Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Όλοι μας περνάμε από διάφορες φάσεις. Τόσο στη ζωή μας, όσο και επαγγελματικά. Προσωπικά, τώρα είμαι στη φάση που δουλεύω πάρα πολλές ώρες για κάτι που έχω επιλέξει να κάνω, να υποστηρίξω και για το οποίο έθεσα στόχους.
Έχει σημασία το αν θα τους πετύχω. Σε κάθε τι που επιλέγεις να κάνεις, πόσο μάλλον όταν βάζεις αμέτρητες ώρες δουλειάς, θυσιάζεις πολλά πράγματα από την προσωπική σου ζωή και είσαι αφοσιωμένος 100%, επιζητείς την δικαίωση, την ανταμοιβή, την επιτυχία.
Πιο σημαντικό, όμως, από το να πετύχεις είναι ο τρόπος που επιλέγεις να το προσπαθήσεις και η “φύση” της διαδρομής. Όταν αυτό σε εκφράζει, σε “γεμίζει” και σου δίνει όραμα και ευκαιρία για δημιουργία, εξέλιξη και βελτίωση, τότε αξίζει τον κόπο ανεξαρτήτως έκβασης και αποτελέσματος.
Γιατί σε καθιστά καλύτερο άνθρωπο και πιο ολοκληρωμένο επαγγελματία.
Που θέλω να καταλήξω? Παλιά από το πρωί ως το βράδυ το αντικείμενό μου ήταν κυρίως ένα. Το ρεπορτάζ και η ενασχόληση με τον μπασκετικό Ολυμπιακό.
Τώρα ασχολούμαι με αυτό όσο χρειάζεται, όταν πρέπει, όταν θεωρώ πως υπάρχει λόγος. Εξακολουθώ να το αγαπάω αλλά προτιμάω να βλέπω τα πράγματα λίγο πιο αποστασιοποιημένα.
Η φιλοσοφία προσέγγισης, όμως, παραμένει ίδια. Και τότε και τώρα που οι περισσότερες ώρες δουλειάς αφορούν το ευρωπαϊκό μπάσκετ και όχι μόνο μια ομάδα.
Ο αθλητισμός είναι το πιο συναρπαστικό, όμορφο και “ερωτεύσιμο” πράγμα στη ζωή μας μετά τα εντελώς βασικά.
Την υγεία μας, ψυχική και σωματική, την οικογένειά μας, την προσωπική μας ζωή.
Κι ερώτηση που θέτω είναι υπερβολικά απλή. Την έχω καταθέσει στον εαυτό μου από όταν ήμουν παιδάκι και τα αποτελέσματα του Ολυμπιακού επηρέαζαν την καθημερινότητά μου και την ψυχολογία μου. Απάντησα, αποφάσισα, προχώρησα.
Ρωτάω, λοιπόν, το ίδιο όλους όσους τύχει να διαβάσετε αυτό το άρθρο.
Τι είναι για ΣΕΝΑ ο αθλητισμός?
Τι ζητάς από την ενασχόλησή σου με τα σπορ ως φίλαθλος και οπαδός?
Ποιος είναι ο προορισμός, το “ταξίδι”, το συναίσθημα που γουστάρεις να βιώνεις ως άνθρωπος που νιώθεις την ανάγκη να συμμετέχεις σε ότι εξελίσσεται στα αθλητικά δρώμενα.
Θες να ξεφεύγεις από τα προβλήματα της καθημερινότητας, να εκτονώνεσαι ποιοτικά, να ευχαριστιέσαι την κάθε στιγμή που παρακολουθείς?
Ή θέλεις να πιέζεσαι, να αγχώνεσαι υπερβολικά, να το μεγαλοποιείς τόσο πολύ στο μυαλό σου που αν κάτι δεν γίνει όπως το θες ή το αντιλαμβάνεσαι, προσθέτεις ακόμα ένα πρόβλημα και βάσανο στη ζωή σου?
Θέλεις να κερδίζει η ομάδα σου βρέξει – χιονίσει, πάση θυσία, ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΥ (που στην τελική αρχίζει να ξεφτίζει η αξία της νίκης και ο κάθε τίτλος και γίνεται συνήθεια και εθισμός, που δεν προσφέρει την ίδια ένταση ικανοποίησης με το πόσο θα χαίρεσαι όταν γνωρίζεις πως μπορεί και να χάσεις) και αν αυτό δεν συμβεί αξίζει να είσαι ανικανοποίητος ως και δυστυχισμένος?
Ή προτιμάς να ευχαριστιέσαι το κάθε παιχνίδι ξεχωριστά, να χαλαρώνεις, να πορώνεσαι, να χαίρεσαι πολύ, να στεναχωριέσαι πολύ, αλλά στο τέλος της διαδρομής να είσαι συνειδητοποιημένος και να έχεις στο μυαλό σου ότι μιλάμε για αθλητισμό, για σπορ, για ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ?
