Tου Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Αν πρέπει να δώσω ένα ορισμό στο παιχνίδι με την Λαμποράλ Κούτσα, θα πω πως ήταν ένα από τα πιο χρήσιμα ματς που έχει δώσει ως τώρα ο Ολυμπιακός στην διοργάνωση. Ο λόγος είναι απλός. Όπως όλες οι αναμετρήσεις στο τοπ-16, ούτε αυτή ήταν εύκολη, τίποτα δεν χαρίστηκε στην ομάδα κι έτσι αναγκάστηκε να μπει στην διαδικασία αντίδρασης, όταν απολύτως τίποτα δεν πήγαινε καλά.
Δεν θα είχε τόση μεγάλη αξία το σχεδόν τέλειο δεύτερο ημίχρονο, αν δεν ήταν… απόλυτα κακό το πρώτο. Όταν αγωνίζεσαι απέναντι σε Ισπανικές ομάδες, πάντα το κλειδί είναι ο έλεγχος του ρυθμού. Που στο σύγχρονο μπάσκετ δεν καθορίζεται μόνο από την εγκεφαλικότητα, την άμυνα και τα αμυντικά ριμπάουντ, αλλά και από τα ποσοστά ευστοχίας. Η αμυντική τακτική του κόουτς Ναβάρο που στην πρώτη του μεγάλη δουλειά δείχνει καλά στοιχεία, διαδραμάτισε καταλυτικό ρόλο στην έκβαση του πρώτου ημιχρόνου και τα ρίσκα που συνειδητά πήρε, του βγήκαν στο μέγιστο βαθμό.
Το κακό
Τι συνέβη, λοιπόν, στα πρώτα 20 λεπτά, που βρήκαν τον Ολυμπιακό πίσω με -9 και με την ισχνή παραγωγικότητα των μόλις 28 πόντων; Από πλευράς τακτικής είναι απλό. Οι Βάσκοι αποφάσισαν να θωρακίσουν την ρακέτα τους, για να κόψουν την δημιουργία, τις μπούκες του Σπανούλη και κάθε πικ εν ρολ κατάσταση και άφησαν τα σουτ, με στόχευση οι «ελεύθερες» μπάλες να καταλήγουν ως επί το πλείστον, στα τεσσάρια του Ολυμπιακού.
Είτε μιλάμε για τον Σενγκέιλα, είτε για τον Μπέρτανς και τον Τίλι, όταν ο ψηλός του Ολυμπιακού έδινε σκριν, ακολουθούσαν ΠΑΝΤΑ τον χειριστή της μπάλας και δη τον αρχηγό, άφηναν εντελώς ελεύθερους τους αντιπάλους τους κι αυτή η τακτική είχε ως συνέπεια το εξής: Πολυκοσμία στη ρακέτα, έλλειψη διαδρόμων, υπερφόρτωση της άμυνας πάνω στον χειριστή και ύπαρξη ανοιχτών χώρων μόνο στις γωνίες και όπου κινούνταν τα τεσσάρια των «ερυθρολεύκων».
Με ένα τρόπο μπορούσε να «σπάσει» αυτή η άμυνα. Με εύστοχα μακρινά σουτ. Ο Ολυμπιακός είχε μέχρι το 19’ 0/9 τρίποντα, η συγκεκριμένη άμυνα ωθούσε την ομάδα σε κακές αποστάσεις στην επίθεση και συνάμα δεν ήταν εύκολο να τελειώσουν φάσεις τα πεντάρια κοντά στο καλάθι. Γιατί, οι Ντάνστον και Χάντερ μπορούν να σκοράρουν κυρίως μετά από «βουτιές» στην ρακέτα, που ακολουθούν τα δικά τους πικ και όχι να παίξουν εκείνοι με πλάτη, να δημιουργήσουν, να απειλήσουν και να σκοράρουν ή να «σπάσουν» την μπάλα από μέσα προς τα έξω.
Σκορ από συνεργασίες δεν υπήρχε, τα σουτ έβρισκαν σίδερο, στις 3-4 τρανζίσιον καταστάσεις ο Ολυμπιακός δεν ήταν αποτελεσματικός κι έτσι οι 28 πόντοι στο ημίχρονο ήρθαν φυσιολογικά. Με τους γηπεδούχους να τελειώνουν με 1/10 τρίποντα και μόλις 8/21 δίποντα.
