Του Γιάννη Αβραμίδη/ info@eurohoops.net
Όταν σε ένα γήπεδο παίζουν μία ομάδα που βασίζεται στην επίθεση της και μία ομάδα που ποντάρει στην δυνατή της άμυνα, το να κριθεί το παιχνίδι στους 130 πόντους είναι φυσιολογικό να ωφελεί την δεύτερη. Όπερ και εγένετο. Η Άλμπα κατάφερε να διορθώσει τα λάθη της μέσα στον αγώνα και να πάρει αυτή τη νίκη, εκμεταλλευόμενη το ότι ο Παναθηναϊκός αποφάσισε στο τελευταίο δεκάλεπτο να “αυτοτιμωρηθεί” και αντί να παίξει γρήγορα και επιθετικά, πήγε σε ένα βασανιστικά αργό τέμπο που ευνοούσε τους Γερμανούς.
Ένα δεκάλεπτο που οδηγεί τους πράσινους σε έναν τελικό την επόμενη εβδομάδα απέναντι σε μία ομάδα σαφώς κατώτερης δυναμικής αλλά σε ένα παιχνίδι ιδιαιτεροτήτων λόγω και την γνωστής σχέσης Ερυθρού Αστέρα και Ολυμπιακού.
Για τον Παναθηναϊκό δικαιολογίες δεν υπάρχουν. Όποτε έτρεχε με την μπάλα και επέλεγε τον δρόμο του γρήγορου τρανσίζιον με καλή κυκλοφορία και την μπάλα να «πατάει» στο ποστ, είχε πόντους, είχε ενέργεια, είχε το προβάδισμα. Όταν μπήκε στην διαδικασία να συντηρήσει την διαφορά, βρέθηκε και να χάνει, χωρίς να το καταλάβει. Με τους Σλότερ και Φώτση που ήταν οι καλύτεροι του στα πρώτα 30’ να χάνουν κρίσιμα σουτ και τον Διαμαντίδη να είναι συγκλονιστικά μόνος στο τέλος.
Η αρχή με το τρικ
Ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε με τρικ το να κατεβάζει την μπάλα ο Γιάνκοβιτς ώστε να απαγκιστρωθεί από την πίεση σε όλο το γήπεδο ο Διαμαντίδης και να πάρει ξεκούραστα το πικ στο τέλος της επίθεσης. Αυτό αρχικά λειτούργησε στη συνέχεια όμως και συγκεκριμένα μετά το τάιμ άουτ του Ομπράντοβιτς, η πίεση μεταφέρθηκε σε Γιάνκοβιτς και Σλότερ με αποτέλεσμα οι επιθέσεις να υστερούν σε ρυθμό και ταχύτητα.
Φαινόταν ότι η μπάλα κολλούσε στα χέρια των πρασίνων αντί να κινείται με ταχύτητα, κάτι που είναι θεμελιώδης λίθος στο να ξεμπλοκάρει μία ομάδα επιθετικά, όταν ο αντίπαλος της παίζει πολύ δυνατά και χρησιμοποιεί κυρίως τις επαφές στην άμυνα του.
Στην άμυνα του Παναθηναϊκού τώρα, το πρόβλημα ήταν στην επιλογή του Ιβάνοβιτς να παίξει τόσο επιθετικά τα χεντς άουτ από τους ψηλούς του. Προφανώς για να σταματήσει τα πικ των Ρένφο και Ρέντινγκ και να αποτρέψει τα εύκολα καλάθια του ΜακΛέιν. Με τον παίκτη ακόμα στην Strongside να κόβει τα dive του ψηλού, περιορίστηκε ο τελευταίος, αλλά η Άλμπα πήρε πόντους από την έξτρα πάσα και τα καλά ποσοστά της από την περιφέρεια.
Οι αλλαγές του Ιβάνοβιτς
Ο Ομπράντοβιτς φόρτωσε την ρακέτα του με δύο ψηλούς που μαζί με τον παίκτη του πικ εν ρολ έβαζαν στην μέση τον αμυντικό που ερχόταν για βοήθεια. Στην επίθεση όσο η μπάλα γύριζε γρήγορα και ακουμπούσε στο post, ο Παναθηναϊκός δεν είχε πρόβλημα. Ουσιαστικά αστοχούσε σε επιθέσεις μόνο αν έκανε λάθος ή αν ήταν επιπόλαιος.
