Της Eurohoops Team/ info@eurohoops.net
Ο Αμερικάνος που πέρυσι ήρθε στην Λάρισα αφηγείται στο sportraits.org την ιστορία της ζωής του, που ξεκινάει από το Κολέγιο, συνεχίζεται στην Ελλάδα και διακόπτεται, λόγω της… “αδύναμης” καρδιάς του.
Μετά το τέλος της μπασκετικής του καριέρας, ο Ουάτς πλέον είναι αστυνομικός και στο παρακάτω κείμενο αφηγείται την ιστορία του, η οποία έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον αφού είναι ένας αγώνας κόντρα σε μία “άγνοια” από τους ανθρώπους που εμπιστεύτηκε στο ξεκίνημα της καριέρας του, η οποία τον ανάγκασε να σταματήσει να αγωνίζεται.
Διαβάστε ένα μεγάλο μέρος του κείμενο του Ραχίμ Ουάτς:
“Το όνομα μου είναι Ραχίμ Χαρτς και θα σας αφηγηθώ την ιστορία μίας σπασμένης καρδιάς, της δικής μου. Και την ιστορία του Κολεγίου, που τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται.
Πρώτος σταθμός
Το Κολέγιο του Τζάκσονβιλ, ήταν η πρώτη μου στάση σαν αθλητής του Κολεγίου. Ένα νεαρό αγόρι από το Γκρίνβιλ βγήκε έξω σε έναν κόσμο που δεν γνώριζε. Φαντάζομαι, μπορείς να νιώσεις τις αισθάνθηκα φόβο, νευρικότητα, άγχος και ενθουσιασμό. Φοβισμένος για οτιδήποτε δεν γνώριζα. Ποτέ μου δεν γνώρισα ένα άτομο που αισθάνθηκε όλα αυτά τα συναισθήματα ταυτόχρονα. Το Τζάκσονβιλ ήταν μία μικρή περιοχή, όπου άρχισα να ανακαλύπτω τον εαυτό μου. Ο προπονητής μου και ο μέντορας μου, Τζόντι Μπέιλι είχε πάντα μερικές λέξεις για εμένα: Αποκάλυψε τον χαρακτήρα σου. Ήταν το άτομο που γινόμουν, όταν όλα ήταν εναντίον μου. Όταν όλα πάνε στραβά και δε βλέπεις κανένα φως στην άκρη του τούνελ, ποιος είσαι τότε; Διδάχθηκα πολλά πράγματα τότε και ήταν το καθοριστικό σημείο όπου από αγόρι έγινα άνδρας.
Το Ντοτζ Σίτι στο Κάνσας, ήταν το μέρος όπου σαν άνδρας πήραν την ευθύνη του να κάνω κάτι που δεν είχα κάνει μέχρι στιγμής στην μπασκετική μου καριέρα να… κερδίζω. Μεταφέρθηκα εκεί με δύο στόχους στο μυαλό μου να κερδίζω και να… παίξω στην πρώτη κατηγορία και στο υψηλότερο επίπεδο. Εκείνα τα Χριστούγεννα δεν γύρισα σπίτι μου και όλη την χρονιά δεν είδα τους δικούς μου. Εκείνη η χρονιά ήταν επιτυχημένη, κερδίσαμε πάνω από 20 παιχνίδια και το πετύχαμε στο πρωτάθλημα της Περιφέρειας μας, όπου η ομάδα δεν το είχε καταφέρει αυτό τα τελευταία 33 χρόνια. Ήταν ιδιαίτερα τιμητικό για εμένα, να είμαι μέρος κάτι που ήταν πολύ μεγαλύτερο από εμένα τον ίδιο. Κατάλαβα τι σημαίνει ομάδα και έχτισα σχέσεις που δεν θα ξεχάσω ποτέ, με αξέχαστους ανθρώπους.
Η στάση στην Ελλάδα
Εκείνο το καλοκαίρι δούλεψα πολύ σκληρά και επιτέλους χτύπησε το τηλέφωνο από τον Φάρο Λάρισας που ήθελαν να αγωνιστώ για αυτούς στη Ελλάδα. Βρέθηκα στο αεροπλάνο μία εβδομάδα αργότερα. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ να ταξιδέψω σε άλλη χώρα, αλλά το μπάσκετ το έκανε για εμένα και αυτό. Ήταν μία εμπειρία που δεν θα ξεχάσω ποτέ.
