Του Γιάννη Αβραμίδη
Η χειρότερη εμφάνιση των τελευταίων ετών; Πλήρης υποταγή σε μία πολύ καλύτερη ομάδα; Φανερά ανέτοιμος και με ολική αποτυχία στο πλάνο του; Όπως και να το δει κανείς, αυτή η συντριβή στην Μόσχα είναι κάτι που δεν επιδέχεται αντιρρήσεων στο ότι ο Παναθηναϊκός έχασε δίκαια και αν συνεχίσει να παίζει στο ίδιο μοτίβο, δεν θα παίξει δεύτερο ματς στο ΟΑΚΑ…
Η ΤΣΣΚΑ ήταν προετοιμασμένη για την άμυνα που επέλεξε ο Παναθηναϊκός πάνω στον Τεόντοσιτς, ήταν προετοιμασμένη για το low post παιχνίδι των πρασίνων με τα γκαρντ και τον Μπατίστα και ήταν έτοιμη να πιέσει σε όλο το γήπεδο τον Διαμαντίδη, να δώσει προβοκατόρικα το σουτ στο Νέλσον, παίξει έξυπνα ρισκάροντας στο σουτ από την απόσταση τώρα που έλειπε ο Σλότερ, κλείνοντας μέσα στην ρακέτα της.
Ο Παναθηναϊκός επέλεγε να πάει το ματς σε γρήγορο τέμπο, αλλά δεν μπορείς να τρέξεις αν δεν έχεις ριμπάουντ και δεν μπορείς να έχεις ριμπάουντ αν δεν παίξεις άμυνα… Και οι πράσινοι έπαιξαν άμυνα πολύ αργά, για πολύ λίγο και όταν το ματς είχε ουσιαστικά τελειώσει.
To λοιπόν
Υπάρχουν κέρδη ή συμπεράσματα από αυτό το ματς πάνω στα οποία μπορεί να «πατήσει» ο Παναθηναϊκός;
Αρχικά το ότι πρέπει να αλλάξει πλάνο πάνω στην αντιμετώπιση του Τεόντοσιτς και των πικ που παίρνει ή να δουλέψει πολύ πάνω σε αυτό που έχει επιλέξει.
Ύστερα ότι θα πρέπει να βρει τρόπο να βάλει στο ματς τον Νέλσον και να ξεκουράσει στο κατέβασμα των Διαμαντίδη, χωρίς να στερείται δημιουργίας στο παιχνίδι του και χωρίς να αναγκάζεται να βλέπει τον Αμερικανό να παίζει χωρίς άμυνα και να μην σουτάρει επειδή αυτό θέλει… η ΤΣΣΚΑ.
Να κατεβάσει λίγο το τέμπο της ΤΣΣΚΑ και να την χτυπήσει στο transition όπου μπορεί να τρέξει και να σκοράρει όπως έκανε και κατά διαστήματα.
Κυρίως όμως… να παίξει άμυνα και να πιστέψει ότι μπορεί να χτυπήσει την ΤΣΣΚΑ. Δεν του αρμόζει και σίγουρα δεν του αξίζει του Παναθηναϊκού να είναι το θήραμα που αντί να είναι έτοιμο να παλέψει για την ζωή του, να αποφασίζει να κλείσει τα μάτια, απλά για να μην βλέπει τις ορέξεις του… θηρίου.
Να τα πάρουμε λίγο από την αρχή;
Ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε με ψηλό σχήμα για να ματσάρει τα ψηλά γκαρντ της ΤΣΣΚΑ. Η εντολή στην άμυνα ήταν δυναμικό κάθετο χεντς αουτ στα όρια της παγίδας για να φύγει η μπάλα από τα χέρια του Τεόντοσιτς.
Πλήρης αποτυχία.
Ο Σέρβος δεν είχε αντίπαλο και με 10 πόντους και 4 ασίστ έκανε ότι ήθελε στο παρκέ. Αντίθετα επιθετικά ο Παναθηναϊκός είχε καλές στιγμές. Πήγε την μπάλα κοντά στο καλάθι, είχε καλά σουτ, πήρε βοήθεια από όλους τους παίκτες του και σημάδεψε την αντιμετώπιση στα πικ βγάζοντας αρκετές ασίστ.
