Tου Βαγγέλη Παπαδημητρίου/ info@eurohoops.net
Ο Στιβ και η Ντέμπι Ντολέρις υιοθέτησαν το τέταρτο παιδί τους τον Μάρτιο του 2003, λίγο πριν ουσιαστικά αυτό γεννηθεί. Στις 2 Απριλίου, ήρθε στη ζωή ο Στίβεν, όμως μαζί ήρθαν και τα προβλήματα.
Το δεξί του πόδι είχε μεγάλες οστικές αλλοιώσεις, παρόλα αυτά το αριστερό ήταν εκείνο, που είχε την μεγαλύτερη κλίση και κατ’ επέκταση ζημιά.
Όλα αυτά, λόγω του συνδρόμου Fetal Valproate, μίας σπάνιας γενετικής πάθησης που κληρονόμησε από την βιολογική του μητέρα, η οποία έκανε χρήση βαριών φαρμάκων κατά την διάρκεια της κύησης.
Τα προβλήματα δεν τελείωσαν εκεί, καθώς παρατηρήθηκαν ανωμαλίες στην λειτουργία της καρδιάς, αλλά και των πνευμόνων.
Χρειάστηκε πολλά χειρουργεία μέχρι τελικά να αποκτήσει μία φυσιολογική ζωή. Ακόμα και χωρίς το αριστερό του πόδι, που τελικά δεν μπόρεσε να σωθεί και ακρωτηριάστηκε νωρίς.
Μέσα στην ατυχία του, ο Στίβεν ήταν τυχερός. Θα μπορούσε να ήταν πολύ χειρότερα. Τα άφησε όλα πίσω και ακολουθεί την μεγάλη του αγάπη, το μπάσκετ.
Όλα ξεκίνησαν όταν ο Ίθαν Χέιντ είπε στον φίλο του να δοκιμάσουν να παίξουν μπάσκετ. Αυτό ήταν. Ο Στίβεν δεν χρειάστηκε άλλο χρόνο, για να καταλάβει. Ήταν πλασμένος για να παίξει μπάσκετ. Έστω κι αν δεν ήταν ”ολόκληρος”.
Μέσα από τον αθλητισμό έκανε πιο γρήγορα φίλους, ένιωσε κοινωνικά αποδεκτός, όπως αποκάλυψε και ο ίδιος. Κανονικά, δεν θα έπρεπε να περιμένει μία αθλητική δραστηριότητα για να νιώσει έτσι. Αυτή όμως, είναι μία άλλη κουβέντα.
Φυσικά, δεν έλειπαν και τα επικριτικά σχόλια: ”Ο τύπος δεν μπορεί να κάνει τίποτα, έχει ένα πόδι, δεν μπορεί να ντριμπλάρει με ένα πόδι”
Αυτή και άλλες πολλές παρόμοιες φράσεις τον έκαναν να δουλέψει πολύ σκληρά. Έγινε ένας πολύ καλός σουτέρ και έτσι κατάφερε να μπει στην ομάδα του ”Portland Christian School”.
”Μέσα από το μπάσκετ, συνειδητοποίησα ότι δεν θα φύγει ποτέ, πρέπει να ζήσω έτσι για το υπόλοιπο της ζωής μου. Επομένως, θα το απολαμβάνω για όσο μπορώ. Νιώθω ότι μου μίλησε κατά κάποιο τρόπο ο Θεός και μου είπε ότι έχει ένα ωραίο σχέδιο για μένα, μένω σε αυτό και ανυπομονεί να δω τι θα γίνει”
Όταν γίνει 18, θα συναντήσει για πρώτη φορά τους βιολογικούς γονείς του. Αυτό θέλει. Ο Στίβεν, όμως, δεν θέλει χάρες.
Ακόμα θυμάται το πρώτο του ματς και το πώς σιχάθηκε την αντίδραση των αντιπάλων του. Του έδιναν επίτηδες χώρο για να μπει στη ρακέτα, τον ενθάρρυναν ακόμα και να σκοράρει!
Ο Στίβεν δεν θέλει να του χαρίσουν τίποτα. Δεν θέλει την λύπηση κανενός.
”Το μισώ, δεν θα με κάνει καλύτερο αυτό. Είμαι ένας φυσιολογικός άνθρωπος, μπορώ να παίξω μπάσκετ, δεν χρειάζομαι τη λύπησή τους”
Και πώς να θέλει κάτι τέτοιο; Ο Στίβεν πάλευε στη ζωή του πάντα δύο φορές περισσότερο από τον κάθε ”φυσιολογικό” άνθρωπο. Χρειάστηκε να παλέψει για κάτι παραπάνω από το μπάσκετ.
Ο Στίβεν μπαίνει κάθε φορά στο παρκέ, γιατί εκεί νιώθει ιδιαίτερος. Και όχι με τον τρόπο που τον βλέπουν οι περισσότεροι. Ο Στίβεν δεν είναι ”μισός”. Κάθε άλλο.
Είναι ”γεμάτος”, την ώρα που άλλοι πέρασαν μια ζωή για να μην νιώσουν ποτέ έτσι. Είναι ”γεμάτος” κι ας είναι μόλις 17. Είναι ”γεμάτος” και το κατάφερε με τον δύσκολο τρόπο…
Διαβάστε επίσης:
Ο μονόχειρας Χάνσελ μάς διδάσκει πως δεν υπάρχουν εμπόδια, μόνο δικαιολογίες (videos)
Photo credits: ALTON STRUPP/COURIER JOURNAL