Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Η εμπειρία ενός τουρνουά Νέων σε τέτοιο επίπεδο είναι πάντα μαγευτική για όποιον λατρεύει το μπάσκετ και το… μέλλον του σπορ. Η αλήθεια είναι πως στην Κρήτη το Eurobasket U20 δεν είχε το ίδιο επίπεδο ομάδων και ταλέντων, συγκριτικά με όλες τις τελευταίες διοργανώσεις.
Αυτό είναι περισσότερο ζήτημα συγκυρίας, τάιμινγκ κι ελλείψεων με παιδιά που είχαν δικαίωμα συμμετοχής, αλλά για διάφορους λόγους δεν αγωνίστηκαν. Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα, εντελώς αντικειμενικά, είναι η Ελλάδα.
Αν η διοργάνωση δεν γινόταν σε ελληνικό έδαφος, έχω την αίσθηση πως η δική μας ομάδα δεν θα προκρινόταν στην οκτάδα. Ποιοτικά, μπασκετικά και από πλευράς ατομικού ταλέντου, ήταν κάτω από την δεκάδα.
Με το επίπεδο του μπάσκετ που είδαμε και με την διαφορά που μπορούν να κάνουν παίκτες πιο ταλαντούχοι και πιο έτοιμοι από τους συνομήλικούς τους, αν στο ρόστερ βρισκόταν ο Γιάννης Αντετοκούνμπο και ο Ιωάννης Παπαπέτρου, θα ήταν απόλυτα βατό το μετάλλιο, ακόμα και το χρυσό!
Ο ένας ξεκινάει προετοιμασία με την ανδρών και οι Μπακς δικαίως δεν το συζήτησαν για να παίξει σε δύο τουρνουά με δύο διαφορετικές ομάδες. Ο άλλος; Το περίμενε πως και πως, αλλά έλα που και η ατυχία περίμενε στη γωνία τον δόλιο τον Παπαπέτρου.
Σε αυτό το Ευρωμπάσκετ Νέων υπήρξαν περίπου 15-20 παίκτες που είναι πολύ πιθανό να μας απασχολήσουν (άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο) στο άμεσο και μακπροπρόθεσμο μέλλον.
Με την μείζονος σημασίας υποσημείωση πως κανείς δεν μπορεί να προβλέψει ποιος θα δουλέψει περισσότερο, ποιος έχει το μυαλό και την αποφασιστικότητα να φτάσει κάποτε στο “ταβάνι” των δυνατοτήτων του, σε ποιους η τύχη θα χαμογελάσει και σε ποιους θα γυρίσει την πλάτη.
Υπάρχει μια συνισταμένη πέντε παραμέτρων και βάλε που επηρεάζει, δρομολογεί και τελικά καθορίζει το που θα φτάσει ο κάθε παίκτης που γεννήθηκε προικισμένος με μπασκετικό ένστικτο και ταλέντο.
Ασπρόμαυρη και κακόγουστη…
Με δύο εικόνες και δύο σκέψεις καρφωμένες στο μυαλό επιστρέφω από την Κρήτη. Η πρώτη, που προκαλεί χαρά και ευδιαθεσία είναι το κλίμα στο γήπεδο, στις περισσότερες ομάδες, στις εξέδρες.
Σε τέτοια τουρνουά βρίσκεις μόνο αμιγώς μπασκετικούς, ανθρώπους που λατρεύουν το άθλημα, άτομα ταγμένα στη “πορτοκαλί Θεά”. Είτε μιλάμε για το κοινό στην συντριπτική του πλειοψηφία, είτε για τα μέλη των αποστολών, είτε για τους σκάουτερ του ΝΒΑ, ακόμα και τους δημοσιογράφους.
Η δεύτερη εικόνα και σκέψη προκαλεί στενοχώρια στα όρια της υφέρπουσας κατάθλιψης. Η ζωή εξελίσσεται και οι έξυπνοι και απαλλαγμένοι από μισαλλοδοξίες και αρχομανίες – μεγάλοι σε ηλικία – άνθρωποι δίνουν χώρο και πρωτοβουλίες στους νεότερους.
ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ σε διοικητικές θέσεις του μπάσκετ που δεν έχουν να κάνουν με τα οικονομολογικά, ΤΟΠΟΘΕΤΕΙΣ ανθρώπους που έχουν περάσει από όλα τα στάδια κι έχουν πετύχει. Προσωπικότητες που απολαμβάνουν τον σεβασμό των πάντων και βαθιά γνώση για το άθλημα και όλες τις καταστάσεις που το διέπουν.
