Tου Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Είναι κάτι παιχνίδια που τα απολαμβάνεις όσο λίγα. Δεν είναι πάντα η ποιότητα, το υψηλό σκορ, οι εντυπωσιακές φάσεις που σε καθηλώνουν και σου δημιουργούν ένα σπάνιο συναίσθημα μπασκετικής ή συναισθηματικής σύνδεσης και ολοκλήρωσης με την ομάδα που αγαπάς.
Το πάθος, το περίφημο Refuse to Lose που είχε μπολιαστεί στο πρότερο DNA της ομάδας και φαίνεται να επιστρέφει, το χάρισμα στα «μεγάλα» σουτ, μια νίκη που έρχεται μέσα από αντιξοότητες και δυσκολίες, διέπονται πάντα από μεγάλη αξία.
Ακόμα περισσότερο όταν ο αντίπαλος είναι ομάδα με ταλέντο και φιλοδοξίες, ορκισμένος να σε κερδίσει!
Γιατί, μην γελιόμαστε, όλοι το νιώσαμε. Η Φενέρμπαχτσε το ήθελε όσο τίποτε άλλο αυτό το παιχνίδι. Η νίκη στην Πόλη απέναντι στην ΤΣΣΚΑ της ξέφυγε μέσα από τα χέρια, στην παράταση.
Ο Ομπράντοβιτς και οι παίκτες του δεν ήθελαν ούτε καν να σκέφτονται ενδεχόμενο δεύτερης ήττας στο πολυτελές σπίτι τους.
Απόλυτα σεβαστό και θεμιτό.
Για αυτό είδαμε μια Φενέρμπαχτσε πολύ πιο σκληρή από όσο μας είχε συνηθίσει.
Για αυτό την είδαμε να παίζει άμυνες «σκάλες» πάνω από το δικό της Average.
Για αυτό είδαμε καλάθια να πανηγυρίζονται με τεράστιο πάθος.
Για αυτό ο κόσμος «κόχλαζε» και «έπαιζε» κι αυτός.
Για αυτό παίκτες εξ’ ορισμού επιθετικοί, όπως ο Μπόγνκταν Μπογκντάνοβιτς «πέθαναν» στην άμυνα και ήταν σπουδαίοι στον τομέα αυτό, σχεδόν σε όλη την διάρκεια του ματς.
Όπως τόσοι και τόσοι αμυντικοί και συνολικά αποφασισμένες ομαδικές άμυνες και τακτικές «σκυλιάζουν» για να σταματήσουν τον Σπανούλη ΟΛΑ τα χρόνια του στον Ολυμπιακό.
Για αυτό πολλές φορές ο Βασίλης βρίσκεται ένας εναντίον πολλών.
Ανθρώπινο είναι να ζορίζεται, κάποιες φορές να υποκύπτει. Να κουράζεται σωματικά.
Πνευματικά;
Ποτέ!
Θα είναι ΠΑΝΤΑ ΕΚΕΙ.
Να παίρνει το σουτ της νίκης ή της ήττας, ακόμα και αν λίγα δευτερόλεπτα πριν έχει δεχτεί μεγαλοπρεπέστατη τάπα από τον Βέσελι.
Κάποιος άλλος θα «έπεφτε» ψυχολογικά μετά από αυτή την φάση.
Δεν θα εκτελούσε “καπάκι” λίγα δευτερόλεπτα μετά.
Ή αν είχε τα κότσια να το κάνει, η μηχανική του θα αλλοιωνόταν και η μπάλα θα έβρισκε σίδερο.
Τα «σίδερα», όμως, σπάνια λυγίζουν.
Ποιοι από σας δεν σηκώσατε τα χέρια σας ψηλά όπως ο Γκάλης σε εκείνο το σουτ του Φάνη το ’89 όταν η μπάλα έφυγε από τα χέρια του αρχηγού;
Το πήρε.
Το έβαλε!
Σιγά την είδηση…
Αλήθεια, η προπαγάνδα «δεν βάζει ποτέ κρίσιμα σουτ» και οι εμπνευστές της πως αισθάνονται μετά από χρόνια;
Δεν κάθομαι να μετρήσω πόσα τέτοια έχει βάλει στον Ολυμπιακό. Θέλω… βιβλίο να τα καταγράψω και δεν έχω τόσο χρόνο!
Δεν είναι, όμως, μόνο ο Βασίλης.
Φυσικά και όχι.
Απλά στις μεγάλες ομάδες, ισχύει ό,τι και στις μεγάλες φιλίες.
Δείξε μου τον ηγέτη σου να σου πω – ποια – ομάδα είσαι!
