Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Είναι παρελθόν ο “μαραθώνιος” του πιο δύσκολου ομίλου στην σύγχρονη ιστορία της Ευρωλίγκας και ο Ολυμπιακός κυριολεκτικά πάνω στο… νήμα έκοψε την κορδέλα της τρίτης θέσης που εκτός συγκλονιστικού απροόπτου – νίκη Ζαλγκίρις επί της Ρεάλ – τον στέλνει πάνω στην ΤΣΣΚΑ, στην 9η διαδοχική παρουσία του στα πλέι οφ της Ευρωλίγκας.
Έλα, όμως, που τώρα πρέπει να συμπληρώσω πως το συγκλονιστικό απρόοπτο είναι γεγονός και η Ζαλγκίρις με τις 7 σερί ήττες νίκησε την Ρεάλ. Το φοβερό της υπόθεσης; Όπως έπαιζε η “βασίλισσα” όσο πλησίαζε το τέλος του αγώνα στο Κάουνας, σου φαινόταν φυσιολογικό να χάσει! Τι να πει κανείς… Δεν θέλω να πω κάτι παραπάνω για την Ρεάλ. Αν διάλεξε, αυτό πρέπει να γίνει κίνητρο και “φωτιά” στα μάτια των πρωταθλητών Ευρώπης.
Όπως και να έχει η Ευρωλίγκα πηγαινε γυρεύοντας και εκτέθηκε πολύ άσχημα. Σε ποια επαγγελματική λίγκα του κόσμου την τελευταία αγωνιστική πριν από ζευγαρώματα δεν γίνονται όλα τα ματς ίδια μέρα και ώρα; Μόνο στον “πλανήτη Μπερτομέου”!
Πάμε πάλι στο ματς με τον Παναθηναϊκό…
Όπως ακριβώς το πρώτο ευρωπαϊκό συναπάντημα των αιωνίων στο ΟΑΚΑ, έτσι και το δεύτερο είχε σασπένς, χαμηλό σκορ, πολλές εναλλαγές στο σκορ και τα συναισθήματα κι ένα νικητή που κρίθηκε στις λεπτομέρειες των τελευταίων δευτερολέπτων. Αποδείχτηκε πετρίτρανα πως αμφότερες οι ομάδες ήθελαν την 3η θέση όχι μόνο για το γόητρο και την επικράτηση ψυχολογίας και κύρους απέναντι στον μεγάλο αντίπαλο, αλλά και για την κατάκτηση της τρίτης θέσης.
Το ντέρμπι στο ΣΕΦ με το χιτσκοκικό φινάλε ανήκει στο παρελθόν και οι επίπονες και επαναλαμβανόμενες μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα μάχες των προημιτελικών δεν αφήνουν περιθώρια και χρόνο για πολλές χαρές ή πολλές λύπες…
Όπως τα κανόνισαν στην Ευρωλίγκα αν οι σειρές τραβήξουν μέχρι το τελευταίο παιχνίδι, οι ομάδες θα δώσουν 5 παιχνίδια σε 10 μέρες με δύο μεγάλα για τα ευρωπαϊκά δεδομένα ταξίδια (Μόσχα, Μαδρίτη) και ειλικρινά δεν κατανοώ τον λόγο.
Η αιτιολογία της Ευρωλίγκας είναι πως θέλει να υπάρχουν περισσότερες μέρες κενές από τότε που θα προκύψουν οι ομάδες του φάιναλ φορ, μέχρι την μέρα των πρώτων ημιτελικών στο Μιλάνο. Να πω ότι την καταλαβαίνω και την αποδέχομαι; Ψέμα θα είναι οτι δεν με ενοχλεί, όπως και το γεγονός ότι για μια ακόμα φορά έγινε το ανεκδιήγητο, να παίζουν ομάδες με τα ΙΔΙΑ ενδιαφέροντα και στόχους διαφορετικές μέρες! Λες και θέλει η Ευρωλίγκα από μόνη της να ακυρώσει την αξιοπιστία της! Φοβερό πράγμα…
Εικόνα και αποτέλεσμα
Υπάρχει ένας ξεκάθαρος διαχωρισμός για το βράδυ της Πέμπτης. Μια μεγάλη και ευδιάκριτη απόσταση ανάμεσα στην εικόνα του αγώνα, το ποιος επέβαλε τον ρυθμό του και είχε με το μέρος του τον ρυθμό, αλλά και ποιος κέρδισε.
