Του Θοδωρή Μπορλόκα/ info@eurohoops.net
Χαιρετώ και πάλι όλους τους φίλους του Eurohoops,
Σαββατοκύριακο final four και δημοτικών-περιφερειακών εκλογών αυτό που διανύουμε και το ενδιαφέρον αναμένεται εξαιρετικά αυξημένο. Στο Μιλάνο συγκρούονται την Κυριακή δύο από τα πιο βαριά ονόματα του Ευρωπαϊκού μπάσκετ σε ένα τελικό που για πρώτη φορά ύστερα από έξι χρόνια δε θα έχει Ελληνική εκπροσώπηση, καθώς από το 2009 μέχρι και πέρσι, είτε ο Παναθηναϊκός, είτε ο Ολυμπιακός έφταναν μέχρι τον τελικό και μάλιστα, με εξαίρεση το 2010 κατακτούσαν το τρόπαιο.
Αναρωτιέμαι συχνά αν έχουμε συνειδητοποιήσει και αν έχουμε αξιολογήσει πραγματικά εμείς οι Έλληνες φίλαθλοι το μέγεθος αυτών των επιτευγμάτων. Είδαμε πάλι χτες την πανάκριβη και γεμάτη ολόχρυσα συμβόλαια ΤΣΣΚΑ Μόσχας να χάνει ακόμη ένα μεγάλο παιχνίδι φάιναλ φορ μέσα από τα χέρια της και τη Μπαρτσελόνα, που για ακόμη μία χρονιά έφτασε σαν τρένο στο Μιλάνο, να διασύρεται από τη μισητή της Ρεάλ.
Αμφότεροι οι δύο σύλλογοι έχουν ξοδέψει δεκάδες εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο για να κατακτήσουν την κορυφή της Ευρώπης, έχουν προκριθεί 14 φορές σε φάιναλ φορ και έχουν γευτεί μόνο δύο φορές η κάθε μία το νέκταρ της κορυφής.
Αλλά και με τις άλλες δύο, πραγματικά επίσης πολύ μεγάλες ομάδες που θα διεκδικήσουν αύριο το τρόπαιο, συμβαίνει κάτι πολύ διαφορετικό; Η ιστορική Μακάμπι Τελ Αβίβ με 12 συμμετοχές σε F4 και 10 παρουσίες σε τελικούς, έχει 3 μόλις τρόπαια στην κατοχή της, με κίνδυνο να θεωρείται η μεγάλη χαμένη των τελικών, καθώς αν ηττηθεί και στο Μιλάνο θα είναι η έβδομη φορά που φτάνει στην πηγή χωρίς να πιει νερό. Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι και η συμμετοχή αυτή καθεαυτή στον τελικό αποτελεί φέτος επιτυχία για την «ομάδα του λαού».
Η «βασίλλισσα» Ρεάλ τέλος, μπορεί με τα οχτώ της τρόπαια να δεσπόζει στην κορυφή της ιστορίας του Ευρωπαϊκού πάνθεον, αλλά έχει μόνο μία κατάκτηση μετά το 1980 και θα είναι μόλις η δεύτερη της ενθρόνιση στην κορυφή στα χρόνια των φάιναλ φορ αν στεφθεί πρωταθλήτρια στο Μιλάνο, 19 ολόκληρα χρόνια μετά την τελευταία στη Σαραγόσα.
Κοιτώντας στο παρελθόν
Μία διοργάνωση, η οποία τα πρώτα χρόνια έμοιαζε στοιχειωμένη για το Ελληνικό μπάσκετ, καθώς μπορεί να βλέπαμε τις Ελληνικές ομάδες να πηγαίνουν μέχρι το φάιναλ φορ, αλλά για διάφορους λόγους αδυνατούσαν να σηκώσουν την πολυπόθητη κούπα (88, 89, 90, 93, 94 και 95).
Το παράδοξο είναι ότι εκείνα τα χρόνια οι αγώνες της τελικής τετράδας έμοιαζε να έχουν πολύ μεγαλύτερη προβολή στα Ελληνικά μέσα ενημέρωσης και να μαγνητίζουν για ολόκληρες εβδομάδες το ενδιαφέρον των φιλάθλων, σχεδόν να τους προσηλώνουν ολοκληρωτικά.