Αυτό είναι το σωστό ηθικά, νομοτελειακά, αγωνιστικά.
Το πρωί πέτυχα 3 ανθρώπους της Τουρκικής ομοσπονδίας μπάσκετ να πίνουν καφέ και παράλληλα να δουλεύουν. Ελάχιστες ώρες μετά την κατάκτηση της πρώτης θέσης και του χρυσού μεταλλίου. Αυτό που συζητούσαν και ήθελαν να το συντάξουν και γραπτά είναι η διαχείριση που πρέπει να γίνει με τα παιδιά που χρίστηκαν πρωταθλητές Ευρώπης.
Κάποιοι από αυτούς κατέκτησαν 2ο σερί χρυσό μετάλλιο – το πρώτο πέρυσι στο Ευρωμπάσκετ U18 στη Λεττονία – μέσα σε 12 μήνες, κάτι καθόλου συνηθισμένο για οποιαδήποτε γενιά του Τούρκικου μπάσκετ.
Αυτό που ενδιαφέρει την ομοσπονδία τους αμέσως μετά την επιτυχία είναι να μείνουν προσγειωμένοι οι μικροί, να υπάρξει συνεργασία με τους συλλόγους τους και να καταρτιστούν εκθέσεις για αυτούς, συνάμα με το πλάνο για την όσο το δυνατό πιο σωστή εξέλιξή τους πνευματικά, σωματικά, μπασκετικά.
Ο ίσως πιο μπασκετικός λαός στην Ευρώπη, οι Σέρβοι;
Αντίθεση – μαχαιρία
Έβλεπες παντού τον Ντέγιαν Μποντιρόγκα (υπεύθυνος των εθνικών ομάδων και ήδη αντιπρόεδρος της ομοσπονδίας μπάσκετ) και τον Ντράγκαν Τάρλατς (διευθυντής ανάπτυξης και όλων των μικρών εθνικών ομάδων της χώρας).
Δεν νομίζω πως χρειάζεστε συστάσεις για το ποιοι είναι και για την διαδρομή τους.
Για να καταλήξουμε στην δική μας ασπρόμαυρη (από το… παρελθόν) και κακόγουστη εικόνα.
Από την μια πλευρά να βλέπεις τον Μποντιρόγκα και τον Τάρλατς με ένα τηλέφωνο στα χέρια, σε διαρκή κινητικότητα.
Από την άλλη, τον Γολέμη και τον Τσαγκρώνη. Η απόλυτη αντίθεση.
Αν το τουρνουά είχε διάρκεια ακόμα καμία εβδομάδα, “παίζει” να γινόταν πιο σκουρόχρωμος κι από τον Λεμπρόν Τζέιμς ο κύριος Τσαγκρώνης. Τροπικό μαύρισμα.
21 Ιουλίου 2014, ημέρα Δευτέρα. Ναι, ακόμα οι ίδιοι είναι στην ομοσπονδία! Είναι δυνατόν;
Ποια η διαδρομή του Μποντιρόγκα στο μπάσκετ και ποια του Γενικού Γραμματέα της ΕΟΚ;
Πόσο δύσκολο είναι να κατανοήσει αυτός που αποφασίζει για το ελληνικό μπάσκετ πως για να προσφέρεις ουσιαστικά με όραμα και αποτελέσματα, πρέπει να έχεις γνώση, όρεξη, δυνάμεις, επαρκή επαφή με το περιβάλλον και τις εξελίξεις στο άθλημα;
Η Ελλάδα δεν χρειάζεται ένα ηγέτη που όταν η ομάδα του έχει χάσει δικαιότατα, κάνει ντου και με συμπεριφορά Ιούλιου Καίσαρα – αν όχι Νέρωνα – τα χώνει στους διαιτητές και τους κομισάριους, επειδή η πολύ χειρότερη εκείνο το βράδυ Ελλάδα, δεν κατάφερε να κερδίσει την Κροατία. Το κάνει, δε, αυτό όχι σε τουρνουά Ανδρών, αλλά… Νέων!
Η Ελλάδα δεν αντέχει άλλο έναν “ηγέτη” που εκλαμβάνει την αρχομανία και την επιρροή ως “ναρκωτικό” και αναλώνει όλο του τον χρόνο στην αέναη προσπάθεια να αποδείξει στον εαυτό του και τους άλλους πως ο ίδιος είναι το μπάσκετ.
Για κάθε αντίλογο, το επιχείρημα είναι “Ο Βασιλακόπουλος έχει φέρει το ελληνικό μπάσκετ εδώ που είναι, μέτρα τα μετάλλια και τις διακρίσεις και κάτσε στα αυγά σου”.
Μια ερώτηση μόνο, ρητορική.
Το 1987 και το 1989 που έγινε το ΞΕΣΠΑΣΜΑ και μπήκε το νερό στο αυλάκι και το μπάσκετ στο “αίμα” των Ελλήνων, ο Βασιλακόπουλος έπαιζε; Αυτός έβαζε 40 πόντους σε κάθε αντίπαλο, στο δρόμο προς την καταξίωση και την έκρηξη;
Είχα την εντύπωση ότι είχε σταματήσει νωρίτερα την αθλητική του διαδρομή.
Δεν θυμάμαι τον Βασιλακόπουλο στο έπος του ’87 και στο ασημένιο του Ζάγκρεμπ.
Τον ΓΚΑΛΗ θυμάμαι.
Τον Γιαννάκη (δεν είμαι φαν του προπονητικά, αλλά ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ με τέτοιο πάθος και προσφορά για την επίσημη αγαπημένη, να μην έχει θέση και μάλιστα σημαντική στην ΕΟΚ) θυμάμαι.
Τον Φάνη, τον Φασούλα και τα άλλα παιδιά.
Ξέρω, ξέρω.
Δεν βάζατε 40 πόντους, δεν κάνατε 3 σπασίματα στον αέρα, αλλά δουλεύατε απο πίσω και αν δεν είστασαν εσείς…
Βέβαια, όποτε και όταν κάποιος κατηγορεί την ΕΟΚ για οποιαδήποτε είδους αδικία η ανισορροπία η μόνιμη θέση είναι: “Πρόκειται για σαχλαμάρες. Οι καλύτερες ομάδες και οι καλύτερες παίκτες κερδίζουν τους τίτλους”.
Το πιστεύω!
Μια ακόμα ερώτηση.
Ο Παπαλουκάς, ο Διαμαντίδης, ο Σπανούλης θα είχαν κολλήσει το μικρόβιο του μπάσκετ και θα είχαν φέρει πάλι την Ελλάδα στη παγκόσμια κορυφή, αν δεν έβλεπαν τον Γκάλη;;;
Ή μήπως ξεχύθηκαν στα ανοιχτά για να παίξουν μπάσκετ και έλεγαν: “Βασιλακόπουλος, ταμπλό και μέσα”!
Η “χρυσή” γενιά του 1990 με τα τόσα μετάλλια σε εθνικό επίπεδο Νέων “απόγονοι” και διάδοχοι αυτών δεν είναι;
Όλοι, μα όλοι είναι αναλώσιμοι σε αυτή την ζωή. Έτσι και στο μπάσκετ.
Γιατί, στην ζωή, υπάρχουν κύκλοι.
Κάποιοι επιμένουν να λυσσάνε μπας και τετραγωνίσουν τον κύκλο…
ΒΑΛΤΕ επιτέλους ανθρώπους με μπασκετική υπόσταση, προσωπικότητα, γνώση και μεράκι στο μπάσκετ.
Χθες, όχι αύριο.
Έχετε ήδη αργήσει. Τραγικά πολύ.
Αυτός είναι ο μοναδικός, άλλωστε, τρόπος να διατηρηθεί η υστεροφημία σας σε καλά επίπεδα, σε όλες τις επόμενες δεκαετίες.
Το αναφέρω γιατί ξέρω πως μόνο αυτή η σκέψη μπορεί να λειτουργήσει ως ισχυρό κίνητρο…
Γκάλης Vs Τσαγκρώνης (τυχαία, αλλά ενδεικτικά τα παραδείγματα και τα ονόματα) σημειώσατε 2.
Δεν είναι ανέκδοτο. Είναι πραγματικότητα.
Εδώ και 20 χρόνια…
Ούτε ο Θεός (όχι του μπάσκετ) δεν το αντέχει άλλο.