Θέλεις να μην μπορείς να πηγαίνεις στα εκτός έδρας παιχνίδια της ομάδας σου σε κάθε σπορ κι όταν επιτρέπεται να κινδυνεύεις κάθε φορά?
Ή γουστάρεις είτε παίζει η ομάδα σου εντός, είτε εκτός να μπορείς να είσαι εκεί, να ζεις το “χρώμα” και την ένταση της ατμόσφαιρας, να φωνάζεις, να κοροϊδεύεις, αλλά να μην ψωνίζεσαι ότι είναι “πόλεμος” και θα τους τρέξεις ή θα σε τρέξουν?
Αυτό που κάνεις σπίτι σου, να βλέπεις ένα ντέρμπι με τους κολλητούς σου και να την λέτε ο ένας στον άλλο χαβαλέ, να κάνετε πλάκα, θέλεις να το κάνεις ΚΑΙ στο γήπεδο? Ή όχι? Κι αν όχι, γιατί?
Τι ακριβώς σου προσφέρει ο αέναος φαύλος κύκλος του συμψηφισμού που δεν οδηγεί πουθενά παρά μόνο σε αδιέξοδα και επανατροφοδότηση “τοξινών”?
Το να προσπαθείς απεγνωσμένα να πείσεις τον εαυτό σου πως το σωστό είναι να μειώνεις την αξία ενός γεγονότος που δεν συμφέρει την ομάδα σου σε ένα σπορ και να δικαιολογείς τα πάντα, ενώ όταν όντως έχει “λερωμένη την φωλιά του” ο άλλος πνίγεσαι από την αδικία κι είσαι έτοιμος να αραδιάσεις κάθε είδους επιχειρηματολογία τι αξία έχει?
Αν εσύ είσαι δίκαιος και δεν εθελοτυφλείς ανά περίσταση και καθ΄επιλογή μήπως ωθήσεις και τον άλλο να γίνει δίκαιος?
Αν όχι, επειδή είναι ο άλλος μαλάκας και “ντουβάρι” πρέπει να παραμένεις κι εσύ και να σε σπρώχνει προς αυτή την κατεύθυνση, αντί να μένεις εσύ σταθερός στη δική σου, που αποτελεί τη σωστή στάση ζωής?
Γιατί εξοργίζεσαι με τα προκλητικά πρωτοσέλιδα των οπαδικών εφημερίδων και ιστοσελίδων του αντιπάλου, αλλά όταν βλέπεις ένα αντίστοιχο της δικής σου πλευράς χαζογελάς και το ποστάρεις στα Social Media έτοιμος για χαβαλέ?
Θα μάθεις ποτέ να δέχεσαι ότι κάνεις και να μην σηκώνεις μύγα στο σπαθί σου μόνο όταν οι άλλοι σου επιβάλλουν ό,τι εσύ έχεις επιλέξει να απορρίψεις?
Πότε θα καταλάβεις ότι δημοκρατία – ακόμα και η δικτατορία της βλακείας – σημαίνει να έχει ο άλλος άλλη άποψη και να παραμένεις Cool ανεξαρτήτως του πόσο διαφωνείς ή πόσο άσχημα την εκφράζει χωρίς να ΨΥΧΑΝΑΓΚΑΖΕΣΑΙ να του αλλάξεις την γνώμη?
Ποιός ο λόγος να έχουμε όλοι την ίδια άποψη? Δεν είναι καν φυσιολογικό αυτό.
Γιατί κατηγορείς τα σάιτ που σιγοντάρουν τον αντίπαλο αλλά παράλληλα τους δίνεις κλικ και χρόνο παραμονής μπαίνοντας μέσα και παραμένοντας εκεί όλη τη μέρα για να βρίζεσαι με τους “αλλόθρησκους”?
Έχεις καταλάβει πως έτσι δουλεύει το σύστημα? Πότε θα συνειδητοποιήσεις επιτέλους πως η πόλωση και το τσίγκλισμα που σου πουλάνε είναι ο τρόπος να γίνονται πιο δυνατοί και να βγάζουν περισσότερα χρήματα?
Βλέπεις ιστοσελίδες που πλασάρονται ως αντικειμενικές και εισπράττεις ότι τελικά ανήκουν στη μια μόνο πλευρά. Μπορεί να έχεις και άδικο. Ας πούμε ότι έχεις δίκιο.
Με το να αναδημοσιεύεις αυτά που γράφουν ή να μπαίνεις και να τους κράζεις από το πρωί ως το βράδυ έχεις την εντύπωση πως τους κάνεις ζημιά?
Ο καλύτερος πελάτης τους είσαι. Κι ενώ εσύ αποκαλείς πρόβατα όσους συμφωνούν μαζί τους, ουσιαστικά το “πρόβατο”, χωρίς συνείδηση είσαι εσύ. Γιατί λες πως τους σιχαίνεσαι, αλλά τους στηρίζεις άβουλα με ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ.
