Του Νίκου Μαστρογιαννόπουλου/ info@eurohoops.net
Το ξεκίνημα της χρονιάς (2023-24) βρήκε τον Νίκο Χουχούμη στην ομάδα της Μυκόνου, η οποία βρίσκεται για πρώτη φορά στην ιστορία της στη δεύτερη τη τάξει κατηγορία του ελληνικού μπάσκετ.
Λίγο αργότερα, κατά τη διάρκεια της σεζόν και μετά τις εξαιρετικές του εμφανίσεις, αποφάσισε να αποδεχθεί την πρόταση των Άρτλαντ Ντράγκονς που παρακολούθησαν την περίπτωσή του, αγοράζοντάς τον από την ομάδα της Μυκόνου.
Έτσι έγινε ο δεύτερος Έλληνας που παίζει στην γερμανική ομάδα, καθώς ο πρώτος ήταν ο Σωτήρης Καραποστόλου 20 ολόκληρα χρόνια πριν τη σεζόν 2003-04. Εκείνη τη χρονιά μάλιστα η ομάδα βρισκόταν στην πρώτη κατηγορία, με προπονητή τον Κρις Φλέμινγκ (φέτος βρίσκεται ως ασίσταντ κόουτς στους Σικάγο Μπουλς), ο οποίος λίγο αργότερα πήγε στην Μπάμπεργκ κι έγινε και head coach της εθνικής Γερμανίας.
Ο 27χρονος άσος μίλησε στην εκπομπή «Μπασκετικοί Μετανάστες» του EOK WebRadio για την απόφασή του να βρεθεί στην Γερμανία, το επίπεδο του πρωταθλήματος σε σχέση με την Ελλάδα, την υποδοχή που είχε από τους συμπαίκτες του αλλά και τις προσωπικές του φιλοδοξίες.
Για το πώς βρέθηκε στη Γερμανία και τους Άρτλαντ Ντράγκονς: «Έγιναν όλα μέσα σε ένα βράδυ ουσιαστικά. Στις 31 Δεκεμβρίου είχα προπόνηση στη Μύκονο και μετά από εκείνη την προπόνηση έμαθα ότι τελικά θα πάω να παίξω στη Γερμανία. Μάζεψα όλα μου τα πράγματα, την επόμενη μέρα πέταξα κατευθείαν για Γερμανία και στις 2 Ιανουαρίου έπαιξα το πρώτο μου παιχνίδι με την ομάδα. Και όταν ήμουν στον Χαρίλαο Τρικούπη υπήρχε ενδιαφέρον απ’ την ίδια ομάδα, που ο προπονητής ήταν ο ίδιος με φέτος. Πέρυσι βέβαια η ομάδα ήταν μες στην τετράδα, αλλά και φέτος κάνει και πολύ καλή προσπάθεια για να ανέβει όσο ψηλότερα μπορεί».
Για το αν είχε στο μυαλό του να πάει στο εξωτερικό: «Ήθελα να το δοκιμάσω από αρκετά μικρή ηλικία. Είχα κάποιες μικρές παραστάσεις από Ισπανία και Αμερική. Ήθελα να κάνω το βήμα στο εξωτερικό, απλά δεν έβρισκα το κατάλληλο “άνοιγμα” και την κατάλληλη ώθηση εκεί που ήθελα να πάω. Αυτός ο προπονητής και αυτή η ομάδα μού έκανε αυτό το “κλικ” που με έκανε να έρθω εδώ, μέσα σε μια μέρα ουσιαστικά».
Για το αν είχε δεύτερες σκέψεις λόγω της βαθμολογικής θέσης της ομάδας: «Μίλησα με τον κόουτς, μου είπε ότι η ομάδα θα αλλάξει, τον εμπιστεύθηκα, μου είπε ότι κι εγώ είμαι ένα κομμάτι πολύ σημαντικό που θα αλλάξει αρκετά την ψυχολογία της ομάδας και θα τη βοηθήσει, οπότε πίστεψα κι εγώ ότι μπορώ να βοηθήσω την ομάδα. Προς το παρόν είμαστε αρκετά καλά και θα πάμε ακόμη καλύτερα πιστεύω. Εκτιμώ πάρα πολύ ότι με εμπιστεύεται ο προπονητής. Στην ουσία έχω κι ένα… ωραίο βάρος που προσπαθώ να τον δικαιώσω σε κάθε αγώνα. Είναι ο άνθρωπος που με έφερε εδώ, οπότε θέλω να τον κάνω να νιώσει ότι άξιζε η επιλογή του να με φέρει εδώ. Μ’ αρέσει πάρα πολύ αυτό το βάρος και αυτός ο ρόλος, οπότε θα προσπαθήσω να κάνω το καλύτερο που μπορώ. Επειδή η ομάδα πλήρωσε κιόλας για να έρθω, το ότι με διεκδίκησαν και πίστεψαν σε εμένα είναι το μεγαλύτερο επίτευγμά μου».
Για την υποδοχή που είχε απ’ την ομάδα: «Ήταν κάτι πολύ όμορφο, όλοι με “αγκάλιασαν” απ’ την πρώτη μέρα. Δεν είχαμε και καιρό να πούμε πολλά, γιατί ήρθα, έκανα μια προπόνηση και αμέσως έπαιξα αγώνα. Έγιναν όλα τόσο γρήγορα, ήρθε και το καλό αποτέλεσμα, οπότε ήταν ένα πολύ ευχάριστο ξεκίνημα».
