Του Μάνου Φυρογένη/ info@eurohoops.net
Όσοι προλάβατε, τον Γκάλη είδατε. Όσοι πάλι αποφασίσατε να γίνετε ξάφνου φαν της “πορτοκαλί θέας” τη σεζόν 1994-95 και αποσκοπούσατε να ζήσετε και να απολαύσετε τον Νίκο Γκάλη ιδίοις όμμασι έστω και στα… μπασκετικά του γεράματα, συγγνώμη αλλά ατυχήσατε. Έτσι ξαφνικά ή περίπου τουλάχιστον, ένα απόγευμα στο ΜΕΤΣ.
Οι τελευταίοι τυχεροί ήταν όσοι – και ήταν ολίγοι – βρέθηκαν στο κλειστό της Γλυφάδας μια βδομάδα πίσω για την πρεμιέρα της Α1 (12/10/1994). Λίγο το… μεσοβδόμαδο, λίγο η “παγωμάρα” από τον πρόωρο αποκλεισμό στο Κύπελλο από το Περιστέρι, λίγο τα ζόρικα που είδαν οι φίλοι των “πρασίνων” κόντρα στην Μπουντιβέλνικ για το Κύπελλο Πρωταθλητριών αποθάρρυναν τον κόσμο να συρρεύσει μαζικά. Που να το ‘ξεραν άλλωστε ότι αυτή θα ήταν η τελευταία τους ευκαιρία να δουν τον “γκάνκστερ” εν δράσει; Αν γνώριζαν πως είχε έρθει, ανέλπιστα, η ώρα για το «φευγιό» του, η ουρά για ένα εισιτήριο θα ήταν μέχρι την… Παραλιακή.
Ο πρωτοφανής… πάγκος
Μία κόντρα του Κώστα Πολίτη με τον Νίκο Γκάλη πλανάτο το διάστημα εκείνο. Ο «Θεός» του ελληνικού μπάσκετ είχε πατήσει τα 37 του και ο προπονητής του “τριφυλλιού” ήθελε σιγά σιγά να τον κάνει πέρα. Τουλάχιστον ως προς την επιδραστικότητα του στο παιχνίδι οποιασδήποτε ομάδας αγωνιζόταν. Ήταν ο Νίκος Γκάλης όμως και αυτό δεν ήταν εφικτό.
Οι παρεμβάσεις του Παύλου Γιαννακόπουλου γίνονταν συνεχείς για να κρατήσει τα… μπόσικα όμως “για πάντα” δεν υπάρχει. Ειδικά όταν η κάθε πλευρά της όχθης δεν σηκώνει και πολλές “φορτούνες”.
Ημέρα Τρίτη, 18 του Οκτώβρη. Ο Παναθηναϊκός έπαιζε στο ΜΕΤΣ με την ομάδα των Αμπελοκήπων του Γιώργου Καλαφατάκη και των Φάντεμπεργκ, Σταυρακόπουλου. Όλα έμοιαζαν φυσιολογικά. Αμ δε.
Από την “πράσινη” πεντάδα των Τιίτ Σοκ, Κώστα Παταβούκα, Φραγκίσκου Αλβέρτη, Ζάρκο Πάσπαλι και Στόγιαν Βράνκοβιτς έλαμπε διά της… απουσίας του ένα όνομα. Σε μια εποχή που το βασικός-αναπληρωματικός υπήρχε και παραυπήρχε, ο “γκάνγκστερ” ένιωσε προσβεβλημένος. Δεν είχε μάθει να έρχεται από τον πάγκο, δεν συνέβαινε ποτέ. Ήταν μόνιμα πενταδάτος, σε όλη του την καριέρα και ο προπονητής έψαχνε τους άλλους 4. Ο Γκάλης έβγαινε από την πεντάδα μόνο όταν το ήθελε εκείνος, ή έτρωγε κάποιες… ψιλές για να τον σταματήσουν ή αποβαλλόταν λόγω φάουλ. Όρος «προστασία» δεν υπήρχε. Με 4 φάουλ ήταν στο παρκέ και έπαιζε, κανόνας απαράβατος. Μέχρι εκείνο το απόγευμα «που βρεχε μονότονα και έφυγε η αγάπη μας».
Οι “στομαχικές διαταραχές”, το ταξί που δεν ήταν ταξί και η αρχή του τέλους
Άπαντες κοιτούσαν απορημένοι. Ο Γκάλης στον πάγκο; Ο Παναθηναϊκός δεν έθελγε με την εμφάνισή του και ο Κώστας Πολίτης έκανε νόημα στον Γκάλη. “Νικ ετοιμάσου, μπαίνεις”. Άγνωστες λέξεις στα αυτιά του Έλληνα “Θεού”. “Πονάει το στομάχι μου Κώστα, δεν μπαίνω” φέρεται να απάντησε.
Οι δύο ομάδες μπήκαν στα αποδυτήρια για την ανάπαυλα με το σκορ στο 45-36. Όταν επέστρεψαν, ο Γκάλης δεν εμφανίστηκε. Ούτε στον πάγκο, ούτε πουθενά. Ο δημοσιογράφος που κάλυπτε το ρεπορτάζ στους πάγκους, Νίκος Παπαδογιάννης για το Mega Chanel, τόνιζε πως ο Γκάλης παρέμενε στα αποδυτήρια μαζί με τον έφορο, Μάνο Παπαδόπουλο. Εκεί βρισκόταν ακόμα και μετά την επανεκκίνηση του παιχνιδιού ο ισχυρός άνδρας του συλλόγου, Παύλος Γιαννακόπουλος. Ο στόχος ξεκάθαρος. Να πειστεί ο Νικ να βάλει… νερό στο κρασί του. Οι προσπάθειες όμως βούτηξαν στο κενό, άκαρπες. Ο αμετανόητος Νίκος Γκάλης αποχώρησε την ώρα του αγώνα με τον Μάνο Παπαδόπουλο και όχι με ταξί όπως έλεγε ο αστικός μύθος με το ρεπορτάζ της εποχής και δη τα «ΝΕΑ» να γράφουν πως φεύγοντας από το γήπεδο τόνιζε: “Κανείς δεν με έχει ξεφτιλίσει έτσι”.
Το παιχνίδι ολοκληρώθηκε με 81-73 υπέρ του Παναθηναϊκού με κορυφαίους τους Σοκ, Πάσπαλι και Βράνκοβιτς. Μικρή σημασία ωστόσο έχει το τελικό σκορ. Άλλωστε ο αγώνας έχει μείνει στην ιστορία για τον Νίκο Γκάλη και τα όσα διαδραματίστηκαν εκείνο το απόγευμα στο ΜΕΤΣ.
Την αμέσως επόμενη μέρα ο άνθρωπος που έβαλε το άθλημα στα σπίτια των Ελλήνων και μετά τους έβγαλε στους δρόμους, έφυγε για τη Θεσσαλονίκη. Τη μηνιαία άδεια που ζήτησε δεν την ενέκρινε ο Παναθηναϊκός, ο οποίος προχώρησε σε 4μηνη διακοπή του συμβολαίου του.
Το κεφάλαιο “τριφύλλι” είχε κλείσει μια για πάντα για εκείνον όπως και η ενασχόλησή του με την ενεργό δράση. Ένα χρόνο αργότερα έστειλε μια επιστολή του προς όλα τα Μ.Μ.Ε ανακοινώνοντας το τέλος. “Φεύγω από το άθλημα που αγάπησα πικραμένος” σημείωνε.
Διαβάστε επίσης: