Του Ρήγα Δάρδαλη/ dardalis@eurohoops.net
Το Παγκόσμιο Κύπελλο ολοκληρώθηκε και είναι μια από τις ελάχιστες φορές που φεύγουμε από μια τέτοια διοργάνωση με γεύση πικρή. Όχι μόνο διότι η Εθνική απέτυχε να περάσει στην οκτάδα, αλλά ενδεχομένως περισσότερο γιατί το τουρνουά δεν ικανοποίησε τον μπασκετικό θεατή που έμφυτα έχει υψηλές απαιτήσεις.
Τουλάχιστον αυτό που «κερδίσαμε» ήταν η (πρωτόγνωρη για τα Ελληνικά δεδομένα) θετική αντίδραση στην αποτυχία μας. Δεν υπήρξε αφορισμός του προπονητή και των παικτών, αλλά αντίθετα όλοι επιδοκιμάσθηκαν για την παρουσία τους στη Σεβίλλη, παρά το ανεπιτυχές αποτέλεσμα απέναντι στην Σερβία.
Ο Φώτης Κατσικάρης έδειξε πως πρέπει να λειτουργεί ένας προπονητής και κατ΄ επέκταση μια ομάδα. Χωρίς ανασφάλειες και με βάση την σκληρή και μεθοδική δουλειά, δημιούργησε ένα επιτελείο ανθρώπων που εργάστηκε σκληρά, με συνέπεια όλοι να αναγνωρίζουν πως αν παραμείνει αναλλοίωτο, θα φέρει τις επιτυχίες που τόσο χρειαζόμαστε, αλλά και μας λείπουν.
Η Εθνική Ελλάδας έκανε ένα βήμα μπροστά, κάτι που ήταν εμφανές από την πρώτη μέρα της παρουσίας της στην Σεβίλλη. Ένα απλό παράδειγμα είναι αρκετό για να το καταλάβει κανείς.
Την ίδια ώρα που οι βοηθοί της Αργεντινής, της Κροατίας και των υπολοίπων ομάδων του δεύτερου ομίλου, περίμεναν καρτερικά την σειρά τους για να αδειάσει η αίθουσα με το βίντεο, ώστε να κάνουν την «κατασκοπεία» του αντιπάλου, οι τέσσερις βοηθοί του Κατσικάρη, βρίσκονταν νυχθημερόν στην δική τους και δούλευαν απερίσπαστοι. Αρκετούς μήνες νωρίτερα ο Κώστας Κώτσης είχε ταξιδέψει στην Ισπανία και είχε ρυθμίσει την συγκεκριμένη λεπτομέρεια, που μπορεί να φαντάζει μικρή, αλλά ήταν εξόχως σημαντική για το προπονητικό επιτελείο.
Όταν οι υπόλοιπες ομάδες, ξυπνούσαν από τα χαράματα για να ταξιδέψουν με το τσάρτερ των διοργανωτών από την Σεβίλλη στην Μαδρίτη, η Ελληνική αποστολή ξεκουραζόταν και μερικές ώρες αργότερα ταξίδευε με την άνεση της στην Ισπανική πρωτεύουσα.
Κι εδώ μας δίνεται η ευκαιρία να κάνουμε την «γέφυρα» με το πόσο άσχημα διοργάνωσαν οι Ισπανοί το Παγκόσμιο Κύπελλο. Ακόμα και το καλό που πήγαν να κάνουν με τη ναύλωση τσάρτερ, το μετέτρεψαν σε πηγή εκνευρισμού και ταλαιπωρίας. Η ώρα αναχώρησης ορίσθηκε στις 9.30 το πρωί, την στιγμή που οι Αργεντινοί (όπως και οι Έλληνες) είχαν φύγει από το γήπεδο στη μια μετά τα μεσάνυχτα. Αν υπολογίσει κανείς ότι μετά την επιστροφή στο ξενοδοχείο, οι παίκτες έπρεπε να φάνε, ε να πούνε και καμιά ανοησία για να τους φύγει η υπερένταση, στην καλύτερη περίπτωση κοιμήθηκαν στις 2.30 το πρωί. Οπότε είχαν όλες κι όλες πέντε ώρες ξεκούρασης, αφού θα έπρεπε να σηκωθούν στις 7.30, για να φάνε (εν τάχει) πρωινό και στις 8.30 να είναι στο αεροδρόμιο.
Η διευκόλυνση θα εξελισσόταν σε μέγιστη ταλαιπωρία και γι’ αυτό ο Κατσικάρης αρνήθηκε κατηγορηματικά το «δώρο» των Ιβήρων. Αυτό, όμως, ήταν απλά η σταγόνα στον ωκεανό της απερισκεψίας…
Ο τρόπος διοργάνωσης ήταν 100% αντιμπασκετικός και πρώτη φορά σε τέτοια διοργάνωση (συγγνώμη για την έκφραση) μας έκανε να ξενερώσουμε.
Καταλαβαίνουμε πως η FIBA δεν μπορούσε να τους χαλάσει το χατίρι και τους επέτρεψε να διοργανώσουν την τελική φάση σε δύο διαφορετικές πόλεις, αλλά δεν υπήρχε λόγος οι φαν του μπάσκετ, όπως και οι εκπρόσωποι του Τύπου να αισθάνονται τουρίστες.
Είναι αδιανόητο το γεγονός πως ως τον τελικό, όσοι βρίσκονταν στην Μαδρίτη δεν είχαν την ευκαιρία να δουν από κοντά την καλύτερη ομάδα του κόσμου. Όποιος ήθελε να παρακολουθήσει την Αμερική, είτε έπρεπε να βρει FRIDAY’S (αφού μόνο εκεί υπήρχαν μεγάλες τηλεοράσεις που έδειχναν τα ματς), είτε να «κλειστεί» στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του.