Όλα τα μέλη μιας αγέλης έχουν ανάγκη ένα Λύκο που δεν νιώθει φόβο.
Δίπλα σε αυτόν, μπορούν να «χορεύουν», μπορούν με καλυμμένα τα νώτα να επιτεθούν στο θήραμά τους.
Αυτό έκανε ο Λοτζέσκι στο πιο πλήρες και αντρίκιο για μένα παιχνίδι της ως τώρα καριέρας του στο λιμάνι.
Οι 18 πόντοι δεν με εντυπωσίασαν. Ήταν κάποια μόνο από τα καράτια της «χρυσής» του παρουσίας.
Όλοι ξέρουμε πια πως είναι αυθεντικός σουτέρ, αν βρεθεί στην μέρα του, θα τα βάλει.
Τα… 24 καράτια είναι γεγονός σε αυτό το ματς, για την σπουδαία άμυνά του.
Για την επιμονή του στα μπλοκ άουτ, για τα 8 ριμπάουντ του.
Για το «διάβασμα» των φάσεων που έφερε τα 2 κλεψίματά του. Ένα κι ένα καίριας σημασίας στο κατάλληλο τάιμινγκ.
Είναι αλήθεια πως ο Χάντερ έσπρωξε τον Ζήση.
Γεγονός, όμως, είναι πως ο Ματ ήταν εκεί που έπρεπε.
Η μαγεία της εμφάνισής του, προκύπτει για όσους βλέπουν το μπάσκετ «αλλιώς» στην τελευταία απλή, πανεύκολη – σε εκτέλεση – πάσα του.
Ο Σπανούλης δεν πήρε το σκριν, πήγε αντίθετα και ο Μπογκντάνοβιτς έχασε ένα βήμα.
Ο Ζήσης έκλεισε ελαφρώς στο κεντρικό διάδρομο, για να μην κάνει… παρέλαση ο καλύτερός του φίλος.
Η ακαριαία αντίδραση του Βασίλη, ήταν να δώσει την εύκολη πάσα δίπλα του.
Η αμυντική ισορροπία είχε χαθεί.
Η ενστικτώδης αντίδραση του Σέρβου ήταν να κινηθεί προς τον Λοτζέσκι.
Και τι έκανε ο Ματ?
Την σέρβιρε δίπλα του, στον Σπανούλη, που μετά την δική του πάσα, είχε κάνει την πιο απλή κίνηση στο μπάσκετ.
Αυτή, η απλή πάσα, που σε τόσες ομάδες της Ευρωλίγκας αγνοείται, τις περισσότερες φορές κάνει την διαφορά.
Με αυτές, τις απλές πάσες ΓΥΡΙΣΕ ο Ολυμπιακός στην ίδια ΠΟΛΗ, τελικό που δεν γύριζε ποτέ!
Είχα ρωτήσει κάποτε αυτόν που έπρεπε.
«Αλήθεια, πως γύρισε αυτό το παιχνίδι. Ακόμα κι εσύ, εξήγηση έχεις»;
Η απάντηση: «Αναλυτική όχι, δεν εξηγείται! Απλά, στην επίθεση ζοριζόμασταν μέχρι το 29’, γιατί βρίσκαμε συνέχεια μπροστά μας τα τεράστια κορμιά τους. Μετά το τάιμ – άουτ εκείνο, αρχίσαμε να κάνουμε τις πολύ απλές πάσες. Βγήκαν τα σουτ, μπήκαν, παίξαμε άμυνα, κερδίσαμε»!
Ίσως να ήταν τόσο απλό το μυστικό εκείνης της «εξωγήινης μπασκετικά» ανατροπής και κατάκτησης.
Τόσο απλό, όσο η πάσα του Βασίλη στον Ματ και του Ματ στον Βασίλη!
Από την άλλη ο Γκάουντλοκ.
Είναι το μεγαλύτερο ταλέντο στην Ευρώπη, στα γκαρν, εκτελεστικά.
Μεγάλος παίκτης ακόμα ΔΕΝ είναι και δεν θα γίνει ποτέ, αν δεν συνειδητοποιήσει πως τις κρίσιμες στιγμές, αλλά και γενικά, χρειάζεσαι το Pass – Pass situation.
Ιδίως στο ευρωπαϊκό μπάσκετ.
Έβαλε 23 πόντους με 20 σουτ.
Εκνεύρισε τους συμπαίκτες του – δικαίως – στο τέλος και σε όλες τις κρίσιμες κατοχές.
ΔΕΝ ΣΗΚΩΣΕ ποτέ το κεφάλι του. Ποτέ, όμως!
Ο Λοτζέσκι για να βάλει 18 χρειάστηκε 10 σουτ, ΤΑ ΜΙΣΑ, κύριοι και κυρίες!
