Του Άρη Μπάρκα/ barkas@eurohoops.net
Ήταν λίγο πριν τα μεσάνυχτα, η ΤΣΣΚΑ είχε μόλις προκριθεί στο φάιναλ φορ και οι πόρτες στα αποδυτήρια των φιλοξενουμένων του ΟΑΚΑ άνοιξαν. Και το πρώτο πράγμα που μπορούσες να δεις ήταν τον Κιριλένκο να χαμογελά! Ο μεγαλύτερος σύγχρονος Ρώσος παίκτης επέστρεψε στην Ευρώπη για να κερδίσει την Ευρωλίγκα, αλλά πάνω από όλα για να απολαύσει το μπάσκετ στη σεζόν που πιθανότατα θα είναι η τελευταία της καριέρας του.
Το Εurohoops ήταν εκεί για να μοιραστεί τη χαρά του και επίσης την προσέγγιση του στο πιο σημαντικό μέρος της σεζόν. Μιας σεζόν που ξεκίνησε με πολύ περίεργο τρόπο για αυτόν στο ΝΒΑ και μπορεί να τελειώσει με την κατάκτηση της Ευρωλίγκας.
– Ήταν μια ιδιόμορφη σεζόν μέχρι στιγμής για σένα, αφού άφησες το ΝΒΑ για την Ευρώπη. Πως νιώθεις για αυτό;
“Είχα κάποια προσωπικά ζητήματα, αλλά φυσικά ξέρω ότι μπορώ ακόμα να παίξω στο υψηλό επίπεδο. Το καταλαβαίνω ο ίδιος, δεν χρειάζομαι κάποιον άλλο να μου το πει. Ξέρω ότι σύντομα θα πέσω κάτω (γέλιο). Το ξέρω. Και μόλις πάψω να μπορώ να αγωνίζομαι στο υψηλό επίπεδο, αμέσως θα αποσυρθώ. Κατά τη διάρκεια του τελευταίου μήνα δεν μπόρεσα να παίξω στο συνηθισμένο μου επίπεδο, αλλά χρειάζεται μόνο λίγος χρόνος και λίγα ματς για να βρεις ξανά ρυθμό. Οι συμπαίκτες μου και ο προπονητής μου πιστεύουν σε μένα. Όταν ο κόουτς σε πιστεύει, τότε μπορείς να βρεθείς σε άλλο επίπεδο. Όταν ο προπονητής σου δεν σε υπολογίζει και παίζεις 3 ή 4 λεπτά, τότε δεν μπορείς”.
– Η ΤΣΣΚΑ είχε βρει ρυθμό χωρίς εσένα. Πως έγινε μέρος της χημείας της τόσο γρήγορα;
“Κοίτα, μεγάλωσα στην ΤΣΣΚΑ. Ξέρω τους περισσότερους, τους γιατρούς, τους υπαλλήλους. Τους ξέρω για πολλά, πολλά χρόνια. Και σε ό,τι αφορά τη χημεία, δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα. Ρωτήστε όποιον θέλετε από τους συμπαίκτες μου. Ποτέ δεν είχα υπάρξει ένας φωνακλάς που έλεγε δώστε μου τη μπάλα και θα τα κάνω όλα μόνος μου. Όχι! Μεγάλωσα με το παράδειγμα του Τζον Στόκτον. Ήταν σιωπηλός, ήταν πάντα εκεί, έδινε τα πάντα στο γήπεδο και ήταν πολύτιμος. Αυτή είναι η ζωή μου, αυτή είναι η καριέρα μου, έτσι έπαιζε μπάσκετ σε όλη μου την καριέρα”.
– Τι έχεις να πεις για τον κόουτς Δημήτρη Ιτούδη;
“Είναι πολύ αφοσιωμένος στις λεπτομέρειες στην προετοιμασία του πριν το ματς. Είναι δύσκολο μερικές φορές για τους παίκτες, γιατί οι λεπτομέρειες είναι πάρα πολλές. Όμως προσπαθεί να κάνει το καλύτερο. Είναι περισσότερο διπλωμάτης. Είναι, όμως, και εκδηλωτικός. Προσπαθεί να είναι επιθετικός με τους παίκτες του, αλλά τα πάντα ξεκινούν με εμάς. “Διαβάζεις” τον προπονητή σου, τον μαθαίνεις, έχεις τα πάνω και τα κάτω σου, αλλά μέχρι τώρα κάνουμε όλοι πολύ καλή δουλειά. Τα πράγματα πάνε καλά”.
– Και τώρα θα παίξετε στην Μαδρίτη στο γήπεδο που κέρδισες το Ευρωμπάσκετ 2007…
“Ναι, έχουμε καλές αναμνήσεις από εκεί. Δεν σημαίνει τίποτα αυτή τη στιγμή, αλλά έχουμε καλές αναμνήσεις και ελπίζω ότι μπορούμε να προσθέσουμε και άλλες”.
– Σε νοιάζει η εντύπωση που υπάρχει για σένα ως παίκτη στις ΗΠΑ;
“Νομίζω ότι πλησιάζω στο τέλος της καριέρας μου και νοιώθω ότι είχα μια εξαιρετική καριέρα στο ΝΒΑ. Νομίζω ότι είμαι ο πρώτος σμολ φόργουορντ στις τάπες στην λίστα όλων των εποχών, ή κάτι τέτοιο, έτσι μου είπαν (χαμογελά). Νομίζω ότι έχω καταφέρει σε κάθε περίπτωση πολλά. Έπαιξα σε All Sar Game, έπαιξα στο ματς των ρούκι, ήμουν μέλος των καλύτερων αμυντικών πεντάδων. Είχα πολλά σημαντικά ματς στην καριέρα μου και έτσι δεν μετανιώνω για τίποτα”.
– Και το να κερδίσεις την Ευρωλίγκα θα είναι το ιδανικό φινάλε;
“Μη με παρεξηγείτε, θα ήθελα πολύ να είμαι πρωταθλητής στην Ευρωλίγκα και αυτός είναι ο στόχος μας, αυτό θέλουμε να καταφέρουμε. Όμως αντιμετωπίζω το παιχνίδι με τη λογική ότι είναι απλά μπάσκετ. Δίνουμε τα πάντα στο παρκέ και όταν το ματς τελειώσει, τότε τελειώνει οριστικά. Δεν το σκέφτομαι άλλο. Όλοι συνεχίζουν να με ρωτούν για το 2012 όταν χάσαμε από τον Ολυμπιακό στον τελικό. Το παιχνίδι είχε τελειώσει και μέσα στην επόμενη ώρα το αφήνεις πίσω σου και σκέφτεσαι το επόμενο. Έτσι το σκέφτομαι, έτσι σκέφτομαι τα πάντα σε σχέση με το μπάσκετ. Όταν το παιχνίδι τελειώσει, τελείωσε. Δεν υπάρχει χρόνος για να λυπάσαι τον εαυτό σου. Αν η άλλη ομάδα είναι καλύτερη τη συγκεκριμένη βραδιά τι μπορείς να κάνεις; Να κατηγορήσεις τους διαιτητές, τους αντιπάλους; Σου έκανε κάποιος φάουλ και δεν το έδωσαν; Τι μπορείς να κάνεις? Τίποτα! Το αποδέχεσαι και προχωράς”.