Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Ο Ιωάννης Παπαπέτρου συστήθηκε στο ευρύ μπασκετικό κοινό με την εμφάνισή του στον ημιτελικό κόντρα στην ΤΣΣΚΑ. Ήταν μέσα στους 2-3 παίκτες κλειδιά και κοίταξε στα μάτια τον Κιριλένκο με… μηδέν εμπειρία σε τέτοιο επίπεδο. Είναι ευχαριστημένος? Όχι ακόμα.
“Κάναμε μια μεγάλη νίκη, αλλά έχει ξεχαστεί τώρα από όλους μας. Μόνο ο τελικός υπάρχει για μας. Κανείς ποτέ δεν θυμάται τον δεύτερο. Αυτός που παίρνει τη κούπα γράφει την ιστορία. Μέλημά μας τώρα είναι να το πάρουμε. Η Ρεάλ είναι μεγάλη ομάδα, χάσαμε 3 φορές σε αυτό το γήπεδο πέρυσι και αυτό μας πλήγωσε. Αποτελεί ένα ακόμα έξτρα κίνητρο”, λέει ο Ιωάννης που πιθανότατα θα κληθεί να μαρκάρει τον Ρούντι.
Εντελώς διαφορετικού τύπου παίκτης από ότι ο Κιριλένκο. Αεράτος, παίζει στη περιφέρεια, είναι πολύ γρήγορος και μπορεί να σουτάρει από οπουδήποτε. “Ναι, το να να μαρκάρω το Ρούντι, είναι πιο δύσκολο από ότι τον Κιριλένκο. Με βολεύει να ματσάρω με παίκτες που χρειάζεται δύναμη για να τους σταματήσω. Πάντα βλέπω τι κάνει ο αντίπαλος και προσπαθώ να προσαρμοστώ. Έχω και την περσινή εμπειρία… Θα κάνω τα πάντα για να τον σταματήσω αν τον μαρκάρω. Το μυστικό με τέτοιους παίκτες είναι να καταλάβουν ότι έχουν να κάνουν με σκληρό παίκτη”.
Το 2012 ο Παπανικολάου εμφανίστηκε – περίπου – από το πουθενά, οργίασε απέναντι στο Κιριλένκο και ο Ολυμπιακός έριξε στο κανναβάτσο τη ΤΣΣΚΑ. Αυτή την φορά εμφανίστηκε ο Παπαπέτρου! “Ναι,το έχω σκεφτεί, μου το ανέφεραν και πολλά παιδιά. Τι να πω, συμβαίνουν αυτά. Είναι τεράστιος παίκτης. Είχα κίνητρο. Ήμουν αποφασισμένος”.
Αυτά που έκανε ο Σπανούλης τα έχει δει ξανά ως τώρα στη καριέρα του από κάποιον άλλο συμπαίκτη? “Όχι. Απίστευτο! Για να φτάσουμε ως εκεί δούλεψε πάρα πολύ όλη η ομάδα, έβγαλε τη προσωπικότητά του ο Ολυμπιακός και έδειξε πόσο καλή χημεία και συνοχή έχει. Τώρα εντάξει, ο Σπανούλης είναι ειδική περίπτωση”.
Ο πατέρας του, Αργύρης Παπαπέτρου, είχε αξιοσημείωτη καριέρα. Αγωνίστηκε στο φάιναλ φορ του 1994, αλλά δεν έφτασε ποτέ σε ένα ευρωπαϊκό τελικό. “Ο πατέρας μου δεν έχει παίξει τελικό. Να δούμε τι θα κάνουμε τώρα εμείς. Ποτέ δεν με φορτίζει με μπασκετικά και δε μου μιλάει πολύ. Αφήνει αυτό το ρόλο στους προπονητές μου, εκείνοι με κατευθύνουν. Ένα μπράβο, ξεκουράσου λέει και πάμε παρακάτω”.