Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Η πτήση της επιστροφής από την Μαδρίτη αμέσως μετά το 5ο παιχνίδι και τον αποκλεισμό ήταν κάπως περίεργη. Ενώ όλοι, μέλη της ομάδας και μη, γνωρίζαμε πως δεν γίνεται κάθε σεζόν να παίρνει ο Ολυμπιακός την Ευρωλίγκα – και μάλιστα με πολύ μικρότερα μπάτζετ από τους βασικούς συνδιεκδικητές του τίτλου – ενώ όλοι ξέραμε πως η ομάδα έδωσε ό,τι μπορούσε στην σειρά με την Ρεάλ, η γεύση ήταν “πικρή”.
Κάτι η… συνήθεια και το γεγονός πως είχαμε καλομάθει, κάτι το όνειρο ενός ανεπανάληπτου three – peat που είχε σφηνωθεί στο μυαλό όλων και ακόμα περισσότερο της διοίκησης και του αγωνιστικού τμήματος, υπήρχε στενοχώρια και ένα αχ…
Στο δικό μου μυαλό αυτό το αχ διέπεται από δύο σκέλη. Το πρώτο είναι πως με ένα οποιοδήποτε σταύρωμα στα πλέι οφ εκτός από την Ρεάλ, τα πράγματα δεν θα ήταν τόσο δύσκολα μπασκετικά.
Το δεύτερο αχ έχει να κάνει με την αίσθηση πως οι πρωταθλητές Ευρώπης που στις 18 Μάη θα παραδώσουν το στέμμα τους στον νέο “βασιλιά” της Ευρωλίγκας μετά από δύο χρόνια και… 5 μέρες στο θρόνο, δεν έκαναν πραγματικά αυτό που μπορούσαν στην 5η και καθοριστική μάχη του “Παλάθιος”.
Εννοώ πως η εμφάνιση, τα ποσοστά της Ρεάλ και ο τρόπος που μπήκε στο παρκέ για τον υπέρ πάντων αγώνα, δεν είχαν σχέση με ό,τι είδαμε στις πρώτες δύο εντός έδρας, για τους Καστιγιάνους, αναμετρήσεις. Η Ρεάλ ήταν πιο… μαζεμένη, είχε πρόβλημα να επιτεθεί στο 5 εναντίον 5, είχε γενικά τον φόβο του Ολυμπιακού. Προσθέστε σε αυτά πως χρεώθηκε πολύ νωρίς με δύο φάουλ και έμεινε για όλο το υπόλοιπο του πρώτου ημιχρόνου στον πάγκο, ο Ρούντι Φερνάντεθ.
Δεν…
Αν ο Ολυμπιακός είχε απόδοση ανάλογη με αυτή στον 4ο προημιτελικό, σε επίπεδα ενέργειας, αυτοσυγκέντρωσης, λεπτομερειών, θα το έκανε… πραγματικά πολύ δύσκολο για την Ρεάλ. Δεν μπόρεσε, όμως, ήταν τουλάχιστον μια σκάλα κάτω σε όλους τους τομείς του παιχνιδιού, με το πέμπτο ματς να μοιάζει κατά πολύ στο πρώτο της σειράς.
Ο Ολυμπιακός ΈΠΡΕΠΕ να απειλήσει περισσότερο από το “ζωγραφιστό”, να ΜΗΝ κάνει λάθη, να είναι πολύ πιο επιθετικός στον τρόπο που αμυνόταν και πιο γρήγορος και αποφασιστικός στο κυνηγητό των παικτών – κλειδιά της “βασίλισσας”.
Κι, όμως, στα πρώτα λεπτά που η Ρεάλ ήταν πάλι “δυσκοίλια” επιθετικά σε σετ παιχνίδι και είχε ένα ενδοιασμό στις κινήσεις της, βρήκε το πάτημα από τον Ολυμπιακό. Που έκανε 6 πολύ γρήγορα “πουλήματα” της μπάλας, έδωσε στην Ρεάλ αυτό που τόσο είχε ανάγκη (ελεύθερες επιλογές για εκτέλεση στο ανοιχτό γήπεδο) και την βοήθησε ουσιαστικά να “αναπνεύσει” από την συσσωρευμένη πίεση και να πατήσει πιο γερά στα πόδια της.