Ποια ήταν η ιστορία της απόδρασης στην Πόλη.
Το ένα μεγάλο και σταθερό κεφάλαιο – έργο Σφαιρόπουλου – η άμυνα.
Αποφασιστικότητα, αφοσίωση, συνειδητή προτεραιότητα, ακόμα και αν αυτό «ρουφάει» έξτρα ενέργεια από την επιθετική παραγωγικότητα.
Σε ένα μόνο δεκάλεπτο, το πρώτο, η Φενέρμπαχτσε έβαλε πάνω από 20, συγκεκριμένα, 22.
Στα επόμενα; 14, 16 και 16!
Απτή απόδειξη πως No Matter τι γινόταν στην επίθεση, ο Ολυμπιακός στην άμυνα ήταν ΠΑΝΤΑ εκεί, να «θυσιάσει» το κορμί του, να δώσει το φάουλ όταν πρέπει, να μην δώσει ποτέ ρυθμό.
Να μην επιτρέψει τρανζίσιον παιχνίδι στον αντίπαλο, που είναι η σπεσιαλιτέ του.
Η μεγαλύτερη μαγκιά σε ό,τι αφορά τους αμυντικούς στόχους υψηλής δυσκολίας;
Τα δύο πιο επικίνδυνα στοιχεία ήταν οι υψομετρικές διαφορές – μις ματς – στα φόργουορντ και η δημιουργία των Μπιέλιτσα και Πρέλντζιτς στο χαμηλό ποστ.
Δύο παίκτες που όταν έχουν μις – ματς δημιουργούν και είναι… πιο ψηλοί από τα σέντερ του Ολυμπιακού!!!
Ο Πρέλντζιτς τελείωσε με 2 ασίστ και ο Μπιέλιτσα με κουλουράκι!
Μεγάλο επίτευγμα!
Που δείχνει την ΑΦΟΣΙΩΣΗ στους αμυντικούς στόχους, την σκληράδα – σωματική, αλλά κυρίως πνευματική – και το ΛΑΘΟΣ του Ομπράντοβιτς να επιμένει στις «απομονώσεις» με τον Γκαουντλοκ, ιδίως στα κρίσιμα.
Η Φενέρ έχει βελτιωθεί στην άμυνα κι αυτό μπορεί να την πάει αρκετά μακριά.
Αν δεν μετατοπιστεί, όμως… πλάγια ο Αμερικανός και η μπάλα (και) στα χέρια άλλων, «θυσιάζεται» το ταλέντο και τα νεύρα των συμπαικτών του και μειώνονται οι πιθανότητες τους για τίτλους.
Άμυνα, λοιπόν.
Από εκεί και πέρα;
Σε αυτό το ματς, ξεκάθαρα, τα σουτ ΚΑΙ τα «μεγάλα σουτ».
Ο Ολυμπιακός εγκλωβίστηκε σε ότι αφορά την δημιουργία και την παραγωγικότητα κοντά στο καλάθι.
Για αυτό πέτυχε έβαλε 12 δίποντα, όσα και τρίποντα!
Ποσοστό 37,5% στο δίποντο, 57,1% στο τρίποντο.
Αυτό τα λέει όλα!
Δεν ευθύνεται μόνο ο Ολυμπιακός, αν μιλάμε για μπάσκετ και δεν το προσεγγίζουμε μονόφθαλμα από την πλευρά της ομάδας που μας ενδιαφέρει.
Διαβάστε τα Tips του φίλου μου του Πάνου για την άμυνα της Φενέρ γενικά και ειδικά πάνω στον Σπανούλη και θα καταλάβετε πολλά.
Όπως και οι 13/14 βολές λένε πολλά!
Με την υποσημείωση πως αυτό προέκυψε από 12 βολές περιφερειακών και 2 του Ντάνστον.
Ο Ολυμπιακός κάποια στιγμή είχε 9/13 τρίποντα και αποκλειστικά αυτό το νούμερο συνδυαστικά με την άμυνα, του έδινε την εικόνα νικητή.
Όταν τα έβαλε μαζεμένα, πήγε από το -4 στο +10, στο πρώτο ημίχρονο.
Απλά πράγματα.
Όταν αστόχησε σε 4-5 σερί και την ίδια στιγμή τα έβαλαν Μπόγκνταν και Ντριου, το προβάδισμα πήγε στους γηπεδούχους.
Αυτά με τα… σουτ.
Πάμε και στα ΜΕΓΑΛΑ ΣΟΥΤ.
Στις κρίσιμες κατοχές, ο Γκάουντλοκ τις διαχειρίστηκε παίζοντας ένας εναντίον 9 και έχασε 2 σουτ.
