Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Εδώ είμαστε, λοιπόν! Πέρασε μια εβδομάδα από το τέλος της σεζόν, της πιο τρελής που έχω ζήσει ποτέ με τον μπασκετικό Ολυμπιακό από τα 8 μου που πηδούσα τα κάγκελα για να μπω στο Παπαστράτειο λαθραία μέχρι και τώρα! Το συναίσθημα της ευτυχίας έχει παραχωρήσει την θέση του στην ηρεμία και την παγιωμένη χαρά.
Είμαι έτοιμος να γράψω ένα… remake της χρονιάς που έμελε να αλλάξει την ιστορία του ελληνικού και του ευρωπαϊκού μπάσκετ και στην σωστή κατάσταση. Το lap top μου, καφεδάκι και μπροστά μου το γαλάζιο της θάλασσας και η τέλεια αύρα και αίσθηση της εξοχής! Τρεις μέρες στην Κώμη είναι ότι πρέπει για να ηρεμήσω και να γεμίσω μπαταρίες, για ένα ακόμα δύσκολο (δημοσιογραφικά) καλοκαίρι!
Ένα χρόνο πριν…
27 Ιούνη, 2011. Οι Αγγελόπουλοι ανακοινώνουν την αποχώρησή τους από τον Ολυμπιακό και το μπάσκετ. Ο χρόνος «παγώνει», το σοκ είναι απότομο και η σκέψη μια και… τρομακτική. Έκλεισε ο κύκλος τους μετά από 7 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα, χωρίς Ευρωλίγκα, χωρίς οι αδιανόητες επενδύσεις τους να πιάσουν τόπο εξ’ ολοκλήρου. Το χειρότερο; Σε αυτά τα 7 χρόνια οι ελληνικοί φορείς του μπάσκετ δεν τους σεβάστηκαν, δεν εξασφάλισαν αξιοκρατία και με τις πράξεις τους έβαλαν… μπουρλότο στα θεμέλια του μπάσκετ!
Με τους Γιαννακόπουλους να επαναλαμβάνουν συνεχώς πως είναι στην πόρτα της εξόδου, η φυγή των Αγγελόπουλων θα ήταν «ταφόπλακα» για το ελληνικό μπάσκετ, τουλάχιστον σε συλλογικό επίπεδο. Το ταλέντο στο άθλημα δεν θα πεθάνει ποτέ σε αυτό τον τόπο, όπως και η εθνική ομάδα. Όταν, όμως, οι δύο κεφαλές ενός σάπιου σε όλα τα επίπεδα πρωταθλήματος, πάψουν να υφίστανται, οι επιπτώσεις θα είναι χειρότερες από αυτές που μπορεί να φανταστεί και ο πιο απαισιόδοξος.
Σε αυτά τα 7 χρόνια οι ιδιοκτήτες του Ολυμπιακού δεν εισέπραξαν τον σεβασμό που είχαν ανάγκη να νιώσουν και από ένα μεγάλο μέρος του κόσμου της ομάδας. Για πολλούς λόγους που άπτονται της ελληνικής πραγματικότητας και νοοτροπίας. Μια νοοτροπία «ποδοσφαιροκρατούμενη» που έχει περάσει σε πολύ κόσμο, διέπει τον τρόπο που σκέφτεται και εξοστρακιζόταν στην ομάδα μπάσκετ μετά από κάθε αποτυχία και πίκρα.
Η στάση του Ίβκοβιτς, αλλά και του Σπανούλη, μα πάνω από όλα η αυθόρμητη αντίδραση του υγιούς κόσμου που ξέρει πως σημασία έχει ΚΑΙ ο τρόπος (όχι μόνο το αποτέλεσμα), άγγιξε τους Αγγελόπουλους. «Μείναμε για όσους κλάψανε, είναι πολλοί, τους ξέρουμε και κλάψαμε κι εμείς μαζί τους», είπε με νόημα ο Γιώργος Αγγελόπουλος και η παρέα σας στο μπλοκ πρέπει να είναι περήφανη!
Γιατί, σχεδόν όλοι όσοι… συχνάζετε εδώ αντιδράσατε με ένα κύμα αγάπης και αναγνώρισης για όσα έχουν προσφέρει και για το πώς επιδίωξαν να ζήσουν το όνειρό τους για τον Ολυμπιακό. Ανήκετε στο κομμάτι του κόσμου που συγκίνησε τους Αγγελόπουλους και τους έκανε να σκεφτούν διαφορετικά αμέσως μετά την απόφασή τους. Άρα, έχετε μερίδιο στην αλλαγή της ψυχοσύνθεσής τους και στην… ΙΣΤΟΡΙΑ που γράφτηκε από εκεί και μετά! Εσείς, ο κόσμος που πήγε στο ΣΕΦ στο συλλαλητήριο για την παραμονή τους, πολύς κόσμος από την επαρχία που στήριζε με κάθε τρόπο, οι κλασικοί 2500-3000 που ήταν πάντα στο γήπεδο!
Αυτός ήταν ο πυρήνας και μετά τον Μάρτη που ο Ολυμπιακός ανέβασε κατακόρυφα την απόδοσή του και τις προσδοκίες καταφτάσανε και όλοι οι… υπόλοιποι για να καταλήξουμε στα μεγάλα πάρτι των τελικών με τον Παναθηναϊκό, στο ΣΕΦ!
Αργό ξεκίνημα
Τότε, επετεύχθη η πρώτη νίκη! Πείστηκαν οι πρόεδροι να μείνουν και ξεκίνησαν την… μεταβατική περίοδο όπως την ονόμασαν! Έφυγαν πολλοί παίκτες, χάθηκαν κάποιοι που ήταν επιθυμητοί (Μαυροκεφαλίδης, Γκόρντον), αποχώρησαν άλλοι που ο κόσμος πίστευε ότι θα μείνουν για χρόνια (Μίλος). Είναι αλήθεια πως η οικογένεια Αγγελοπούλου δεν είχε ιδιαίτερη διάθεση και ο Ίβκοβιτς αφενός δεν είναι από αυτούς που θα… πιέσει, αφετέρου είχε κι αυτός επιπρόσθετα βάσανα και πολλή δουλειά με την εθνική Σερβίας.
Πως κινήθηκε αρχικά ο Ολυμπιακός; Έμφαση στους Έλληνες, απόφαση για πολύ φτηνούς ξένους και ξεκάθαρη, έξυπνη στάση στο ζήτημα του λοκ – άουτ που μπέρδεψε την ευρωπαϊκή αγορά και τελικά έκανε κακό σε όσους είχαν κεφάλαια προς διάθεση και τα σπατάλησαν σε παίκτες που την έκαναν τον Γενάρη, για να επιστρέψουν στις ΗΠΑ!