Αν μιλάμε για το αποτέλεσμα, δεν υπήρχε πιο ιδανικός, πιο ουσιαστικός τρόπος για να κερδίσει ο Ολυμπιακός. Έκανε δύσκολη ανατροπή στα τελευταία 3 λεπτά, κέρδισε πρώτα τον κακό του εαυτό όταν έχει απέναντι τον Παναθηναϊκό και μετά τον αντίπαλο και φυσικά το κερασάκι στην τούρτα ήταν το τρίποντο – εξορκισμός του Βασίλη.
Ο τρόπος και το τάιμινγκ ήταν η καλύτερη “ντόπα” για να μπει ο Ολυμπιακός στην μάχη των πλέι οφ με την Ρεάλ!
Το σενάριο της επικράτησης επι του Παναθηναϊκού σε ένα ακόμα συγκλονιστικό, αλλά “δυσκοίλιο” επιθετικά ντέρμπι ήταν τέλειο, αλλά είναι σωστό, δίκαιο και απαραίτητο ενόψει της συνέχεια – υπάρχουν και οι τελικοί της Α1 – να προσεγγίσουμε μπασκετικά και την εικόνα των 40 λεπτών.
Πάλι Παναθηναϊκός
Θέλω να είμαι ειλικρινής και πριν το ματς περίμενα διαφορετική εικόνα. Αποκλειστικά επειδή ο Ολυμπιακός είχε αποτινάξει από πάνω του το μεγάλο άγχος – βάσανο της πρόκρισης και είχε ένα εντός έδρας παιχνίδι με τον κόσμο στο πλευρό του, για να παίξει καλύτερα και πιο απελευθερωμένα κόντρα στον Παναθηναϊκό που τον είχε υποχρεώσει σε 3 ήττες περίπου… καρμπόν στο ΟΑΚΑ.
Περίμενα τον Ολυμπιακό να έχει εικόνα νικητή στην μεγαλύτερη διάρκεια και να κάνει μια “καθαρή” νίκη. Τελικά αν θέλουμε να μιλήσουμε 100% μπασκετικά, οι πρωταθλητές Ευρώπης “έκλεψαν” το ματς από τον Παναθηναϊκό. Αυτή είναι η αλήθεια.
Για μια ακόμα φορά ο Παναθηναϊκός ΕΒΑΛΕ τον Ολυμπιακό στο δικό του… αυλάκι. Τον ανάγκασε να σκοράρει μόλις 29 πόντους στο πρώτο ημίχρονο, του “έσπασε” τον ρυθμό με χαρακτηριστική ευκολία αν και έπαιζε εκτός έδρας και πήγε την αναμέτρηση ως το 37 ΑΚΡΙΒΩΣ όπως την ήθελε.
Δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός για να καταλάβεις ότι οι πράσινοι έκαναν το παιχνίδι τους και ο Ολυμπιακός είδε το δικό του να αλλοιώνεται για μια ακόμα φορά. Το μαρτυράνε οι +4 προσπάθειες για τρίποντο σε σχέση με το δίποντο, σε μια εποχή που οι πρωταθλητές Ευρώπης είχαν σπουδαία κατανομή και ισορροπία στα σουτ σε διαδοχικά παιχνίδια.
Και όλα αυτά, ενώ ο Δημήτρης Διαμαντίδης ήταν πραγματικά κακός και είναι από τις ελάχιστες φορές που η ομάδα του ήταν πολύ καλύτερη και πιο αποτελεσματικά σε άμυνα και επίθεση στα 17 λεπτά που έμεινε ο ηγέτης της στον πάγκο. Έχοντας +9 στο επί μέρους σκορ χωρίς τον 3D στο παρκέ.
Ο Ολυμπιακός για ένα ακόμα ντέρμπι έχασε πολλά ανοιχτά σουτ, απόρροια της ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ προσαρμογής της άμυνας του αντιπάλου πάνω στον Σπανούλη. Σούταρε συνολικά 11/31, ενώ είχε 14/27 δίποντα…
Ο Παναθηναϊκός που όλη την σεζόν λέμε ότι στηρίζεται αποκλειστικά στα τρίποντα, εκτέλσε 43 δίποντα και 11 τρίποντα. Συμπέρασμα; Το πλάνο του στο παρκέ βγήκε καλύτερα και σαφώς πιο ισορροπημένα.
Για μένα το μεγαλύτερο πρόβλημα σε ΟΛΑ τα ντέρμπι των δύο τελευταίων ετών, από τότε που ο Παναθηναϊκός με Λάσμε – Γκιστ παίζει άμυνα με αλλαγές σε όλα τα σκριν, είναι πως ο Ολυμπιακός αναλώνεται ξανά και ξανά σε πικ που δεν οδηγούν πουθενά. Μιλάμε για εκατοντάδες κατοχές στα τελευταία ντέρμπι που βλέπουμε το ίδιο έργο.
