θα μας έρθει στο ΣΕΦ φάντης – μπαστούνης και δη σε τόσο κρίσιμα παιχνίδια. Τι πρέπει να κάνουμε για να είμαστε σωστοί; Σαράντα λεπτά αντίπαλος, αλλά την αποθέωση που του αξίζει πριν ξεκινήσει το ματς! Μεταξύ μας – μην το πείτε παραέξω – συμφέρει κιόλας αγωνιστικά αυτή η στάση!
ΥΓ5. Ευχαριστώ τον Giallorosso. Come as you are….