Την ώρα που υπέγραφαν ονόματα από το ΝΒΑ στους ευρωπαϊκούς συλλόγους (σταρ όπως ο Ντερόν, ο Πάρκερ, ο Κιριλένκο, ο Μπατούμ) αλλά και παίκτες όπως ο Κρίστιτς και ο Βούγιασιτς) ο Ολυμπιακός υπέγραψε 3 Αμερικανούς που στοίχισαν συνολικά 1 εκατομμύριο δολάρια!!! Χάινς, Λούκας, Χάουαρντ. Ανανέωσε αμέσως ο Πρίντεζης με 300 χιλιάδες Ευρώ, ήρθε ο Μάντζαρης, ο Γκετσεβίτσιους, πολύ πιο αργά ο Άντιτς.
Ο πρώτος στόχος ήταν να δημιουργηθεί μια ομάδα με μπάτζετ το πολύ 13 εκατομμύρια Ευρώ (δεν υπολογίζω την εφορία) που θα στηρίζεται στο κίνητρο, στην δίψα, στην φιλοδοξία. Σε πνευματικό επίπεδο αυτές ήταν οι προϋποθέσεις. Σε μπασκετικό; Ταχύτητα, ενέργεια, ομαδικότητα!
Η λεπτομέρεια – κλειδί!
Υπάρχει κάτι ΠΟΛΥ σημαντικό, που δεν το έχει συνειδητοποιήσει ο περισσότερος κόσμος. Μετά την απεμπλοκή από τα μεγάλα συμβόλαια, ο Ολυμπιακός σε όλες τις συμφωνίες, ΑΠΑΙΤΗΣΕ και ΕΒΑΛΕ όρο αποδέσμευσης από το πρώτο κιόλας καλοκαίρι. Σε όλους! Τότε, θα μπορούσαμε να σκεφτούμε ότι πάμε σε ομάδα μιας χρήσης. Ή πως οι Αγγελόπουλοι έμειναν επειδή δεν βρέθηκε άλλος σοβαρός υποψήφιος επενδυτής και κινήθηκαν με την λογική πως μετά το τέλος της σεζόν, θα μπορούν να αποχωρήσουν χωρίς «βαριές» οικονομικές υποχρεώσεις και χωρίς να αφήσουν εκκρεμότητες για τον… επόμενο.
Ακόμα και ο Μάντζαρης που υπέγραψε για 4 χρόνια ή ο Γκετσεβίτσιους που επίσης έκλεισε για το ίδιο χρονικό διάστημα και δόθηκαν επιπλέον χρήματα για την εξαγορά του συμβολαίου του, από φέτος το καλοκαίρι έχουν όρο αποδέσμευσης. Όπως οι Αμερικανοί. Όπως οι κοινοτικοί. Όπως όλοι! Μόνο ο Σπανούλης, ο Παπανικολάου και ο Κατσίβελης είχαν κλειστά εγγυημένα συμβόλαια. Γιατί δεν υπέγραψαν το καλοκαίρι του 2011, αλλά νωρίτερα. Αυτή η λεπτομέρεια αποδείχτηκε ΚΟΛΠΟ ΓΚΡΟΣΟ!
Γιατί; Πρώτα από όλα, όταν χρειάστηκε να αλλάξει ο Ολυμπιακός τους Λούκας και Χάουαρντ, υπήρχε η νομική και οικονομική ευχέρεια να το κάνει σε χρόνο ρεκόρ! Δεύτερον, όλοι οι παίκτες είχαν κάθε τους μέρα στην ομάδα ένα ΈΞΤΡΑ κίνητρο. Τρίτον, τα πράγματα είναι πολύ βατά για τους κόκκινους τώρα! Όποιον θέλουν κρατάνε, όποιον θέλουν αποδεσμεύουν, όλα τα χαρτιά είναι στα χέρια τους και αν θέλουν να ξεφορτωθούν κάποια, το κόστος είναι πραγματικά αμελητέο!
Ομάδα με ταβάνι
Και η σεζόν… ξεκίνησε! Ο Ολυμπιακός στην προετοιμασία έδειξε ενθαρρυντικά δείγματα ως προς το ΣΤΙΛ του μπάσκετ που θα επιδιώξει να παίξει, αλλά είχε και ξεκάθαρες ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ. Τα επίπεδα της αθλητικής του ικανότητας δεν αντιστοιχούσαν στις απαιτήσεις του Ντούντα, για αυτό που σχεδίαζε να παρουσιάσει στο παρκέ. Το ροτέσιον στην περιφέρεια ήταν «ρηχό» και ποιοτικά και αριθμητικά. Δεν υπήρχε, όμως κι ένας ψηλός – κυματοθραύστης στην άμυνα, όσο καλός και αν έμοιαζε ο Χάινς από την ΠΡΩΤΗ μέρα που πάτησε το πόδι του στην Ελλάδα και άρχισε να δουλεύει σαν σκυλί.
Θυμάμαι τον Τσίλντρες και μια συζήτηση που είχαμε όταν τον πήγαινα στο αεροδρόμιο, για να επιστρέψει στην πατρίδα του, μετά από μια εμφάνισή του στο καμπ του Παπαλουκά, το καλοκαίρι του 2009. «Ένα ψηλό να παίζει άμυνα, ένα ψηλό να μην επιτρέπει στους αντιπάλους να μπαίνουν στην ρακέτα και να καθαρίζει τα ριμπάουντ. Αυτό μας λείπει», έλεγε και υποστήριζε πως αν είχαμε ένα τέτοιο παίκτη, θα είχαμε πάρει όλους τους τίτλους εκείνη την σεζόν.
Έχουμε και λέμε, λοιπόν. Ο Ολυμπιακός δεν διέθετε δεύτερο «εγκέφαλο» πίσω από τον Βασίλη που προερχόταν από σοβαρή επέμβαση, δεν είχε ένα ψηλό – σκιάχτρο σε άμυνα και ριμπάουντ και φυσικά δεν γνώριζε πως θα εξελιχθούν τα πράγματα με τους «μικρούς» και με τα τριάρια του (Κέσελ, Παπανικολάου) που μέχρι τότε τους χαρακτήριζε η αστάθεια.
Έμοιαζε με μια ομάδα που έπρεπε να βελτιωθεί 100% και να αγγίξει το μάξιμουμ των δυνατοτήτων της, προκειμένου να διεκδικήσει με αξιώσεις το πρωτάθλημα. Στην Ευρωλίγκα η πρόκριση στο τοπ16 έμοιαζε όχι επιτυχία, αλλά ο προορισμός με βάση τις δυνατότητες του Ολυμπιακού και το πώς είχε διαμορφωθεί ο χάρτης με τους υπόλοιπους δυνατούς της διοργάνωσης. Στο ξεκίνημα της σεζόν, το να ξεπεράσει ο Ολυμπιακός ομάδες όπως η ΤΣΣΚΑ, η Μπαρτσελόνα, η Σιένα, ακόμα και τις τούρκικες, έμοιαζε πάρα, πάρα πολύ δύσκολο. Και μπασκετικά, με τις τότε ισορροπίες, ήταν ένα θέλω που δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα.
