Tου Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Η καλύτερη ομάδα, η πιο σκληρή και αυτή που παίζει μπάσκετ συνεργασιών και όχι ένα ατέρμονο ένας εναντίον ενός με τους παίκτες της να κάνουν διαγωνισμό στον… ατομισμό, κέρδισε και το έκανε με πειστικό τρόπο.
Οι κόκκινοι για μια ακόμα φορά είχαν συγκεκριμένες αρχές και προτεραιότητες στο παιχνίδι τους, που πλέον τις κατανοούν και τις βλέπουν στο παρκέ άπαντες. Όλα ξεκινάνε από την άμυνα, απαγορεύονται τα εύκολα καλάθια – τα… τσεκουρώματα του Λοτζέσκι σε Weak Side άμυνες είναι η πιο χαρακτηριστική απόδειξη – επιβάλλονται οι βοήθειες και οι γρήγορες περιστροφές στην άμυνα μετά τις αλλαγές στα σκριν που συχνότατα δημιουργούν μις – ματς (είδαμε πολλά με τον Σπανούλη να μειονεκτεί σε στοχευμένα ποσταρίσματα της Αρμάνι στο πρώτο ημίχρονο).
Στην επίθεση προσανατολισμός και επιμονή στο να πηγαίνει η μπάλα στο ζωγραφιστό, να «ακουμπάει» εκεί και να υφίσταται συστηματική δημιουργία από μέσα προς τα έξω. Μια διάσταση που την έχει ανάγκη ο Ολυμπιακός στο παιχνίδι του πέρα από τις κατοχές που εξελίσσονται σε πικ εν ρολ καταστάσεις.
Είχα γράψει πριν ξεκινήσει να μπαίνει ο Ολυμπιακός σε αυτή την διαδικασία πως το παιχνίδι στο χαμηλό ποστ και η δημιουργία από μέσα προς τα έξω, που χαλάει την ισορροπία της αντίπαλης άμυνας, μπορεί να δρομολογείται και να έχει αποτελέσματα χωρίς να διαθέτει μια ομάδα πολύ ποιοτικούς παίκτες στο επιθετικό ποστ παιχνίδι με πλάτη.
Λίγο ο Πρίντεζης που θέλει χρόνο, λίγο να υποδέχονται την μπάλα τα πεντάρια και να την «σπάνε» προς τα έξω, αν οι κινήσεις αυτές εμπεριέχουν αυτοματισμούς και ταχύτητα, μπορούν να αποδίδουν κι αυτό συνέβη απέναντι στην Αρμάνι Μιλάνο, που φυσικά παραμένει κακή ομάδα στο «διάβασμα». Όχι μόνο στην επίθεση, αλλά και στην άμυνά της.
Ένα αναγνωριστικό και πλήρη επιβολή
Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε κάπως μουδιασμένα, δεν είχε ρυθμό στο παιχνίδι του – έπαιξαν ρόλο σε αυτό τα ποστ απ της Αρμάνι που δεν είχαν υψηλό ποσοστό επιτυχίας ανά κατοχή, αλλά (κακώς) τα παράτησε η ομάδα του Μπάνκι και επιδόθηκε σε περιφερειακό μπάσκετ με κουραστικά πολλή τρίπλα, χωρίς κυκλοφορία της μπάλας και Passing game.
Το 13-18 στο τέλος της 1ης περιόδου αποδείχτηκε αναγνωριστικού χαρακτήρα και «μαγική εικόνα». Στα επόμενα 3 δεκάλεπτα το επί μέρους σκορ ήταν 68-40 και το τελικό 81-58! Η Αρμάνι Μιλάνο είναι μια ομάδα που δεν έχει υπομονή και στηρίζεται υπερβολικά πολύ στις απομονώσεις, στο ατομικό ταλέντο των παικτών της και στα ποσοστά της στα μακρινά σουτ.
