Tου Γιάννη Αβραμίδη/ info@eurohoops.net
Το μπάσκετ είναι παιχνίδι κατοχών. Όταν έχεις ποιοτικότερο ρόστερ και περισσότερες λύσεις από τον αντίπαλο σου, είναι φυσικό να επιδιώξεις να πας τον αγώνα σε όσο το δυνατόν περισσότερες επιθέσεις.
Να τρέξεις, να επιβάλεις τον ρυθμό σου, να δημιουργήσεις περισσότερες επιθέσεις και στο τέλος ο αντίπαλος σου και θα έχει κουραστεί αλλά και δεν θα έχει τις λύσεις που απαιτούνται για να διεκδικήσει τη νίκη.
Αυτό είναι το ένα μέρος και ο Παναθηναϊκός ασπάστηκε αυτή την φιλοσοφία στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα. Το άλλο έχει να κάνει με την σοβαρότητα, την συγκέντρωση και την διαχείριση του μεγαλύτερου και ποιοτικότερου ρόστερ.
Ο Παναθηναϊκός κάπου εκεί μπερδεύτηκε. Προσπάθησε να τρέξει κόντρα στην Γαλατά και όποτε το κατάφερνε όχι μόνο σκόραρε αλλά το έκανε και χωρίς άμυνα, μιας και οι γηπεδούχοι έμοιαζαν να έχουν εντολή να μην κάνουν ούτε φάουλ, ώστε να μείνουν οι επτά παίκτες που έχουν απομείνει στον Αταμάν, στο παιχνίδι.
Αλλά για να τρέξει κανείς στον αιφνιδιασμό πρέπει πρώτα από όλα να πάρει το ριμπάουντ. Με απλή μαθηματική σκέψη, για να γίνει αυτό θα πρέπει πρώτα από όλα ο αντίπαλος σου να αστοχήσει και στη συνέχεια να πάρεις εσύ το ριμπάουντ. Σε συνδυασμό αυτά τα δύο έγιναν με επιτυχία στο πρώτο δεκάλεπτο, όπου ο Παναθηναϊκός έδειχνε ξεκάθαρα τις προθέσεις του.
Ελάχιστα χαμένα αμυντικά ριμπάουντ, καλό rotation και close out άμυνες, σωστή περιστροφή της μπάλας και σκορ τόσο κοντά στο καλάθι όσο και μακριά από αυτό.
Η άλλη όψη του νομίσματος
Όσο σωστά διαχειρίστηκε το ότι είχε περισσότερες λύσεις και ποιοτικότερο ρόστερ στην αρχή, τόσο άσχημα το έκανε στα επόμενα είκοσι λεπτά.
Ο Έρτσεγκ έμοιαζε μεγάλος αστέρας του ΝΒΑ, απευθείας συνδεδεμένος με το καλάθι του Παναθηναϊκού σε σουτ ως επί το πλείστων αμαρκάριστα. Από κοντά και ο Μιτσόφ, ενώ στο τρίτο δεκάλεπτο, ο Πάτρικ Γιάνγκ έμοιαζε με τον… Πάτρικ Γιούινγκ στα νιάτα του. Επιθετικά ριμπάουντ, θεαματικά καρφώματα και οι πράσινοι, ασόβαροι και χωρίς κανένα ίχνος συγκέντρωσης έδειχναν πως περίμεναν πως θα κερδίσουν το παιχνίδι μόνο από την επίθεση.
Η άμυνα ζώνης που επέλεξε ο βοηθός του Αταμάν, που κοουτσάριζε σε αυτό τον αγώνα, ήταν απολύτως φυσιολογική για μία ομάδα που στέρευε από δυνάμεις και αντοχές. Όμως με το ίδιο σύστημα ο Παναθηναϊκός (διπλή ταυτόχρονη υπερφόρτωση στο «4-5» και στις γωνίες) βρήκε ελεύθερα σουτ απέναντι στην «3-2» και με τους Μπλουμς και Γιάνκοβιτς να εκτελούν και τον Δημήτρη Διαμαντίδη να περνάει πάσες μέσα από κλειδαρότρυπες, φτάσαμε στο +11 που έκρινε εν πολλοίς και τα παιχνίδι.
Eνίσταμαι κύριε κόουτς
Εδώ αρχίζουν οι ενστάσεις. Από το γιατί στην αρχή της ζώνης ο Ιβάνοβιτς επέμενε στο Νέλσον, που ναι μεν μπορεί να δημιουργήσει ρήγματα με σπλιτ αλλά δεν φημίζεται για το περιφερειακό του σουτ και επιτρέπει στους αντιπάλους του να προσαρμόζονται πάνω του, μέχρι το γιατί δεν έπαιξε καθόλου μετά την αρχή ο Σλότερ.
Ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς σαφώς ξέρει καλύτερα την ομάδα του και μπορεί να είχε επιλέξει να ρισκάρει τη νίκη με σκοπό να κάνει το rotation που απαιτείται από τις ομάδες σε αυτό το επίπεδο, αλλά είναι φανερό πως κάποιοι παίκτες δεν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στις συνθήκες του αγώνα.
Τη νίκη πάντως δεν την έδωσαν τα συνεχόμενα τρίποντα, όσο το ότι συνδυάστηκαν με καλή άμυνα, κυνηγητό μακριά από την μπάλα και πίεση παρά τα γρήγορα 4 φάουλ στην τέταρτη περίοδο.
Μακριά από το ΟΑΚΑ τι;
Το παιχνίδι, έστω και αν κρίθηκε στην ρουλέτα των βολών έληξε νικηφόρα για τους πράσινους και στο τέλος οι δυο βαθμοί που προσφέρει το ροζ φύλλο αγώνα μετράνε το ίδιο είτε επιτυγχάνονται με 30 πόντους ή με έναν.
Σημασία έχει ο Παναθηναϊκός, που φανερά εκτός έδρας δεν έχει ρυθμό και άνεση στο να επιβάλει τα «θέλω» του στο παιχνίδι και να «καθαρίζει» από νωρίς ματς, να βρει την λύση, ώστε η ώθηση του κόσμου του στο ΟΑΚΑ, να βρίσκει με κάποιο τρόπο αντίκτυπο και μακριά από αυτό.
Γιατί η ίδια ομάδα έπαιξε με την Ρεάλ πριν από μία εβδομάδα. Η ίδια ομάδα και με την Γαλατά. Αλλά η διαφορά στην ενέργεια και στην συγκέντρωση ήταν χαώδης.
ΥΓ. Καλή μας αρχή λοιπόν… Θα τα λέμε από δω, για τον εξάστερο!
YΓ2. Ο Παναθηναϊκός με δύο νίκες είναι σίγουρα τρίτος… Από τον άλλο όμιλο όμως αν βάλεις στο ζύγι ποια έδρα μπορείς να “σπάσεις” πιο εύκολα, αυτή είναι της Φενέρ που τώρα χωρίς Χίκμαν, έχει τα προβλήματα της. Μήπως η τέταρτη θέση κοινώς είναι καλύτερη;
ΥΓ2. Αν ήμουν στην Γαλατά πάντως θα άρχιζα τα φάουλ 30’’ πριν το τέλος και ενώ ήμουν στο -2. Πιάνει αρκετές φορές. Ρωτήστε και τον Κωνσταντίνο στο πρόσφατο τελικό του Πρωταθλήματος Τύπου!