Η εποχή της επιβίωσης
Η αυλαία της Ευρωλίγκας και η κανονική περίοδος ήρθαν να επιβεβαιώσουν την αίσθηση που υπήρχε. Ο Ολυμπιακός δεν μπόρεσε να κερδίσει κανένα παιχνίδι εκτός έδρας (παρά μόνο στο Νανσί τελευταία αγωνιστική, απόντος του Μπατούμ που μόλις είχε επιστρέψει στο ΝΒΑ) και οποιοδήποτε ματς κι αν έχανε στον Πειραιά, θα μπορούσε να αποβεί καταδικαστικό. Τα πήρε όλα, όμως και πέρασε! Κυρίως, γιατί σε εκείνη την περίοδο την… αναγνωριστική, τις επιβίωσης, της ανασφάλειας, του μέτριου μπασκετικού αναστήματος, μίλησαν η κλάση, η ψυχή και τα αρ@@δια του Σπανούλη! Ο κόσμος ξεχνάει εύκολα, αλλά αυτό που έχει κάνει στην τελευταία περίοδο του ματς με την Μπιλμπάο στο ΣΕΦ, είναι από τα άγραφα!
Κακά τα ψέματα, η Μπιλμπάο ήταν καλύτερη και ο Ολυμπιακός ετοιμαζόταν να παραδώσει πνεύμα και να μείνει εκτός τοπ16 για πρώτη φορά μετά από 7 χρόνια. Ο Ντούντα πέρασε ξανά τον Βασίλη στο γήπεδο. Έπρεπε να κερδίσει τον εαυτό του, στα 8 λεπτά που απέμεναν. Και το πέτυχε! Έβαλε 18 πόντους χωρίς χαμένο σουτ, έβγαλε ένα άτρωτο πρόσωπο, χωρίς συναίσθημα, με αυτοσυγκέντρωση… μποξέρ ή Ρώσου σκακιστή. Εκείνο το βράδυ ο Σπανούλης είπε τα… ρέστα μου!
Μας πήρε από το χεράκι και μας πήγε στην επόμενη φάση. ΤΙΠΟΤΑ από αυτά που ζήσαμε δεν θα ήταν γεγονός. Ίσως τα βλέπαμε στα όνειρά μας. Όχι, όμως, στην πραγματικότητα. Δεν ήταν μόνο αυτό το παιχνίδι που ο αρχηγός του Ολυμπιακού υπερέβαλλε εαυτόν. Ήταν τα περισσότερα. Απλά, κόντρα στους Βάσκους «αυτονομήθηκε», είπε όχι στον πρόωρο αποκλεισμό και έδωσε στην ομάδα χρόνο να βελτιωθεί και στην ΚΑΕ χρόνο για να δράσει.
Το δεύτερο μισό!
Να που μπήκε το 2012… Ο Ολυμπιακός προκρίθηκε στους «16». Ο Βασίλης τραυματίστηκε, όπως και ο Παπαδόπουλος. Ο τραυματισμός του «Λάζου» αποτέλεσε ουσιαστικά τον Δούρειο Ίππο της απόφασης να γίνουν δύο μεταγραφές και όχι μία! Το γόνατο του Παπαδόπουλου, έφερε στον αφρό την απόφαση για να γίνει έρευνα αγοράς στους ψηλούς και κατ’ επέκταση τον… Τζόι!
Τις προηγούμενες σεζόν κάθε τύπου ατυχίες είχαν στερήσει από τον Ολυμπιακό νίκες τίτλων. Αυτή την φορά ακόμα και οι ατυχίες, έφεραν… ευτυχίες! Ίσως τελικά η τύχη να επιλέγει όντως να πηγαίνει με τους ικανούς, με αυτούς που την προκαλούν και την φέρνουν στο όριο της! Ακόμα και ο τραυματισμός του Σπανούλη διαδραμάτισε τον ρόλο του. Γιατί, μόλις η Λιέτουβος είπε όχι στον Ράσιτς για να έρθει στον Ολυμπιακό, η ομάδα αποφάσισε να υπογράψει τον Έισι Λο που φυσικά δεν είναι σουτέρ, δεν παίζει στα φτερά, αλλά είναι πλέι μέικερ!
Ραγδαίες αλλαγές στο ροτέσιον
Κάπως έτσι, τις πρώτες μέρες του 2012 ολοκληρώθηκε το ρόστερ του Ολυμπιακού στην νέα του δομή και έγιναν ραγδαίες αλλαγές στο ροτέσιον. Ο Μάντζαρης και ο Σλούκας αξιοποίησαν τις ευκαιρίες και βρήκαν σημαντικούς ρόλους. Συνάμα… αποφορτίστηκαν από μεγάλες και δύσκολες για την ηλικία τους και την όποια εμπειρία τους ευθύνες. Γιατί, πλέον υπήρχε ο Λο!
Το ροτέσιον στα γκαρντ ξαφνικά έγινε πιο βαθύ, πιο ποιοτικό, πολύ πιο υψηλού επιπέδου. Δεν είχαμε να κάνουμε με τον Βασίλη και τον ασταθή Λούκας (που είναι καλός παίκτης, αλλά όχι για τον Ολυμπιακό και δη μαζί με τον Σπανούλη), αλλά με ένα ροτέσιον 5 παικτών με ρόλους… χαρακτηριστικά ευδιάκριτους! Σπανούλης, Λο, Γκετσεβίτσιους και οι δύο μικροί. Ο Σλούκας για το κάτι παραπάνω στην επίθεση, ο Μάντζαρης σε… σεμινάριο επίδειξης των βασικών και της άμεσης προσαρμογής στις απαιτήσεις μιας μεγάλης ομάδας και του νέου του ρόλου.
Συνεπέστατος στην άμυνα, ο άνθρωπος των ειδικών αποστολών. Σίγουρες πάσες στην επίθεση και κανένας δισταγμός για να πάρει όλα τα σουτ που πρέπει, απόρροια της δημιουργίας των συμπαικτών του και συνήθως του χώρου που είχε, επειδή πήγαιναν οι βοήθειες στον Σπανούλη. Αυτά τα σουτ σε τέτοιο επίπεδο απαγορεύεται να μην τα παίρνεις. Ο Βαγγέλης τα πήρε, έβαλε πολλά από αυτά και έτσι κέρδισε με τον σπαθί του βασικό ρόλο στην ομάδα!
Στους ψηλούς, επίσης άλλαξαν όλα με τον Ντόρσεϊ! Ήταν ο παίκτης που έψαχνε ο… Τσίλντρες! Οποιοδήποτε θέμα στο «4» είχε λυθεί. Γιατί πέραν του Άντιτς που είναι μαχητής και κάνει καλά πολλές δουλειές, προέκυψε ο φετινός Πρίντεζης! Από πού ήρθε αλήθεια αυτός; Τι σεζόν! Όνειρο.