Το σκριν του ψηλού στον Σπανούλη γίνεται πιο χαμηλά από ότι πρέπει, πολύ κοντά στην ΑΜΥΝΑ του Παναθηναϊκού, τόσο κοντά που πέρα από τους δύο αμυντικούς που εμπλέκονται στην αναχαίτιση του πικ εν ρολ, δίνεται η δυνατότητα και σε ΤΡΙΤΟ παίκτη που θεωρητικά έπρεπε να προσέχει και να μαρκάρει την αδύναμη πλευρά, να μπαίνει κι αυτός στην εξίσωση.
Πλέον, ο αρχηγός τις περισσότερες φορές, αυτόματα πασάρει και προσπαθεί να απελευθερώσει την επίθεση, αλλά αυτό δεν συμβαίνει. Είτε γιατί υπάρχει διστακτικότητα στην εκτέλεση όταν η μπάλα μεταφέρεται σωστά από την άλλη πλευρά, είτε επειδή υπάρχει αστοχία, είτε επειδή οι πάσες δεν έχουν την ταχύτητα που πρέπει λόγω αποστάσεων. Σε όλες τις περιπτώσεις, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Ο εγκλωβισμός.
Νομίζω πως το έχουμε δει τόσο πολύ αυτό το έργο, που είναι δύσκολο να πιστέψουμε πως σε κάποιο άλλο ντέρμπι, θα έχει διαφορετικό σενάριο και κατάληξη. Τα πικ πρέπει να ΣΤΗΝΟΝΤΑΙ πιο ψηλά, ΠΙΟ ΜΑΚΡΙΑ από τους υπόλοιπους παίκτες του Παναθηναϊκού πέραν των 2 που εμπλέκονται άμεσα στο πικ εν ρολ. Ώστε να έχει χώρο ο Σπανούλης να δράσει και φυσικά για να υπάρχουν καλύτερες αποστάσεις και αυτόματα ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ που απαιτείται να καλύψουν οι άλλοι αμυντικοί του Παναθηναϊκού.
Η δεύτερη λύση είναι αυτή που βρήκε χθες ο Βασίλης! Να μην πάρει σκριν/πικ και να παίξει ένας εναντίον ενός με όλους τους υπόλοιπους να πηγαίνουν στις γωνίες για να γίνει απομόνωση. Είναι τυχαίο πως απέναντι στον Γκιστ που όλοι πιστεύουν πως δεν μπορεί να σκοράρει σε “καθαρόαιμα” ένας εναντίον ενός είχε 2/2; Την μια με την κίνηση – σήμα κατατεθέν και την δεύτερη και φαρμακερή με το μεγάλης δυσκολίας τρίποντο που εκτελεί και βάζει.
Τον Σπανούλη δεν μπορεί να τον κερδίσει στο ένας εναντίον ενός ούτε ο Λάσμε, ούτε ο Γκιστ, ούτε κάποιος άλλος αμυντικός στην Ευρώπης ΜΟΝΟΣ του. Τον κερδίζουν και τον εξουδετερώνουν οι συνολικές αμυντικές προσαρμογές και σε ότι αφορά τον Παναθηναϊκό, η τακτική που ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ φέρνει 3 παίκτες κοντά του την ώρα που τριπλάρει, με συνέπεια να μην μπορεί ούτε να σουτάρει, ούτε να επιλέξει διάδρομο από αριστερά ή δεξιά.
Τελειώνω αυτή την ενότητα με τις βολές, που ήταν η μεγαλύτερη απόδειξη της μεγάλης πίεσης… Το 37% για εντός έδρας παιχνίδι σε αυτό το επίπεδο, απλά ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Φυσικά δεν είναι θέμα έλλειψης προπόνησης… Αμιγώς πνευματικό είναι και πρέπει να το κοιτάξουν στην ομάδα, όπως και να βρούνε κι άλλες επιθετικές εκδοχές, με στόχο να δούμε επιτέλους ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΣΕΝΑΡΙΑ έκβασης στα ντέρμπι αιωνίων.
