Tου Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Η νίκη του Παναθηναϊκού, όπως και η διαφορά, μπορούν να έχουν πολλαπλά κέρδη στη συνέχεια ενός από τους πιο ανταγωνιστικούς ομίλους στην σύγχρονη ιστορία της Ευρωλίγκας, με πολλά μαζεμένα πρωτοκλασσάτα brands.
Ένας συνδυασμός της όσο το δυνατόν μεγαλύτερης προστασίας της έδρας με κάποιο μεγάλο διπλό μακριά από το ΟΑΚΑ, θα δώσουν στους πράσινους την πρόκριση. Αλλά προς το παρόν μετράει πως βρίσκονται στο 2-1, πέρασαν με άριστα το τεστ “Φενέρμπαχτσε” και αποδεικνύεται κάθε μέρα που περνάει πόσο σημαντική ήταν η νίκη στο κύπελλο και σε πόσες πολλές διαφορετικές διαστάσεις.
Νικώντας τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ, ο Παναθηναϊκός κέρδισε άπλετο χρόνο, απέκτησε την πολυτέλεια της ηρεμίας για μεγάλο χρονικό διάστημα και το πιο σημαντικό είναι πως άπαντες ποτίστηκαν με μεγάλη πίστη στο πρότζεκτ που “τρέχει” ο Ιβάνοβιτς. Αυτό ισχύει τόσο για όλους μέσα στην ομάδα, όσο και για τον κόσμο.
Αυτό που δεν φαινόταν στα φιλικά προετοιμασίας – η αλήθεια είναι πως στα περισσότερα κατέβηκε η ομάδα με κατακρεουργημένο ρόστερ λόγω των πολλών απουσιών – αλλά διαφαίνεται γρήγορα μέσα στην σεζόν, είναι πως ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς θα καταφέρει να συνδυάσει το τερπνόν μετά του ωφελίμου.
Δηλαδή, θα προχωρήσει στην αναδόμηση και δημιουργία μιας νέας ομάδας με στόχο SOS την σμίλεψη “ελληνικού κορμού” για όλα τα επόμενα χρόνια (σωστά είναι ο πρώτος τους στόχος), αλλά θα καταφέρει σε μικρό χρονικό διάστημα να είναι ανταγωνιστικός και σε επίπεδο Ευρωλίγκας.
Το “ταβάνι” είναι ακόμα άγνωστο, όπως συνέβαινε και με τον Ολυμπιακό που ήταν σε παρόμοια κατάσταση την σεζόν 2011-12. Είναι 100% δεδομένο πως ο Παναθηναϊκός ως νέα ομάδα, όπως είχε αυτή την σούπερ εμφάνιση κόντρα στην Φενέρμπαχτσε, θα έχει και άσχημα βράδια με αρνητικά αποτελέσματα. Τα σκαμπανεβάσματα με μεγάλη διαφορά στο φάσμα των εμφανίσεων, είναι νόμος σε τέτοια μπασκετικά εγχειρήματα.
Προς τα εκεί που πρέπει
Αν επικεντρωθούμε στο αμιγώς μπασκετικό κομμάτι και τις αρχές, σίγουρα ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς προσπαθεί να περάσει στο νέο DNA του Παναθηναϊκού μια αγωνιστική φιλοσοφία που καλύπτει τις απαιτήσεις του σύγχρονου ευρωπαϊκού μπάσκετ, που εξελίσσεται και αλλάζει την τελευταία πενταετία με αδιανόητους ρυθμούς.
Κύρια χαρακτηριστικά η ενέργεια και η ταχύτητα, η έμφαση στην επιθετική άμυνα για επιβολή ρυθμού και πολλές καθαρές τρανζίσιον κατοχές στην επίθεση και στο σετ παιχνίδι, οψιόν και σταθερές στο χαμηλό ποστ – Μπατίστα – πολλοί καλοί σουτέρ, αλλά και παίκτες που “έχουν” το ένας εναντίον ενός.