Δίπλα στον Χάινς που είναι η επιτομή του παίκτη – ομάδας, προστέθηκε ο Ντόρσεϊ. Που ακόμα και σήμερα αμφιβάλλω για το αν έχει γίνει κατανοητό, πόσο καταλυτική ήταν η παρουσία του και η προσφορά του. Σε μια άλλη ομάδα ίσως ήταν περιττός. Στον Ολυμπιακό της άμυνας, της προσπάθειας για έξτρα κατοχές και πόντους στο ανοιχτό γήπεδο, ήταν ο κατάλληλος παίκτης. Στην κατάλληλη θέση, ακριβώς την εποχή που έπρεπε!
Ελάχιστοι το έχουν καταλάβει!
Στο διάστημα από τις αρχές του Γενάρη μέχρι τις αρχές του Μάρτη, ο Ολυμπιακός άλλαξε πολλά επίπεδα! Πρώτον, γιατί έπαιζε πια με το νέο ροτέσιον. Δεύτερον, επειδή οι αυτοματισμοί στην επίθεση και η αποτελεσματικότητα στην άμυνα άρχισαν να βγαίνουν στο παρκέ σε μεγαλύτερη διάρκεια χρόνου. Στις προπονήσεις γινόταν σκληρή δουλειά από την πρώτη μέρα, από τις μάχες του Αυγούστου στο Καρπενήσι…
Το δεύτερο στοιχείο που διαδραμάτισε ρόλο ήταν η τέλεια χημεία, προϊόν της σωστής κατανομής και διαχείρισης των ρόλων. Το τρίτο εξίσου σημαντικό κομμάτι ήταν η εμπνευσμένη και συστηματική δουλειά που έκαναν όλοι στο πνευματικό κομμάτι προεξέχοντος του Ντούντα, και με τους Αγγέλου και Τόμιτς, να κάνουν σούπερ δουλειά σε αυτό τον τομέα.
Θέλω να πω μια κουβέντα για το μπάσκετ που απέδωσε ο Ολυμπιακός από τον Μάρτη και έπειτα με ΑΠΟΚΟΡΥΦΩΜΑ τον τελευταίο μήνα, που κρίθηκαν οι δύο σημαντικοί τίτλοι. Ξεχάστε το ευρωπαϊκό, ξεχάστε το πρωτάθλημα! Μιλάμε για τρόπο παιχνιδιού, όχι για το τελικό αποτέλεσμα, που εν πολλοίς σε αυτό το επίπεδο, κρίνεται και από τις λεπτομέρειες, αλλά και από τα τερτίπια της τύχης.
Το δημιούργημα του Ίβκοβιτς τον τελευταίο μήνα ειδικά, παρουσίασε την ΕΠΙΤΟΜΗ του σύγχρονου μπάσκετ! Όχι όπως το έχουμε απολαύσει τα 4-5 τελευταία χρόνια, που άπαντες και το άθλημα μαζί έχουν προσαρμοστεί στα 24’’! Αλλά, όπως θα είναι στην καλύτερη έκφανσή του, τα επόμενα 10 ΧΡΟΝΙΑ! Ναι, ο Ολυμπιακός στο τρίτο παιχνίδι της σειράς με την Σιένα, στο φάιναλ φορ (με εξαίρεση το διάστημα από το 5’ ως το 25’ του τελικού), στον τρίτο τελικό με τον Παναθηναϊκό και σε ΑΡΚΕΤΑ κομμάτια των άλλων μονομαχιών με τον Παναθηναϊκό, έπαιξε σοκαριστικά ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΜΠΑΣΚΕΤ.
Το απίστευτο στο δικό μου μυαλό είναι πως το εκπληκτικό μπάσκετ που είδαμε από τον Ολυμπιακό συνδυάστηκε και με ΥΨΗΛΟΤΑΤΟΥ ΕΠΙΠΕΔΟΥ διαχείριση στα κρίσιμα σημεία! Απόδειξη ο 4ος ζόρικος προημιτελικός με την Σιένα, τα τελευταία 3-4 λεπτά του ημιτελικού με την Μπαρτσελόνα, τα τελευταία λεπτά με την ΤΣΣΚΑ (μετά που μειώσαμε στους 5 πόντους και κάποια στιγμή κολλήσαμε επιθετικά χάνοντας ευκαιρίες να πλησιάσουμε περισσότερο) και φυσικά το τέλος του αγώνα με τον Παναθηναϊκό, που έκρινε το πρωτάθλημα!
Πως έγινε και σταδιακά ο Ολυμπιακός ανέβασε την απόδοσή του για να μας δείξει ΜΠΑΣΚΕΤΑΡΑ έχοντας ψυχραιμία και αντιδράσεις ομάδας που είναι 10 χρόνια μαζί με τόσους ΑΠΕΙΡΟΥΣ παίκτες, μην ρωτάτε εμένα, ειλικρινά! Ρωτήστε τον Ντούντα! Θα το συνειδητοποιήσει ο περισσότερος κόσμος με το πέρασμα του χρόνου. Ο Ολυμπιακός παρουσίασε στο τελευταίο κομμάτι της σεζόν το πιο όμορφο και «προχωρημένο» μπάσκετ που έχουμε δει στην Ευρώπη, ever!
Υπήρξε η Ζαλγκίρις του 1999. Η Μακάμπι του 2004 και του 2005. Η ΤΣΣΚΑ του 2006 που δεν ήταν τόσο θεαματική, αλλά έπαιζε… «κομπιουτερίστικο» μπάσκετ. ΠΟΤΕ ΑΛΛΟΤΕ, όμως, δεν εμφανίστηκε μια ομάδα τόσο νέα, με πολύ μικρότερο μπάτζετ από τους μνηστήρες της Ευρωλίγκας, με ένα μόνο μεγάλο παίκτη (μιλάμε για τα δεδομένα που υφίσταντο πριν ξεκινήσει η χρονιά) που να ΠΕΡΑΣΕ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΕΣ τις μεγάλες ομάδες και να έπαιξε τόσο γρήγορο, τόσο physical, τόσο ομαδικό και απρόβλεπτο μπάσκετ! Αυτό το επίτευγμα είναι για μένα εξίσου σημαντικού με τους 2 τίτλους. Το ότι συνδυάστηκαν όλα αυτά μαζί; ΘΕΙΑ ΔΙΚΗ!
Γιατί είναι ομάδα – σταθμός στην ιστορία
Τώρα θα αναλύσω την πιο σημαντική πτυχή όσων ζήσαμε και όσων κατάφερε ο Ολυμπιακός. Ο Ντούντα είπε πως η ομάδα δημιούργησε νέο κίνημα στην Ευρώπη. Λίγα λεπτά πριν το πει στη συνέντευξη τύπου, είχα χαρακτηρίσει αυτή την ομάδα κοινωνικό φαινόμενο! Δεν διαφέρουν πολύ η μια έννοια από την άλλη.
