Του Γιώργου Ορφανάκη/ info@eurohoops.net
To Eurohoops.net δημιουργήθηκε με 2 βασικούς γνώμονες – στόχους. Ο πρώτος να επεκταθεί με ξενόγλωσσες εκδόσεις σε άλλες χώρες και να καλύψει την Ευρωλίγκα και όλα τα μεγάλα αθλητικά γεγονότα μπάσκετ στο κόσμο, με ευρωπαϊκή προσέγγιση και ένα τρόπο που αναδεικνύει το σπορ και αυξάνει την αγάπη για αυτό.
Ο δεύτερος λόγος, που αποτελεί στοίχημα στην ελληνική έκδοση, να κάνει ακριβώς το αντίθετο από αυτό που βιώνουμε έντονα όλα τα τελευταία χρόνια στην ελληνική δημοσιογραφία. Να ασχοληθεί 100% με το μπάσκετ. Με αγνό, παθιασμένο τρόπο, απόλυτα αφοσιωμένο στο άθλημα. Θέλει να πάει προς αυτή την κατεύθυνση, γιατί αν όλο και περισσότερος κόσμος εισπράττει κάθε μέρα τα σωστά ερεθίσματα, τότε ίσως σταματήσουμε να είμαστε “μπανανία” (και) στο μπάσκετ.
Ίσως κάποτε γίνει αυτό που έζησαν οι τυχεροί πατεράδες μας και αυτό που ονειρεύεται ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς και το περιέγραψε στη συνέντευξή του στο Eurohoops. Μια νορμάλ χώρα που δύο οπαδοί του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού μπορούν να πάνε στο γήπεδο, να το απολαύσουν και να κάνει πλάκα ο ένας στον άλλο.
Ο Γιώργος Ορφανάκης έχει το πάθος για μπάσκετ που ψάχνουμε. Τον “τυφλώνει” μόνο η αγάπη του για το άθλημα και όχι η οπαδική του προτίμηση. Για αυτό του δίνουμε βήμα και χώρο να αρθογραφήσει. Η εμπειρία είναι κάτι που “περπατιέται”. Η ποιότητα πάνω στη δουλειά, πλάθεται, κερδίζεται.
Αρκεί να υπάρχει μεράκι, αληθινή αγάπη και υπόβαθρο γνώσης του αντικειμένου και σωστής νοοτροπίας. Σε αυτή τη δουλειά, αν είσαι ικανός, η πλειοψηφία των ανθρώπων στις προγενέστερες γενιές αυτό που συνήθως προσπαθούν να κάνει (αντί να ρουφήξουν τις τάσεις της νέας γενιάς και να πάρουν πράγματα από αυτή) είναι να σε κρατήσει… κάτω. Στη σκιά.
Λάθος. Το σωστό είναι να δίνεις ευκαιρίες και να δημιουργείς καλούς συνδυασμούς. Η πιο πετυχημένη συνταγή είναι να μη πράττεις ποτέ αυτά που δεν θες να σου κάνουν!
Αναμνήσεις ανεξίτηλα γραμμένες
Έχουν περάσει μόλις λίγες μέρες από την εκδήλωση της Ευρωλίγκα για τα 15 χρόνια ύπαρξης της στην οποία το παρόν μεταξύ άλλων έδωσε και ο Ζέλικο Ομπρόντοβιτς. Λίγο ο χαρακτήρας της εκδήλωσης, λίγο η παρουσία του Ζέλικο και μοιραία το μυαλό των περισσοτέρων φιλάθλων του Παναθηναϊκού ταξιδεύει στο παρελθόν και στις επιτυχίες που γνώρισε η ομάδα όλα αυτά τα χρόνια. Βρισκόμαστε άλλωστε στο πρώτο δεκαήμερο του Μαΐου το οποίο περιέχει αρκετές “σαν σήμερα” ημερομηνίες με Ευρωπαϊκά των Πρασίνων. Οι αναμνήσεις πολλές…
Το 1996 με τον Ντομινίκ όχι μόνο να μην έρχεται για πικ-νικ αλλά να κατακτά και την κορυφή της Ευρώπης. Το 2000 με τον Ομπράντοβιτς στην παρθενική του σεζόν στο τιμόνι να θριαμβεύει. Το 2002 στην πιο γλυκιά από όλες τις κατακτήσεις ως το απόλυτο outsider. To 2007 στο ντελίριο του ΟΑΚΑ. Το 2009 σε ένα από τα πιο ανταγωνιστικά final 4 που έγιναν ποτέ. Το 2011 με την υπογραφή του Δημήτρη Διαμαντίδη.
