Tου Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Η εικόνα του Παναθηναϊκού στον πρώτο γύρο της κανονικής περιόδου της Ευρωλίγκας είναι εντυπωσιακή. Ακόμα βρισκόμαστε πολύ νωρίς μέσα στην σεζόν, από τότε που διαφοροποιήθηκε το σύστημα στο τοπ-16 οι κύκλοι (φορμάρισμα/ντεφορμάρισμα) που κάνουν οι ομάδες είναι σαφώς περισσσότεροι, αλλά σωστό είναι να κρίνουμε ό,τι βλέπουμε στη παρούσα φάση.
Αυτό που καταγράφεται στη παρούσα φάση είναι μια νέα ομάδα που αποδίδει υψηλού επιπέδου μπάσκετ, που διέπεται από μεγάλη ισορροπία σε όλους τους τομείς του παιχνιδιού και το σημαντικότερο, ξεδιπλώνει αρετές τόσο στην άμυνα, όσο και στην επίθεση, όπου γίνεται ολοένα και πιο απρόβλεπτη. Κάτι που φαίνεται από την εικόνα και τις εμφανίσεις, αλλά επιβεβαιώνεται με ακόμα πιο εμφατικό τρόπο από τα νούμερα.
Πριν το επίσημο τζάμπολ της διοργάνωσης, η αίσθηση που επικρατούσε και ήταν λογική σε μεγάλο βαθμό, είναι πως ο Παναθηναϊκός θα δώσει αγώνα επιβίωσης, για να προκριθεί στο τοπ-16, στον πιο δύσκολο όμιλο ίσως που έχει προκύψει όλα τα τελευταία χρόνια στην κανονική περίοδο.
Οι περισσότεροι “σημαδεύαν” την Μπάγερν ως τον βασικό αντίπαλο για την πρόκριση κάτω από την Τουρόφ, με τις Μπαρτσελόνα, Φενέρμπαχτσε, Μιλάνο να θεωρούνται ομάδες πιο έτοιμες και πιο ποιοτικές.
Ανεξάρτητα με το τι θα κάνει ο Παναθηναϊκός στη Βαρκελώνη, αυτή η αίσθηση έχει ήδη αποδειχτεί… ψευδαίσθηση! Μόνο η Μπαρτσελόνα, η ομάδα με το καλύτερο ρεκόρ σε κανονική περίοδο και τοπ-16 την τελευταία δεκαετία, προελαύνει και με τα διπλά σε Μιλάνο και Πόλη, κλειδώνει από νωρίς την πρόκριση και ήδη έχει σαφές πλεονέκτημα για την πρώτη θέση.
Η Φενέρμπαχτσε του Ομπράντοβιτς και η Αρμάνι Μιλάνο του Λούκα Μπάνκι έχουν καταποντιστεί από τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ με διαφορές που δεν είναι εύκολο να καλύψουν στις έδρες τους.
Αυτό αφορά το βαθμολογικό σκέλος. Στο αμιγώς μπασκετικό, η ουσία είναι πως μέχρι στιγμής, ο Παναθηναϊκός παίζει παρασάγγας καλύτερο μπάσκετ από αυτούς, πιο αποτελεσματικό, πιο ομαδικό και ισορροπημένο, πάνω από όλα πολύ πιο απρόβλεπτο.
Είναι ξεκάθαρο, αφού το μπάσκετ είναι σε υπερθετικό βαθμό άθλημα ψυχολογίας, πως η νίκη επί του Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ έδωσε τόνους “οξυγόνου”, πίστης και αυτοπεποίθησης στους πράσινους. Τους παρείχε τεράστια ώθηση στο να βγάλουν στο παρκέ πράγματα που ναι μεν τα δουλεύουν στις προπονήσεις, αλλά πιστεύω ούτε ο Ιβάνοβιτς ανέμενε και απαιτούσε να τα παρουσιάσει η ομάδα του τόσο νωρίς και σε τόσο συντριπτικό βαθμό.