Η άμυνα στο ίδιο διάστημα δεν ήταν κακή. Απλά, δεν είχε έντονη επιθετικότητα στην πίεση πάνω στην μπάλα και κάποιες φορές μετά τα σκριν οι παίκτες του Ολυμπιακού δεν έβγαιναν δυναμικά. Χάθηκαν κάποιες προσωπικές μονομαχίες, προέκυψαν και 2-3 κακές Close Out άμυνες και τελικά ο αντίπαλος σκόραρε 37 πόντους με παρασάγγας καλύτερα ποσοστά από αυτά που είχαν οι κόκκινοι. Κυρίως στα τρίποντα, όπου σούταραν 4/8, αλλά και στα δίποντα με 9/19. Κι όλα αυτά συνέβησαν με τους φιλοξενούμενους να έχουν 7 περισσότερα λάθη!
Τι χρειαζόταν η ομάδα στο δεύτερο ημίχρονο. Πρώτα από όλα πνευματική ηρεμία και να προσπαθήσει να γυρίσει το παιχνίδι φάση – φάση, χωρίς ανυπομονησία. Δεύτερον αύξηση της έντασης στην αμυντική προσπάθεια και τρίτον ΕΥΣΤΟΧΑ σουτ από την περιφέρεια, για να αναγκαστεί η Λαμποράλ να ανεβάσει πιο ψηλά την γραμμή της άμυνάς της κι επιτέλους να δημιουργηθούν περισσότεροι χώροι κοντά στο καλάθι.
Το καλό….
Όλα αυτά επετεύχθησαν σε υπερθετικό βαθμό στο δεύτερο ημίχρονο. Ο Ολυμπιακός που δεν είχε τον Λαφαγιέτ κι αυτό στοίχισε στην πίεση πάνω στην μπάλα, μετά τα πρώτα 2-3 λεπτά στο τρίτο δεκάλεπτο, ξεκίνησε να παίζει διαδοχικές άμυνες επαφών στα όρια του φάουλ, «έσπασε» γρήγορα τον ρυθμό της Λαμποράλ και έγινε πιο σκληρός σε όλες τις μάχες για τις τοποθετήσεις.
Όταν πιέζεις καλά στην μπάλα και την ίδια στιγμή οι παίκτες που βρίσκονται στην πίσω γραμμή της άμυνας βγαίνουν δυναμικά μπροστά από τους αντιπάλους τους και «απαγορεύουν» την γωνία πάσα σε κάθε μις – ματς κατάσταση, έρχεται η «ασφυξία». Απέμενε να δρομολογηθεί πια ο επιθετικός στόχος. Η αύξηση των ποσοστών και της παραγωγικότητας. Όπως σας εξήγησα πιο πάνω αυτό μπορούσε να συμβεί ΜΟΝΟ με ελεύθερα σουτ – αρχικά – ώστε μετά να προκύψουν οι χώροι για δημιουργία, συνεργασίες, πικ εν ρολ παιχνίδι, απειλή από την αδύναμη πλευρά της άμυνας.
Πριν φτάσουμε στο «ψητό» να σημειώσω εδώ πως ήταν ολόσωστη η απόφαση του Γιάννη Σφαιρόπουλου βλέποντας την εικόνα του πρώτου ημιχρόνου να ζητήσει από τους παίκτες που συνήθως περίμεναν στην Weak Side να πηγαίνουν κοντά στον δημιουργό και στην μπάλα (Strong Side) για να δημιουργεί ο Ολυμπιακός πιο εύκολα αριθμητικό πλεονέκτημα όταν επιτίθεται και να εξωθήσει το ένστικτο των αμυντικών της Λαμποράλ στο να αλλάξουν διάταξη και να βγούνε εκτός θέσης, σε ότι αφορά αυτά που τους ζητούσε ο Ναβάρο.
Αυτό, φυσικά, δεν θα είχε τέτοιο συντριπτικό αποτέλεσμα, αν δεν βρισκόταν ένας τύπος που κάνει τα πολύ δύσκολα, να φαίνονται πολύ απλά. Σαν να πατάς απλά το Shot στο Play Station και να σκοράρεις. Γιατί, αυτό έκανε ο Σπανούλης στην 3η περίοδο. Είναι σαν να είπε: «Οκ, δεν πάνε καλά τα πράγματα, αναλαμβάνω εγώ. Θα πάρω το… ένα εκατοστό που θα μου δώσει η άμυνα ή θα το δημιουργήσω μόνος μου, θα εκτελέσω, θα τα βάλω, θα ανεβάσω την ψυχολογία των συμπαικτών μου και θα καταρρακώσω την δική σας. Γιατί, θα καταλάβετε πως ότι και να κάνετε, θα χάσετε. Εγώ αρνούμαι να χάσω απόψε, εσείς θα το δεχτείτε».