Όχι μόνο τους επισκέπτεσαι για να… επιβεβαιωθείς ότι έχεις δίκιο για το ποιόν τους, αλλά οι καταχωρήσεις σου είναι “ταμάμ” για να αυξηθεί η πόλωση, τα σχόλια, ο αριθμός των ανθρώπων που εμπλέκονται.
Ασχολείσαι από το πρωί ως το βράδυ με τις ανακοινώσεις, τα Non Paper των συλλόγων σε κάθε άθλημα, τα γραφόμενα ανθρώπων που εξυπηρετούν τους φανερούς ή κρυφούς επενδυτές και εργοδότες τους και έχεις ξεχάσει τι σημαίνει αθλητισμός ρε φίλε.
Αθλητισμός είναι μαγεία, κουλτούρα, υγεία, κοινωνικοποίηση και όχι περιθωριοποίηση.
Αθλητισμός είναι να αδημονείς για το παιχνίδι της ομάδας σου, να ζεις το απρόβλεπτο που σου επιφυλλάσσει.
Να μοιράζεσαι τα συναισθήματά σου με τους φίλους σου εντός ή εκτός γηπέδου
Να παραδέχεσαι αυτόν που κερδίζει δίκαια, γιατί τότε έχει αξία η νίκη σου, να περιφρονείς αυτόν που τα καταφέρνει μπαμπέσικα.
Όχι να ασχολείσαι όλη μέρα μαζί του λες και θα τον αλλάξεις.
Εσύ αλλάζεις φίλε. Γεμίζεις την ψυχή σου με δηλητήριο, αλλοιώνεσαι, ξεχνάς το νόημα του αθλητισμού και ζεις ένα άνευ προηγουμένου και ουσίας “Big Brother”, το οποίο σε κρατάει δέσμιο σε μικρόκοσμους και μικρονοϊκές συμπεριφορές την ίδια ακριβώς στιγμή που ο πραγματικός “πόλεμος” είναι έξω. Στην κοινωνία, στη νοοτροπία, στα οικονομικά προβλήματα, στην αφαίμαξη του μέσου ανθρώπου που πλέον είναι ανακουφισμένος αν πληρώσει το νοίκι, πάει σούπερ μάρκετ κι έχει να βάλει και βενζίνη. Δεν σε εξοργίζει αυτό και σε εξοργίζει η αδικία στον αθλητισμό?
Τι κερδίζεις με αυτό? Πετάς στα σκουπίδια την απίστευτη ολοκλήρωση που μπορεί να σου χαρίσει η σωστή προσέγγιση στον αθλητισμό και γίνεσαι εσύ σκουπίδι ανακύκλωσης στα χέρια (και τα μυαλά αυτών) αυτών που σε θέλουν χαζεμένο πνευματικά, απόμακρο από κάθε αγώνα για την ζωή την δική σου και των απογόνων σου.
Ξανασκέψου το.
Αν θες πάση θυσία να είσαι σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και σε μόνιμη ένταση και εγρήγορση, δεν είναι ο ρόλος του φιλάθλου, ούτε του οπαδού πλασμένος για αυτό.
Διοχέτευσε αλλού την ενέργειά σου κι άσε τον αθλητισμό για να γουστάρεις και να περνάς καλά.
Μάλωσε για την ζωή σου, μάλωσε για το συμφέρον σου σου σε πολύ πιο σοβαρά θέματα, διεκδίκησε όχι το δίκιο της ομάδας σου, αλλά το δίκιο το δικό σου και του συνανθρώπου σου Ο,ΤΙ ΟΜΑΔΑ ΚΙ ΑΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΙ.
ΞΕΚΙΝΑ από τον εαυτό σου κι άσε τους άλλους να είναι υπεύθυνοι για τον δικό τους, λαμβάνοντας τα σωστά ερεθίσματα από σένα.
Ξέρεις τι θα γίνει τότε?
Η απόλαυση που θα εισπράξεις ως εραστής και θιασώτης του αθλητισμού θα είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη.
Μόνο αυτό? Όχι.
Όσοι εκπροσωπούν την βρωμιά, την χειραγώγηση, τα στημένα σκηνικά, δηλητηριάζουν συνειδητά τον αθλητισμό και αυτός ο συνδυασμός αποτελεί το Project τους για να βγάζουν λεφτά, θα χάσουν τους “πελάτες” τους και όλη τη δύναμή τους!
Θα εξαφανιστούν γιατί θα τους ξεβράσει σε ξέρα η αντλία της δύναμής τους ως τώρα. Εγώ, εσύ ο κόσμος.
Κάντο για σένα.
Κάντο για τον αθλητισμό.
Να αγαπάς την ομάδα σου όσο γουστάρεις. Είναι μαγικό συναίσθημα.
Ειλικρινά, όμως, τι αθλητισμό θέλεις? Απάντησε (στον εαυτό σου)