Η δύσκολη περίοδος που όλοι περίμεναν πως θα βιώσει ο Παναθηναϊκός στην αρχή της σεζόν μετά το καλοκαίρι της μετάβασης στον Ιβάνοβιτς και του ολοκληρωτικού λίφτινγκ, με έμφαση στην “ελληνοποίηση” και την απόκτηση ξένων παικτών με πρώτο κριτήριο – πέρα από το αγωνιστικό προφίλ τους – το κίνητρο, φαίνεται πως δεν θα έρθει ποτέ.
Ο Παναθηναϊκός προκρίθηκε στο κύπελλο και στο τέλος του πρώτου γύρου της κανονικής περιόδου στην Ευρωλίγκα θα έχει ήδη θέσει πολύ γερή παρακαταθήκη για την πρόκριση στο τοπ-16. Βγαίνοντας “ζωντανός” από ένα θεωρητικά όμιλο – παλούκι, κάτι που μπορεί να καταστήσει πιο βατό το έργο του στην επόμενη φάση.
Δεν είναι φυσιολογικό να μην έχει σκαμπανεβάσματα ο Παναθηναϊκός. Για δύο λογους. Πρώτον, αυτό είναι νόμος που διέπει τις τόσο νέες ομάδες, που έχουν προχωρήσει σε εκ βάθρων και δομών αλλαγές. Το δεύτερο, πως στο σύγχρονο μπάσκετ, τα ποσοστά στα σουτ είτε μας αρέσει, είτε όχι, διαδραματίζουν καταλυτικό ρόλο. Θα είναι πάρα φύση να συνεχίσει σταθερά να εκτελεί ο Παναθηναϊκός με τέτοια συχνότητα και ποσοστά από το τρίποντο.
Στις δύο πρώτες συναντήσεις με Τουρόφ και Μπάγερν οι πράσινοι είχαν 15/53 τρίποντα. Νίκησαν με αγχωτικό τρόπο τους Πολωνούς και έχασαν στο Μόναχο. Στις δύο επόμενες σουτάρουν με το “εξωγήινο” 27/42!!! Αυτό σίγουρα έχει να κάνει με τις εντυπωσιακές και μεγάλες σε έκταση νίκες.
Πολύ πιθανό, λοιπόν, τα νούμερα που θα παραθέσουμε πιο κάτω να μην αντοκατοπτρίζουν την εικόνα και τις επιδόσεις που θα έχει ο Παναθηναϊκός σε βάθος χρόνου στην Ευρωλίγκα, αλλά είναι αντιπροσωπευτικά του στιλ που θα λανσάρει, της φισολοσοφίας του Ιβάνοβιτς και μπορούν να χρησιμοποιηθούν όχι ως πρόθεση… ψήφου, αλλά ως πρόθεση παιχνιδιού και αγωνιστικής φύσης.
Οι 3 άξονες
Για μένα, τρεις είναι οι βασικοί άξονες που χαρακτηρίζουν τον τρόπο παιχνιδιού και προκαλούν αισιοδοξία και βάσιμες ελπίδες για όμορφο και αποτελεσματικό μπάσκετ.
Η άμυνα του Παναθηναϊκού είναι “επιθετική”, “έξυπνη” και στηρίζεται σε ένα συνδυασμό ενέργειας, “διαβάσματος” των φάσεων και στα αθλητικά προσόντα των φόργουορντ.
Του Γκιστ, του Φώτση, του Γιάνκοβιτς, εσχάτως και του Ράιτ.
Μέχρι στιγμής, ο Μπατίστα που είναι σταθερό σημείο αναφοράς επιθετικά “κρύβεται” στην άμυνα και σε αυτό έχει βοηθήσει και η φύση των ως τώρα αντιπάλων, που δεν είναι καλοί στο να διαβάζουν φάσεις και να δημιουργούν μις – ματς. Ο αγώνας στη Βαρκελώνη είναι μια μεγάλη ευκαιρία να διαπιστώσει ο Παναθηναϊκός κατά πόσο θα μπορέσει να ανταποκριθεί αμυντικά, απέναντι σε μια ομάδα με σπουδαίες λύσεις στο “5”, αλλά και στο “4”, που κατά κανόνα “χτυπάει” μέσα στο καλάθι και παίζει στοχευμένο μπάσκετ, στην επίθεση.
