Tου Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Ο Ολυμπιακός έφυγε από το Βελιγράδι κερδισμένος σε όλα τα επίπεδα. Νίκησε το ματς κι έκανε το 4/4, “μαξιλαράκι ασφαλείας” που του δίνει περιθώριο και για κάποια στραβοπατήματα. Πήρε ψυχολογία και δύναμη από τον κόσμο του αντιπάλου (!), κατάφερε να παρουσιάσει πολύ ικανοποιητική συγκέντρωση στην αμυντική του συμπεριφορά για 35 περίπου λεπτά και είδε το 50% των παιδιών που χρησιμοποιήθηκαν (5/10) να πραγματοποιεί την καλύτερη εμφάνισή του φέτος στην Ευρωλίγκα.
Δεν τα λες και λίγα τα κέρδη…
Από πλευράς τακτικής, η φύση του Ερυθρού Αστέρα που είναι μια ομάδα σκληρή με αρκετούς καλούς αμυντικούς σε ατομικό επίπεδο και οι απουσίες των 2 από τους 3 καλύτερους σκόρερ που διαθέτει η ομάδα (Πρίντεζη, Λοτζέσκι), καθιστούσε υπερβολικά απλό το πλάνο της τακτικής και το σχέδιο νίκης.
Με το συγκεκριμένο ρόστερ, ο Ολυμπιακός είχε αποκλειστικά μια επιλογή. Να δώσει το 100% σε κάθε κατάσταση άμυνας. Δεν θα μπορούσε να επιβληθεί και να πάρει αυτό το ματς από την επίθεση.
Οι βασικοί στόχοι ήταν δύο. Ο πρώτος σε σετ άμυνες να περιορίσει το δίδυμο Ουίλιαμς – Μαριάνοβιτς που είναι το πιο παραγωγικό και επικίνδυνο για τον Αστέρα, απέναντι σε οργανωμένες άμυνες. Το δεύτερο να αποτρέψει κάθε τρανζίσιον κατάσταση με συστηματικά καλές και αποτελεσματικές επιστροφές. Ιδίως στη “Κόμπανκ Αρένα” με την ενέργεια που διοχετεύει στην ομάδα του το εκπληκτικό κοινό, είναι SOS να μην βρει εύκολο σκορ και ρυθμό στο ανοιχτό γήπεδο ο Ερυθρός Αστέρας.
Ο Ολυμπιακός πέτυχε στο έπακρο στους δύο στόχους του, “εγκλώβισε” στις αμυντικές του δαγκάνες την ενέργεια που είχε ο αντίπαλος αλλά δεν την… εκτόνωσε σε παραγωγικότητα κι έτσι η εικόνα του αγώνα ήταν ακριβώς αυτή που επεδίωκε ο Ολυμπιακός πριν το τζάμπολ.
Τι απέμενε μετά; Κάποια “μεγάλα” σουτ και μερικές σωστές αποφάσεις στην επίθεση, για να “κλειδώσει” η ομάδα την νίκη. Όπερ και εγένετο.
Σωστό προφίλ, τα άλλα κομμάτια
Είναι ξεκάθαρο πως σε ένα τεράστιο ποσοστό, η νίκη ήταν απόρροια της άμυνας. Ο Ολυμπιακός ήταν πιο σκληρός από ένα πραγματικά σκληρό αντίπαλο μέσα στο σπίτι του και για αυτό κέρδισε.
Στα πρώτα 30 λεπτά δέχτηκε μόλις 36 πόντους. Ακόμα και στην τελευταία περίοδο που οι γηπεδούχοι την κέρδισαν με επί μέρους σκορ 21-12, ο Ολυμπιακός ΔΕΝ έδωσε ευκαιρίες για τρανζίσιον στον Ερυθρό Αστέρα, δεν έχασε ποτέ τον έλεγχο του ρυθμού και τελικά “στραγγάλισε” τον αντίπαλό του. Αφενός επειδή ήταν εντυπωσιακά συνεπής στο αμυντικό τρανζίσιον κι αφετέρου επειδή με την πίεση πάνω στην μπάλα και τις σωστές προσαρμογές πάνω στον Μαριάνοβιτς, δεν άφησε τον αντίπαλό του να “αναπνεύσει” ούτε σε 5 Vs 5 καταστάσεις.
Ανεξάρτητα με τις λεπτομέρειες της τακτικής, το πιο σημαντικό στοιχείο που συντέλεσε στην αμυντική αποτελεσματικότητα ήταν η ενέργεια που ξοδεύτηκε σε αυτό τον τομέα, η ένταση που έβγαλε ο Ολυμπιακός, το γεγονός ότι ΟΛΟΙ έβαζαν τα χέρια τους πάνω στην μπάλα, είτε στη περιφέρεια, είτε στο χαμηλό ποστ, ΟΛΟΙ “θυσίαζαν” το κορμί τους.