Αυτή ήταν η πνευματική φύση της αντίδρασης – ρομπότ, του Βασίλη Σπανούλη, στην επανάληψη.
….Και ο «μπασκετικός σατανάς»
Ο άνθρωπος έβαλε 15 πόντους μαζεμένους στην 3η περίοδο (λίγο αργότερα ο Κλέι Τόμπσον έβαλε 37 σε μια περίοδο!!!), χωρίς η αντίπαλη άμυνα να του δώσει το παραμικρό! Πολλοί παίκτες, πάρα πολλοί, μπορούν να κάνουν όσα ο Βασίλης στο τρίτο δεκάλεπτο ΣΤΗ ΠΡΟΠΟΝΗΣΗ.
Αρκετοί παίκτες μπορούν να κάνουν κάτι αντίστοιχο, σε μια αναμέτρηση που όλα πηγαίνουν καλά για την ομάδα τους και το νερό έχει μπει στο αυλάκι.
Ελάχιστοι, όμως, πολλοί λίγοι, συνδυάζουν την ποιότητα, την κλάση, τη μη ανθρώπινου επιπέδου αποφασιστικότητα (θα διαβάσετε σε λίγο καιρό μια συνέντευξη του Κάιλ, που συγκρίνοντας Μίλος με Σπανούλη, το εξηγεί) με την αδιανόητη αυτοσυγκέντρωση που έχει ο Σπανούλης όταν… δουλεύει.
“Διάβασε” το παιχνίδι στο ημίχρονο. Τι έπρεπε να κάνει; Να σκοράρει, να σκοράρει πολύ, δημιουργώντας ο ίδιος για τον εαυτό του, προκειμένου να αναγκάσει την Λαμποράλ να διαφοροποιήσει την αμυντική της τακτική. Ε, έβαλε 15 έτσι, χαλαρά. ΟΛΑ τα σουτ ΔΥΣΚΟΛΑ. ΟΛΑ τα σουτ εύστοχα.
Ακόμα και το ένα και μοναδικό που ίσως σας φάνηκε εύκολο, επειδή εκτέλεσε μόνος του από την γωνία – αν κι ελαφρώς εκτός ισορροπίας – ήταν απόρροια αστραπιαίας αλλαγής κατεύθυνσης και κίνησης στον χώρο. Ο Κοζέρ τον έψαχνε πίσω από το σκριν στην μια πλευρά του παρκέ, ενώ ο Σπανούλης ήταν ήδη από την άλλη και «έγραφε»!
Τι θα γινόταν μετά; Πανικόβλητη η άμυνα, όχι πια μόνο από ένστικτο, αλλά και από ανάγκη και αλλαγή φιλοσοφίας, θα ανέβαινε στα 8-9 μέτρα με διπλές και τριπλές βοήθειες για να ΜΗΝ ΒΛΕΠΕΙ το καλάθι και σουτάρει αυτός ο «σατανάς».
Προσπάθησε η δόλια άμυνα να του αφαιρέσει τον ορίζοντα του σουτ, αλλά του… προσέθεσε την δυνατότητα του έξτρα χώρου, για να κινείται ο συμπαίκτης του. Ήταν η ώρα να κάνει μάγκα τον Χάντερ. Ο Αμερικανός, όπως και στη Μάλαγα κινήθηκε δυναμικά, γρήγορα και έξυπνα στους σωστούς χώρους και χωρίς να το πολυκαταλάβει, έβαλε 14 πόντους.
Μια από τις αμέτρητες φορές που ο Σπανούλης φορώντας την φανέλα του Ολυμπιακού, άλλαξε την ροή ενός αγώνα, «αποφάσισε» για τον νικητή και με επίπεδο επιρροής που πολλάκις χρειάζεται να δουλέψει μια ολόκληρη ομάδα για να τα καταφέρει, οδήγησε άνετα κι εύκολα στο τέλος, τους κόκκινους στην νίκη και στο 4-0.