Στιγμές που όλες έχουν ως κοινό παρανομαστή τη λέξη επιτυχία αλλά μοιράζονται και κάτι ακόμα. Ανήκουν σε μία άλλη πραγματικότητα στην οποία τα χρήματα δεν είχαν περιορισμό και η νίκη ήταν σχεδόν δεδομένη. Τα πάντα δούλευαν στην εντέλεια, χωρίς να υπάρχει ανάγκη για πολλές αλλαγές και ο μοναδικός στόχος ήταν η κορυφή.
Νέα πραγματικότητα-Σημαντικές κινήσεις
Η φυγή του Ζέλικο Ομπράντοβιτς και η οικονομική κρίση της χώρας άλλαξε σε πολύ μεγάλο βαθμό τα δεδομένα. Η διοίκηση του Παναθηναϊκού έπρεπε να δημιουργήσει μία ομάδα σχεδόν από το μηδέν με αρκετά πιο χαμηλό budget σε σχέση με παλιά. Η νέα πραγματικότητα λέει πως τα πράγματα δεν θα είναι ποτέ ξανά ίδια ή τουλάχιστον θα αργήσουν. Αυτό γίνεται σαφές άλλωστε και από το μήνυμα που έχουν προσπαθήσει κατά καιρούς να περάσουν με δηλώσεις τους οι Δημήτρης Διαμαντίδης και Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Κάθε τίτλος είναι καλοδεχούμενος αλλά κύριο μέλημα αυτή τη στιγμή είναι να χτιστεί κάτι καλό με προοπτική.
Έχοντας ως γνώμονα αυτό το σκεπτικό, το καλοκαίρι του 2013 ο Παναθηναϊκός υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας με τους Γιάνκοβιτς-Παππά ενώ την επόμενη σεζόν έκανε το ίδιο με τους μικρούς Κόνιαρη-Λούντζη–Παπαγιάννη αλλά και με τον Λευτέρη Μποχωρίδη. Προσθέστε σε αυτούς και τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο και έχετε ένα μείγμα από τους καλύτερους “97άρηδες-98άρηδες” που κυκλοφορούν.
Σημαντικός λόγος για να αισιοδοξεί κανείς και αυτό λίγοι το χουν καταλάβει και το αξιολογούν όπως πρέπει. Στην Ελλάδα οι περισσότεροι είναι κολλημένοι με τις λέξεις τίτλος – νίκη, αλλά υποτιμούν έννοιες όπως η προοπτική και η υπομονή. Οι μεγάλες ομάδες του Παναθηναϊκού στο παρελθόν χτίστηκαν γύρω από το Ελληνικό στοιχείο και η συνταγή δεν υπάρχει κανένας λόγος να αλλάξει. Ίσα – ίσα πρέπει να ακολουθηθεί κατά γράμμα.
Μέλλον-Προσωπική θέση
Όσο σκληρό και αν ακούγεται, ζούμε σε μία χώρα στην οποία οι επιτυχίες σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο δεν συνάδουν με την μπασκετική παιδεία του κόσμου. Από το λεξιλόγιο των περισσότερων φιλάθλων απουσιάζουν βασικές λέξεις όπως ορθή αθλητική κουλτούρα και “ψυχραιμία”. Που σε όλες τις προηγμένες χώρες υφίστανται, χωρίς να περιορίζουν στο ελάχιστο την αγάπη του κόσμου και το πάθος για την ομάδα του. Συνέβη και φέτος στον Παναθηναϊκό. Μετά από μεγάλες νίκες η ομάδα στο μυαλό των περισσοτέρων ήταν έτοιμη να ράψει το 7ο αστέρι, ενώ μετά από δύσκολες ήττες περνούσαν όλοι από “Ιερά εξέταση”. Μακριά από τέτοιου είδους σκέψεις-υπερβολές θα προσπαθήσω να μεταφέρω την δική μου οπτική γωνία για το μέλλον της ομάδας. Σημαντική σημείωση, “μέλλον” δεν σημαίνει 3 και 4 μήνες αλλά βάθος 2-3 χρόνων.
Ένα από τα βασικότερα θέματα είναι αυτό του προπονητή. Είναι αναγκαίο να βρεθεί προπονητής στον οποίο θα δοθεί χρόνος και στήριξη για να δουλέψει! Οι συνεχόμενες αλλαγές προπονητών “σκοτώνουν” τους παίχτες και ειδικά τους νεότερους που δεν διαθέτουν την εμπειρία να προσαρμοστούν γρήγορα στη νέα κατάσταση. Το “δέσιμο” με τους παίχτες είναι κομβικής σημασίας αφού προσωπικά ανήκω σε αυτούς που πιστεύουν πως η ψυχολογία στο μπάσκετ είναι το παν. Από τη στιγμή που μιλάμε για νέα παιδιά μάλιστα, πρέπει ο προπονητής να καταφέρει να τα κερδίσει. Είτε Έλληνας, είτε ξένος όσο περισσότερο γνωρίζει την ελληνική πραγματικότητα τόσο καλύτερα. Υπάρχουν ονόματα, τα οποία όμως δεν είναι της παρούσης.