Η ουσία είναι ίδια. Ο Ολυμπιακός εν έτη 2012 ΚΑΤΕΚΤΗΣΕ την Ευρώπη με μια συνταγή που δεν ακολούθησε ΠΟΤΕ καμία ΜΕΓΑΛΗ ομάδα την τελευταία εικοσαετία και βάλε! Η Παρτιζάν του 1992 ασφαλώς και δεν μετράει! Αυτός είναι ο ρόλος της, η παραγωγή παικτών και οι τίτλοι στην Σερβία. Η Ζαλγκίρις είχε παικταράδες και πολύ περισσότερους έμπειρους παίκτες από ότι ο Ολυμπιακός φέτος.
Δείτε τους άλλους πρωταθλητές Ευρώπης από το 1990 και έπειτα, μετά τα τρομερά μωρά της Γιουγκοπλάστικα που άλλαξε όνομα και έγινε POP 84. Τρεις τίτλους σερί πήραν τα… παιδιά του Ίβκοβιτς στην τότε εθνική, την κορυφαία ευρωπαϊκή όλων των εποχών.
Το 1993 η Λιμόζ με αντί – μπάσκετ. Το 1994 η Μπανταλόνα… Το 1995 η Ρεάλ του Σαμπόνις. Το 1998 η Κίντερ με πολύ ακριβό ρόστερ και σούπερ ποιότητα. Το 1999 η Ζαλγκίρις. Το 2001 πάλι η Μπολόνια, την μοναδική σεζόν που είδαμε σειρά 5 τελικών. Το 2003 η Μπαρτσελόνα του Μποντιρόγκα, του Σάρας, του Ναβάρο. Το 2004 και το 2005 η υπερηχητική Μακάμπι του Πίνι με πλειάδα αστεριών.
Το 2006 η ΤΣΣΚΑ του Παπαλουκά και των τόσων ποιοτικών παικτών, το 2008 πάλι η πολύπειρη ΤΣΣΚΑ. Το 2010 η Μπαρτσελόνα και το 2012 ο σίφουνας που ήρθε… από το πουθενά και σάρωσε τα πάντα στο πέρασμά του! Ποια άλλη ομάδα και πότε; Ποτέ και καμία άλλη! Οι σεζόν που λείπουν είναι τα 6 ευρωπαϊκά του Παναθηναϊκού και το δικό μας το 1997. Κορυφαίο των πράσινων για μένα αυτό της Μπολόνια το 2002. Έξι τίτλοι είναι πάρα πολλοί και για αυτό οι πράσινοι είναι μεγάλο μέγεθος.
Απλά, εδώ προσεγγίζουμε την αμιγώς μπασκετική πλευρά και τον τρόπο παιχνιδιού. Ο Παναθηναϊκός δεν έχει παίξει ποτέ τέτοιο μπάσκετ. Επί Ομπράντοβιτς ήταν και είναι πάντα μια κορυφαία ομάδα στο σετ παιχνίδι που δεν ρισκάρει, παίζει αυτοματοποιημένα και κοντρολαρισμένα. Για αυτό έχει πρόβλημα με τις ομάδες που παίζουν γρήγορα και επιτίθενται στα 8-10 δεύτερα πολλές φορές μέσα στο ματς. Το είδαμε επί Γκέρσον, το διαπιστώσαμε και φέτος.
Ο Ίβκοβιτς και ο Ολυμπιακός έμελε να διδάξουν κάτι στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Και τις… επιπτώσεις του μαθήματος θα τις ζήσετε και θα τις καταγράφουμε όλα τα επόμενα χρόνια.
ΠΩΣ ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΟΥΝ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΟΥΣ ΓΗΓΕΝΕΙΣ ΠΑΙΚΤΕΣ ΤΟΥΣ, ΧΩΡΙΣ ΦΟΥΣΚΩΜΕΝΑ ΜΠΑΤΖΕΤ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΛΑΜΠΕΡΟΥΣ ΚΑΙ ΠΑΝΑΚΡΙΒΟΥΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥΣ!
Οι μεγάλες, προσέξτε, δεν μιλάμε για συλλόγους που πάντα λειτουργούσαν με γνώμονα την εξέλιξη και προώθηση ταλέντων προς πώληση και οι οποίοι μια φορά στο τόσο, μπορεί να κάνουν καλές πορείες και να πρωταγωνιστήσουν.
Το 2020 καλά να είμαστε, θα έχουμε συνειδητοποιήσει όλοι τις αλλαγές που θα επέλθουν στο ευρωπαϊκό μπάσκετ και το πόσο πολύ θα έχει επηρεάσει προς αυτή την εξέλιξη ο ΑΘΛΟΣ του φετινού Ολυμπιακού!
Της ομάδας που πήρε την Ευρωλίγκα χωρίς να σκοράρουν ούτε ένα πόντο οι (συγκλονιστικοί) Αμερικανοί της στον τελικό! Της ομάδας που δεν είχε ούτε έναν ίδιο παίκτη στην δωδεκάδα του τελικού του 2010 σε σχέση με αυτή που κατέβασε κόντρα στην ΤΣΣΚΑ! Κάτι που δεν έχει συμβεί ποτέ σε ΚΑΝΕΝΑ ομαδικό άθλημα. Της ομάδας που έκανε Τούρκους, Ισπανούς, Ιταλούς, Αμερικανούς με ευρωπαϊκή νοοτροπία, ακόμα και τους… ψυχρούς Ρώσους, να κλάψουν! Άλλοι από χαρά, άλλη από λύπη, άλλη από.. έξαρση γιατί είδαν μπροστά στα μάτια τους το απίθανο!
Το μέλλον
Δύο κουβέντες για το μέλλον, γιατί με αυτό το κομμάτι θα ασχοληθούμε σε όλα τα επόμενα άρθρα. Θα μιλήσω για μεταγραφικά θέματα μόνο όταν ξεκαθαρίσουν τα πάντα σε διοικητικό επίπεδο και στο θέμα της παραμονής του Ντούντα. Οι Αγγελόπουλοι ετοιμάζονται να κάνουν μια συνέντευξη τύπου εφ’ όλης της ύλης και πιστεύω ότι μέσα στην εβδομάδα θα ξεκαθαρίσει η υπόθεση του Ίβκοβιτς. Κρατήστε πως το μπάτζετ θα είναι στα ίδια επίπεδα με φέτος και κάντε υπομονή με ονόματα και μεταγραφολογία γιατί είναι ανούσιο να μιλάμε στον… αέρα.
Μια υποσημείωση. Ναι, φέτος άλλαξαν τα πάντα! Ο Ολυμπιακός φαίνεται να ανοίγει τα φτερά του για κυριαρχία στην Ελλάδα σε μια εποχή που στην Ευρώπη δεν γίνεται οι προϋπολογισμοί των ελληνικών συλλόγων να είναι αντίστοιχοι της ΤΣΣΚΑ, ή έστω των τουρκικών ομάδων.
Την ίδια στιγμή που στον Παναθηναϊκό ένας κύκλος φαίνεται σιγά – σιγά να κλείνει, αν δεν έχει ήδη συμβεί αυτό. Αυτή η κατάσταση ΔΕΝ αποτελεί εχέγγυο για αυτοκρατορίες, δυναστείες και όλα αυτά που ακούω και διαβάζω τις τελευταίες μέρες.