Ο Ιβάνοβιτς γύρισε την άμυνα του σε αλλαγές σε όλα τα σκριν μακριά από την μπάλα και αυτό φανερά μπέρδεψε τους Γερμανούς που έχασαν τον ρυθμό τους στην άμυνα. Στην επίθεση ο Αντώνης Φώτσης και το «ζευγάρωμα» του στην ρακέτα με τον Γκιστ έδωσε ταχύτητα και πολύ ενέργεια και ο Παναθηναϊκός εκποίησε την σωστή αλλαγή της άμυνας του, σε μία διαφορά που έφτασε τους δέκα πόντους πριν το τέλος του ημιχρόνου.
Τα συνεχόμενα λάθη, οι κακές προσωπικές άμυνες και οι καλές επιθέσεις από την Άλμπα άλλαξαν την ροή του αγώνα, φέρνοντας τους φιλοξενούμενους σε απόσταση αναπνοής. Η αλλαγή στην αντιμετώπιση των σκριν με οριζόντια χεντς άουτ πάλι μπέρδεψε τους Γερμανούς που νόμιζαν ότι θα έβρισκαν εύκολη πάσα στην weakside αλλά πάσαραν σε παίκτες του Παναθηναϊκού. Στην επίθεση η μπάλα πάλι άρχισε να έχει ταχύτητα και το +10 θα ερχόταν πριν το 30’ αν οι πράσινοι ήταν στοιχειωδώς εύστοχοι στις βολές (1/4 στο τελευταίο λεπτό).
Διαμαντίδης μονάχος…
Την ώρα που ο Μαυροκεφαλίδης δεν πόσταρε κοντύτερο του παίκτη και ο Μπατίστα αστοχούσε σε λέι απ, ο Ρέντινγκ έβαζε έξι πόντους με δύο δύσκολα σουτ και άλλους δύο στο τρανζίσιον για να κάνει το ματς ντέρμπι στα τελευταία 7’. Ο Παναθηναϊκός αδικαιολόγητα σταμάτησε να γυρνάει γρήγορα την μπάλα, έγινε διστακτικός και απρόσεχτος πιστεύοντας ότι το ματς είχε λήξει. Στην πραγματικότητα όμως… τώρα άρχιζε.
Διαμαντίδης και Γκιστ δεν θα μπορούσαν να τα κάνουν όλα μόνοι τους και εδώ φαινόταν ότι έλειπαν πόντοι αλλά και ενέργειες από τους συμπαίκτες τους, τώρα που ο Σλότερ είχε κλειστεί και κουραστεί.
Ήταν τόσο απελπιστικά μόνος του ο Διαμαντίδης, που σχεδόν τον λυπόσουν αφού όποτε έφευγε η μπάλα από τα χέρια του, κανείς δεν μπορούσε να βοηθήσει. Την ίδια ώρα που η Άλμπα έβρισκε πόντους από όλους τους παίκτες του και διατηρούσε ένα πολύ μικρό προβάδισμα.
Ένα προβάδισμα που θα της έδινε και τη νίκη όπως αποδείχθηκε, μιας και ο Παναθηναϊκός των μόλις 11 πόντων στο τέταρτο δεκάλεπτο (εκ των οποίων οι 7 από τον Διαμαντίδη), των μόλις 4άρων στα τελευταία λεπτά, δεν θα μπορούσε να ελπίζει σε κάτι καλύτερο.
ΥΓ. Αν δεν βιώσεις έναν τραυματισμό τελικά είναι πολύ δύσκολο να καταλάβεις τους αθλητές που μπορεί να αμείβονται με πολλά περισσότερα χρήματα αλλά έχουν και πολλές περισσότερες πιθανότητες να χτυπήσουν. Σε αυτό το πλαίσιο θα ήθελα να ευχαριστήσω από καρδιάς όλους όσους μου ευχήθηκαν, κυρίως όμως τα παιδιά που παίζουμε μαζί μπάσκετ στο δημοσιογραφικό πρωτάθλημα με την Dpg, κάποια ψυχή που θα ταλαιπωρηθεί αρκετά το επόμενο διάστημα νταντεύοντας τρία μωρά, τα παιδιά στον Προμηθέα, στο Nitro, στο Die αλλά και τον γιατρό, κ. Κονίδη που ανέλαβε την επέμβαση στον αχίλλειο. Δεν έγινα Αϊζάια Τόμας, Ντομινίκ Ουίλκινς, Κόμπι Μπράιαντ, Χίκμαν ή έστω Νίκος Βούλγαρης, αλλά κατάλαβα τι περνούσαν τις πρώτες ώρες αυτού του απαίσιου τραυματισμού. Πιστέψτε με… ούτε στον εχθρό σας.