Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Υπάρχουν δύο αλήθειες πίσω από την πικρή ήττα. Η μια πως ο Ολυμπιακός έχει διαγράψει πάρα πολύ καλή πορεία σε όλη τη διάρκεια της Ευρωλίγκας. Κάποιος που γνωρίζει τα δεδομένα της λίγκας, των μπάτζετ, αλλά πάνω από όλα ξέρει πως μπάσκετ παίζουν όλοι και δεν υφίσταται κανείς που δεν θέλει να κερδίσει στο τέλος, μπορεί άνετα να χαρακτηρίσει την πορεία της ομάδας μέχρι το βράδυ της Παρασκευής, υπέρβαση.
Αυτή είναι η μια αλήθεια.
Η άλλη; Ο Ολυμπιακός κέρδισε πολλά παιχνίδια που αν τα έχανε δεν θα μπορούσε κανείς να πει πολλά πράγματα ή να μεμψιμοιρεί. Λύγισε, όμως στην αναμέτρηση που η νίκη θα επισφράγιζε την συνολική προσπάθεια μηνών και θα του χάριζε το πλεονέκτημα έδρας και τις ευνοϊκές προϋποθέσεις για τη πρόκριση στο φάιναλ φορ.
Πήρε πολλές παρτίδες, αλλά “κάηκε” στο πιο καυτό Play της “πόκας” του Top16. Αυτό μπορεί να στενοχωρεί άπαντες εντός κι εκτός ομάδας, το σκέφτεσαι και λες “κρίμα”, αλλά η ζωή συνεχίζεται.
Τι ακριβώς απώλεσαν οι κόκκινοι? Την σιγουριά από την 10η κιόλας αγωνιστική πως θα βρίσκονται στη πρώτη δυάδα και θα έχουν το πολύ σημαντικό – αλλά όχι πάντα απόλυτο όπλο – πλεονέκτημα έδρας στα Playoffs.
Πλέον υπάρχει τριπλή ισοβαθμία. Φενέρμπαχτσε, ΤΣΣΚΑ και Ολυμπιακός είναι “αγκαλιά” στο 8-2 και η ομάδα του Ομπράντοβιτς διατηρεί το το πλεονέκτημα για την πρώτη θέση. Δύο είναι οι λόγοι. Με μια μεγάλη ρελάνς όχι απλά “απάντησε” με το ίδιο νόμισμα και κάλυψε τις δύο εντός έδρας ήττες από ΤΣΣΚΑ και Ολυμπιακό. Κατόρθωσε συνάμα σε αμφότερες τις περιπτώσεις να υπερκαλύψει και τις διαφορές με τις οποίες είχε ηττηθεί στην Πόλη. Δεν το βλέπουμε συχνά αυτό στο Τop16.
Ο δεύτερος λόγος πως πέρα από τις ισοβαθμίες, έχει και το πιο καλό πρόγραμμα. Απομένουν 4 “στροφές” και οι 3 είναι στην έδρα της. Μιλάνο, Μάλαγα μέσα, Κάχα Λαμποράλ έξω, Αναντολού Εφές μέσα.
Τελικά, αυτή η νίκη με τη ψυχή στο στόμα (91-90) επί των Βάσκων στη Τουρκία αποδείχτηκε το Turning Point και ακολούθησαν 4 ακόμα με το σερί να επεκτείνεται πλέον στο 7-0.
Η ΤΣΣΚΑ έχει στη Μόσχα τον Ολυμπιακό και τα άλλα τρία είναι εκτός έδρας! Μάλαγα, Νόβγκοροντ, Μιλάνο.
Άποψή μου είναι πως το πιο βατό σενάριο για να πετύχει ο Ολυμπιακός να ολοκληρώσει το Top16 με πλεονέκτημα έδρας, είναι να υπερκεράσει την ομάδα του Ιτούδη και όχι αυτή του κουμπάρου του!