Αυτό ήταν το στιλ του συγκεκριμένου προπονητή είτε στις επιτυχίες του, είτε στις αποτυχίες του από παλιά, αυτό είναι που λανσάρεται και κυριαρχεί όσο περνάει ο καιρός στην Ευρώπη, με πρόσφατα δείγματα τον Ολυμπιακό στο Λονδίνο και την Μακάμπι στο Μιλάνο.
Όταν μπει σταθερά στο ροτέισον ο Μαυροκεφαλίδης (2η λύση για ποστ παιχνίδι και προσθήκη pick and pop out καταστάσεων στα πικ εν ρολ) και επιστρέψει ο Νέλσον, που είναι καλός αμυντικός και παίκτης που δημιουργεί ρήγματα με τα ντράιβ του, τότε ο Παναθηναϊκός θα διαθέτει ακόμα περισσότερες λύσεις και όπλα, για όλους τους τομείς του παιχνιδιού.
Η παράλληλη δημιουργία ανταγωνιστικής ομάδας, ταυτόχρονα με την σύσταση και το “ψήσιμο” νέου γηγενούς κορμού, είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να κάνει μια ομάδα που δεν μπορεί να συνεχίσει με μεγάλα μπάτζετ και έτοιμους παίκτες. Αποδείχτηκε περίτρανα και με τον Ολυμπιακό.
Σπάνιο
Τώρα, για το συγκεκριμένο ματς, εννοείται πως η εικόνα του Παναθηναϊκού ήταν εντυπωσιακή, απλά υφίστανται κάποια στοιχεία που πολύ δύσκολα θα επαναληφθούν με συχνότητα και καλύτερα από όλους το γνωρίζει αυτό ο Μαυροβούνιος τεχνικός και οι συνεργάτες του.
Ένα παιχνίδι που ο αντίπαλος παίρνει περισσότερα επιθετικά ριμπάουντ, έχει πολλές περισσότερες κατοχές (67 σουτ εντός πεδιάς η Φενέρ, 53 ο Παναθηναϊκός!), 9 λάθη λιγότερα και το κερδίζεις για πλάκα, ενώ είσαι κάποια στιγμή στο +30, είναι αδιαμφισβήτητα σπάνιο δείγμα!
Ασφαλώς το ότι ο Παναθηναϊκός σούταρε τρίποντα σαν… βολές, πήρε 54 πόντους πίσω από τα 6μ.75 και αντίστοιχα ο αντίπαλος μόλις 12 (+42 πόντοι), σε συνδυασμό με τα μεγαλύτερα επίπεδα ενέργειας και την σαφώς καλύτερη ατομική και ομαδική άμυνα, “έγραψαν” την ιστορίας ενός αγώνα με μοναδική φύση.
Καμία ομάδα, ούτε ο Παναθηναϊκός, μπορεί να σουτάρει όχι κάθε βράδυ, αλλά έστω αρκετά βράδια με αυτά τα ποσοστά. Το θέμα είναι να αναπτυχθούν οι άλλες σταθερές που δουλεύει με έμφαση ο Ιβάνοβιτς, ώστε η ομάδα του και σε παιχνίδια που σουτάρει φυσιολογικά, να είναι σε υψηλό και ανταγωνιστικό επίπεδο.
Το έχετε συνειδητοποιήσει;
Το φάιναλ φορ με τα περισσότερα εκατομμύρια συσσωρευτικά στο παρκέ, πρέπει να είναι του 2009 στο Βερολίνο. Τότε, ο Παναθηναϊκός είχε ίσως το πιο ποιοτικό ρόστερ της ιστορίας του, ο Ολυμπιακός πάμπολλες λύσεις και εκπληκτική ποσότητα στην ποιότητα καλών παικτών, η ΤΣΣΚΑ τα γνωστά, όπως και η Μπαρτσελόνα.
Αν δείτε ξανά τις αναμετρήσεις εκείνου του φάιναλ φορ, που δεν ειναι δα και τόσο μακρινό, θα διαπιστώσετε δύο πράγματα. Το πρώτο: Σε μεγάλα κομμάτια των αγώνων, το μπάσκετ θα σας φανεί πολύ αργό! Το δεύτερο: Πολλοί τοπ δημιουργοί μαζεμένοι. Διαμαντίδης, Σπανούλης, Γιασικεβίτσιους, Παπαλουκάς, Τεόντοσιτς, Χόλντεν και δεν συμμαζεύεται.