Εύκολο να το λες, πολύ δύσκολο να το κάνεις, απόλαυση για όλους εμάς που το βλέπουμε από έξω.
Κάπως έτσι, αρχηγού παρόντος, ο Ολυμπιακός σούταρε με 11/16 δίποντα στην επανάληψη για να μετατραπεί το 8/21 σε 19/37. Κάπως έτσι, ο Ολυμπιακός εκτέλεσε με 7/16 τρίποντα στο δεύτερο ημίχρονο και το 1/10 του ημιχρόνου «κάθισε» στο τελικό 8/26. Η Λαμποράλ σαν να μην έφτανε που μπλέχτηκε στις «αμυντικές δαγκάνες» του Ολυμπιακού, υπέστη με την σειρά της το «σοκ Σπανούλη» και έτσι σούταρε με 8/20 δίποντα στην επανάληψη για να πέσει στο 17/39 και κυρίως 1/11 τρίποντα, για να κατακεραυνωθεί στο τελικό 5/19 στο τέλος.
Η αξία ξεπερνάει τα λόγια
Μερικά πράγματα στην ζωή, δεν είναι εύκολο να περιγραφούν με λόγια, ακόμα κι αν ομιλούμε για την πιο πλούσια γλώσσα στο κόσμο, την ελληνική. Ο κανόνας αυτός διέπει και την καριέρα του Βασίλη συνολικά και ειδικά στον Ολυμπιακό. Δεν ξέρω πόσοι θυμάστε τον Σπανούλη στην πρώτη του σεζόν στο Μαρούσι. Δεν είχε τα χαρίσματα και το ταλέντο με το οποίο έχουν προικιστεί άλλοι, αλλά δεν το έχουν κεφαλαιοποιήσει.
Το συγκλονιστικό στην περίπτωσή του, είναι πως πρόκειται σίγουρα για τον καλύτερο παίκτη που αγωνίζεται στην Ευρώπη τα τελευταία 3-4 χρόνια και το ταλέντο με το οποίο γεννήθηκε κατέχει το ΜΙΚΡΟΤΕΡΟ μερίδιο, σε αυτό που έχει συμβεί. Μην με παρεξηγήσετε, δεν λέω πως όταν ξεκίνησε το μπάσκετ ήταν ατάλαντος. Προσπαθώ να εξηγήσω πως ένας άλλος παίκτης γεννημένος με το ύψος και τα αθλητικά προσόντα του Σπανούλη, θα έφτανε να είναι ένας τοπ παίκτης στο ελληνικό πρωτάθλημα και ενδεχομένως θα ένιωθε ότι έχει κάνει υπέρβαση.
Αυτός; Είναι από άλλο ανέκδοτο.
Τα δύο μεγαλύτερα επίκτητα αγαθά για την δημιουργία της τεράστιας «περιουσίας» που θα αφήσει όταν σταματήσει το μπάσκετ, είναι η ΔΟΥΛΕΙΑ και η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΤΟΥ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ στα πράγματα.
Δεν σταματάει ποτέ να δουλεύει, δεν σταματάει ποτέ να σκέφτεται την επόμενη στιγμή, την επόμενη επιτυχία, την επόμενη κατοχή, Ό,ΤΙ κι αν έχει πετύχει στην προηγούμενη φάση ή στην… πρότερη καριέρα του συνολικά.
Συμπέρασμα; Η ειδοποιός διαφορά του Βασίλη σε σχέση με όλους τους προηγούμενους μεγάλους ηγέτες στο ευρωπαϊκό μπάσκετ είναι η νοοτροπία του, η ατέρμονη άρνηση να νιώσει ικανοποιημένος, το εκπληκτικό – σε αυτό τον τομέα – ταλέντο και χάρισμά του να «γεννάει» έξτρα κίνητρα από κάθε αποτυχία, κάθε αμφισβήτηση, κάθε αδικία ακόμα και από το… πουθενά!
Να το πάμε και αλλιώς; Ποιο στοιχείο κάνει τον Βασίλη… Vspan? ΑΚΡΙΒΩΣ το ίδιο που 100% συνειδητά τον έσπρωξε το καλοκαίρι του 2010 σε μια απόφαση που ΚΑΝΕΝΑΣ άλλος αθλητής δεν θα έπαιρνε με τόση ευκολία και σιγουριά. Τον εξιτάρει να έρχεται από πίσω, να γίνεται από δεύτερος πρώτος, να σηκώνεται και να μοιάζει γίγαντας, ακριβώς όταν λίγο πριν έχει πέσει.