Αν η ομάδα κάνει μεγάλο διπλό εκεί, τα πράγματα θα είναι στα χέρια της ΑΚΟΜΑ κι αν έχει ηττηθεί στη Βιτόρια.
Αν χάσει, ΠΡΕΠΕΙ να κρατήσει το +8 του ΣΕΦ και να κάνει 3 νίκες με Εφές, Νίζνι (μέσα) και με την Λαμποράλ στη Βιτόρια. Αν στραβοπατήσει η “αρκούδα” σε κάποιο από τα παιχνίδια μακριά από τη Μόσχα, έγινε η δουλειά.
Συμπέρασμα…
Ο Ολυμπιακός έχασε μεγάλη ευκαιρία να “κλειδώσει” το πλεονέκτημα, αλλά η υπόθεση δεν είναι χαμένη. Πρέπει να την παλέψει κι αυτό θα κάνει με ορόσημο την αναμέτρηση στη Μόσχα.
Αν τελικά δεν έρθει το πλεονέκτημα έδρας στα Playoffs?
Τίποτα δεν θα΄χει κριθεί. Απλά ο δρόμος θα είναι πιο δύσβατος.
Η χειρότερη θέση που μπορεί να τερματίσει η ομάδα είναι η τρίτη.
Τι σημαίνει αυτό? Πιο πιθανό σενάριο εργασίας: Μειονέκτημα έδρας απέναντι σε Μπαρτσελόνα ή Μακάμπι.
Στην Ευρωλίγκα τίποτα δεν είναι σίγουρο, αλλά για να μην “κάτσει” μια από τις δύο, χρειάζεται να δούμε εκπλήξεις και δη συνδυαστικές στις εναπομείναντες αγωνιστικές.
Έχω παρακολουθήσει τη συντριπτική πλειοψηφία των αγώνων όλων των ομάδων των δύο ομίλων.
Θεωρώ πως οι πιο δύσκολες σειρές θα ήταν με Ρεάλ και ΤΣΣΚΑ.
Αυτό δεν μπορεί να συμβεί.
Είτε με τη Μπαρτσελόνα, είτε με τη Μακάμπι (λέμε τώρα, ακολουθούμε το πιο πιθανό σενάριο) πιστεύω ότι ο Ολυμπιακός έχει καλές πιθανότητες.
Δεν θα το αναλύσω τώρα. Θα ήταν κουτό. Παρότι η πρώτη σκέψη των πολλών θα είναι μακάρι η Μακάμπι, σέβομαι την Μπαρτσελόνα απεριόριστα, αλλά την φετινή της εκδοχή δεν τη φοβάμαι και πιστεύω ότι ματσάρει καλά στον Ολυμπιακό ΑΝ η ομάδα πάει στη σειρά με τη σωστή τακτική.
Κάτι για το οποίο δεν έχω αμφιβολία.
Άτυχος όχι, ελλιπής και λαβωμένος ναι
Στο προηγούμενο άρθρο είχα αναφέρει για το ματς – κλειδί με την Φενέρμπαχτσε: “Μετράει 6 σερί νίκες και επιδεικνύει για όσους παρακολουθούν, αισθητή βελτίωση. Είναι σαφώς καλύτερη στην άμυνα και έχει διορθώσει αρκετά τον τρόπο που διαχειρίζεται τις κατοχές της στην επίθεση. Ο Γκάουντλοκ συνεχίζει να παίρνει τα σουτ του. Δεν υπερβάλλει, όμως, δεν έχει τόσο πολύ την μπάλα στα χέρια του και τις περισσότερες αποφάσεις για το πως και που θα καταλήξει η κάθε κατοχή, τις παίρνουν ο Ζήσης, ο Μπιέλιτσα, ο Μπογκντάνοβιτς.
Οι οποίοι “παίζουν τα άλλα παιδάκια”, δηλαδή τους ψηλούς. Οι δύο Σέρβοι είναι σπεσιαλίστες στο ένας εναντίον ενός κι όλες αυτές οι συνισταμένες έχουν συντελέσει στο να ανέβει συνολικά το επίπεδο της Φενέρ. Στο δικό του σπίτι, με το κόσμο στο πλάι του, ο Ολυμπιακός ασφαλώς μπορεί να κάνει την δουλειά”.