Στο τεχνικό κομμάτι, έκανε μπαμ η πρόθεση της ομάδας να πιέσει ασφυχτικά πάνω στην μπάλα, γεγονός που απαιτεί έξτρα κατανάλωση ενέργειας – για αυτό άνοιξε το ροτέισον και επιστρατεύτηκε και ο Κατσίβελης – και είδαμε πολύ συχνά παγίδες και δυναμικές εξόδους πάνω στους χειριστές της μπάλας, συνδυασμένες με πολύ καλές και γρήγορες περιστροφές. Για να διατηρηθεί το “βάθος” της άμυνας. Σε αυτό βοήθησε πολύ πως οι παίκτες χρησιμοποιούσαν σωστά και “επιθετικά” χέρια και πόδια, με συνέπεια να δυσκολεύουν σταθερά κάθε γωνία “καθαρής” πάσας σε καταστάσεις σετ παιχνιδιού.
Για τα δεδομένα της αναμέτρησης που είχε πολύ μεγάλη ιδιαιτερότητα λόγω της ατμόσφαιρας και του κλίματος στο Βελιγράδι, ο Ολυμπιακός έκανε πραγματικά όχι αυτό που έπρεπε, αλλά αυτό που ΜΠΟΡΟΥΣΕ, στερούμενος τόσο σημαντικές επιθετικές λύσεις.
Αν κοιτάξουμε την συνολική ποιότητα της εμφάνισης κι αυτό που πρέπει η ομάδα να αποδώσει στο μέλλον (συνδυαστικά σε άμυνα και επίθεση), πιστεύω πως αυτό που είδαμε απέχει πολύ από το “ταβάνι” του…. υγιούς Ολυμπιακού.
Οι 62 πόντοι παραγωγικά ασφαλώς και είναι λίγοι. Η ομάδα δεν σούταρε με καλά ποσοστά και ευστόχησε μόλις σε 12 δίποντα (35,3%), επέτρεψε στον αντίπαλο 18 επιθετικά ριμπάουντ, μοίρασε λιγότερες ασίστ από τον Ερυθρό Αστέρα και έκανε αρκετά λάθη (15).
Όλα αυτά διορθώνονται όταν έχεις 9(!) μπλοκ! Αν απομονώσουμε, όμως, το επιθετικό κομμάτι κι αφού πούμε για να είμαστε δίκαιοι πως “Πρι” και Ματ είναι μονάδες που δεν αναπληρώνονται σε ποιότητα, είναι δεδομένο πως ο Ολυμπιακός δεν ήταν καλός και πρέπει να βελτιωθεί πάρα πολυ, μακροπρόθεσμα, προκειμένου να είναι μια ομάδα αποτελεσματική σε όλους τους τομείς του παιχνιδιού.
Η λογική υπαγορεύει πως αν σταθεροποιηθεί σε υψηλά επίπεδα η αμυντική λειτουργία του Ολυμπιακού – κι αυτό είναι κάτι που σίγουρα θα το επιδιώξει με μανία ο Σφαιρόπουλος – θα αυξηθεί το ποσοστό των τρανζίσιον κατοχών και με την ανάλογη δουλειά, η ομάδα θα σκοράρει περισσότερο και θα αποδίδει πιο όμορφο μπάσκετ.
Τι μένει;
ΠΟΛΛΗ ΔΟΥΛΕΙΑ να γίνει επιθετικά σε καταστάσεις μισού γηπέδου.
Η άνοδος του Ντάνστον που είναι κλειδί στον στόχο αυτό, σε συνδυασμό αργότερα με την παρουσία του Πρίντεζη – κατοχές ποστ απ και δημιουργία από μέσα προς τα έξω που τώρα δεν υφίσταται, αλλά είναι απαραίτητη – και την επιστροφή του Λοτζέσκι, πιθανότατα θα ανεβάσουν επίπεδο τον Ολυμπιακό στην επίθεση.
Εδώ πρέπει να προστεθεί και η ΕΜΦΑΝΙΣΗ του Λαφαγιέτ στο δημιουργικό κομμάτι. Πέρα από το ότι σουτάρει με χαμηλά ποσοστά ως τώρα (30% τρίποντο, 26% δίποντο), ο Αμερικανός ξεκίνησε καλά δημιουργικά στη Βαλένθια (5 ασίστ) και έπειτα, σε 3 παιχνίδια με 54 λεπτά συμμετοχής συνολικά, έχει δώσει μόλις 3 ασίστ!!!