Οι Γιαννακόπουλοι ήταν σίγουροι πως θα φύγουν φέτος. Είχαν συμβιβαστεί με την ιδέα πως θα πάρουν το πρωτάθλημα και πως στην Ευρώπη πολύ δύσκολα θα επαναλάβουν την περσινή επιτυχία. Πως τα έφερε η ζωή; Αντί να προκύψει η ηρωική έξοδος που ετοίμαζαν με τέλος της πετυχημένης εποχής και ένα ακόμα τίτλο, ΕΙΔΑΝ τον Ολυμπιακό να παίρνει το πιο ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ευρωπαϊκό όλων των εποχών μπροστά στα εμβρόντητα μάτια τους. Και αμέσως μετά και το ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ.
Και τώρα, παρότι ξέρουν πως το λογικό είναι να φύγουν, δεν μπορούν! Γιατί, σε αυτές τις οικογένειες ο εγωισμός και ο… τελευταίος λόγος, είναι έννοιες συνυφασμένες με την ύπαρξή τους. Ο Ολυμπιακός έχει ΔΥΟ πλεονεκτήματα έναντι του Παναθηναϊκού. ΚΑΛΥΤΕΡΟ ελληνικό κορμό με άμεση προοπτική και πιο ΝΕΟΥΣ προέδρους. Εδώ μπαίνει τελεία. Όλα τα άλλα είναι θεωρίες.
Οι αυτοκρατορίες θέλουν πλειάδα σωστών αποφάσεων και κινήσεων σε βάθος χρόνου, απαιτούν λίγα λάθη, πολλούς εύστοχους χειρισμούς και επιλογές κάθε σεζόν. Θέλουν αποφασιστικότητα, διορατικότητα, έλεγχο της κατάστασης σε όλα τα επίπεδα, μεγάλους προπονητές.
Ακόμα και η τύχη παίζει τον ρόλο της! Ο Ολυμπιακός έκανε τεράστια βήματα, αλλά προς το παρόν έχει στα χέρια του δύο κύπελλα. Και ένα κορμό που ΠΡΕΠΕΙ όχι απλά να μην συρρικνωθεί, αλλά να εξελιχθεί και να επεκταθεί, προκειμένου να μην έχει ο αντίπαλος νεαρούς Έλληνες παίκτες για να ΧΤΙΣΕΙ πάλι από την αρχή. Τα κεκτημένα αυτά είναι. Το μέλλον θα το γράψουν οι πρωταγωνιστές και υπάρχει λόγος για πολύ μεγάλη ικανοποίηση, αλλά απολύτως κανένας για μεγάλα λόγια.
Στιγμές μιας ΑΘΑΝΑΤΗΣ σεζόν…
Κλείνω με σκέψεις, γεγονότα και σκηνικά που έζησα αυτή την χρονιά δίπλα στην ομάδα και ξέρω πόσο σας αρέσει να τα μοιράζομαι μαζί σας! Είναι άπειρα και έχω κουραστεί από το γράψιμο! Όσα θυμηθώ!
- Αρχίζω με τον Κάιλ Χάινς. Όταν έμαθα ότι τον κλείνει ο Ολυμπιακός συζήτησα για την περίπτωσή του με 10 περίπου άτομα. Όλοι είχαν φάει κόλλημα με το ύψος του και γκρίνιαζαν. Μα όλοι! Μου είχαν μείνει δύο πράγματα από τα παιχνίδια με την Μπάμπεργκ την προηγούμενη σεζόν. Το πόσο γρήγορος ήταν και το πόσο αθλητικός! Ένας μόνο άνθρωπος αντέδρασε με ενθουσιασμό… «Αυτός είναι ταμάμ! Μπράβο τους αν τον πάρουν»! Ποιος ήταν; Βασίλη τον λένε!
- Μάντζαρης! Δεν τον χάλαγε να πάει στον Παναθηναϊκό και λογικό ήταν. Μόνο ο Ολυμπιακός τον πίστεψε. Τόσο που οι πρόεδροι αποφάσισαν να συναντηθούν μαζί του. Και ιδού τα αποτελέσματα! Μάγκας. Και όπως επέμενα από τα Χριστούγεννα που γκρινιάζατε, έχει πράγματα να βγάλει και στην επίθεση. Έχω μια θεωρία που δεν χρειάζεται ανάλυση. Αυτός και η κοπέλα του η Βάσια, έχουν το κοκαλάκι της νυχτερίδας!
- Ντόρσεϊ! Καλή ψυχή, περίεργος χαρακτήρας, με πολλά παιδικά βιώματα που τα κουβαλάει και του βγαίνουν με την πρώτη ευκαιρία. «Σε πειράζει να βγάλεις φωτογραφία με μια μπάλα και να κάνεις ότι την δαγκώνεις» τον ρώτησα στο πλαίσιο μιας συνέντευξης για τον «ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗ». Είμαστε σε γνωστή καφετέρια στη Γλυφάδα και γινόταν χαμός. Τον κοιτούσε πολύς κόσμος. Απάντηση… «Σε πειράζει να βγάλω την μπλούζα μου για να φανούν τα μπράτσα μου»; Τζόι! Δεν θα ξεχάσω αυτό που έζησα μετά το δεύτερο ματς, την ήττα στην Σιένα και την ροχάλα που έφαγε από έναν οπαδό της ιταλικής ομάδας. Βγήκα να κάνω ένα τσιγάρο και τον πέτυχα ΕΞΩ από το γήπεδο, ανάμεσα σε οπαδούς της Σιένα να κλαίει και να πηγαίνει νευρικά πάνω – κάτω! Είχε τρελαθεί! Προσπαθούσαμε να του εξηγήσουμε ότι δεν ήταν ρατσιστική η κίνηση του Ιταλού, αλλά τίποτα, ήταν εκτός εαυτού! «Αφήστε με να ψάξω να τον πετύχω, μπορεί να είναι κάπου εδώ», έλεγε! Ευτυχώς, δεν τον βρήκε!
- Πατριαρχείο, Οκτώβρης. Είχαμε πιάσει κουβέντα με τον Σπανούλη. Μόλις είχε επιστρέψει από την εγχείρηση, δεν έπαιζε πολύ και ήταν ακόμα βαρύς. Όταν ο Σπανούλης δεν είναι σε καλή κατάσταση, πάντα τον βλέπεις ανήσυχο. «Βασίλη, εσύ πρέπει να ανέβεις από τον Γενάρη και μετά. Τότε που θα κριθούν όλα. Νωρίς είναι ακόμα», του είπα. «Εσύ, έχεις ένα δικό σου τρόπο σκέψης. Εγώ σου λέω ότι πρέπει να ανέβω τώρα, για να μην γίνει καμία στραβή και μείνουμε εκτός τοπ16»!!! Πόσο δίκιο είχε ο τύπος!
