Του Γιάννη Αβραμίδη
Τέλος καλό όλα καλά… Αλλά για ποιο τέλος μιλάμε αλήθεια την ώρα που την επόμενη εβδομάδα ξεκινάει η φάση των «8». Για τα παιχνίδια με την ΤΣΣΚΑ το πλέον ενθαρρυντικό για τον Παναθηναϊκό είναι πως δεν… είναι το φαβορί. Αυτό φέτος μόνο σε καλό του έχει βγει, αν υπολογίσει κανείς πως όταν έπαιζε σαν αουτσάιντερ, έκανε και τις καλύτερες του εμφανίσεις στην Ευρώπη (με Ρεάλ στο ΟΑΚΑ, με Μπαρτσελόνα στην Βαρκελώνη κλπ κλπ).
Στο ματς με τον Ερυθρό Αστέρα η νίκη έπαψε να ναι αυτοσκοπός στην αρχή της δ’ περιόδου. Εκεί όπου το αποτέλεσμα του αγώνα στο Βερολίνο είχε γίνει ήδη γνωστό και μπορεί να μην το παραδέχεται ποτέ κανένας προπονητής, αλλά όλοι ξέρουν τι γίνεται και στο άλλο ματς που «καίει» ανά πάσα στιγμή. Μπορεί όντως να μην το πουν ποτέ στους παίκτες τους (μέχρι να το «καρφώσει» κάποιος από το υπόλοιπο επιτελείο…). Φάνηκε εξάλλου από τις αντιδράσεις τους στο τέλος του αγώνα.
Ο Σόφο και ο Σμιθ οδήγησαν την Μακάμπι στη νίκη και ο Παναθηναϊκός ηρέμησε. Θαρρώ πάντως, πως έτσι όπως πήγαινε το παιχνίδι, οι πράσινοι θα το κέρδιζαν στο τέλος, αν το χρειαζόντουσαν πραγματικά. Η αλήθεια είναι πως από το 25’ και μετά που έμαθαν ότι η Μακάμπι «καθαρίζει» το ματς, άλλαξαν. Αλλά ακόμα τότε δεν είχε «κλειδώσει» και το διπλό στο Βερολίνο. Τέλος πάντων, με «αν» δεν γράφεται ιστορία…
Τα… τρανζιστοράκια μίλησαν
Τόσο ο Ιβάνοβιτς όμως όσο και οι παίκτες του απελευθερώθηκαν από τα μέσα της γ’ περιόδου και αυτό φαίνεται και από τα ποσοστά τους στα σουτ. Από το 25’ ως το 35’ που η διαφορά από το -5 άγγιξε το +10 ο Παναθηναϊκός είχε 3/6 τρίποντα την ώρα που στα προηγούμενα 25 λεπτά είχε το τραγικό 4/18. Αυτό από μόνο του μαρτυρά πολλά, ιδίως την στιγμή που αμυντικά δεν άλλαξε κάτι στον προσανατολισμό του, δεχόμενος 15 πόντους στο ρίσκο του «push» πάνω στον Μαριάνοβιτς, ή στις αλλαγές και στα μις – ματς που φανερώνονταν στη συνέχεια.
Είναι χαρακτηριστικό και άγνωστο ως τώρα για τον Παναθηναϊκό το ότι στην τέταρτη περίοδο δέχθηκε περισσότερους πόντους από ότι σε κάθε άλλη. Αυτό κι αν μαρτυρά πως χαλάρωσε, έχοντας μάθει τα καλά νέα από το Βερολίνο.
Το φινάλε
Στο τέλος βέβαια κανείς δεν χαρίζεται και ήταν φυσιολογικό, κυρίως μετά το ατυχές – λόγω αποτελέσματος- πείραμα του Ιβάνοβιτς με Γκιστ, Φώτση και Μπατίστα στην ίδια πεντάδα, να έχουμε ντέρμπι. Ο Παναθηναϊκός από την αρχή έπαιζε προσπαθώντας να χτυπήσει τον Μαριάνοβιτς στα πικ, με τις περιστροφές να βγάζουν ελεύθερα σουτ.