Ο Γιουλ ήταν σε σούπερ μέρα και έδωσε το σύνθημα, βρήκε τον εαυτό του και ο Σέρχιο Ροντρίγκεθ με τις αντιδράσεις της άμυνας, πάντως, να είναι αργές πάνω του και στα μέσα της δεύτερης περιόδου οι γηπεδούχοι είχαν πετύχει τον πρώτο πολύ μεγάλο και βασικό στόχο τους.
Να ανεβάσουν το σκορ τους και επιτέλους να ξεφύγουν από το ανώτατο πλαφόν των 33 πόντων για ΟΛΑ τα ημίχρονα της σειράς μετά το πρώτο του δεύτερου προημιτελικού.
Δεν είναι τυχαίο πως στην δεύτερη περίοδο ο Ολυμπιακός “μάζεψε” τα λάθη του και δεν έχασε με -6 όπως στο πρώτο, αλλά ήταν ισόπαλος στο επί μέρους σκορ (22-22). Δεν είχε την αμυντική αποτελεσματικότητα των αναμετρήσεων στο ΣΕΦ, δεν απειλούσε καθόλου κοντά στο καλάθι, αφού ο Μπράιαντ Ντάνστον – προφανώς εξαντλημένος από την υπερπροσπάθεια των προηγούμενων αγώνων – δεν εμφανίστηκε για το 5ο παιχνίδι και αντιμετώπισε τρομακτικό πρόβλημα στο να σκοράρει από το δίποντο, κάτω από οποιαδήποτε κατάσταση. Το γεγονός ότι με αυτή την εμφάνιση η ομάδα έχανε με 6 πόντους στο ημίχρονο, ήταν σαν… νίκη!
Η τρίτη περίοδος κύλησε σε σκορ και μοτίβο πάνω – κάτω όπως την ήθελε ο Ολυμπιακός, αλλά η Ρεάλ ΒΡΗΚΕ σκορ σχεδόν αποκλειστικά από τις ελεύθερες βολές, αφού ΚΕΡΔΙΣΕ το μπόνους να πηγαίνει εκεί μόλις στο 23,5! Για να μπούμε στην τελευταία περίοδο με το -7 (59-52). Αν διαχωρίσω μια στιγμή που αν εξελισσόταν διαφορετικά ΙΣΩΣ είχαμε ντέρμπι, είναι το τρίποντο του Πετγουέι, στο οποίο η μπάλα μπήκε και βγήκε. Αν έπεφτε μέσα θα πηγαίναμε στο 59-55.
Αν μιλήσω για τα κλειδιά των νικητών; MVP ο Γιουλ, που ήταν τρομερός και στην άμυνα. Παράγοντας Χ που τον… “πόνεσε” πάρα πολύ τον Ολυμπιακό σε όλη την σειρά ο Ρέγιες και έπειτα (όπως εξελίχθηκε και τελείωσε η σειρά) ο Ρούντι που είχε διάρκεια στο σκοράρισμα και εγγυήθηκε για τις αποστάσεις της επίθεσης και την μακρινή απειλή.
Οι λόγοι του αποκλεισμού
Το -7 δεν ήταν καθόλου απαγορευτικό ως σενάριο, για να μπει ο Ολυμπιακός στην τελευταία περίοδο της σειράς και να τα δώσει όλα. Με στόχο να πανικοβάλλει την Ρεάλ, να μείνει κοντά στο σκορ και να ποντάρει πως στο τέλος οι γηπεδούχοι θα κάνουν τα πάντα στο γήπεδο υπό καθεστώς πολύ μεγάλης πίεσης.
Στην πράξη, αποδείχτηκε πως ο Ολυμπιακός πραγματικά δεν μπορούσε. Απώλεσε τις όποιες ελπίδες του με τα 6-7 ΔΙΑΔΟΧΙΚΑ χαμένα αμυντικά ριμπάουντ και με τους κόκκινους να μην μπορούν με τίποτα να βρουν αντίδοτο στο σχήμα με Ρέγιες – Μπουρούση. Έχαναν το ένα ριμπάουντ μετά το άλλο, δηλαδή την μια κατοχή μετά την… άλλη και το ίδιο πράγμα έγινε ξανά και ξανά. Εκεί, μόλις είχαν όλα τελειώσει.
