Του Γιώργου Μπακόλα
Δεκαεννέα χρόνια συμπληρώθηκαν από την ημέρα που ο Παναγιώτης Γιαννάκης (1/1/1959) και ο Οσκάρ Σμιντ (16/2/1958) φόρεσαν για τελευταία φορά τη φανέλα με το εθνόσημο.
Το Σάββατο 2 Αυγούστου του 1996, στο «Τζόρτζια Ντομ» της Ατλάντα, ο αγώνας ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Βραζιλία πέρασε στο πάνθεον της Ιστορίας, αφού δύο «ιερά τέρατα» του μπάσκετ είπαν μαζί «αντίο» στις εθνικές τους ομάδες.
Το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα πήρε τη νίκη με 91-72 και την 5η θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ωστόσο το γεγονός αυτό είχε μικρή σημασία μπροστά στον εναγκαλισμό των δύο σπουδαίων αυτών αθλητών στο κέντρο του γηπέδου με τη λήξη του παιχνιδιού, που σκόρπισε ρίγη συγκίνησης.
Αμφότεροι ξέσπασαν σε λυγμούς με τους συμπαίκτες τους και τους θεατές να τους αποθεώνουν, ενώ η ατμόσφαιρα τόσο στα ελληνικά όσο και στα βραζιλιάνικα αποδυτήρια ήταν άκρως φορτισμένη. Οι δύο αρχηγοί είχαν πάρει την απόφαση να πουν «αντίο» στην αγαπημένη τους εθνική ομάδα, κάτι μάλιστα που ο ο Γιαννάκης είχε κρατήσει μυστικό και ανακοίνωσε επίσημα μετά τη λήξη του αγώνα Ελλάδας-Βραζιλίας.
Ο Σμιντ συνέχισε την καριέρα του (σ.σ. την ολοκλήρωσε τη Δευτέρα 26 Μαΐου του 2003), ενώ οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Ατλάντα αποτέλεσαν το τελευταίο σκηνικό όπου έδωσε το «παρών» ο «Δράκος» του ελληνικού μπάσκετ.
Κι αν εκείνη την ημέρα, στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, «πέθανε» ο παίκτης Γιαννάκης, δύο περίπου μήνες αργότερα, στις 15 Οκτωβρίου 1996, «γεννήθηκε» ο προπονητής της εθνικής την οποία οδήγησε σε μεγάλες επιτυχίες με προεξέχουσες την 1η θέση στο Ευρωμπάσκετ του Βελιγραδίου (2005) και τη 2η στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Ιαπωνίας (2006). Ο ίδιος ο Γιαννάκης είχε τονίσει πολλές φορές ότι «Είμαι ένας απλός στρατιώτης της Εθνικής».