Ο Πρίντεζης που τα τελευταία χρόνια το έχει κάνει πολλές φορές σε τόσο κρίσιμα σημεία…
Έβαλε το τρίποντο που έσπρωξε τον Ολυμπιακό στο παιχνίδι νίκης/ήττας μιας κατοχής.
Ο Μπογκντάνοβιτς με το εντελώς αχρείαστο, αλλά για όσους έχουν παίξει μπάσκετ αιτιολογημένο (όταν θες να μην χάσεις ούτε… εκατοστό στο κυνηγητό του Σπανούλη και τρώς σκριν, είναι δύσκολο να διατηρήσεις την ισορροπία σου) φάουλ, βοήθησε την ομάδα να ρουφήξει οξυγόνο που το είχε ανάγκη εκείνη την στιγμή.
Κάπως έτσι, φτάσαμε στα 30’’ με τον Ολυμπιακό να έχει κατοχή…
Με την μπάλα στα σωστά χέρια.
Τη χάιδεψε λίγο ο Βασίλης, της… μίλησε και την έδωσε στον Λοτζέσκι.
Από εκεί επέστρεψε στα χέρια τα… «ρομποτικά» και το φιλάκι εστάλη!
Προσέξτε υποδοχή, απελευθέρωση, μηχανική.
Όλα τέλεια.
Και ο Ομπράντοβιτς στο 1 μέτρο!
ΥΓ1. Ο Σλούκας δεν σκόραρε πολύ, δεν πάσαρε πολύ, αλλά όσο έπαιζε ο Ολυμπιακός πάντα κέρδιζε στο επί μέρους σκορ. Θέλετε κι άλλη απόδειξη ότι έχει αλλάξει επίπεδο?
ΥΓ2. Περιμένουμε την ανανέωση πως και πως. Όπως και ο ίδιος.
ΥΓ3. Ο Ολυμπιακός δεν χρειάζεται ένα ψηλό, επειδή τώρα έχει πρόβλημα. Χρειάζεται ψηλό γιατί ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ από τους Πετγουέι, Πρίντεζη, Χάντερ, Ντάνστον να τραυματιστεί – με τον Αγραβάνη για καιρό εκτός – θα ΠΡΟΚΥΨΕΙ πολύ μεγάλο έλλειμμα ποσοτικά και ποιοτικά στη ΠΙΟ ΚΡΙΣΙΜΗ καμπή ενδεχομένως, της σεζόν.
ΥΓ4. Δεν θα αξίζει η ομάδα, όπως και πέρυσι στο τοπ16, να χάσει στόχους λόγω της ατυχίας, αφού υπάρχει δυνατότητα για ΠΡΟΛΗΨΗ. Ο Μπρεντ ακόμα και στα ματς που «πετάει» κάνει μορφασμούς, έχει πρόβλημα στην μέση ο άνθρωπος. Δεν είναι κακό. Απλά γεγονός.
ΥΓ5. Τραυματίστηκε ο Λαφαγιέτ που ήταν σούπερ όσο έπαιξε και η ομάδα βρήκε τον τρόπο. Αν χτυπήσει – οι αγώνες είναι δεκάδες και η καταπόνηση μεγάλη – κάποιος στο «4» και στο «5» σε περίοδο που κρίνεται η πρόκριση, το πλεονέκτημα, η Ευρωλίγκα, το πρωτάθλημα, θα τεθεί σε έξτρα και μεγάλο κίνδυνο η επιτυχία μιας πολύ καλής ομάδας.
ΥΓ6. Το να λες ότι χρειάζεται μεταγραφή χωρίς να επιχειρηματολογείς, είναι λάθος και πολλάκις ίδιον των οπαδών. Το να λες ότι δεν χρειάζεται μεταγραφή χωρίς πάλι να επιχειρηματολογείς, είναι δημοσιογραφικός λαϊκισμός.
ΥΓ7. Σε αυτό το νούμερο, το υστερόγραφο δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικό. Αυτό το πολύ ξεσηκωτικό συναίσθημα που ένιωσα όταν τελείωσε το ματς, το πετάρισμα στη καρδιά, είχα να το νιώσω πολύ καιρό. Μου’ χε λείψει. Πιστεύω οι περισσότεροι από σας, καταλαβαίνετε απόλυτα τι λέω. Το ίδιο ακριβώς συναίσθημα που με διαπέρασε όταν σηκώθηκε ο Σπανούλης για τρεις. Ήμουν σίγουρος. Το αισθάνθηκα… Σίγουρα το αισθανθήκατε κι εσείς!
Η μουσική επιλογή? “Red Right Hand”