Με τον τρόπο που εξέπνευσε στην σειρά η ομάδα, αυτό που μένει είναι πως η ευκαιρία “πετάχτηκε στα σκουπίδια” από τα 17 αμυντικά χαμένα ριμπάουντ και τα 6 επιπλέον λάθη. Που δημιουργούν μια συνισταμένη επιπλέον κατοχών της Ρεάλ, που είναι φυσικά σε διψήφιο νούμερο. Ο Ολυμπιακός είχε καλύτερο ποσοστό στο δίποντο (αλλά πήρε 10 πόντους λιγότερους από εκεί), στο τρίποντο και… κλασικά ήταν πολύ χειρότερος στις βολές.
Για μένα, η πιο βασική αιτία του δίκαιου αποκλεισμού από την Ρεάλ είναι το ΓΕΓΟΝΟΣ ότι ο Ολυμπιακός όταν μπήκε στην τελική ευθεία για την υπεράσπιση του τίτλου του, είχε ΠΙΟ ΣΥΜΒΑΤΙΚΗ περιφέρεια από την περσινή και έλαχε να συγκρουστεί με ένα αντίπαλο που διαθέτει σούπερ ποιότητα, αλλά και ποσότητα στην περίμετρο.
Είναι αυτό το λάθος που τόσες και τόσες φορές έχουμε αναλύσει με τον Κόλινς. Ήταν δεδομένο πως θα στοιχίσει στην πορεία της διαδρομής κι έτσι έγινε. Αν ρωτήσετε τον κόουτς Μπαρτζώκα και τους συνεργάτες του, θα σας πούνε πως το “καίριο χτύπημα” στον σχεδιασμό ήταν η περιττή προσθήκη του Τζαμάριο Μουν.
Που έγινε, επειδή υπήρχε για μέρες η ιατρική “εικόνα” πως ο Μπρεντ θα μπει χειρουργείο και θα χάσει την σεζόν. Αν δεν είχε χρεωθεί αυτή η αλλαγή στον δεύτερο γύρο για να επιστρέψει ο Πετγουέι αντί του Μουν, ο Ολυμπιακός θα υπέγραφε ξένο γκαρντ και θα άλλαζε τον Κόλινς.
Στην τελευταία δεύτερη ευκαιρία που είχε το κλαμπ να αντιδράσει, προτίμησε να επενδύσει στον Γκιόργκι Σερμαντίνι για 3 μήνες – το καλοκαίρι είναι ελεύθερος ξανά – και ναι μεν ο Γεωργιανός ξεκίνησε στο πρώτο ματς με την Ρεάλ και μετά εξαφανίστηκε παντελώς από “προσώπου γης στην σειρά”, αλλά εμφανίστηκε εκ νέου για να δηλωθεί στο ελληνικό πρωτάθλημα αντί του Μπέγκιτς. Που πηγαίνει ακόμα μόνος του στο ΣΕΦ και κάνει ατομικές προπονήσεις.
Έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, κακά τα ψέματα, ήταν μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Έπρεπε είτε να μείνει η περιφέρεια ως έχει, είτε να “θυσιαστεί” ο Σερμαντίνι από τους τελικούς και προτιμήθηκε η δεύτερη λύση. Είναι λογικό, αρκεί να τον δούμε τον Γκιόργκι σε κάποιο ρόλο στους τελικούς. Γιατί, στους περσινούς πάλι έπαιξε πολύ λίγο. Με την αιτιολογία πως δεν ταιριάζει με τους ψηλούς του Παναθηναϊκού. Την ίδια δηλαδή για την οποία ξεκίνησε στη σειρά με την Ρεάλ, αλλά γρήγορα αποσύρθηκε μια και καλή από την εξίσωση.
Η αλήθεια
Γιατί, λοιπόν, ο Ολυμπιακός δεν προκρίθηκε στο φάιναλ φορ για 5η φορά τα τελευταία 6 χρόνια και γιατί το όνειρο του three – peat γκρεμίστηκε πριν το Μιλάνο; Α) Δεν γίνεται κάθε σεζόν – όπως παρατήρησε και ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος – να κερδίζεις όλες τις ομάδες με τα μεγαλύτερα μπατζετ και να κατακτάς την βαρύτιμη κούπα. Ακόμα και στατιστικά να το δούμε.