Υπάρχει κι ένα κακό με τον Σπανούλη και τα έργα του στον Ολυμπιακό.
Έχει καλομάθει τους πάντες, μας έχει συνηθίσει όλους στο να θεωρούμε νορμάλ και αυτονόητο – αναμενόμενο το να κάνει τόσο συχνά όσα μοιάζουν αδύνατα, δυνατά. Η στήριξη σε ένα τέτοιο παίκτη μετράει διπλά κι έχει αξία, όταν δεν είναι καλός, όταν αποτυγχάνει.
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά για μένα που έχω επικοινωνία και τριβή με αθλητές και γνωρίζω πως είναι πρώτα από όλα άνθρωποι, η ανάγκη να μοιραστώ τα συναισθήματά μου για τον παίκτη Σπανούλη με δικούς μου ανθρώπους ή και με τον ίδιο, προκύπτει ΜΟΝΟ όταν είναι πεσμένος. Όταν δεν έχει παίξει καλά, όταν έχει χάσει, όταν διαισθάνομαι πως δεν νιώθει καλά.
Το έχω γράψει άλλη μια φορά στο παρελθόν και θα το επαναλάβω. Σε τέτοιες στιγμές του μόνο, που ως τώρα στον Ολυμπιακό είναι 4/5, έχω ανάγκη να του πω: «Σε ευχαριστώ για όλες τις χαρές. Είμαι περήφανος που παίζεις στην ομάδα μου».
Αυτό δεν είναι παρηγοριά ή στήριξη. Είναι η ειλικρινής αντίδραση, απόρροια της διττής μου ιδιότητας (άνθρωπος επαγγελματικά υποχρεωμένος να κρίνει μπασκετικά, άνθρωπος που αγαπάει τον Ολυμπιακό ως φίλαθλος) στο τάιμινγκ που πιστεύω πως είναι ηθικά σωστό να εκφραστεί.
ΥΓ1. Ένα μεγάλο μπράβο στον κόουτς Σφαιρόπουλο για τρία πράγματα, με την ιεραρχική σειρά που τα αναφέρω. Μπράβο που από το πρώτο δευτερόλεπτο αντί να δημιουργήσει άλλοθι για ένα ρόστερ που δεν επιλέχθηκε από τον ίδιο, επέλεξε την «ασπίδα» της απόλυτης προστασίας και πίστης, γιατί γνωρίζει πως έτσι θα πάρει το 100% των παικτών και θα κερδίσει τον σεβασμό τους. Θα τους κάνει να παίξουν – και – για τον προπονητή. Φαίνεται αυτό στο παρκέ. Μπράβο για την διαχείριση του ρόστερ και το γεγονός πως όταν στραβώνουν τα παιχνίδια – το είδαμε με Φενέρ και Κάχα – διατηρεί την ψυχραιμία του και μένει απόλυτα προσηλωμένος στον δικό του κομβικής σημασίας μπασκετικό ρόλο και υποχρέωση. Τέλος, μπράβο για τα ως τώρα αποτελέσματα.
ΥΓ2. Τα ματς στο τοπ16 μπορείς να τα βλέπεις αποκλειστικά ένα – ένα. Το πρώτο συναπάντημα με τον κόουτς Ίβκοβιτς μετά την φυγή του είναι ένα παιχνίδι που αν ο Ολυμπιακός ηττηθεί, χάνει λίγα πράγματα. Αν κερδίσει, μετά είναι πραγματικά στο ΧΕΡΙ ΤΟΥ το πλεονέκτημα έδρας κι ας είναι πολύ νωρίς, κι ας απομένουν 9 ολόκληρες αγωνιστικές.