Η κατάργηση των αγώνων κατάταξης, δημιουργούσε τεράστια κενά ανάμεσα στις αγωνιστικές μέρες, ενώ η επιστροφή των αποστολών στις πατρίδες τους, είχε μετατρέψει το ξενοδοχείο σε «νεκρή ζώνη», παρά σε «ζωντανό κύτταρο», όπως συμβαίνει σε τέτοιες διοργανώσεις.
Για να καταλάβει κανείς την διαφορά, στο ίδιο ξενοδοχείο στο Ευρωμπάσκετ του 2007, όχι μόνο τα τραπέζια του φαγητού και του καφέ, αλλά ακόμα και οι διάδρομοι ήταν από το πρωί ως το βράδυ γεμάτοι. Ο Μάνος Παπαδόπουλος «έκλεινε» την μετακίνηση του Γιασικεβίτσιους, ο Ελληνιάδης «απαντούσε» με τον Τεόντοσιτς και όλοι οι δημοσιογράφοι περίμεναν στην γωνία για μια συνέντευξη ή για μια δήλωση, αφού όλο και κάποιο σημαίνον πρόσωπο του μπάσκετ θα εμφανιζόταν.
Φέτος μετά την ολοκλήρωση της φάσης των 16, το πιο ενδιαφέρον που μπορούσε να κάνει κανείς, ήταν να απολαύσει την (κατά βάση οπίσθια) θέα των καλλίγραμμών κυρίων που συνόδευαν κάποιες αποστολές στην πισίνα του «Μελία Καστίγια». Παίκτες, προπονητές, ατζέντηδες, σκάουτ και παράγοντες απλά απουσίαζαν…
Ο Πάτρικ Μπάουμαν είπε πως τα κενά ανάμεσα στις μέρες των αγώνων, έκαναν καλό στην οικονομία της Μαδρίτης και της Βαρκελώνης, αλλά (ας μας συγχωρέσει να αντιτείνουμε πως) ο τουρισμός στις δύο συγκεκριμένες πόλεις, μάλλον δεν έχει ανάγκη το μπάσκετ.
Αντίθετα το μπάσκετ, έχει ανάγκη την «ανάπτυξη» της οικονομίας και της εμπορικότητας του, κάτι που μπορεί να συμβεί, μόνο αν υπάρχει συνεχής δράση. Τόσο γι’ αυτούς που πηγαίνουν στο γήπεδο, όσο και γι’ αυτούς που παρακολουθούν από την τηλεόραση.
Μπορεί κάποιος να πει, ότι τα παιχνίδια κατάταξης στερούνται ενδιαφέροντος και αγωνίας, αλλά η «απάντηση» έρχεται μέσα από το πρόσφατο παρελθόν. Στο Ευρωμπάσκετ της Σλοβενίας, οι γηπεδούχοι έκαναν ότι ήταν δυνατόν για να πάρουν την (κατά τα άλλα ασήμαντη) πέμπτη θέση, η «Στόζιτσε Αρίνα» ήταν γεμάτη και τέλος πάντων κανέναν δεν «χάλασε» να βλέπει έναν σούπερ-σταρ σαν τον Γκόραν Ντράγκιτς. Κάτι ανάλογο θα γινόταν φέτος με τους Ισπανούς.
Αλλά μάλλον καταπιανόμαστε με ψιλά γράμματα, όταν οι άνθρωποι αυτοί δεν κατέχουν ούτε τα βασικά. Σε μια τέτοια διοργάνωση, δεν φρόντισαν οι εθελοντές και οι υπάλληλοι τους να μιλάνε Αγγλικά. Ναι το ξέρουμε, ελάχιστοι είναι αυτοί που γενικά μιλάνε την Αγγλική στην Ιβηρική χερσόνησο, αλλά μας είναι αδιάφορο (για να μην γράψουμε κάτι χειρότερο). Είναι 100% απαράδεκτο, ούτε καν το 50% των απασχολούμενων με το Παγκόσμιο Κύπελλο να μην έχουν ιδέα από Αγγλικά και να είναι αδύνατη η συνεννόηση μαζί τους, ακόμα και για το πιο απλό πράγμα.
Οι δε άνθρωποι της ασφάλειας εκτός από αγενείς και επιθετικοί, έδειξαν ότι είναι και ανεπαρκείς. Την ώρα που απομάκρυναν μετά τον τελικό, από το πούλμαν της Αμερικής, καμεραμέν και φωτογράφους, οι οποίοι απλά προσπαθούσαν να κάνουν την δουλειά τους, ένας φίλαθλος ανενόχλητος πέταξε ένα μπουκάλι με μπύρα στο τζάμι. Όταν κατάλαβαν τι έγινε, εκτός από το μπουκάλι, είχε πετάξει και το «πουλάκι»…
Εν κατακλείδι, ελπίζουμε σε δύο πράγματα. Εν πρώτοις, πως η Ελληνική ομοσπονδία θα χειριστεί με ψυχραιμία την κατάσταση στην Εθνική, ώστε η ομάδα μας να παρουσιαστεί ανάλογα συγκροτημένη και οργανωμένη στο επόμενο Ευρωμπάσκετ και να πετύχει.
Δεύτερον πως η FIBA ως το 2019 που θα διεξαχθεί το επόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο, θα έχει διορθώσει τα (ουκ ολίγα) κακώς κείμενα και η διοργάνωση θα είναι αντάξια των ανά τον κόσμο μπασκετικών φίλων.
Μακάρι ως τότε να έχουμε ανακάμψει ως χώρα και να διεκδικήσουμε την ανάληψη του, για να δείξουμε σε Ισπανούς και μη, πως διοργανώνεται ένα τέτοιο τουρνουά…