Σωστό, απόλυτα λογικό, απλά ο κωδικός “three peat” υπό αυτό το πρίσμα και λογική έπρεπε να είναι μόνο ψίθυρος και όχι τόσο ξεκάθαρος στόχος, ακόμα και από την επίσημη ΚΑΕ.
Ο δεύτερος λόγος που πραγματικά συνιστά ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΑ και όχι δικαιολογία, είναι πως το απίστευτο κρεσέντο τραυματισμών και “χτυπημάτων” στο τοπ-16 δεν έδωσε ποτέ στον Ολυμπιακό και σε μας το δικαίωμα να μάθουμε αν οι κόκκινοι μπορούσαν να “χτυπήσουν” και να κατακτήσουν την 2η θέση και το πλεονέκτημα έδρας. Κάτι για το οποίο φαινόταν ικανοί στο κλείσιμο του πρώτου γύρου.
Όλοι καταλαβαίνουμε, ενθυμούμενοι και την εικόνα των δύο μαχών με την Ρεάλ στο ΣΕΦ, πως αν ο Ολυμπιακός είχε το πλεονέκτημα, οι προϋποθέσεις και οι πιθανότητες θα ήταν εντελώς διαφορετικές.
Όταν χάνεις δύο ματς (Φενέρ, Μιλάνο) στο σουτ και δεν παίζει ο Σπανούλης, όταν σε σειρά αγώνων δεν έχεις στην διάθεσή σου τους άλλους δύο καλύτερους σκόρερ και πιο έμπειρους παίκτες (Πρίντεζης, Περπέρογλου), ε τότε μιλάμε για αλλοίωση της δυναμικής της ομάδας και μοιραία της πορείας. Δεν είναι προπαγάνδα, είναι μπασκετική αλήθεια που εκπίπτει στη κοινή λογική.
Πόσο μάλλον όταν σε αυτή την παρέα από τον αρχικό σχεδιασμό έχει αφαιρεθεί, επίσης λόγω τραυματισμού, ο Έισι Λο. “Χωρίς τον Λο, ο Ολυμπιακός έχει μια μόνιμη απειλή και όχι δύο όταν επιτίθεται, άσε που συμμετέχουν στην επίθεσή τους σαφώς λιγότεροι παίκτες από ότι όταν είχαμε να αντιμετωπίσουμε και τον Σπανούλη και τον Λο. Που μας πίεζε σαν σκύλος πάνω στην τρίπλα”, ήταν η τοποθέτηση ενός εκ των σταρ της Ρεάλ για την απουσία του Έισι και δεν χρειάζεται εξτρά ανάλυση.
Συνδυασμός των προαναφερθέντων λόγων είναι ο αποκλεισμός, συν ότι στο 5ο παιχνίδι η Ρεάλ είχε όλες τις επαφές – σε ότι αφορά τα σφυρίγματα – με το μέρος της. Αυτό σημαίνει, όμως, έδρα – και – στην Ευρωλίγκα και επειδή ακριβώς το ίδιο συνέβη στον τρίτο κυρίως προημιτελικό και λιγότερο στον 4ο, δεν πρέπει να παραπονιόμαστε. Άπαξ και δεν δίνουμε μεγάλη αξία σε αυτό όταν η διαχείριση των γκρι είναι ευνοϊκή, το ίδιο οφείλουμε να κάνουμε και στην αντίθετη περίπτωση. Μιλάω για περιπτώσεις όπως αυτή που η εύνοια ήταν πάνω κάτω ισόποση και με πανομοιότυπα κριτήρια…
Η ουσία
Η ουσία είναι πως ο Ολυμπιακός την τελευταία πενταετία διέγραψε μια εντυπωσιακή πορεία (4 φάιναλ φορ, δύο τρόπαια) στην Ευρώπη, η φανέλα του άλλαξε βάρος και ο κύκλος φαίνεται να μένει ανοιχτός με την ίδια οικονομική πολιτική για όλα τα επόμενα χρόνια.