Ε, με το στιλ που αγωνίζεται πλέον η ομάδα του Γιάννη Σφαιρόπουλου δεν θα είχε καμία τύχη. Ο Ολυμπιακός εμμένει στην άμυνα επαφών, είναι πιο σκληρός από ποτέ την τελευταία διετία και πνευματικά προετοιμασμένος πως όλοι οι παίκτες έχουν την υποχρέωση να είναι “στρατιώτες” στην άμυνα και να «δίνουν» τα απαραίτητα φάουλ, για να μην βρίσκει ρυθμό ο αντίπαλος και να αλλοιώνεται το επιθετικό του παιχνίδι.
Άπαξ και η ομάδα ήταν σκληρή και προσηλωμένη στην άμυνα, όταν μειονεκτούσε έκανε ακαριαία φάουλ και όσο περνούσε ο χρόνος έβρισκε ρυθμό και στην επίθεση, ήταν θέμα χρόνου η ολοκληρωτική κυριαρχία.
Τι θα έκρινε το μέγεθος της διαφοράς και τον βαθμό δυσκολίας της νίκης; Τα ποσοστά του Ολυμπιακού, σε αντιδιαστολή με αυτά της Αρμάνι. Οι γηπεδούχοι ήταν ΠΙΟ ΕΥΣΤΟΧΟΙ σε δίποντα, τρίποντα και βολές, έβαλαν και κάποια δύσκολα σουτ και την ίδια στιγμή οι πρωταθλητές Ιταλίας ήταν άστοχοι όχι μόνο στα σουτ – απόρροια κακών επιλογών, αλλά και σε αυτά που εκτελούσαν μόνοι τους και έφευγαν από τα χέρια καλών σουτέρ!
Συντριπτικά νούμερα
Κάπως έτσι ήρθε η διάλυση. Ο Ολυμπιακός λειτουργούσε σαν καλοδουλεμένη μπασκετική μηχανή με ξεκάθαρους στόχους και η Αρμάνι στο 2ο ημίχρονο έμοιαζε με… τσίρκο Μιλάνο. Δεν είναι συχνό το φαινόμενο μια ομάδα που τελειώνει ένα αγώνα με +4 κατοχές να συντρίβεται με 23 πόντους διαφορά!
Το γεγονός ότι οι νικητές είχαν 24 ασίστ και οι ηττημένοι μόλις 10, όπως και το ότι ο Τζεντίλε έκανε 14 σουτ και όλοι οι περιφερειακοί του Ολυμπιακού – δεν υπολογίζω τα τριάρια – 17 συνολικά, τα λέει όλα από μόνο του!
Όπως και το ότι στο πρώτο ημίχρονο που εμπεριείχε και το 1ο νικηφόρο δεκάλεπτο για την Αρμάνι, ολοκληρώθηκε με τους ερυθρόλευκους να έχουν 12/13 προσπάθειες μέσα στη ρακέτα! Σημαντικό ρόλο διαδραμάτισε και το γεγονός ότι η ομάδα έβαλε πολλά τρίποντα στην επανάληψη. Το ποσοστό έξω από τα 6μ.75’ ήταν 29% (2/7) στο πρώτο και στο δεύτερο ημίχρονο ο Ολυμπιακός είχε 7/13, με αποτέλεσμα να τελειώσει με 9/20 και 45%.
Ο Ολυμπιακός «έφαγε» 23 πόντους όλους κι όλους στην επανάληψη και τους 7 από αυτούς το Μιλάνο τους πέτυχε στα τελευταία δευτερόλεπτα! Τι άλλο να πεις για αυτό το ματς; Είναι όλα ξεκάθαρα και περισσότερη ανάλυση θα είναι προς εντυπωσιασμό και όχι ως προς την ουσία του πράγματος. Αντίθετα, όταν υπάρχουν κακές εμφανίσεις, εκεί η ανάλυση πρέπει να είναι ενδελεχής και να μην υπάρχει καμία τάση ωραιοποίησης!
ΥΓ1. Θυμάστε όταν έπαιζε λίγο ο Σλούκας που σας έλεγα ότι στην προπόνηση είναι σε τρομερή κατάσταση; Φαντάζομαι δεν αργεί η ανανέωση του συμβολαίου του. Το παιδί βελτιώνεται συνεχώς και όποιος «διαβάζει» το μπάσκετ και σε ατομικό επίπεδο, το βλέπει καθαρά. Γουστάρει με τα χίλια την ομάδα, θεωρεί το ΣΕΦ 2ο σπίτι του και είναι εκπληκτική η ικανότητά του (πέρα από όλα τα άλλα) να αλλάζει ακαριαία τον ρυθμό άμα την έλευσή του στο παρκέ!