Το ποστάρισμα των Διαμαντίδη και Νέλσον αντιμετωπίστηκε με παγίδα στο low post και για καλούς πασέρ – όπως είναι αυτοί οι δύο – δεν θα υπήρχε πρόβλημα για να βγουν εύκολα καλάθια στους ψηλούς.
Το πως φτάσαμε στο να έχει ο Ερυθρός Αστέρας το πρώτο χέρι στο φινάλε είναι απόρροια τριών παραγόντων.
Των λανθασμένων επιλογών στην επίθεση, της χαλαρότητας στην άμυνα και στο ριμπάουντ, αλλά και της απειρίας του Γιάνκοβιτς. Έκανε τρία μαζεμένα φάουλ, που έστελναν τους γηπεδούχους στις βολές, το ένα πιο ανόητο από το άλλο. Η επιλογή για τρίποντο στην περίπτωση του Παππά ήταν σωστή, γιατί υπήρχε αρκετός χρόνος. Αλλά, δεν δικαιώθηκε από το χαμένο αμυντικό ριμπάουντ στη συνέχεια.
Στο τέλος ο σχεδιασμός δεν ξέρω ακριβώς τι είχε σαν σκοπό να βγάλει, γιατί προφανώς οι παίκτες μπερδεύτηκαν και βγήκε κάτι λάθος. Για να φτάσουμε σε μία ακόμα εκτός έδρας ήττα.
Ως εδώ ή έχει και άλλο;
Το ζητούμενο είναι πλέον η διάρκεια γιατί το επίπεδο ανεβαίνει ακόμα περισσότερο. Ο Παναθηναϊκός για ένα ακόμα παιχνίδι ήταν καλός μόνο κατά πολύ μικρά διαστήματα σε μία εκτός έδρας του δοκιμασία. Αν στην αρχή τονίσαμε ότι τους πράσινους τους βολεύει να είναι το αουτσάιντερ, δεν τους βολεύει καθόλου που πρέπει να διεκδικήσουν την πρόκριση τους στο Final Four, σε εκτός έδρας παιχνίδια.
Αυτό θα πρέπει να δουλευτεί καλά και να διορθωθούν τα όποια λάθη. Εννοείται ότι ο Παναθηναϊκός έχει φτάσει πολύ μακριά για τα δεδομένα και τους στόχους που έθεσε στην αρχή της σεζόν. Αλλά όταν βλέπεις εμφανίσεις όπως αυτή με την Ρεάλ δεν μπορείς να λες πως… «Καλά ήταν ως εδώ». Γιατί ο Παναθηναϊκός είναι γνωστό πως είναι μία νέα ομάδα με στόχους που δεν αγγίζουν το ταβάνι για φέτος, αλλά αυτό δεν μπορεί να συμβαδίζει με την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα αρκετών παικτών του…
ΥΓ. Για την κατάκτηση του Κυπέλλου, sorry… Για την κατάκτηση ενός ακόμα Κυπέλλου δεν έγραψα τίποτα, όχι γιατί υποτιμώ έναν θεσμό που με τόση προσπάθεια οι δύο ουσιαστικά μονομάχοι του διεκδίκησαν τόσο εντός όσο και εκτός παρκέ. Απλά, ο Παναθηναϊκός κατέκτησε αυτό το τρόπαιο δύο φορές πριν… Στο κάρφωμα του Μπατίστα στο ΟΑΚΑ και στο τρίποντο του Γιάνκοβιτς στην Πυλαία. Το ματς με τον Απόλλωνα ήταν τυπική διαδικασία. Έκανε, όμως, πολύ χαρούμενους όλους τους ορθολογικούς του χώρου, που ένα γήπεδο γέμισε από ζωή, από μεγάλους και από μικρούς σε έναν τελικό… Όπως θα έπρεπε να’ ναι κοινώς πάντα!