Δεν βρίσκω λόγια να ευχαριστήσω τους συντελεστές του back to back, για την χαρά που μας έδωσαν και όπως έχω γράψει πολλάκις ακόμα περισσότερο – γιατί έχει καθημερινές προεκτάσεις – για το “πανάκριβο μάθημα ζωής”.
Αν το δούμε αμιγώς αγωνιστικά, η κραυγή χαράς στο μπάζετ μπίτερ του Γιώργου στην Πόλη και το σπριντ των 100 μέτρων που έκανα για να καλύψω την απόσταση από την τουαλέτα που είχα καταχωνιαστεί μέχρι την θέση μου στα δημοσιογραφικά, ήταν η ΚΑΘΑΡΣΗ 18 χρόνια μετα.
Για το σοκ και το κλάμα, μετά το καλάθι του Κορνίλιους Τόμπσον στο Τελ – Αβίβ, που το βίωσα έντονα και… “τοξικά”, παρέα με τον πατέρα μου από τις εξέδρες του “Γιαντ Ελιάου”.
Η ονείρωξη του Λονδίνου και το εκπληκτικό μπάσκετ που απέδωσε ο Ολυμπιακός και στα δύο ματς, ήταν η απόδειξη του ότι τίποτα δεν ήταν τυχαίο το 2012, η ολοκλήρωση, η καθολική μπασκετική απόλαυση και αποδοχή!
Ο Ολυμπιακός έχει 3 Ευρωπαϊκούς τίτλους και η αίσθηση που εισέπραξα από τους Αγγελόπουλους στο αεροπλάνο της επιστροφής, είναι πως οι πρόεδροι παρά την συγκεκριμένη πολιτική που επιβεβαίωσαν πως θα συνεχίσουν, τους ευρωπαϊκούς στόχους τους έχουν πολύ ψηλά και το μυαλό τους πάει μακριά…
Για αυτές τις στιγμές, μόνο να πεις ευχαριστώ μπορείς και να υποκλιθείς…
Ακόμα πιο σημαντικό είναι πως αυτός ο οργανισμός και αυτή η παρέα με τους παίκτες να είναι σε πρώτο πλάνο – αυτοί αγωνίζονται στο παρκέ – με έκαναν να νιώσω στο πετσί μου, άρα να το πιστέψω, πως τίποτα δεν είναι απίθανο!
Πως αν δουλεύεις σκληρά κάθε μέρα, πιστεύεις δυνατά και ονειρεύεσαι… ψηλά, είναι πιθανό να πετύχεις πράγματα αδιανόητα.
Πως τα όρια σου φτάνουν ακριβώς ΕΚΕΙ που τα βάζεις εσύ και ΟΧΙ εκεί που οι άλλοι τα οροθετούν για ΣΕΝΑ…
Ο “κυριλέ” Ολυμπιακός των επενδύσεων των εκατομμυρίων Ευρώ ήταν καλός, αλλά όχι μαγικός και τόσο συμπαγής όσο έπρεπε εντός και εκτός παρκέ.
Ο Ολυμπιακός της καρατόμησης του μπάτζετ και της πραγματικά σκληρής οικονομικής πολιτικής – ιδίως σε κάποια συγκεκριμένα ζητήματα – ήταν ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ αυτή την τριετία!
Ξυπνάω κάθε πρωί και έχω μια αισιοδοξία, μια πίστη και κάποια όνειρα – που δεν γίνονται ποτέ εμμονές, ούτε ματαιοδοξία – στο μυαλό μου.
Ο Ολυμπιακός και όσα πέτυχε, με τις συνθήκες που γνωρίζετε, αποτελούν μια από τις πιο σημαντικές ΑΝΤΛΙΕΣ και ΠΗΓΕΣ πίστης και θετικής ενέργειας σε μια εποχή που σχεδόν όλα είναι είτε “γκρίζα” και “μαύρα”, είτε στην καλύτερη εντελώς ρευστά.
Αυτή είναι η μεγαλύτερη προσφορά του back to back πρωταθλητή Ευρώπης στην ψυχή μας, στην ζωή και την καθημερινότητά μας!
Δεν ανταλλάσσεται με όλα τα λεφτά του κόσμου, ακόμα και με όλους τους τίτλους του κόσμου.