ΥΓ2. Μπράβο στον Πετγουέι. Μεστός, ουσιαστικός, αποτελεσματικός, προσφέρει πολλά αυτή την εποχή όχι μόνο στην άμυνα, αλλά και στην επίθεση.
ΥΓ3. Ελπίζω να μην έχει κάτι σοβαρό ο Χάντερ, που αν δεν είναι καλύτερος από τον Ντάνστον ως τώρα στην σεζόν, είναι τουλάχιστον ισάξιος – όχι σε στιλ – σε προσφορά και σημαντικότητα στο ροτέισον και σε τομείς – κλειδιά του παιχνιδιού του Ολυμπιακού.
ΥΓ4. Ο Πρίντεζης δεν πατάει ακόμα καλά, είναι πίσω σε δύναμη, έκρηξη και φυσική κατάσταση, όπως και σε ρυθμό. Έβγαλε 21 λεπτά, όμως, και έβαλε 12 πόντους, μόλις με 5 σουτ! Γιατί, είναι πια πολύ ποιοτικός και έμπειρος.
ΥΓ5. Ο Μάντζαρης έμεινε στο παρκέ 14 λεπτά και δεν πήρε ούτε ένα σουτ. Δεν είναι στα καλύτερά του, αλλά η σεζόν συνιστά «μαραθώνιο» και αυτό που θα μετρήσει είναι αν θα καταφέρει να πάρει όταν ΠΡΕΠΕΙ και τον ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ η ομάδα, την σκυτάλη… Όπως παρουσιάζεται αυτή την περίοδο, είναι λογικό να έχει χάσει μπόλικα λεπτά συμμετοχής.
ΥΓ6. Ο Κατσίβελης ήταν θετικότατος στο 2ο ροτέισον του Σφαιρόπουλου και μάλιστα μπήκε σε ένα σημείο που το ματς δεν το είχε ελέγξει ακόμα ο Ολυμπιακός. Άξιζε ευκαιρία/συμμετοχή και στο δεύτερο ημίχρονο.
ΥΓ7. Εξαιρετικός εκτελεστικά ο Λαφαγιέτ, φτιάχνει σουτ για τον εαυτό του και είναι ένα στοιχείο αυτό που δεν πρέπει να το υποτιμάμε στο σύγχρονο μπάσκετ. Ανεβαίνει και στην άμυνα. Τι θέλουμε ακόμα ακόμα ενόψει των πολύ πιο δύσκολων αναμετρήσεων; Μεγαλύτερη έμφαση στην δημιουργία, σε σετ καταστάσεις.
ΥΓ8. Μπράβο στον Ματ. Οι 12 πόντοι, τα 7 ριμπάουντ, οι 5 ασίστ, η κίνησή του μακριά από την μπάλα και πάνω από όλα η αμυντική του συμπεριφορά, καταδεικνύουν ένα παίκτη αποφασισμένο και ώριμο.
ΥΓ9. Αν ο Ολυμπιακός καταφέρει το διπλό μέσα στην Πόλη επί της Φενέρ, θα κάνει το καλύτερο δυνατό ξεκίνημα και με 2 εκτός έδρας νίκες θα έχει θέσει τις βάσεις για να κυνηγήσει το πλεονέκτημα, που θα είναι ΧΡΥΣΑΦΙ. Πάντα, όμως, προτεραιότητα πρέπει να παραμένει η πρόκριση, μέχρι αυτή να εξασφαλιστεί.
ΥΓ10. Η λογική υπαγορεύει με τον τρόπο που σκέφτεται και λειτουργεί όλα αυτά τα χρόνια ο Ολυμπιακός, πως θα αποκτηθεί ένας ψηλός για να αποτελέσει «ασπίδα προστασίας» ποσοτικά στην φροντ λάιν και μια ακόμα λύση στο ροτέισον του «4» και του «5».