Ο πρώτος άξονας, η αποτελεσματική άμυνα, παρέχει ως τώρα στους πράσινους αξιοσημείωτο τρανζίσιον παιχνίδι στην επίθεση. Όχι μόνο 1ο βαθμό, αλλά σε δευτερεύουσες καταστάσεις τρανζίσιον και σε ενδιάμεσες επιθέσεις, εκεί που ο Παναθηναϊκός απέναντι σε Φενέρ (κυρίως) και σε Μιλάνο, έκανε πραγματικά θραύση.
Κατοχές που βρίσκουν σε ανισορροπία την αντίπαλη άμυνα και οι πράσινοι τις τελειώνουν είτε με ανοιχτά σουτ, είτε με γρήγορη μεταφορά της μπάλας κοντά στο καλάθι και παίκτες (πολύ συχνά ο Μπατίστα) που έρχονται ως τρέιλερ. Αυτό είναι το πιο δυνατό σημείο στην επίθεση μετά από 4 αγωνιστικές στην Ευρωλίγκα και μας θυμίζει σε έντονο βαθμό τον τρόπο που κυριαρχούσε ο Ολυμπιακός στο τρανζίσιον, την διετία 2012-3, μετά από καλές άμυνες.
Ο δεύτερος άξονας που είναι 100% θέμα προπονητή, είναι πως ανεξαρτήτως σχημάτων, ο Παναθηναϊκός προσπαθεί για 40 λεπτά να αποδώσει το ίδιο στιλ μπάσκετ, πάντα με την ενέργεια και την ένταση να αποτελούν το σήμα – κατατεθέν. Στην άμυνα είναι πιο εύκολο να επιτευχθεί. Στην επίθεση πολύ πιο δύσκολο – ως προς την αποτελεσματικότητα – αλλά μέχρι στιγμής κι εδώ τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά.
Ο Παναθηναϊκός στην επίθεση λανσάρει ένα συνδυασμό τριών εκδοχών. Ποστ απ παιχνίδι με τον Μπατίστα (θα προστεθεί σε δευτερεύοντα ρόλο ο Μαυροκεφαλίδης) που σημαίνει εκτέλεση και σκορ στο ζωγραφιστό, αλλά ΚΑΙ δημιουργία από μέσα προς τα έξω. Η 2η εκδοχή, που συνήθως εμφανίζεται όταν ο Ουρουγουανός αναγκάζει τις άμυνες να δώσουν βοήθειες και να κλείσουν προς τα μέσα, είναι η καλή κυκλοφορία της μπάλας, που καταλήγει σε μακρινό σουτ με καλές προϋποθέσεις.
Το τρίτο στοιχείο, ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ στο σύγχρονο μπάσκετ, που ο Παναθηναϊκός δεν το είχε τις προηγούμενες σεζόν, είναι η δημιουργία, εκτέλεση και συνολικά η ΑΠΕΙΛΗ μέσα από 1 vs 1 καταστάσεις.
Σε αυτό νούμερο 1 ως τώρα αποδεικνύεται ο Σλότερ, ακολουθεί ο Παππάς και κάποιες φορές επιλέγεται και ο Γιάνκοβιτς για αυτή την αποστολή, αν ο παίκτης που τον ματσάρει δεν έχει γρήγορα πόδια.
Που θα δοκιμαστεί
Ο Παναθηναϊκός και η αποτελεσματικότητά του στο τοπ επίπεδο, θα δοκιμαστούν στο άμεσο και μακροπρόθεσμο μέλλον όταν Α) για οποιοδήποτε λόγο ο Μπατίστα δεν θα μπορεί να ανταποκριθεί στον SOS επιθετικό του ρόλο. Όπερ σημαίνει πως οι πράσινοι δεν θα έχουν σκορ και δημιουργία από το χαμηλό ποστ και αυτόματα δεν θα υφίστανται οι ίδιες, εξαιρετικές ως τώρα, αποστάσεις στην επίθεση.