Ο κύκλος μένει ανοιχτός και ειλικρινά πιστεύω πως η συμμετοχή του κόσμου στο εγχείρημα, η αγάπη που θα εισπράττει η ομάδα και η διάρκεια που αυτή θα έχει, είναι από τα μεγαλύτερα κλειδιά!
Για δύο λόγους. Α) Ο Ολυμπιακός είναι ταυτισμένος με τον – υγιή – κόσμο του. Β) Ο ψυχισμός των Αγγελόπουλων δεν είναι διαφορετικός από αυτόν που διαθέτει οποιοσδήποτε Ολυμπιακός λατρεύει την ομάδα του…
Τι θέλουμε από εδώ και πέρα;
Βραχυπρόθεσμα
Να κατακτήσει αυτή η ομάδα το πρωτάθλημα. Με τις συνθήκες που “μυρίζομαι” και ανησυχώ πως θα διεξαχθούν οι ελληνικοί τελικοί δεν τρελαίνομαι κιόλας. Από το 2008-9 έχει να υπάρξει σεζόν, όμως, που να μην έχει πάρει κανέναν τίτλο ο Ολυμπιακός και συν τις άλλοις, πρέπει να “απαντήσει” στο περσινό εντυπωσιακό με τον τρόπο που επετεύχθη “σουίπ” του Παναθηναϊκού.
Δεν έχω μιλήσει με ένα μπασκετικό Ευρωπαίο απαλλαγμένο από τα “ελληνικά πάθη” φέτος, που να μην υποστηρίζει με την εικόνα που έχει τα τελευταία 3 χρόνια στην Ευρωλίγκα, πως ο Ολυμπιακός είναι καλύτερη ομάδα από τον Παναθηναϊκό.
Για να είμαι δίκαιος, όμως, ΔΕΝ έχω δει και κανένα ντέρμπι αιωνίων τα τελευταία δύο χρόνια που να απέδειξε ο Ολυμπιακός στο παρκέ αυτή την άποψη! Είναι παράξενο, αλλά αμέσως μετά την σεζόν που οι κόκκινοι κατέκτησαν τους τίτλους που κυνηγούσαν 15 χρόνια, Ευρωλίγκα – πρωτάθλημα και το τέλος της βρήκε τους πράσινους με δύο παίκτες (Διαμαντίδης, Τσαρτσαρής) και τον Ολυμπιακό με εκπληκτικό κορμό, η εικόνα των ντέρμπι της διετίας γέρνει καθολικά υπέρ του Παναθηναϊκού.
Ακόμα και το ματς που κέρδισε ο Ολυμπιακός με το τρίποντο του Σπανούλη, είναι σαν να το “έκλεψε” με τον τρόπο που εξελίχθηκε.
Για τον τίτλο, για να αντιστραφεί η εικόνα και η ψυχολογία στα “αιώνια ντέρμπι” και για την χαρά και την ηθική ικανοποίηση, πρέπει επιτέλους να πάρει το πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός!
Έχει ωριμάσει ως ομάδα, διαθέτει τρομερό κίνητο αφού δεν έχει άλλη ευκαιρία για τίτλο φέτος και υπενθυμίζω πως ΠΟΤΕ δεν έχει νικήσει τελικό στο ΟΑΚΑ ο Ολυμπιακός, παρά μόνο μια φορά στη Γλυφάδα ως φιλοξενούμενος το 1993.
Πρωτάθλημα με πλεονέκτημα έδρας πήρε, το 2012.
Είναι η ώρα για ένα τίτλο με μειονέκτημα.
Θέλω να δω πάθος, αυτοσυγκέντρωση, ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΜΕΝΗ προσέγγιση τακτικά στα παιχνίδια, έλλειψη φόβου και υπερβολικού άγχους και την ΩΡΑ των μαχών, ΤΟ ΣΚΑΣΜΟ για την διαιτησία.
Ο Γιώργος Αγγελόπουλος όταν ρωτήθηκε για το θέμα της ΚΕΔ αποκρίθηκε: “Δεν θέλω να μιλήσω για αυτό, μου προκαλεί αηδία”.