Ο πόθος για το ανεκπλήρωτο, η κατάκτηση μιας άπιαστης κορυφής, η αίσθηση που δημιουργούσαν οι πρώτες συμμετοχές ότι ο Δαυίδ αντιμετωπίζει το Γολιάθ, ακόμα και όταν δεν ήταν έτσι, αλλά και το γεγονός ότι μέχρι κάποια εποχή οι αγώνες της κορυφαίας διοργάνωσης μεταδίδονταν όλοι από κανάλια Εθνικής εμβέλειας ίσως ερμηνεύουν σε μεγάλο βαθμό το φαινόμενο αυτό.
Από την άλλη όμως, δεν προξενεί εντύπωση ότι μία μεγάλη μερίδα του φίλαθλου ακόμα και του δημοσιογραφικού κόσμου, είχε μείνει «κολλημένη» για πολύ ακόμα καιρό μετά, στις γάτες, τα σακάκια και τα συμπλέγματα του πρώην Υφυπουργού Αθλητισμού και υποψηφίου Περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι οι Ελληνικές ομάδες τα χρόνια που ακολούθησαν όχι απλά έπαψαν να αποτελούν το φτωχό συγγενή και loser των F4, αλλά έγιναν οι ίδιες δυνάστες και αυτοκράτορες της Ευρώπης;
Παναθηναϊκός: Η ομάδα που άλλαξε την ιστορία
Ίσως γιατί σε πολύ μεγάλο βαθμό, και μέχρι το φάιναλ φορ του 2012 στην Κωνσταντινούπολη σχεδόν αποκλειστικά, αυτό ήταν το επίτευγμα μίας και μόνης ομάδας. Του εξάστερου Παναθηναϊκού και του μισητού αντιπάλου του υφυπουργού, αλλά μίδα της Ευρώπης Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς. Της ομάδας που ανέτρεψε τα δεδομένα και άλλαξε την ιστορία, κατακτώντας όχι μόνο το πρώτο Ευρωπαϊκό που έλεγε εκείνο το παλιό σύνθημα των οπαδών του, αλλά πήγε πολύ παραπέρα.
Ο Παναθηναϊκός, η πιο επιτυχημένη ομάδα της Ευρώπης μακράν στην ιστορία των φάιναλ φορ, ήταν αυτή που κατέστησε την Ελλάδα κυρίαρχη και πολυνίκη δύναμη στην κορυφαία Ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση. Όταν με την έλευση του Ντομινίκ και την τάπα του Στόγιαν πριν δεκαοχτώ χρόνια έλυνε αρχικά τα «μάγια» και συνεχίζοντας με την αρμάδα του Ζοτς από το 2000 και μετά έχτιζε τη σπουδαιότερη σύγχρονη αυτοκρατορία του Ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Αποτέλεσμα; 11 συμμετοχές σε φάιναλ φορ, 7 τελικοί, 6 τρόπαια και μία μόλις τέταρτη θέση (κι αυτή ελέω διαιτητών στην Πόλη)! Απολογισμός απλησίαστος για οποιαδήποτε άλλη Ευρωπαϊκή ομάδα και κάντε τη σύγκριση με τα υπόλοιπα μεγαθήρια της Ευρώπης που ανέφερα προηγουμένως. Διπλάσια τρόπαια από το δεύτερο σε κατακτήσεις σε εποχή φάιναλ φορ, 16 νίκες σε 22 παιχνίδια (ποσοστό 73%) και πάνω από 1 στις 2 κατακτήσεις ανά συμμετοχή, όταν οι περισσότερες ομάδες έχουν 1 στις 4 ακόμα και 1 στις 7 όπως η ΤΣΣΚΑ και η Μπαρτσελόνα.
Με τη συνδρομή του Ολυμπιακού την τελευταία διετία, το Ελληνικό μπάσκετ κατέχει πλέον την περίοπτη πρωτιά σε κατακτήσεις με 9 τρόπαια, μακριά από τη δεύτερη χώρα που είναι η Ισπανία και η οποία θα φτάσει τα 5, αν και εφόσον στο Μιλάνο αναδειχτεί πρωταθλήτρια η Ρεάλ Μαδρίτης.