Αξίζουν την φανέλα
Έχω γράψει τουλάχιστον 3-4 φορές από τότε που ο Έισι τέθηκε νοκ – άουτ όλη την σεζόν και επιβεβαιώθηκε πως θα τελειώσουμε την σεζόν στην Ευρωλίγκα με τον Μάρντι Κόλινς, πως οι Μάντζαρης και Σλούκας πρέπει να κάνουν τεράστιες υπερβάσεις, για να μπορεί ο Ολυμπιακός να πετύχει αντίστοιχα πράγματα με τις τελευταίες σεζόν, αλλά και πάλι με σαφώς χαμηλότερο “ταβάνι” στην απόδοση και την ποιότητα που δύναται να βγάλει στο παρκέ η ομάδα.
Συνεχίζω να το πιστεύω.
Αυτό που άλλαξε είναι πως αμφότεροι τον τελευταίο καιρό και δη στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό απέδειξαν ότι μπορούν να το κάνουν! Τώρα, το… πόσες φορές θα το καταφέρουν, θα καθορίσει και το τι θα γράψει η ιστορία για την προσπάθεια του Ολυμπιακού την φετινή σεζόν.
Ο Μάντζαρης ήταν πανταχού πανταχού παρών και τα πάντα πληρών.
Έντεκα πόντοι, 9(!) ριμπάουντ, 5 ασίστ, κατάθεση ψυχής και υψηλής μπασκετικής αντίληψης και ξεκάθαρη νίκη στο προσωπικό του ματσάρισμα με τον Διαμαντίδη.
Δεν ξέρω πολλούς παίκτες στην Ευρώπη που μπορούν να νικήσουν κατά κράτος τον πολύ μεγάλο αυτό παίκτη σε άμυνα και επίθεση, έστω στα 34 του.
Αν δεν προσθέσει συστηματικά στο ρεπορτόριό του φάσεις όπως αυτή στην οποία μετά από “διάβασμα” της άμυνας τελείωσε μπροστά στον Τζέιμς Γκιστ, τότε ΑΥΤΟΜΑΤΑ ο Βαγγέλης θα περάσει σε άλλο επίπεδο.
Μπράβο ρε μάγκα, αξίζεις να φοράς αυτή την φανέλα την οποία ματώνεις, όχι τώρα, αλλά και για την επόμενη δεκαετία. Όταν έχεις μια ομάδα που λειτουργεί με προγραμματισμό, ο Μάντζαρης είναι το κουμπί που κάνει το Format όταν χρειάζεται!
Ο Έισι… σουτάρει!
Ο Έισι Λο ήταν ο πιο χαρισματικός game changer στην Ευρώπη τα τελευταία δύο χρόνια. Ο παίκτης με τον μοναδικό τρόπο να μπαίνει και να αλλάζει ακαριαία τις ισορροπίες και το τέμπο στους αγώνες.
Τον είδατε χθες; Όποτε έμπαινε, άλλαζαν όλα. Επιτέλους, πολλή ενέργεια στην άμυνα με εξαίρεση κάποια φάσεις απέναντι στον εξαιρετικό επιθετικά Κάρι, “φτερά στα πόδια” στην επίθεση και αλλαγές ρυθμού που μπορούν να κάνουν την διαφορά στα μεγάλα παιχνίδια.
Κακά τα ψέματα, χωρίς αυτόν, ο Παναθηναϊκός θα είχε κερδίσει χωρίς να πάει το ματς στο τελευταίο σουτ.
Έβαλε και 4 τριποντάκια, το ένα πιο σημαντικό από το άλλο ο Λο. Σουτάρει κιόλας ο αριστερόχειρας Έισι, ε, συγγνώμη ο Σλούκας…!
Το δίδυμο
Τέσσερις παίκτες είχαν θετικό συντελεστή στο επί μέρους σκορ των ομάδων, όσο βρισκόταν στο παρκέ. Για Μάντζαρη – Σλούκα τα είπαμε και εννοείται πως οι άλλοι δύο συγκροτούν το αμεριάνικο δίδυμο με Ντάνστον και Πετγουέι.
Ο Μπράιαντ παρότι έκανε δύο χαζά φάουλ μετά από άστοχες επιθέσεις και χαμένη την κατοχή, το ένα πιο χαζό από το άλλο και μάλιστα πολύ νωρίς, κατάφερε για ένα ακόμα βράδυ να βάλει την σφραγίδα του. Είναι μαχητής, έχει βελτιώσει ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ την άμυνά του στο πικ εν ρολ και μοιάζει απόλυτα διψασμένος και αποφασισμένος.
Αυτός κι αν θα είναι κλειδί στην σειρά των πλέι οφ…
Ο Πετγουέι μέχρι την στιγμή που έκανε το κάρφωμα από την εμπνευσμένη πάσα του Κωστή, ήταν επιπόλαιος, νευρικός, χωρίς την απαιτούμενη συγκέντρωση. Μετά από αυτή την φάση η ψυχολογία του ανέβηκε κατακόρυφα, όπως και η αποτελεσματικότητα και η προσφορά του.