Την ημέρα που έφτασα στην Θεσσαλονίκη, η οποία είναι 100 χιλιόμετρα από την Λάρισα, ήταν σαν να άνοιξε ένας ολόκληρος νέος κόσμος μπροστά μου. Ζώντας κοντά στην Μεσόγειο και στην ιστορία της Ελλάδας, με γύρισε στις μέρες των μονομάχων και ήταν εκπληκτικό πως είχα γύρω μου τόση ομορφιά.
Οδηγώντας από την Λάρισα ως την Θεσσαλονίκη, ήμουν αρκετά κουρασμένος μετά από 19 ώρες ταξίδι και έπεσα να κοιμηθώ. Μόλις ξύπνησα φτάσαμε στο εστιατόριο του Προέδρου. Εγώ είμαι ένας άνθρωπος που αγαπάει το φαγητό και γνώριζα ήδη πολλά για το ελληνικό φαγητό, το οποίο ήταν εκπληκτικό. Διάλεξα ένα μπέργκερ, το οποίο δεν είχε σχέση με την Αμερική, αλλά ήταν το καλύτερο που είχα φάει ποτέ μου!
Αργότερα γνώρισα τους νέους μου συμπαίκτες, ενώ την επόμενη ημέρα πήγα για προπόνηση, αλλά τελικά δεν έκανα λόγω του τζετ λαγκ. Εκεί γνώρισα και άλλους Αμερικανούς παίκτες όπως οι Ουέαρ, Χολ και Κόνερ. Η πρώτη μου εβδομάδα, ήταν ιδιαίτερα σκληρή και δύσκολη, αφού δεν μπορούσα να κοιμηθώ λόγω της διαφοράς της ώρας.
Τα βράδια καθόμουν στο κρεβάτι, σκεπτόμενος πω βρέθηκα εδώ. Κανένας από την οικογένεια μου δεν είχε ταξιδέψει σε άλλη χώρα ή πέρα από την θάλασσα και ένιωσα ευλογημένος γιατί ο Θεός διάλεξε εμένα για να το ζήσω όλο αυτό. Κάνοντας βόλτα στην πόλη, οι άνθρωποι που γνώρισα, ήταν από τους καλύτερους που έχω συναντήσει στην ζωή μου και αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
Μετά από παιχνίδια και προπονήσεις που έκανα, έπρεπε να επισκεφτώ έναν καρδιολόγο, για έναν τυπικό έλεγχο που κάθε επαγγελματίας παίκτης πρέπει να κάνει. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί τι θα συνέβαινε μετά από αυτό. Υποτίθεται ότι θα ήταν ένας απλός ιατρικός έλεγχος, αλλά ο γιατρός με ρώτησε αν υπάρχει ιστορικό στην οικογένεια μου. Ο πατέρας μου πέθανε από την καρδιά του, όταν ήμουν ακόμα στο High School. Ήταν ένα συμβάν από τα χειρότερα της ζωής μου, το οποίο δεν ήξερα αν θα το ξεπεράσω. Χμμ… Τώρα είμαι σίγουρος: Ακόμα δεν το έχω ξεπεράσει.
Την επόμενη ημέρα βγήκα με τον ατζέντη μου για φαγητό ο οποίος μου είπε: “Ραχίμ πρέπει να σου πω κάτι. Ο γιατρός είδε κάτι στα αποτελέσματα των εξετάσεων σου που δεν του άρεσαν”. Αισθάνθηκα διαλυμένος και δεν ήξερα τι να σκεφτώ. Ο γιατρός με συμβούλεψε, να γυρίσω στις ΗΠΑ, να κάνω θεραπείες ώστε να φανεί αν υπάρχουν πιθανότητες να παίξω ξανά μπάσκετ. Και κάπως έτσι ξεκίνησε η καινούργια μου περιπέτεια.