Οι προπονητές και οι παίκτες του Ολυμπιακού, ξέρουν λοιπόν, την άποψη των εργοδοτών τους για την διαιτησία. Ο Μπαρτζώκας και οι συνεργάτες του πρέπει να σκέφτονται και να αντιδρούν ακαριαία, οι παίκτες να είναι απόλυτα αυτοσυγκεντρωμένοι και να παίζουν.
ΚΑΝΕΙΣ από τους δύο δεν θα κερδίσει κάτι, αντίθετα θα κάνει με ανεπάρκεια την δουλειά του, ΑΝ αναλώνονται στο μπλα – μπλα με τους διαιτητές που στην τελική, είναι απόλυτα αποδεδειγμένο ότι αυτό που ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΝ να σφυρίξουν, θα σφυρίξουν.
Ο βραχυπρόθεσμος στόχος είναι το πρωτάθλημα…
Πιο επιθυμητό από ποτέ για λόγους ευνόητους…
Μακρυπρόθεσμα
Θέλουμε να δούμε ένα πραγματικά καλό σχεδιασμό το καλοκαίρι και μια ομάδα καλύτερη σε μεγάλης σημαντικότητας κομμάτια του παιχνιδιού, σε σχέση με την φετινή. Όλοι οι παίκτες του Ολυμπιακού πλην του Στράτου Περπέρογλου που δεν έχει συζητήσει ακόμα για την ανανέωση του συμβολαίου του, είναι “ΔΕΜΕΝΟΙ” από την ΚΑΕ για την επόμενη σεζόν.
Όλοι! Είτε με κλειστά συμβόλαια – οι λιγότεροι – είτε με οψιόν από την πλευρά της ΚΑΕ – οι περισσότεροι -.
Σπανούλης, Σλούκας, Μάντζαρης, (εκκρεμότητα ο Κατσίβελης), Παπαπέτρου, Πρίντεζης, Πετγουέι, Λοτζέσκι, Ντάνστον εισπράττω ότι θα είναι οι επίδοξοι 8 από την δωδεκάδα της ομάδας την επόμενη σεζόν. Αν βρεθεί η χρυσή τομή στο οικονομικό και μείνει ο Στράτος, μιλάμε για 9.
Συν τους Καββαδά, Αγραβάνη, Χριστοδούλου που ανήκουν στον Ολυμπιακό και θα συνεχίσουν να δουλεύουν υπό την σκέπη του “ερυθρόλευκου” οργανισμού.
Όπως καταβαίνετε, Ο Κόλινς είναι μιας χρήσης, μάλλον το ίδιο και ο Σίμονς και πρέπει να δούμε πως θα πάει ο Σερμαντίνι στους τελικούς με την υποσημείωση πως ΔΕΝ έχει συμβόλαιο, είναι ελεύθερος.
Αν υπολογίσουμε την 8αδα που σας έγραψα +- τον Πεπέρογλου, τι είναι απαραίτητο;
ΈΝΑΣ γκαρντ κλάσης με κύρια χαρακτηριστικά την ΤΑΧΥΤΗΤΑ στα πόδια και την σκέψη, το κίνητρο, την ποιότητα. Να είναι ικανός όπως και ο Έισι τόσο να δημιουργεί, όσο και να εκτελεί. Για να “κουμπώσει” μαζί με τον αρχηγό και τους Σλούκα, Μάντζαρη και τον Κατσίβελη αν συνεχίσει.
Ο δεύτερος ξένος – μεταγραφή θα είναι στ “5” και πρέπει να έρθει ένας παίκτης… ισοπεδωτικός! Να μοιράζεται τον χρόνο (πάνω – κάτω) με τον Ντάνστον, ώστε αμφότεροι να παίζουν στο 100% της ενέργειάς τους και να μην γλιτώνει από πουθενά ο αντίπαλος!
Κύρια χαρακτηριστικά; Ταχύτητα, δύναμη, έκρηξη, ΠΙΚ ΕΝ ΡΟΛ παίκτης σε άμυνα και επίθεση, να ΜΠΟΡΕΙ να μαρκάρει αποτελεσματικά και μετά από αλλαγή στα σκριν.
Η τρίτη θέση του ξένου νομίζω θα εξαρτηθεί και από την έκβαση της υπόθεσης Περπέρογλου.