Β) Όταν όλα θα εκτελούνται σωστά, αλλά τα σουτ δεν θα μπαίνουν. Συμβαίνει σε όλες τις ομάδες και έχω την αίσθηση πως για αυτές τις βραδιές ο Ιβάνοβιτς προετοιμάζει τους παίκτες που είναι χαρισματικοί στο 1 Vs 1 παιχνίδι.
Συνολικά, το συμπέρασμα που εξάγεται από την εικόνα του Παναθηναϊκού ως τώρα – λέω ξανά πως βρισκόμαστε πολύ νωρίς στην σεζόν – είναι πως διαθέτει τα εχέγγυα να αποβεί ανταγωνιστικός στο τοπ επίπεδο, να παρουσιάζει ισορροπημένο και σύχρονο μπάσκετ και το σημαντικότερο;
Να το πετυχαίνει αυτά ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ με την δημιουργία ομάδας/κορμού στην οποία μπορεί να στηριχτεί όλα τα επόμενα χρόνια, σε μια σεζόν που στην αρχή της η ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ του Διαμαντίδη, είναι πιο σωστή από ποτέ.
Παίζει 23 λεπτά μέσο όρο και ο Ιβάνοβιτς έχει ΜΕΙΩΣΕΙ σε πολύ μεγάλο βαθμό (πολύ σωστά) τις κατοχές στις οποίες πρέπει ο ίδιος να κουβαλάει την μπάλα και να καταναλώνει ενέργεια.
Ο σταδιακός “απογαλακτισμός” σε επίπεδο υπερφόρτωσης του αρχηγού του ΠΑΟ, που μόλις ξεκίνησε, παράγει ήδη ευεργετικά αποτελέσματα για το ΣΥΝΟΛΟ.
Ο Διαμαντίδης έχει την ενέργεια και το καθαρό μυαλό να μοιράζει 7.3 ασίστ σε 23 λεπτά (απίστευτο νούμερο, αλλά όταν τα ποσοστά του ΠΑΟ στα σουτ σταθεροποιούν σε πιο νορμάλ επίπεδα, λογικά θα χαμηλώσει λίγο αυτό το νούμερο) και ο Παναθηναϊκός είναι συνολικά σε όλη την Ευρωλίγκα αυτή την στιγμή:
1.3ος στην επίθεση πίσω μόνο από την ΤΣΣΚΑ και την Ρεάλ με 85π μέσο όρο
2.3ος σε ποσοστά στα δίποντα με 59,7%
3.2ος σε ποσοστά στα τρίποντα με 44,2%
4.2ος σε σουτ εντός πεδιάς με 54,2%
5.5ος στο σύστημα αξιολόγησης
Με τον Διαμαντίδη να είναι ο 10ος σκόρερ της ομάδας και να έχει μόλις δύο εύστοχα σουτ εντός πεδιάς μετα από 95 λεπτά στο παρκέ! Στο πρόσφατο παρελθόν, αυτό θα έμοιαζε με ανέκδοτο. Κι, όμως, είναι γεγονός και την ίδια στιγμή η ομάδα σκοράρει 85 πόντους (ενώ έχει παθητικό 73,3) ανά ματς.
Σλότερ, Μπατίστα, Γιάνκοβιτς, Φώτσης, Παππάς είναι πρώτοι στη λίστα των σκόρερ με την σειρά που τους αναφέρω και ο αρχηγός του ΠΑΟ είναι 10ος, μπροστά μόνο από τον Μποχωρίδη σε μέσο όρο, με 3.3 πόντους ανα ματς.
Στο μπάσκετ δεν μπορεί κανείς να προδικάσει τίποτα. Το σίγουρο είναι πως ο Παναθηναϊκός ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων και τίτλων στο τέλος της σεζόν, “περπατάει” στον σωστό δρόμο και αφήνει οριστικά στο παρελθόν ένα στιλ παιχνιδιού που έφερε 4 εγχώριους τίτλους, αλλά εισέπραττα πως δεν ευχαριστούσε ούτε τον κόσμο του και όπως αποδείχτηκε, ούτε την διοίκησή του.