Τελευταία στάση
Μετά από αρκετές ιατρικές εξετάσεις, μου είπαν πως πάσχω από υπερτροφική καρδιοπάθεια και θα πρέπει να συζητήσω το μέλλον μου στο μπάσκετ, με την οικογένεια μου, αλλά και το τι θα κάνω στην συνέχεια. Τα πάντα μέσα μου “έλιωσαν”, το μυαλό μου έγινε τόσο ήσυχο που όταν μου μιλούσε ο γιατρός δεν τον άκουγα, αλλά απλά έβλεπα τα χείλη του να κινούνται. Πως αντιδράς όταν σου παίρνουν κάτι που αγαπάς τόσο πολύ;
Δεν ήταν κάτι που έκανα για πλάκα, αλλά το έκανα γιατί ήταν η ζωή μου, γιατί μέσω αυτού ήθελα να βοηθήσω την οικογένεια μου. Ηταν κάτι παραπάνω από το μπάσκετ, ήταν η… ζωή μου.
Οτιδήποτε για το οποίο δούλεψα, από το ξεκίνημα της καριέρας μου διαλύθηκε. Δεν ήμουν προετοιμασμένος συναισθηματικά και σωματικά για να αφήσω το μπάσκετ. Οι πάντες μου έλεγαν πως “είναι απλά μπάσκετ” και πως “έχεις μία ολόκληρη ζωή να ζήσεις μπροστά σου”. Το μπάσκετ ήταν η ζωή μου, κάθε σταγόνα από αίμα, δάκρυ και χαρά χύθηκαν για αυτό το παιχνίδι. Δεν είχα άλλη διέξοδο.
Γυρνώντας στις ΗΠΑ, σκέφτηκα πως γνώριζαν την κατάσταση μου, αλλά δεν μουν την είχαν γνωστοποιήσει. Το φαντάζεσαι; Ήξεραν, αλλά κανείς δεν μου το είπε. Αυτή την στιγμή, γράφοντας αυτό το κομμάτι, νιώθω το ίδιο εκνευρισμένος, όπως και τότε.
Κάλεσα το σχολείο μου και ρώτησα για τα αποτελέσματα που είχαν οι καρδιολογικές μου εξετάσεις τότε. Μου είπαν πως ήταν όλα φυσιολογικά. Τους ζήτησα να μου τις στείλουν και πέρασαν 4 εβδομάδες! Τότε ρώτησα τον Πρόεδρο του σχολείου, αν μου έκρυβαν τις ιατρικές πληροφορίες. Εκείνος μου τις έστειλε στο σπίτι μου και τα αποτελέσματα ήταν ίδια με σήμερα. Μόλις τις διάβασα πληγώθηκα και σκέφτηκα πως αυτοί οι άνθρωποι μπόρεσαν να μου το κάνουν εμένα αυτό. Μου είπαν ψέματα και μου έκρυβαν τις πληροφορίες για 2 χρόνια. Είχα θυμώσει πολύ, γιατί τους εμπιστευόμουν. Αλλά εκείνοι με πλήγωσαν! Τώρα τι μπορώ να κάνω; Πως μπορώ να φέρω την ζωή μου πίσω; Το άθλημα που αγαπώ; Την καριέρα μου.
Τέλος το παρκέ
Πλέον δεν υπάρχει τίποτα που μπορώ να κάνω, αλλά μπορώ να προστατέψω την ζωή μου, όχι μόνο τον εαυτό μου, αλλά και όλους όσους θα βρεθούν στην θέση μου. Αφού έκρυψαν σε εμένα ιατρικές εξετάσεις και αποτελέσματα, μπορούν να το κάνουν και σε άλλους. Θα παλέψω για εμένα και για άλλους, που βίωσαν την ίδια κατάσταση παίρνοντας την νομική οδό, απέναντι στο σχολείο που έκρυψε τα αποτελέσματα των εξετάσεων μου, από εμένα. Με χρησιμοποίησαν και για ότι δούλεψα στην ζωή μου, χάθηκε.
Με άφησαν να παίξω μπάσκετ, παίρνοντας το ρίσκο και βάζοντας με σε κίνδυνο. Αυτοί θα μπορούσαν να με είχαν σκοτώσει!
Αν δεν βλέπεις και δεν αισθάνεσαι τι ήταν το μπάσκετ για εμένα και τι σήμαινε, τότε πρέπει να διαβάσεις το κείμενο ξανά.
Ειρήνη, Αγάπη και Μπασκετ”.