Κρατήστε δύο πράγματα. Όσο η ταχύτητα σκέψης και εκτέλεσης, τα αθλητικά προσόντα και η αθλητικότητα γιγαντώνονται ως συστατικά ύψιστης σημασίας στο σύγχρονο μπάσκετ, τα δεδομένα θα αλλάζουν συνεχώς με τεράστια ταχύτητα. Όπως ακριβώς έχει συμβεί από το 2009 ως το 2014 και με όλους τους νέους κανονισμούς που υιοθετούνται – όπως τα 14”μετά από επιθετικό ριμπάουντ – να σπρώχνουν το άθλημα ακόμα περισσότερο προς αυτή την κατεύθυνση.
Το δεύτερο που είναι επίσης SOS, μπαίνουμε σιγά – σιγά στην περίοδο που οι δημιουργοί – πραγματικοί ηγέτες, εξαντλούνται και από πίσω δεν έρχονται παίκτες με αντίστοιχα χαρακτηριστικά και ποιότητα.
Ο “χρυσός εκπρόσωπος” αυτής της φιλοσοφίας και στιλ μπάσκετ, ο Δημήτρης Διαμαντίδης, είναι ο μοναδικός που έχει απομείνει από αυτή την σχολή και ο επόμενος νεότερος με σούπερ passing skills που έχει όμως άλλα (γνωστά) θέματα, πέρα από τον Σέρχιο Ροντρίγκεθ, είναι ο Μίλος.
Οι παίκτες που χωρίς να σκοράρουν καθόλου ή πολύ, είχαν και έχουν την κλάση και την μπασκετική φύση να καθορίζουν τα παιχνίδια και να ανεβάζουν επίπεδο την ομάδα τους, στερεύουν. Οδεύουμε στην επόμενη εποχή, που θα είναι γεμάτη από κόμπο – γκαρντ και από παίκτες με πολύ ταλέντο, που στην καλύτερη περίπτωση θα αποβαίνουν δεινοί δημιουργοί, όταν οι ίδιοι θα μπορούν να σκοράρουν και να βρίσκουν ρυθμό πρώτα από το σκορ, ώστε στη συνέχεια να εκμεταλλευτούν τα ρήγματα και να πασάρουν καλά.
Η περσινή Μακάμπι των Ράις, Χίκμαν, Οχαγιόν στα γκαρντ (δυάρια με ορανωτικές ικανότητες, ή αν θέλετε combo guard) είναι η πρώτη πετυχημένη βερσιόν της νέας εποχής στην οποία εισέρχεται αναγκαστικά το μπάσκετ στην Ευρώπη. Είχε “καθαρόαιμο” πόινγ γκαρντ όπως το εννούμε στην Ελλάδα ο Μπλατ πέρυσι; Όχι.
Προετοιμαστείτε για σοβαρές διαφοροποιήσεις στις τάσεις του μπάσκετ που θα βλέπουμε στην Ευρωλίγκα όλα τα επόμενα χρόνια και όπως όλα δείχνουν, για λιγότερες πικ εν ρολ κατοχές από τις τοπ ομάδες, σε σχέση με την δεκαετία 2003-2013.
Τα επόμενα χρόνια θα βλέπουμε προσπάθειες για δημιουργίες πολύ περισσότερο από όλες τις άλλες θέσεις του σύγχρονου μπάσκετ πέρα από το “1” και δημιουργοί θα θεωρούνται επίσης, αυτοί που ξέρουν να κινούνται πολύ καλά χωρίς την μπάλα, ή αυτοί που θα μπορούν με άνεση να δημιουργούν σουτ για τον εαυτό τους.
Ο Ομπράντοβιτς ισχυρίζεται μιλώντας με τους συνεργάτες του πως έψαχνε ένα ολόκληρο καλοκαίρι για καθαρό δημιουργό με open budget και δεν κατάφερε να βρει αυτό που ήθελε, με αποτέλεσμα να καταλήξει στον Χίκμαν. Ο Σέρβος προπονητής προσπαθεί να λανσάρει ένα διαφορετικό στιλ μπάσκετ από αυτό που μας έχει συνηθίσει τόσα χρόνια.