Τα νούμερα και τα στοιχεία είναι εκθαμβωτικά και αφοπλιστικά. Δεν επιδέχονται περαιτέρω ερμηνεία ή ανάλυση. Ο Παναθηναϊκός είναι η ομάδα που μετέτρεψε την Ευρωλίγκα από κατάρα σε ευλογία και έφερε το Ελληνικό μπάσκετ στην κορυφή σε επίπεδο συλλόγων.
Καταλαβαίνετε λοιπόν γιατί κάνω τη σύγκριση με το παρελθόν και επισημαίνω δεικτικά των τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονταν και προβάλλονταν οι ομάδες στις διαφορετικές χρονικές στιγμές; Καταλαβαίνετε γιατί δε θα πρέπει να νιώθουμε καμία πικρία ως Παναθηναϊκοί και ως Έλληνες φίλαθλοι σε τελική ανάλυση, για το γεγονός ότι δεν προκριθήκαμε φέτος στο Μιλάνο;
Όχι απλά δε θα πρέπει να νιώθουμε ανασφαλείς, αλλά αντιθέτως υπερήφανοι. Γιατί δεν είμαστε εμείς αυτοί που προσπαθούμε να κοιτάξουμε στα μάτια τις μεγάλες μπασκετικές δυνάμεις της Ευρώπης, αλλά αυτές που πασχίζουν να πλησιάσουν τα κατορθώματά μας. Γιατί όσα ζήσαμε ως Παναθηναϊκοί τα τελευταία 20 χρόνια στην Ευρώπη, αλλά και όσα θα ζήσουμε στο μέλλον να είστε βέβαιοι, χρειάζονται δύο ζωές για να τα δουν οι οπαδοί των άλλων μεγάλων της Ευρώπης.
Είναι λοιπόν μία καλή ευκαιρία για αναδρομή και για απολογισμό αυτό το φάιναλ φορ. Για να συνειδητοποιήσουμε καλύτερα που ήμασταν, πού βρισκόμαστε σήμερα και που πάμε τα επόμενα χρόνια. Και ακόμα καλύτερα για να αντιληφθούμε ότι όχι μόνο δεν ήταν αυτονόητα τα όσα πέτυχαν οι ομάδες μας, αλλά αντιθέτως αποτελούν κατορθώματα που θα μνημονεύονται για δεκαετίες.
Εικασίες, προπαγάνδα, παραχάραξη της ιστορίας και της αλήθειας
Αξίζει κανείς να τα αναλογίζεται και να δίνει ιδιαίτερη έμφαση και μνεία σε όλα αυτά, γιατί όλα τα προηγούμενα χρόνια, λέγονταν και ακούγονταν διάφορα απίθανα πράγματα. Ποια; Μη μου πείτε ότι δεν τα έχετε ακούσει ή ότι δεν τα θυμάστε…
Ότι το Ευρωπαϊκό μπάσκετ έχει πέσει, όταν αντιθέτως από το 2002 και μετά, με την ενιαία και ενισχυμένη Ευρωλίγκα, το επίπεδο των ομάδων, ο ανταγωνισμός και η δυσκολία αυξανόταν συνεχώς.
Ότι το Ελληνικό μπάσκετ δήθεν έχει πέσει, όταν την ίδια στιγμή το 2005 η Εθνική ομάδα στεφόταν πρωταθλήτρια Ευρώπης στο Βελιγράδι και δευτεραθλήτρια κόσμου την επομένη στη Φουκουόκα.