Αυτό πιστεύω ακόμα. Αν ο Ολυμπιακός είχε – όχι απαραίτητα σε καλή μέρα – υγιή τον Βασίλη Σπανούλη, τον Πετγουέι έστω για 15 ποιοτικά λεπτά και τρίτο ιεραρχικά σε σημασία, ένα Μάντζαρη χωρίς πρησμένο πόδι να κυνηγάει τον Γκάουντλοκ, θα βλέπαμε άλλο ματς.
Όταν λέμε άλλο ματς, εννοούμε ΕΝΤΕΛΩΣ διαφορετικά δεδομένα. Όχι ότι απριόρι θα κέρδιζε.
Ο Βασίλης έπαιξε μπάσκετ – “κουτσό” και παρότι δεν μπορούσε να απειλήσει με δημιουργία ρηγμάτων μοίρασε 10 ασίστ. Η έλλειψη ροτέισον στη θέση “4” προκάλεσε τεράστια ζημιά απέναντι στο καλύτερο τεσσάρι αυτή τη στιγμή στην Ευρωλίγκα (Μπιέλιτσα) και σαν να μην έφταναν τα προαναφερθέντα δυσοίωνα ζητήματα, ήρθε και το βράδυ που ο Λοτζέσκι έμεινε στο 0 με – μόλις – 3 άστοχα σουτ.
Πάμε να δούμε σε Bullets πως και γιατί έχασε ο Ολυμπιακός.
- Παρότι στο πρώτο ημίχρονο η ομάδα είχε 8/10 στο ζωγραφιστό και οι ψηλοί ήταν παραγωγικοί – αποκλειστικά με τις πάρε βάλε πάσες, όχι μετά από δική τους δημιουργία – η Φενέρ έλεγξε το ματς και πήγε με το +4 στα αποδυτήρια για 2 λόγους. Τα επιθετικά ριμπάουντ ήταν 7-0(!) υπέρ της και οι +9 πόντοι από το τρίποντο, παρότι αμφότεροι οι αντιπάλοι είχαν δοκιμάσει από 9.
- Μια χαρά διαφορά για τον Ολυμπιακό, με βάση τις πτυχές αυτές. Μόνο που στο 2ο ημίχρονο 1) Δεν υπήρχε υγιής Σπανούλης να πάρει την ομάδα πάνω του. 2) Ο Πρίντεζης χωρίς “ανάσες” έμεινε από δυνάμεις και αλλοιώθηκε η εκτελεστική/παραγωγική του ικανότητα στο σκορ. 3) ΚΑΘΕ φορά που η ομάδα πήγαινε να πάρει το μομέντουμ και να βάλει και το κόσμο στο παιχνίδι, ο αντίπαλος “απαντούσε” με τρίποντο μαχαιριά.
- Έγινε 3 φορές! Δύο ο Γκάουντλοκ (ο τύπος αν φέρει τη μπάλα από τη δεξιά πλευρά στο σημείο που τον βολεύει να εκτελέσει, δύσκολα χάνει σουτ) και μια, τρίτη και φαρμακερή το τρίποντο του Μπιέλιτσα. Για μένα ΕΚΕΙ κρίθηκε οριστικά. Το άστοχο τρίποντο του “Πρι” και το εύστοχο του Σέρβου.
- Ο Ολυμπιακός στο δεύτερο ημίχρονο έβαλε με το ζόρι 29 πόντους. Ξεκάθαρο το γιατί. Δεν διέθετε το ίδιο επίπεδο δημιουργίας με το γόνατο του Σπανούλη να έχει… “παραδώσει πνεύμα”. Δεν μπορούσε ο Πρίντεζης με έλλειμμα ενέργειας και με αντιπάλους που δεν υστερούσαν απέναντί του υψομετρικά να δημιουργήσει απειλή και σκορ από το χαμηλό ποστ.