Ατομικό ταλέντο στην επίθεση, αθλητικά φόργουορντ, συνδυασμός ταχύτητας με size, αλλά χωρίς τον “Διαμαντίδη του” ή τέλος πάντων ένα χαρισματικό δημιουργό, χωρίς σέντερ κλάσης και με παίκτες – κλειδιά στην ομάδα του, που είναι άγνωστο ακόμα αν μπορούν να ανταποκριθούν στις αμυντικές του απαιτήσεις, ο κίνδυνος της αποτυχίας παραμένει σοβαρός.
Ο Ντούντα στην Εφές έφτιαξε ένα διαφορετικό δίδυμο στο “5” καλύτερο θεωρητικά από αυτά που διαθέτει η Φενέρ (Λάσμε/Κρίστιτς), αλλά κι αυτός από χαρισματικούς δημιουργούς ούτε για… δείγμα! Το ότι “σκοτώνονται” οι κουμπάροι εδώ και καιρό και θα συνεχίσουν μέχρι τον Δεκέμβρη για το ποιος θα πάρει τον Ερτέλ, λέει πολλά.
ΥΓ1: Σπάει τα κοντέρ ο Διαμαντίδης. Πρώτος στις ασίστ, πρώτος στα κλεψίματα, τετραψήφιος στις τελικές πάσες και οδεύοντας στα 35 του, βρίσκει πάντα τρόπους να επηρεάζει το παιχνίδι. Τα αιώνια διλήμματα για τους καλύτερους ανάμεσα στους τοπ, είναι πάντα υποκειμενικά και οδηγούν σε συζητήσεις χωρίς τέλος. Αν μιλάμε, όμως, για τον “βασιλιά της διάρκειας” τα τελευταία 10 χρόνια στο επίπεδο Ευρωλίγκας, αυτός είναι σίγουρα ο Διαμαντίδης. Και είναι άδικο όχι μόνο για αυτόν, αλλά για όλη την συγκεκριμένη γενιά, που τα ρεκόρ τις επόμενες δεκαετίες, μπορούν να σπάνε από λιγότερο χαρισματικούς παίκτες, με +10 παιχνίδια περισσότερα ανά σεζόν για τις νέες γενιές.
ΥΓ2: Μόνο τυχαίο δεν είναι πως στο τοπ5 των καλύτερων πασέρ στην ιστορία της Ευρωλίγκας, οι 3 είναι Έλληνες!
ΥΓ3: Στην Ευρώπη υπάρχουν κάποια “προπονητικά ταμπού”, που δεν σπάνε με τίποτα. Αν ο Λάσο άφηνε τον Κάρολ να παίξει περισσότερο χθες – όπως 100% θα γινόταν στο ΝΒΑ και όχι μόνο – πραγματικά θα μπορούσε να βάλει αβίαστα 50 πόντους.
ΥΓ4: Οι pull – up shooter θα διαδραματίζουν όλο και μεγαλύτερο ρόλο στην Ευρωλίγκα κι αυτό σημαίνει πως θα συστηθούν στο υψηλό επίπεδο τα επόμενα χρόνια πολλοί παίκτες από την αμερικάνικη αγορά που θα έρχονται στην Ευρώπη αρχικά για τα πρώτα τους επαγγελματικά συμβόλαια και έπειτα για να γίνουν Λοτζέσκι, Σλότερ, Γκάουντλοκ και πάει λέγοντας…
ΥΓ5: Τραγικός ο Λεμπρόν στο ματς της επιστροφής, αλλά συμπεράσματα για το ΝΒΑ με εξαίρεση τους Σπερς, είναι πολύ νωρίς για να βγάλουμε. Αυτό που πρέπει να κάνει τώρα με την φανέλα των Καβς είναι να αποβάλλει το συναίσθημα, αλλιώς θα έχουμε κακά ξεμπερεδέματα στην τεράστια πρόκληση που ο ίδιος… προκάλεσε και πλέον είναι υποχρεωμένος να υποστηρίξει.