Ότι από τα Ευρωπαϊκά του Παναθηναϊκού το ένα δεν πιάνεται γιατί το μπασκετ είχε χωριστεί και υπήρχαν δύο διοργανώσεις, ενώ στην πραγματικότητα τη μόνη χρονιά που είχαμε δύο διοργανώσεις, δηλαδή το 2001, ήταν η μόνη χρονιά που ΕΧΑΣΕ ο Παναθηναϊκός στον τελικό και πήρε το κύπελλο η Μακάμπι (άρα μήπως να μην υπολογίζουμε 5 αλλά 4 κατακτήσεις για τη Μακάμπι με αυτή τη λογική;)
Ακόμα και ότι δεν πρέπει να μετράμε τα δύο από τα έξι ακούγαμε γιατί σε αυτά το φάιναλ φορ έγινε σε Ελληνικό έδαφος… δηλαδή η Μπαρτσελόνα και η Ρεάλ γιατί έχουν μόνο από δύο και ένα τρόπαιο η κάθε μία, αφού η Βαρκελώνη έχει διοργανώσει 3 φάιναλ φορ και η Ισπανία 6 συνολικά; Μήπως να μην υπολογίζουμε το ένα των Καταλανών που έγινε στη Βαρκελώνη και αυτό το ένα των Μαδριλένων που έγινε στη Σαραγόσα; Μήπως και αυτό της Μακάμπι που έγινε στο Τελ Αβίβ; Και τότε γιατί η ΤΣΣΚΑ που το 2005 έφτασε αήττητη στη διοργάνωση η οποία έγινε στην έδρα της κατέληξε τελικά τέταρτη;
Το αυτονόητο
Δεν ξέρω αν τα παραπάνω σας μοιάζουν οπαδικά ή άκαιρα. Αυτό που ξέρω όμως σίγουρα είναι ότι όλα αυτά, τα εν πολλοίς φαιδρά, είχαν ευρεία απήχηση και αποδοχή και πολλοί τα ισχυρίζονται ακόμα και σήμερα. Δυστυχώς από ανθρώπους που λογίζονται ως αντικειμενικοί. Ορισμένα ακόμα και από δημοσιογράφους.
Με αποτέλεσμα, ελάχιστοι αυτές τις μέρες που έχουμε το φάιναλ φορ του Μιλάνου να επισημαίνουν στις αναφορές τους έστω το αυτονόητο: ότι ΠΡΩΤΗ ΧΩΡΑ σε κατακτήσεις και με διαφορά (σε εποχή φάιναλ φορ από το 88 και μετά) είναι η Ελλάδα με 9 τρόπαια και ΠΡΩΤΗ ΟΜΑΔΑ σε κατακτήσεις, πάλι με διαφορά, είναι ο Παναθηναϊκός με 6. Αυτά και καλό τελικό!
ΥΓ1. Θέλω να απολογηθώ στους φίλους του Eurohoops για την απουσία μου το τελευταίο δίμηνο και κυρίως για τις ημέρες των πλέι οφ. Και ειδικά στους φίλους του Παναθηναϊκού που τιμούσαν τη στήλη μου κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Αυτό όμως που θέλω να γνωρίζετε είναι ότι η σχέση μου με το site είναι ερασιτεχνική και καθαρά αφιλοκερδής. Με μόνο κίνητρο την αγάπη για το μπάσκετ και τον Παναθηναϊκό και τη βαθιά εκτίμηση που τρέφω για το Νίκο Βαρλά και τους συντελεστές του Eurohoops. Γι’ αυτό και σήμερα νιώθω ιδιαίτερη χαρά που βλέπω ότι αυτή η διετής κοπιώδης και ποιοτική προσπάθεια του Νίκου και των άλλων δημοσιογράφων του site (στην επιτυχία της οποίας πίστευα από την πρώτη στιγμή) αποκτά νέα διάσταση, γερές βάσεις και μπαίνει σε μία νέα εποχή. Μία εποχή στην οποία θα πρωταγωνιστεί και θα ξεχωρίζει μέσα στο μπασκετικό στερέωμα.
ΥΓ2. Τελικός Ευρωλίγκα αύριο, αλλά να μη λησμονεί κανείς ότι έχουμε δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Πολλά από τα δεινά που περνά σήμερα η χώρα και οι πολίτες της, οφείλονται στο γεγονός ότι αρκετοί θεωρούσαν τη συμμετοχή στα κοινά και γενικότερα στις δημοκρατικές διαδικασίες ως κάτι το δευτερεύον, ως περιττό, ακόμα και ως ένα βάρος. Η καταστροφική λογική του «όλοι το ίδιο είναι» δεν ήταν παρά το άλλοθι στην ανοχή, ή ακόμα χειρότερα στη συνενοχή. Ευτυχώς ή δυστυχώς στις δημοκρατίες είμαστε υπεύθυνοι για τις επιλογές μας. Οι άνθρωποι που κατέχουν τα διάφορα αξιώματα δεν έχουν οριστεί ή επιλεγεί από κάποιους ετσιθελικά, αλλά έχουν αναδειχτεί, επιλεγεί και ψηφιστεί από εμάς τους πολίτες μέσα από εκλογές. Οι πολίτες πάλι μέσα από τη συμμετοχή τους, τους ασκούν δημοκρατικό έλεγχο. Και αν το επιθυμούν τους καταψηφίζουν και τους στέλνουν σπίτι τους.