Αν έχεις δύο σούπερ παίκτες στο “5”, ο τρίτος μπορεί να είναι ακόμα και Έλληνας. Αν μείνει ο Περπέρογλου, τότε ο τρίτος ψηλός μπορεί να είναι ένα πιο ψηλό κορμί να μπορεί να παίζει και λίγο και με πλάτη.
Αν δεν μείνει ο Στράτος και έχεις πλάγιους Λοτζέσκι, Παπαπέτρου, χρειάζεται σίγουρα ένας ακόμα παίκτης εκεί να είναι καλός αμυντικός και ριμπάουντερ και ει δυνατόν, αξιόπιστος σουτέρ.
Θα τα δούμε όλα το καλοκαίρι, αλλά σας δίνω μια πρώτη εικόνα και νομίζω πως οι μεταγραφές έτοιμων παικτών θα είναι 3, μάξιμουμ 4.
ΥΓ1. Μετά από 15 χρόνια συνεργασίας, αποχώρησα από την εφημερίδα “ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ”. Αποκλειστικά στο Eurohoops, πλέον, και βλέπουμε…
ΥΓ2. Ο Ολυμπιακός μιλάει ακόμα με τον Έισι Λο και τα σενάρια είναι δύο. Λύση της συνεργασίας των δύο πλευρών “φιλικά” τις επόμενες μέρες ή συμβόλαιο με διαφορετικές αποδοχές για την επόμενη σεζόν, αν ο Αμερικανός δεχτεί να βάλει όρο αποδέσμευσης, στην περίπτωση που το γόνατό του δεν είναι καλά.
ΥΓ3. Συμβόλαιο εξακολουθεί να έχει και ο Μίρζα Μπέγκιτς, που δεν τον βλέπω θετικό για πολλές “εκπτώσεις” στην αποζημίωσή του. Σίγουρα θα φύγει. Τώρα το πως είναι ζήτημα των δύο πλευρών.
ΥΓ4. Ο Σλούκας και ο Μάντζαρης πραγματικά δεν μιλιόντουσαν μετά το 5ο ματς. Αυτό είναι υγεία. Για τον Σπανούλη δεν αναφέρομαι, πρέπει να είσαι “τρελός” για να τον πλησιάσεις όταν μόλις έχει χάσει ένα μεγάλο στόχο.
ΥΓ5. Ο σχεδιασμός πρέπει να είναι έτσι που να δίνει ΣΙΓΟΥΡΑ ΧΩΡΟ στον Παπαπέτρου. Ο συνδυασμός ταλέντου, ετοιμότητας, γνώσης των βασικών και νοοτροπίας, δημιουργεί ένα μείγμα που θα σας “αρρωστήσει” τα επόμενα χρόνια… Σας το λέω προκαταβολικά.
ΥΓ6. Για τον Παναθηναϊκό έγραψα μια μεγάλη ανάλυση όταν ξεκινούσε η σεζόν και είχε δύο βασικά σημεία. Α) “Έγκλημα” να μην αποκτηθεί τοπ κλάσης ποιντ γκαρντ δίπλα στον Διαμαντίδη για μια ακόμα σεζόν. Β) Πως ο ΠΑΟ θα βρει μπροστά του το γεγονός ότι δεν υπέγραψε 2ο ΚΑΛΟ ΑΜΥΝΤΙΚΟ σέντερ πίσω από τον Λάσμε. Δεν νομίζω πως άλλαξε κάτι. Αυτά ήταν τα προβλήματά του τα πιο σοβαρά, αυτά θα παραμείνουν ως το τέλος της σεζόν.
ΥΓ7. Συγγνώμη για το καθυστερημένο σε σχέση με το 5ο ματς στη Μαδρίτη άγχος. “Άδεισμα”, τρομερή κούραση και εξελίξεις σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο. Τώρα, θα τα λέμε πολύ πιο συχνά από εδώ και όταν προκύπτει και θέμα επικαιρότητας στο ελληνικό μπάσκετ, θα το “χτυπάω” αυτόματα, αφού δεν θα έχω υποχρεώσεις με εφημερίδα.
ΥΓ8. Αφιερωμένο στην ομάδα, που αποκλείστηκε από το φάιναλ φορ με το κεφάλι ψηλά. Ευχαριστώ Giallorosso.