Δεν υπάρχει τομέας στον οποίο δεν βοήθησε και πρέπει να του πιστώσουμε το γεγονός ότι η πρόκριση και το 4/4 ήρθε με τον Μπρεντ ΥΠΕΥΘΥΝΟ στην θέση “4” με κάποιες μικρές χρονικά ανάσες και λύσεις από τον Ντάνστον.
Πρέπει να διαχειριστεί την εμπειρία που τώρα αποκτάει και να έχει ένα μίνιμουμ απόδοσης και προσφοράς, ακόμα και όταν δεν ξεκινάει καλά ή δεν βρίσκεται σε καλό βράδυ επιθετικά.
Για τον Παπαπέτρου θέλω να πω πως είμαι εξιταρισμένος.
Κυρίως για όσα περιμένω να δω από αυτόν στο μέλλον.
Όταν βλέπεις παίκτη στα 20 του έτοιμο για τα μεγάλα παιχνίδια, τόσο ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΟ εκτελεστικά, χαίρεσαι.
Όταν βλέπεις πως ο ίδιος παίκτης είναι “σκυλί του πολέμου” στην άμυνα και ο Μασιούλις του βάζει ένα μόνο καλαθάκι κι αυτό με “αίμα”, τότε τρίβεις τα χέρια σου!
Το παλικαράκι πρέπει να προετοιμαστεί για τα ακόμα πιο κρίσιμα και έχει κερδίσει θέση στο ροτέισον με το ΣΠΑΘΙ του.
ΥΓ1. Συγχαρητήρια σε όσους κατάφεραν το ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ. Ο παίκτης που έχει αλλάξει την ιστορία, που έχει καταστήσει τον Ολυμπιακό φόβο και τρόμο σε όλη την Ευρώπη, να πετυχαίνει μπάζερ – μπίτερ απέναντι στον Παναθηναϊκό (με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για τον Βασίλη) και αντί η πρώτη του αυθόρμητη αντίδραση να είναι η εκτόνωση προς τους αντιπάλους που τόσο τον έχουν χλευάσει ή η χαρά της νίκης (βλέπε γλώσσα το 2012), να είναι η παρότρυνση στους ΟΛΥΜΠΙΑΚΑΡΕΣ.
ΥΓ2. Δεν χρειάζεται καν να το ψάξω, να ρωτήσω, να μάθω. Στο “δεν σας ακούω, δεν σας ακούω” προσθέστε δίπλα “να γκρινιάζετα, να γκρινιάζετε”… Ο Διαμαντίδης, ο Ναβάρο – που σε 10 χρόνια έχει πάρει 2 Ευρωλίγκες, 1 ως ηγέτης – ο Σέρχιο και τόσοι ακόμα σταρ πάντα είχαν την απόλυτη προστασία και σεβασμό από τον κόσμο της ομάδας τους. Ο Σπανούλης στον Ολυμπιακό έχει κάνει αυτά που αντικειμενικά δεν γίνονται, κι, όμως, κάποια μερίδα του κόσμου πάει στο ΣΕΦ (αλήθεια, πόσες φορές τον χρόνο;) και έχει στο μυαλό της τα άρθρα με τα ποσοστά του Βασίλη κόντρα στον ΠΑΟ, που κάποιοι του τα πλασάρουν για… συγκεκριμένους λόγους. Ουδείς πιο άμπαλος, του ευεργετηθέντος.
ΥΓ3. Η Ρεάλ δεν έκανε το αυτονόητο παρά την διαφορά δυναμικότητας και έχασε στο Κάουνας. Άρα, χρωστάω ανάλυση για το Ρεάλ – Ολυμπιακός, αλλά και για το ΤΣΣΚΑ – Παναθηναϊκός.
ΥΓ4. Για απορίες, σχόλια, γκρίνιες και όλα τα συναφή υπάρχει ο διαδραστικός διάλογος εδώ. Επειδή προηγήθηκε το ντέρμπι, όσοι στέλνουν σχόλια απλά για να προκαλέσουν, δεν θα τα δούνε ποτέ δημοσιευμένα.
ΥΓ5. Η περίσταση (πλέι οφ) απαιτεί πως την επόμενη εβδομάδα θα επικοινωνούμε από την πόλη που βρίσκεται η σειρά του Ολυμπιακού.
Υ7. Giallorosso πάντα εύστοχος και προσαρμοσμένος στην επικαιρότητα!