Όπως και στον αθλητισμό ακούγονται διάφορα φαιδρά, έτσι συμβαίνει και στην πολιτική και τη ζωή. Πολλοί θεωρούν ότι απέχοντας ή ψηφίζοντας λευκό ή άκυρο πετυχαίνουν κάτι ή, ακόμα χειρότερα, ότι αντιδρούν. Τρίχες θα πω εγώ, ρίχνουν νερό στο μύλο του ίδιου συστήματος. Ορισμένοι, άκουσον άκουσον, θεωρούν ότι αν ευτελίσουν τις εκλογές και αφήσουν ελάχιστους να ψηφίσουν σε αυτές μπορεί να μη βγουν αποτελέσματα, μπορεί να μην εκλεγεί κανείς, να καταργηθούν τα κόμματα και διάφορες άλλες ανοησίες ή συνομωσιολογίες. Η πραγματικότητα είναι ότι και το 10% του κόσμου να ψηφίσει, πάλι κάποιοι θα εκλεγούν και θα έχουν ακριβώς τις ίδιες εξουσίες και ακριβώς τις ίδιες αρμοδιότητες. Όλα τα αποτελέσματα και σε όλες τις εκλογικές διαδικασίες του κόσμου αναδεικνύονται επί των ΕΓΚΥΡΩΝ ψηφοδελτίων και μόνο, ανεξάρτητα από το ποσοστό της αποχής, των λευκών και των ακύρων. Όλα τα υπόλοιπα πέραν των εγκύρων, πολύ απλά είναι σαν να μην υπάρχουν. Να το έχετε καλά στο μυαλό σας αυτό, ότι κι αν ακούτε.
Γι’ αυτό λοιπόν, σηκωθείτε όλοι αύριο από τον καναπέ και πηγαίνετε μέχρι την κάλπη. Ακόμα καλύτερα αφιερώστε λίγο χρόνο, αν δεν έχετε ήδη αποφασίσει τι θα ψηφίσετε, να μελετήσετε τα ψηφοδέλτια, τους υποψηφίους και τα προγράμματα τους. Αποφύγετε την εύκολη και γρήγορη λύση του να επιλέξετε επώνυμους, συνεπώνυμους, τηλεστάρ ή πρόσωπα του θεάματος.
Επιλέξτε ανθρώπους καθαρούς, με ήθος, αξίες και αρχές, με επαγγελματική και κοινωνική διαδρομή και όχι επαγγελματίες της πολιτικής. Επιλέξτε ανθρώπους της εργασίας, που δεν πολιτεύονται για να κερδίσουν, αλλά πολιτεύονται για το μεράκι τους και για τις ιδέες τους. Επιλέξτε ανθρώπους που διακρίνονται για τη διάθεσή τους για προσφορά. Επιλέξτε αγωνιστές. Τολμήστε την ανανέωση, τολμήστε το καινούριο, το καινοτόμο, το ανατρεπτικό. Τους ανθρώπους που έχουν κριτική σκέψη και πηγαίνουν αντίθετα με το ρεύμα. Τους ταπεινούς, τους ιδεολόγους, τους ρομαντικούς.
Θα μου πείτε δεν υπάρχουν. Αλλά υπάρχουν. Μπορεί να μην είναι η πλειοψηφία, αλλά είναι αρκετοί. Υπάρχουν! Σε πολλά ψηφοδέλτια και σε όλους σχεδόν τους χώρους. Οφείλουμε να τους αναζητήσουμε, να τους βρούμε και να τους στηρίξουμε. Μετά δεν έχουμε δικαίωμα να γκρινιάζουμε. Και δε θα μπορούμε να τους αλλάξουμε. Και σκεφτείτε ότι οι επόμενες δημοτικές και περιφερειακές εκλογές θα γίνουν ξανά σε 5 χρόνια από τώρα, το 2019, μαζί με τις επόμενες Ευρωεκλογές. Καλή ψήφο λοιπόν!