- Το χώσιμο που έφαγα από τον Ντούντα σε μια συνέντευξη που κάναμε στις αρχές Γενάρη! Πήγα ο καημένος να τον ρωτήσω για τις πιθανότητες πρόκρισης από το τοπ16, στους «8». Με κοιτάζει καλά – καλά. Έρχεται πιο κοντά μου και αρχίζει να ανεβάζει ντεσιμπέλ στην φωνή του! «Μπρε Νίκο, δεν βλέπεις τι γίνεται; Όλοι πανηγυρίζουν που έπεσαν στον ίδιο όμιλο μαζί μας! Τώρα έχω τραυματίες τον Σπανούλη και τον Παπαδόπουλο. Τα θεμέλια του σπιτιού έχουν γκρεμιστεί! Θέλετε να περάσει αυτή η ομάδα στα πλέι οφ; Μήπως και στο φάιναλ φορ; Ας είμαστε αληθιστές επιτέλους, ο κόσμος πρέπει να ακούει την αλήθεια», ήταν τα λόγια του με τόνο… εκνευρισμένο! Υποθέτω πως το αληθιστές σήμαινε ρεαλιστές! Μα, κόουτς η σεζόν ήταν… UNREAL!
- Απορώ πως με αντέχουν κάποιοι παίκτες. Στον Παπανικολάου πιστεύω έχω γίνει ενοχλητικός πάνω από 5 φορές. Με την γκρίνια για τα γρήγορα και πολλάκις αχρείαστα φάουλ που έκανε, με συνέπεια να βγαίνει εκτός ρυθμού, εκτός παιχνιδιών. «Θα το φτιάξω μέσα στην σεζόν», έλεγε. Τι… έφτιαξες ρε Κώστα τελικά; ΠΥΡΓΟΥΣ, ΚΑΣΤΡΑ ΚΑΙ… ΠΟΛΙΟΡΚΗΤΕΣ! Δεν θα σε ξεχάσει ποτέ ο Αντρέι, το έλεγε και σε συμπαίκτες του.
- Αν τον Κώστα τον έπρηξα κάποιους μήνες, ο Πρίντεζης πρέπει πολλές φορές να είδε… φουσκωμένα τα αχαμνά του! Χρόνια τώρα σε συζητήσεις, πάντα φέρνω την κουβέντα στα ίδια και στα ίδια. «Δεν παίζεις άμυνα για τα προσόντα σου, δεν βελτιώνεις το σουτ σου, δεν πασάρεις, δεν παίρνεις ριμπάουντ». Είμαι σίγουρος ότι πολλές φορές με έχει βρίσει από μέσα του! «Τελικά από το πολύ το λέγε – λέγε», όντως, τα αρχ@@ του ΠΡΗΣΤΗΚΑΝ! Το ξέρει όλη η Ευρώπη πλέον αυτό! Κάπως έτσι ήταν to sms που του έστειλα μέσα στους τελικούς!
- Μου έχει κάνει εντύπωση πόσο «κλειστά» ήταν τα αποδυτήρια φέτος! Το 30% επί του μισθού τους για την εμφάνιση στο Ρέθυμνο και την… νίκη, ήταν ένα πρωτόγνωρο πρόστιμο που συζητήθηκε πολλές φορές μέσα στην ομάδα. Όλοι το έμαθαν, όμως, τώρα από την συνέντευξη του Ντούντα!
- Δεν ήταν μόνο αυτό… Έπεσαν πολλά! Και επί προσωπικού… Όποιος ξεμυτούσε, έστω και όχι μέχρι αργά, πήγαινε την επόμενη μέρα στην προπόνηση και έπαιρνε το… μπουγιουρντί! Είχαν τρελαθεί οι παίκτες κάποια στιγμή, στις αρχές του Φλεβάρη! Το σχολείο ήταν… αυστηρό φέτος, πολύ αυστηρό! Τελικά όλοι πέρασαν τις εξετάσεις και έγραψαν… ιστορία!
- Οι… επιθέσεις του Ντούντα επί δικαίου και αδίκου, κυρίως στα ημίχρονα των αγώνων. Έγινε περίπου 10 φορές. Πάντα, τα αποτελέσματα ήταν ευεργετικά!
- Η θέση μου στο φάιναλ φορ ήταν ΑΚΡΙΒΩΣ πίσω από την μπασκέτα που έβαλε το καλάθι ο Γιώργος. Στην πρώτη σειρά. Λείπω από την ιστορική φωτογραφία. Γιατί, στον ημιτελικό, πριν βάλει το τρίποντο ο Σπανούλης, έφυγα από την θέση μου, έκανα απόσταση 300 μέτρων περίπου και πήγα στην τουαλέτα. Από εκεί άκουσα, κατάλαβα ότι κερδίσαμε. Από τις φωνές!
- Όταν κέρδισε ο Παπανικολάου τις τελευταίες μας βολές στον τελικό (61-58), οι ομάδες πήγαν στους πάγκους. Και εγώ βρήκα ευκαιρία και πήγα ξανά στην τουαλέτα! Σφαίρα έφυγα. Γραφικός, αλλά τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια! Όσο άντεξα, άντεξα. Βγήκα από την τουαλέτα και στον δρόμο για την επιστροφή στην αρένα, πέτυχα μια τηλεόραση σε ένα κιόσκι της Turkish airlines. Ο Σισκάουσκας σούταρε βολή! Δεν είχα ιδέα αν ήταν η πρώτη ή η δεύτερη. Είδα, όμως, ότι αστόχησε και πήραμε το ριμπάουντ. Είδα και το σκορ! Είδα και την επίθεση… Όταν μπήκε το σουτ, δεν έφυγα! Περίμενα την επαναφορά. Όταν σκαμπίλισε την μπάλα ο Κάιλ, μου βγήκε ένα σπριντ άνευ προηγουμένου! Κρίμα που δεν ήμουν μέσα στο παρκέ να… αναμετρηθώ με τον Γιώργο Αγγελόπουλο στην ταχύτητα! Έπεσα αρχικά πάνω στον Ντέιβιντ Βάντερπουλ (πρώην παίκτης της ΤΣΣΚΑ, νυν μέλος του προπονητικού τιμ των Θάντερ) που μόλις είχε βγει από μια σουίτα. Έπιανε το κεφάλι του! Λογικό, ΤΣΣΚΑ υποστήριζε. Λέω το κεφάλι του, γιατί μαλλιά δεν έχει! «Τι έγινε, απίστευτο», είπε! Έβγαλα μια άναρθρη κραυγή ως απάντηση και συνέχισα το σπριντ, για να βρεθώ στην θέση μου!
- Αν προσέξετε την φωτογραφία στο σουτ του Γιώργου, στην τελευταία σειρά φαίνονται δύο καραφλοί! Ο Κωνσταντίνος ο Μελάγιες και 4-5 θέσεις πιο δεξιά (όπως φαίνεται στην φωτό) ο «αδελφός» μου στον «ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗ», Σταύρος Μπαρμπαρούσης. Καθόμουν ακριβώς δίπλα του. Εκεί κατέληξα όταν ολοκλήρωσα το σπριντ ευτυχίας και μπορεί να λείπω από την ιστορική φωτογραφία, αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ την… ιστορική μου τουαλέτα!