Καμία με την Λαμποράλ Κούτσα, 2 στη Λιθουανία σε ματς που είχε και παράταση, μόλις μια στο Βελιγράδι. Βασικά, δεν χρειάζεται να κάτσει κανείς να τσεκάρει τους αριθμούς, όπως μόλις τώρα έκανα. Φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού πως ο Λαφαγιέτ δεν διακατέχεται από επιθετικότητα, δεν διεισδύει, δεν επιχειρεί να ανοίξει ρήγματα, δεν δημιουργεί για τους συμπαίκτες του.
Τελείωσε με 4,2 ασίστ μέσο όρο πέρυσι στην Βαλένθια, μέχρι στιγμής στον Ολυμπιακό ό,τι σουτ δημιουργεί, είναι για τον εαυτό του. Είναι κλειδί στην οικονομία και την πολυπλοκότητα του παιχνιδιού της ομάδας, να ανεβάσει την απόδοσή του ο Αμερικανός σε ΟΛΟΥΣ τους τομείς και να κάνει αυτά που έχει αποδείξει ότι μπορεί. Καλύτερα άμυνα – κυρίως πάνω στην μπάλα – και συμβολή στον τρόπο που “διαβάζει” τις φάσεις και μοιράζει τις μπάλες ο Ολυμπιακός στην επίθεση.
Η ομάδα κάνει μια μορφή επανεκκίνησης, ξεκινάει πολύ σωστά από την άμυνα και το ξεκαθάρισμα των ρόλων στο ρόστερ, αλλά έτσι όπως είναι δομημένη στον καλοκαιρινό σχεδιασμό – με επιλογές, τεχνικά χαρακτηριστικά παικτών και φιλοσοφία κόουτς Μπαρτζώκα – μπορεί και πρέπει όσο περνάει ο καιρός να παίξει πολύ καλύτερα και στην επίθεση.
Το πιο σημαντικό
Θα ολοκληρώσω την προσέγγιση – ανάλυση του αγώνα στο Βελιγράδι με το πιο σημαντικό στοιχείο – κέρδος κατ΄εμέ, που το ανέφερα και στο ξεκίνημα. Πέντε παίκτες από τους 10 που χρησιμοποιήθηκαν, έκαναν συνολικά την καλύτερη και πιο μεστή εμφάνισή τους φέτος.
Ο Μπράιαντ Ντάνστον, ο Μπρεντ Πετγουέι, ο Δημήτρης Αγραβάνης, ο Βαγγέλης Μάντζαρης και ο ξεχασμένος και στα αζήτητα του ροτέισον εδώ και καιρό, Δημήτρης Κατσίβελης.
Ο Ντάνστον επιτέλους έβγαλε ενέργεια, η τακτική που υιοθετήθηκε σε αυτό το ματς τον βοήθησε να “κρύψει” τις αμυντικές του αδυναμίες – στα πόδια – και ώθησε στο να φανούν τα καλά του στοιχεία. Ο Αμερικανός σέντερ ήταν από πέρυσι και παραμένει μεγάλο κλειδί και κεφάλαιο. Συνάμα και βαρόμετρο.
Επιστρέφοντας στα δικά του στάνταρ ενέργειας, σε καλή αθλητική κατάσταση και με ανεβασμένη ψυχολογία, προσδίδει άλλες διαστάσεις στο παιχνίδι του Ολυμπιακού. Για παράδειγμα, απέδειξε πέρυσι πως είναι από τους ΚΟΡΥΦΑΙΟΥΣ Finisher στην Ευρωλίγκα μέσα σε “κίνηση” στο ζωγραφιστό. Εννοώ στο να σκοράρει πάνω σε επαφές. Κάτι που το διαθέτουν ελάχιστοι ψηλοί. Δεν μπορεί να το ξέχασε, το έχει και θα το δούμε ξανά.
Ο Πετγουέι ήταν όπως όλοι ιδιαίτερα προσηλωμένος αμυντικά, “διάβασε” και αλλοίωσε φάσεις στην άμυνα – κάτι που δεν συνηθίζει, πέρα από το να παίζει άμυνα πάνω από την στεφάνη – και έβαλε δυο σουτ.
Ο Αγραβάνης έπαιξε με μεγάλη δύναμη και αποφασιστικότητα. Έβαλε 8 πόντους, πήρε 9 ριμπάουντ, έκανε δύο τάπες. Τα πράγματα είναι απλά για το παιδί αυτό, που διαθέτει πολύ σημαντικά αθλητικά προσόντα και εντυπωσιακή ταχύτητα και πόδια για το ύψος του.