- Το τελευταίο “όπλο” θα ήταν ένα ξέσπασμα με μακρινά σουτ. Όχι αυτό το βράδυ. Αν εξαιρέσουμε τον Λαφαγιέτ που σούταρε με 3/6, όλη η υπόλοιπη ομάδα “τα έσπασε” με 2/15!
- Δεν γνωρίζω αν θα άλλαζε κάτι, μπορεί και όχι. Σε ένα ματς που ο Vspan, το αγύριστο κεφάλι, κακώς έπαιξε (ακριβώς το ίδιο ισχύει και για το Μάντζαρη) και ο Βαγγέλης αγωνίστηκε με πόδι – τούμπανο, ήθελα να δω περισσότερο ώρα τον Σλούκα στο παρκέ.
- Δεν με απασχολεί αν έκανε 3 λάθη ή αν έχασε κάποιες φάσεις στην άμυνα. Όταν οι 2 από τους 3 στο ροτέισον της περιφέρειας είναι τραυματίες, πιστεύω ότι ο Σλούκας θα ήταν λογικό να μείνει στο παρκέ περισσότερα από 15 λεπτά. Στην τελική ο ρυθμός και το μοτίβο δεν άλλαζε με τίποτα και ο Κωστής είναι αποδεδειγμένα Game Changer.
- Κανείς δεν μπορεί να προδικάσει αν θα άλλαζε κάτι. Έχω την αίσθηση, όμως, ότι ο κόουτς αν πήγαινε περισσότερο με τον Σλούκα δεν θα είχε τίποτα – περισσότερο – να χάσει, άρα μόνο να κερδίσει. Ή τουλάχιστον να… τεστάρει..
- Να δώσω Tip στην Φενέρμπαχτσε. Βρήκε τον Ολυμπιακό σε περίεργο “φεγγάρι”, με προβλήματα που προέκυψαν πολύ κοντά χρονικά στο παιχνίδι. Το εκμεταλλεύτηκε, όμως, είχε ισορροπία, “διάβασμα” σε άμυνα και επίθεση, ομαδική συνοχή, προσωπικότητα.
- Έχω ένα απλούστατο λόγο που γουστάρω τη συγκεκριμένη ομάδα ακόμα και αν δεν πάρει κανένα τίτλο φέτος. Κάτι που θα συνιστά ξεκάθαρη αποτυχία (στην Ελλάδα). Τον ίδιο λόγο έχει και ο κόσμος για να την στηρίζει.
- Ο ηγέτης της και ένα βασικό της γρανάζι δεν υπήρχε ΚΑΝΕΝΑΣ λόγος να παίξουν. Ήταν δεδομένο πως δεν θα μπορούσαν να κάνουν τη διαφορά, παρά μόνο να υποστούν μεγαλύτερη ζημιά.
- Ήταν ΛΑΘΟΣ που αγωνίστηκαν. Αγαπάω, όμως, αυτό το λάθος.
- Γιατί, δεν είναι προϊόν εσφαλμένης εκτίμησης (στις συγκεκριμένες περιπτώσεις…) του ιατρικού τιμ. Είναι αποτέλεσμα της ΤΕΡΑΣΤΙΑΣ θέλησής τους να είναι εκεί, στο “μέτωπο”, δίπλα στην ομάδα και τους συμπαίκτες τους.
- Η λύσσα να καταρρίψουν την κοινή λογική γιατί πιστεύουν σε κάτι που δεν μπορεί να γίνει, μοιάζει με τον στρατιώτη στη πρώτη – πρώτη φάλαγγα του πολέμου που ορμάει προς τον θάνατο χωρίς να διστάζει.
- Όσο υπάρχει αυτή η λύσσα; Αυτός που κάνει το λάθος του Σπανούλη και του Μάντζαρη και δε λογαριάζει τη λογική, παραμένει ο απόλυτα ικανός να τη καταρρίψει (ξανά) μέσα στο γήπεδο.