- Δεν θα ξεχάσω επίσης τον Ντούντα στο γλέντι μετά το ευρωπαϊκό στο Reina! Με αμφίεση που παρέπεμπε στην δεκαετία του ’70, σε τρελά κέφια και… αστυνόμος του ποτού! Συνήθως είχαμε απόσταση 5-6 μέτρα. Όπου και αν ήμουν, όμως, πάντα τσέκαρε σε τι κατάσταση βρισκόταν το ποτήρι με το ποτό που έπινα (και φυσικά δεν το έκανε μόνο σε μένα) και όταν έβλεπε ότι… καθυστερώ να το τελειώσω, έκανε νεύμα. Στο στιλ… τελείωνε, πιες το ποτό σου και βάλε άλλο, είσαι αργός! Ήμουν τόσο κουρασμένος, τόσο εξαντλημένος, δεν το σήκωνα το ποτό, αλλά μετά από κάθε βλέμμα κατέβαζα τις γουλιές μονορούφι! Μπορείς να κάνεις και αλλιώς; Σκεφτόμουν τους καψερούς τους παίκτες τι θα περνούσαν όλη την χρονιά στην προπόνηση, όταν εγώ δεν μπορούσα ούτε το ποτό μου να πιω σιγά – σιγά, όπως ήθελα! Ξέρει να γλεντάει, όσο και να… κοουτσάρει!
- Θα στενοχωρήθηκε ο Ντούντα που έχασε την ευκαιρία ο Γκρεγκ Πόποβιτς να πάρει το 5ο του πρωτάθλημα στο ΝΒΑ. Όπως στενοχωρήθηκε και η τηλεόραση του κόουτς Γρεγκ, όταν ο Πρίντεζης ευστόχησε. Γιατί, ο προπονητής των Σπερς επιτέθηκε στην τηλεόραση από την χαρά του! Κάτι που το έμαθε ο Ντούντα, από sms του GM του Σαν Αντόνιο, R.C. Buford!
- Περίεργα αισθάνθηκα και όταν ο κόουτς «στόλιζε» με όλων των ειδών τα… κοσμητικά επίθετα τον Ιτούδη για πάνω από ένα λεπτό Ο Ζοτς δεν αντέδρασε, ο Ιτούδης αγχώθηκε ταμάλα! Σου λέει ο Ντούντα, ρε μεγάλε, εγώ σε πήγα στον Παναθηναϊκό και έρχεσαι τόσα χρόνια μετά να μου κάνεις τον μάγκα, στο πιο κρίσιμο σημείο; Κάτσε κάτω! Και κάθισε…
- Οι παίκτες ήταν πιο δεμένοι από ποτέ! Μετά την σειρά με την Σιένα, κουβέντα στη κουβέντα, παρατήρησαν πως κάτι δεν πάει καλά με ένα θέμα που δεν θέλω να αναλύσω. Το έψαξαν, βρήκαν τι συνέβαινε και ήταν κάτι σοκαριστικό, κάτι βαρύ να το χωνέψεις. Δεν είπαν τίποτα σε κανέναν, το έλυσαν μόνοι τους, προστάτεψαν την ομάδα, το κλίμα, τον φταίχτη. Οικογένεια με τα όλα τους!
- Τελευταίο και καλύτερο… Όταν η ομάδα αναχωρούσε από ξενοδοχείο της Λεωφόρου Συγγρού, με προορισμό το ΣΕΦ για τον 5ο τελικό, κάποιος φίλος του Παναθηναϊκού όταν συνειδητοποίησε ποιοι μπήκαν στο πούλμαν είπε κάτι… κακό! Και μετά πήγε να φύγει. Κλασική ελληνική αντίδραση… ΚΑΙ ΑΥΤΟ, το κανόνισε ο Ντούντα!!! Μια απορία έχω μόνο και δεν θα την λύσω ποτέ. Όταν το παλικάρι πήγε σπίτι του για να δει τον τελευταίο τελικό, είπε στους φίλους του τι έγινε; Εγώ λέω όχι!
- 21 Δεκεμβρίου του 2012 θα καταστραφεί ο κόσμος σύμφωνα με την προφητεία των Μάγια. Δεν το πιστεύω, αλλά ακόμα και να γίνει πάλι καλά που προλάβαμε να το ζήσουμε. Μάγια… 2012!!!
ΥΓ1. Το πρώτο βίντεο είναι από τα αποδυτήρια του Ολυμπιακού, αμέσως μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος.
ΥΓ2. Το τραγούδι αποτελεί επιλογή του προφήτη… Natag. Μου το έστειλε στο blogging4varlas πριν πολύ καιρό! Το αφιερώνω στον Γιάννη, αλλά και σε όλους όσους πήραν χαρά από την φετινή σεζόν. Όπως έχω γράψει και στο facebook, αυτό το τραγούδι πρέπει να το δούμε να παίζει με videos από την φετινή ομάδα! Όποιος θέλει και μπορεί, ας το φτιάξει. Μετά είναι δική μου δουλειά να το δει όλη η Ελλάδα, ίσως και η Ευρώπη!
ΥΓ3. Το ΓΟΥΡΛΙΔΙΚΟ για ευνόητους λόγους Eurohoops, μεγαλώνει… απότομα. Σπάει τα δικά του ρεκόρ επισκεψιμότητας σχεδόν κάθε μέρα πλέον και η Ελλάδα την Παρασκευή έπεσε για πρώτη φορά στο 35%! Τόσοι μπήκαν από την πατρίδα μας, το άλλο 65% από Ευρώπη, ΗΠΑ και… Κίνα! Έχουμε «πεθάνει» στην δουλειά, ειλικρινά! Αλλά χαίρομαι, γιατί διαπιστώνω πως αυτό που σκεφτήκαμε, μπορεί να γίνει πράξη. Ότι και να συμβεί, η δική μας παρέα, δεν πρόκειται να εγκαταλειφθεί ποτέ! Τουλάχιστον από μένα.
ΥΓ4. Ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στα τέσσερα παιδιά ( Άρης Μπάρκας, Λευτέρης Μούτης, Ρήγας Δάρδαλης και το αφεντικό μας… Νίκη Μπάκουλη!) που δέχτηκαν να ξεκινήσουμε αυτή την προσπάθεια με κίνητρο το κάτι διαφορετικό και με απολαβές την ψυχή της μάνας τους… ΨΥΧΑΡΕΣ! Και σούπερ ρεπόρτερ, κάτι που τείνει να εκλείψει στον χώρο μας.
ΥΓ5. Ξεκίνησα να γράφω λίγο πριν τις 14:00. Τώρα είναι 17:50! Μου επιτρέπετε να πάω για βουτιά έτσι; Καλό καλοκαίρι!