Συνεχίζει ως έχει χωρίς να “βάλει” έξτρα στοιχεία στο παιχνίδι του; Θα είναι ένας καλός ρολίστας, όσο μεγαλώνει και ωριμάζει.
ΔΟΥΛΕΥΕΙ ώρες αμέτρητες τις κινήσεις (που δεν έχει) και παιχνίδι στο ποστ, σε συνδυασμό με βελτίωση στον χειρισμό της μπάλας, για να μπορεί να την βάζει στο παρκέ και να εκμεταλλεύεται την ταχύτητά του; Αλλάζει επίπεδα και γίνεται value for money παίκτης.
Ο Μάντζαρης επιτέλους θύμισε τον παίκτη – “οικονομία” που μας είχε κερδίσει όλους στην πρώτη σεζόν του στον Ολυμπιακό και σε κάποια μεμονωμένα ματς πέρυσι. Πολύ καλός σε προσωπική άμυνα, βοήθησε σε ριμπάουντ και δημιουργία, έβαλε τα σουτ που πήρε.
Πρέπει να συνεχίσει και να σταθεροποιήσει τα καλά αυτά στοιχεία. Αν δε, θέλει κι αυτός να πάει ένα επίπεδο παραπέρα, χρειάζεται πολλή δουλειά, για να απειλεί με διαφορετικούς τρόπους στην επίθεση.
Οι ατομικές άμυνες του Κατσίβελη και το footwork που επέδειξε πάνω στον Ουίλιαμς ήταν εντυπωσιακές. Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε στο υψηλό επίπεδο, τις αμυντικές αρετές του συγκεκριμένου παίκτη. Αν ξεκινάει απο τέτοια αφετηρία στην άμυνα, με τον Σφαιρόπουλο θα κερδίσει λεπτά συμμετοχής και μετά είναι θέμα ρυθμού και αυτοσυγκέντρωσης, για να του βγούνε πράγματα και στην επίθεση.
Ταλέντο διαθέτει και στην άλλη άκρη του παρκέ. Το κλειδί για τον συγκεκριμένο παίκτη, είναι να έχει ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ όταν μπαίνει στο παρκέ και επιθετικά να μην ψάχνει το εξεζητημένο, αλλά το απλό.
Συμπερασματικά, ο Ολυμπιακός έχει πολλή δουλειά μπροστά του, αλλά με τον ένα τίτλο της σεζόν χαμένο, το πρωτάθλημα να κρίνεται το καλοκαίρι και την πρόκριση στο τοπ-16 δεδομένη, διαθέτει πραγματικά πολύ χρόνο – πλέον και ηρεμία – για να δουλέψει σε όλα ανεξαιρέτως τα κομμάτια και να γίνεται ολοένα και καλύτερος.
ΥΓ1. Από τα λίγα παιχνίδια που ζήλεψα, επειδή δεν ήμουν μέσα! Αυτό που συνέβη στη “Κόμπανκ Αρένα” σε ένταση και αυθεντικότητα με αποδέκτη τον φιλοξενούμενο, δεν έχει προηγούμενο στα κιτάπια του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Σίγουρα στη ρεβάνς του ΣΕΦ όσος κόσμος κοπιάσει, θα ανταποδώσει, αλλά δεν περιμένω κάτι αντίστοιχο. Γιατί, απλά δεν γίνεται.
ΥΓ2. Ναι μεν Βαλκάνιοι και παλαβιάρηδες Σέρβοι και Έλληνες, αλλά οι συγκεκριμένοι οπαδοί ζούνε – και – για το μπάσκετ και γεμίζουν το γήπεδο για να στηρίξουν την ομάδα τους συστηματικά. Το έχουν αποδείξει κι όλα τα χρόνια που η Παρτιζάν “τους έχει από κάτω”. Δεν χρειάζεται να κάνει πρωταθλητισμό η ομάδα που λατρεύουν ή να κερδίζει τον μισητό αντίπαλο, για να μην την αφήνουν μόνη της. Να μαζευτεί πολύς κόσμος στο ΣΕΦ ασφαλώς και γίνεται. Να τους χειροκροτήσει, επίσης. Να δούμε συντεταγμένα και με τέτοιο συγχρονισμό και ακρίβεια τραγούδια, συνθήματα και στιγμές πραγματικά ανατριχιαστικές, όχι. Κατά βάθος όλοι το ξέρουμε. Για αυτούς (μιλάω για τις μάζες) η παρουσία στο γήπεδο του μπάσκετ είναι τρόπος ζωής, κουλτούρα, ιεροτελεστία. Για μας, δεν ισχύει αυτό.