Για τους Άρτλαντ Ντράγκονς: «Μπορεί η ομάδα να βρίσκεται αυτήν τη στιγμή στη 2η κατηγορία, αλλά έχει τρομερές εγκαταστάσεις. Το γήπεδο είναι τρομερό, υπάρχουν βοηθητικά γήπεδα, υπάρχουν φυσιοθεραπευτές, φροντιστές, ακόμα και αθλητικοί ψυχολόγοι στην ομάδα που μπορείς να τους πεις ό,τι θες για να σε βοηθήσουν. Όλοι οι προπονητές είναι εκεί για ‘σένα, αν θες μπορείς να τους πάρεις τηλέφωνο και να πας να κάνεις μια προπόνηση μόνος σου. Μου έκανε πάρα πολύ μεγάλη εντύπωση, γιατί δεν το είχα ξανανιώσει».
Για το επίπεδο του γερμανικού πρωταθλήματος: «Εδώ είναι λίγο πιο επιθετικό το πρωτάθλημα, δεν εστιάζουν τόσο πολύ στην άμυνα. Επίσης, μπορείς να έχεις παραπάνω ξένους και στη 2η κατηγορία, απλώς μέσα στο παρκέ πρέπει να βρίσκονται δύο γηγενείς. Εμείς έχουμε 6 ξένους αυτήν τη στιγμή, τρεις Αμερικάνους, έναν Λιθουανό, εμένα και έναν γερμανο-αμερικάνο. Θεωρώ ότι το γερμανικό μπάσκετ είναι σε ένα πολύ καλό επίπεδο, έχουν βάλει τις βάσεις να ανέβουν ακόμα περισσότερο. Έχουν κατέβει κάποιοι πολύ καλοί παίκτες που έπαιζαν Μπουντεσλίγκα και Ευρώπη κάποια χρόνια, όπως για παράδειγμα ο Σαιμπού. Όσον αφορά τη δική μας κατηγορία συγκεκριμένα, έχει αρκετούς ξένους, οπότε υπάρχει αρκετό επιθετικό ταλέντο. Οι γηγενείς παίκτες είναι πολύ σκληροτράχηλοι και δυνατοί, κάνοντας ένα μείγμα που είναι αρκετά δύσκολο να το αντιμετωπίσεις».
Για το ενδιαφέρον των Γερμανών για το μπάσκετ: «Όπως το έχω ζήσει μέχρι τώρα, το μπάσκετ το έχουν ως μια διέξοδο, ως μια ωραία παράσταση. Σε ό,τι γήπεδο έχω παίξει μέχρι στιγμής έχει 2-3 χιλιάδες άτομα. Εμείς είμαστε απ’ τις τελευταίες ομάδες στη βαθμολογία και, παρ’ όλα αυτά, έχουμε σε κάποια ματς 3 χιλιάδες κόσμο. Ανεξαρτήτως αποτελέσματος οι φίλαθλοι χειροκροτούν την ομάδα, είναι πάντα δίπλα της, φωνάζουν. Τους αρέσει πάρα πολύ να βλέπουν ένα ωραίο θέαμα».
Για τις γερμανικές ομάδες που παίζουν στην Ευρώπη: «Η Άλμπα είναι στην Ευρωλίγκα, αλλά δεν κάνει το βήμα παραπάνω για να διεκδικήσει κάτι. Η Μπάγερν έχει πάρει έναν πολύ καλό προπονητή, που τον ξέρουν όλοι και πιστεύω ότι εκεί υπάρχει η δυνατότητα για κάτι παραπάνω. Πάντως και ένα “σκαλοπάτι” από κάτω, με τη Βόννη ή την Ουλμ, είναι καλό το επίπεδο. Ανεβαίνει το επίπεδο και σιγά-σιγά θ’ ανέβει κι άλλο».
Για στιγμές που ξεχωρίζει: «Δεν είναι μπασκετικό. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι μετά το παιχνίδι με τη Μπαϊρόιτ, το οποίο κερδίσαμε, όπου καθώς φεύγω απ’ το γήπεδο ακούω ένα “Πού ‘σαι, Νικόλα!” και έμαθα μετά ότι η καθαρίστρια του γηπέδου είναι Ελληνίδα. Έπαθα πλάκα. Μιλήσαμε, με βοήθησε, μου είπε ότι είναι εδώ για ό,τι χρειαστώ. Έχω άλλη μία ιστορία να πω. Είχα πάει ένα πρωί να κάνω μια πρωινή προπόνηση με τον δεύτερο βοηθό προπονητή της ομάδας. Τελειώνει η προπόνηση, η οποία ήταν πολύ ωραία και μου λέει “Ελπίζω να μη σε απογοήτευσα με την προπόνησή μου”. Απόρησα, αυτήν τη φράση δεν την έχω ξανακούσει μετά από προπόνηση».
Τέλος για τις προσωπικές και ομαδικές του φιλοδοξίες: «Σε ομαδικό επίπεδο, θα ήθελα να μπορέσουμε να σωθούμε όσο γρηγορότερα γίνεται και ύστερα να κοιτάξουμε για το κάτι παραπάνω. Τις δυνατότητες και τους παίκτες τους έχουμε γι’ αυτό. Σε ατομικό επίπεδο, θα ήθελα να μπορώ να δώσω αυτό που δίνω μέχρι στιγμής και ακόμα περισσότερο. Όταν παίρνουμε τις νίκες είμαστε όλοι καλά και συνεχίζουμε με διαφορετική αυτοπεποίθηση».