ΥΓ3. Με το 5/5, με 2 ΔΙΠΛΑ απέναντι σε συνδιεκδικητές του πλεονεκτήματος έδρας και με την ΤΣΣΚΑ που ΔΕΝ υπάρχει περίπτωση να μην παλέψει όλα τα παιχνίδια ακόμα κι αν πχ φτάσει – λέμε τώρα – στο 10-0, η 2η θέση θα είναι ένας στόχος που θα κριθεί πια από τον Ολυμπιακό και όχι από τα αποτελέσματα των άλλων. Αν φτάσει ως εκεί η ομάδα και πάρει πλεονέκτημα, τότε ο δρόμος για την Μαδρίτη δεν θα είναι ανηφόρα. Ούτε στρωμένος με ροδοπέταλα. Θα είναι ευθεία. Και το λέω εγώ, που θεωρώ υπέρβαση φέτος και όχι το αυτονόητο, να προκριθεί η ομάδα στο 3ο της φάιναλ φορ σε 4 χρόνια και στο 5ο της σε 7 σεζόν.
ΥΓ4. Η διάλυση της Εφές από την θαυμαστή και άξια κάθε σεβασμού Νίζνι, αυξάνει τον βαθμό δυσκολίας του αγώνα στην Πόλη κατά ένα 15%. Στην αντίπερα όχθη, αν ο Ολυμπιακός ΠΑΙΞΕΙ ΤΗΝ ΑΜΥΝΑ που έχει αποδείξει ότι μπορεί, θα έχει την ΕΥΚΑΙΡΙΑ να τα καταφέρει.
ΥΓ5. Έχω πάρει μια συνειδητή επιλογή – ρίσκο (ρίσκο μόνο σε ότι αφορά την βιωσιμότητά μου ως επαγγελματίας) με το Eurohoops και θέλω όλοι εσείς που με έχετε στηρίξει, να γνωρίζετε πως σε λίγες μέρες από τώρα η ιστοσελίδα θα αλλάξει άρδην. Όχι ως προς την φιλοσοφία της. Απλά, θα επεκτείνει την ευρωπαϊκή της κατεύθυνση και θα εκσυγχρονιστεί στην δομή της.
ΥΓ6. Νιώθω καλά που δεν περπατάω στον εύκολο δρόμο, δεν συμμετέχω σε κλίκες, δεν συμπεριφέρομαι σαν ψεύτικη γκόμενα, δεν έχω 1000 πρόσωπα, δεν έχω πάρει ούτε μισή δουλειά στην ζωή μου επειδή είμαι φίλος ή λυκόφιλος κάποιου. Ακριβώς επειδή σιχαίνομαι «τους κανόνες» τους κι αν μικρύνω ως άνθρωπος για να επιβεβαιωθώ επαγγελματικά ανεξαρτήτως τρόπου και συμπεριφοράς, θα αηδιάζω με τον εαυτό μου.
Όπως «ανακατεύομαι» όταν βλέπω πολλούς από τους «συνάδελφους», κάποιοι εκ των οποίων εξακολουθούν να το παίζουν και φίλοι, πως τάχα ενδιαφέρονται για μένα. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που εδώ και 3 σχεδόν χρόνια προσπαθώ να κάνω την δουλειά μου με ένα κόνσεπτ που δεν θα ενοχλώ κανέναν, διευρύνοντας τους ορίζοντές μου πέρα από τις ελληνικές ομάδες και το ελληνικό μπάσκετ, χωρίς να διεκδικώ «κομμάτια» από την πιτούλα τους. Νόμιζα πως αυτό φτάνει για να ξεμπλέξω από τα τρωκτικά.
ΥΓ7. Κι, όμως. Αντί να ηρεμήσουν κάποιοι, αντί να χαρούν την δική τους ευμαρή οικονομική κατάσταση και τις θέσεις τους (όπως αντιλαμβάνονται εκείνοι τον ορισμό της επιτυχίας/ευτυχίας στη ζωή) και να απολαύσουν την συνειδητή απουσία μου – κι ότι δεν θα “φάνε” κι άλλες γκάφες – η κακία τους και η μισαλλοδοξία τους κάνουν πάρτι. Γιατί τόσο κόμπλεξ; Παλιά, έκανα το λάθος κι έχανα χρόνο μαζί τους, μειώνοντας την ποιότητα ζωής μου. Τώρα, έχασα μόνο δύο λεπτά για να γράψω αυτή την παράγραφο. Την ηρεμία μου και το συναίσθημα ότι παλεύω σωστά δεν μπορεί να μου το αφαιρέσει κανείς. Ειλικρινά, εύχομαι το δικό τους σύνδρομο κατωτερότητας που δεν μπορώ να καταλάβω από που πηγάζει, να το αποβάλλουν κι από ανθρωπάκια, να γίνουν «ελεύθεροι» και καλύτεροι άνθρωποι.