Σαφώς το θέμα ήταν η άμυνα του. Η περιστροφή ήταν τραγική, η ΤΣΣΚΑ ήταν πολύ καλά μελετημένη στο να αντιμετωπίσει τέτοια άμυνα και η έξτρα πάσα στην γωνία έβγαζε συνεχώς αμαρκάριστα σουτ. Όσο ο Παναθηναϊκός συνέχιζε έτσι, ποντάροντας στο να δημιουργήσουν οι άλλοι και όχι ο Τεόντοσιτς, φαινόταν σαν να της έδινε… αβάδιστα το πρώτο παιχνίδι.
Είναι χαρακτηριστικό ότι αν θες να ξεχωρίσεις μία άμυνα στα πρώτα 15’ είναι αυτή στο 14’ όταν η μπάλα έμεινε στα χέρια των παικτών της ΤΣΣΚΑ. Ήταν η μοναδική φορά σε σετ επίθεση της ΤΣΣΚΑ που δεν είχε σκριν στην μπάλα, παρά μόνο στα τελευταία 3’ δευτερόλεπτα ως λύση ανάγκης.
Σε κάθε άλλη σετ επίθεση, ο Παναθηναϊκός έμενε πάντα κρεμασμένος στην αντιμετώπιση μετά την παγίδα, ενώ είναι φυσιολογικό, το ότι δεχόταν συνεχώς εύκολα καλάθια να φτιάξει διαφορετική ψυχολογία στους παίκτες του, που από τους 21 πόντους του πρώτου δεκαλέπτου έμειναν στους έξι στο δεύτερο.
Ψυχολογία
Αντιθέτως η ΤΣΣΚΑ είχε άλλη ψυχολογία, οι παίκτες της πατούσαν καλύτερα στο παρκέ, σούταραν με τρελά ποσοστά και η εικόνα που βλέπαμε στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου ήταν ένα σοβαρό, πειθαρχημένο σύνολο με σχέδιο και πλάνο από την μία και από την άλλη μία μισοδιαλυμένη ομάδα, που ξεχνιόταν στην άμυνα, σούταρε για να… σουτάρει και σκεφτόταν από το 10’ το δεύτερο παιχνίδι.
Η άμυνα άλλαξε ως προς την στρατηγική, πήγαμε στο ένας εναντιόν ενός, απόρροια των αλλαγών σε κάθε σκριν και κάπως έτσι λίγο πριν το ημίχρονο είχαμε και τις δύο πρώτες σερί καλές άμυνες! Χωρίς δηλαδή να μπει καλάθι! Απίστευτο για ένα ματς επιπέδου προημιτελικών Ευρωλίγκα, αλλά απόλυτα δίκαιο για την εικόνα που είχαν οι δύο ομάδες.
Το να σταθεί κανείς στο δεύτερο ημίχρονο ίσως να είναι άδικο και για τις δύο ομάδες. Σε μία σειρά αγώνων, επιλέγεις και να μην φανερώνεις όλα σου τα χαρτιά από το πρώτο ματς. Ο αγώνας πήγε σε ένα μεγάλο… ένας εναντίον ενός και σε αυτό συνέβαλλε η επιλογή του Ιβάνοβιτς να αφήσει κατά μέρους τις παγίδες και να πάει σε αλλαγές σε κάθε σκριν στην μπάλα.
Ο Μπατίστα με τον Γκιστ καθάρισαν τα ριμπάουντ, η ομάδα έπαιξε το παιχνίδι του Παππά, τρέχοντας σε ανοιχτό γήπεδο και σαφώς η εικόνα ήταν πολύ καλύτερη. Αλλά όταν είσαι στο -30 μόνο καλύτερος μπορείς να γίνεις. Ο Τεόντοσιτς εξάλλου φρόντισε η ΤΣΣΚΑ να μην χάσει ούτε στο τρίτο δεκάλεπτο με την διαφορά στο βάθος του πάγκου να φαίνεται στο ότι η μία ομάδα έβαζε τον πρωτάρη Λούτζη σαν 11ο παίκτη και η άλλη τον…Κριάπα.
ΥΓ. Δεν είναι τυχαίο πάντως ότι ο Παναθηναϊκός κέρδισε στο επιμέρους σκορ μόνο στην τέταρτη περίοδο. Ναι σαφώς και η ΤΣΣΚΑ είχε ρίξει ταχύτητα και έπαιζε με τα δεύτερα, αλλά τόσο ο Λούντζης όσο και ο Μαυροκεφαλίδης (κυρίως αυτός) έδειξαν ότι ίσως θα πρέπει να υπολογίζονται λίγο περισσότερο.