ΥΓ3. Ο Σλούκας ανεξάρτητα με το αν είναι εύστοχος ή άστοχος, έχει ανεβάσει επίπεδο τις ταχύτητες που παίζει και την “επιθετικότητά” του. Είναι χαρακτηριστικό πως στο Βελιγράδι πήρε – και καλά έκανε, αφού έτσι βγήκε το παιχνίδι – 2 σουτ παραπάνω από τον Σπανούλη, παίζοντας 6 λεπτά λιγότερο. Ο μοναδικός τρόπος για να εξελιχθείς σε παίκτη τοπ επιπέδου, είναι να απειλείς ακόμα και με… κλειστά μάτια. Αρκεί όταν το πετύχεις, να ξέρεις να διαχειρίζεσαι τα παιχνίδια και να εκμεταλλεύεσαι κάθε φορά αυτό που σου δίνει η άμυνα.
ΥΓ4. Στα θετικά και η ενσωμάτωση του Ντάρντεν. Ρολίστας πολυτελείας και παίκτης ομάδας, ανέκαθεν.
ΥΓ5. Στις 6 εβδομάδες που απομένουν μέχρι να πάμε από την κανονική περίοδο στο τοπ16, είναι ευκαιρία ο νέος κόουτς να τεστάρει τα πάντα αναφορικά με το έμψυχο υλικό και τις όποιες αδυναμίες και ελλείψεις – τόσο στην Ευρωλίγκα, όσο φυσικά και στην Α1 – και μετά να αποφασίσει αν χρειάζεται ο Ολυμπιακός ενίσχυση και ποια ακριβώς στοιχεία λείπουν. Η αγορά του χειμώνα για μια ακόμα φορά θα προσφέρει ευκαιρίες.
ΥΓ6. Μετά από 4 αγωνιστικές, με βάση τα όσα έχω δει θεωρώ πως η ΤΣΣΚΑ Μόσχας, η Ρεάλ Μαδρίτης και η Μπαρτσελόνα λίγο πιο κάτω (μεγάλη ποιότητα, αλλά λείπει πάλι η σκληράδα κάτι που φάνηκε και στο Μιλάνο…) διαθέτουν τα πιο πλήρη ρόστερ και το περισσότερο βάθος. ΠΡΟΣΕΞΤΕ! Μιλάω αποκλειστικά για ρόστερ. Τα τελευταία χρόνια στην Ευρωλίγκα ΠΟΤΕ δεν επικράτησε η ομάδα με τις καλύτερες μονάδες, παρά μόνο τα σύνολα με την πιο αρμονική χημεία, την περισσότερη θέληση κι αυτές που έπιασαν το πικ της απόδοσής τους στο κατάλληλα χρονικά σημείο.
ΥΓ7. Η Φενέρμπαχτσε και η Αρμάνι Μιλάνο θα έχουν πολλά ζόρια… Όχι μόνο στον πιο δύσκολο όμιλο της κανονικής περιόδου, αλλά συνολικά μέσα στην σεζόν. Οι Ιταλοί έχουν τα γνωστά θέματα άρνησης στην άμυνα και ατομικισμού από τις πριμαντόνες τους και ο Ομπράντοβιτς έχει μαζέψει… όλο το ταλέντο της Ευρώπης στις θέσεις “2”, “3” και “4”. Στο “1” και στο “5”, όμως, που είναι οι θέσεις – κολώνες του κάθε μπασκετικού οικοδομήματος; Ένα σωρό προβλήματα και δημιουργικά και αθλητικά και πάνω από όλα αμυντικά. Με το συγκεκριμένο πανάκριβο ρόστερ το μπάσκετ που μας έχει συνηθίσει σε σετ παιχνίδι, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να το παίξει. Έχει κάτι άλλο στο μυαλό του, που προς το παρόν δεν του βγαίνει; Είναι νωρίς ακόμα, αλλά αν δεν βρει ένα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ floor manager (και όχι μέσες λύσεις που την ώρα της κρίσης βγάζουν μόνο ένστικτο και ατομικές ενέργειες) κι ένα πεντάρι p n r Finisher, η αποτυχία στην Ευρωλίγκα παραμονεύει.
ΥΓ8. Παράλειψη η μη αναφορά και απόδοση τιμής σε ένα άνθρωπο που έφυγε πρόσφατα από αυτή την ζωή και στον τομέα του ήταν αυθεντικός και παραγωγικός, χωρίς να ακολουθεί τα στερεότυπα.