Ένα άλλο σημαντικό κεφάλαιο, που θα αναφερθώ σε λίγο, έχει να κάνει με τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Μακάρι αυτή η στιγμή να μην ερχόταν αλλά όπως όλοι οι άλλοι έτσι και ο “3D” κάποια στιγμή να σταματήσει. Η ομάδα οφείλει να συνεχίσει να στηρίζεται στους Έλληνες παίχτες. Με τους Παππά-Γιάνκοβιτς “μπροστάρηδες” και τους Λούντζη-Κόνιαρη-Χαραλαμπόπουλο-Παπαγιάννη να συμπληρώνουν τον βασικό κορμό οι ξένοι θα έχουν σημαντικό αλλά συμπληρωματικό ρόλο.
Οι ξένοι πρέπει να έχουν συμπληρωματικό ρόλο και όχι το αντίθετο. Θα καλύπτουν βασικές ανάγκες του ρόστερ τις οποίες αδυνατούν να καλύψουν τα παραπάνω ονόματα. Ξένοι οι οποίοι αντιλαμβάνονται το βάρος της φανέλας, το αντέχουν και βελτιώνονται φορώντας την. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η Μακάμπι των Χίκμαν, Ράις, Τάιους, Σμιθ που κατάφεραν να εκτινάξουν την αξία τους και να συμβάλλουν τα μέγιστα στον περσινό θρίαμβο. Ελληνικός βασικός κορμός λοιπόν, με “ενέσεις” από πολύ καλούς και λίγους ξένους.
Κεφάλαιο Δημήτρης Διαμαντίδης: Μαζί με τον Φραγκίσκο Αλβέρτη οι 2 πιο σημαντικές προσωπικότητες στην σύγχρονη (και όχι μόνο) ιστορία του μπασκετικού Παναθηναϊκού. Αδυνατώ να διανοηθώ λοιπόν πως μία τέτοια προσωπικότητα θα λείπει από την ομάδα αφού αποχωρήσει από την ενεργό δράση. Το πόστο δεν το γνωρίζω, αλλά για την ψυχολογία και το πρεστίζ της ομάδας ο άνθρωπος που τον σέβονται ακόμα και…οι καρέκλες στο ΟΑΚΑ πρέπει να είναι εκεί!
Αν… ξυπνούσα μετά από 2-3 χρόνια, αυτές θα ήταν οι 3 πιο βασικές κινήσεις που θα επιθυμούσα να δω στον Παναθηναϊκό. Το να κερδίζεις συνεχώς είναι σίγουρα μεγάλη χαρά. Το να χτίζεις όμως κάτι καινούριο κρύβει και αυτό τρομερό ενδιαφέρον κι άλλη γλύκα, μοναδική. Τίποτα όμως δεν συγκρίνεται με το να απολαμβάνεις το παιχνίδι. Έτσι κι αλλιώς “κανείς δεν είναι πάνω από το παιχνίδι”.
ΥΓ1. Η ιστορία έχει γράψει πως ο μπασκετικός Παναθηναϊκός είναι η πιο επιτυχημένη ελληνική ομάδα στην ιστορία του αθλήματος. Μπορούν ορισμένες ήττες να τσαλακώσουν την εικόνα? Όχι… Μπορούν κάποιες λάθος συμπεριφορές να τσαλακώσουν την εικόνα? Ναι.
ΥΓ2. Η υπόθεση με τον James Gist ήταν “μαχαιριά”. Και για την ομάδα και για αυτόν. Δεν βρίσκεις τέτοιο παίχτη εύκολα πάντως. Ίσως αξίζει μία 2η ευκαιρία εφ’ όσον η ποινή του δεν ξεπερνάει τους 6 μήνες.
ΥΓ3. Η προσθήκη του Γιώργου Παπαγιάννη το καλοκαίρι με χαροποίησε όσο καμία άλλη. Μακάρι να παίξει περισσότερο από δω και πέρα!
ΥΓ4. Πολλά μπράβο σε όποιον είναι υπεύθυνος για το γεγονός πως στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού στην Ελευσίνα δεν υπήρχε ασθενοφόρο. Και εις ανώτερα!