Επιμέλεια: Γιώργος Μπακόλας
Μία από τις πιο αγαπητές φιγούρες των Ελλήνων φιλάθλων είναι αναμφισβήτητα ο Τζόνι Ρότζερς. Ο παλαίμαχος άσος του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού δε χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις! Διαβάστε τι λέει για τους δύο «αιώνιους», τον Ομπράντοβιτς, τον Ίβκοβιτς, αλλά και ποιους θεωρεί ως κορυφαίους Έλληνες μπασκετμπολίστες τα τελευταία χρόνια.
Τζόνι, σου λείπει η Ελλάδα;
Ω, φίλε, πάρα πολύ! Όχι μόνο σε μένα, αλλά σε όλη την οικογένειά μου! Πραγματικά λυπάμαι που μέχρι τώρα δεν μπορέσαμε να ερχόμαστε συχνά. Ελπίζω κάποια στιγμή να γίνει κι αυτό! Κάθε φορά που έρχομαι στην Ελλάδα αισθάνομαι πολύ όμορφα. Η ζεστασιά των ανθρώπων και ο τρόπος που με αντιμετωπίζουν είναι… το κάτι άλλο!
Θα σε ενδιέφερε να εργαζόσουν εδώ;
Ασφαλώς και θα με ενδιέφερε! Μπορώ να σου πω ότι αισθάνομαι έτοιμος! Το ξέρω ότι μπορώ να δουλέψω στην Ελλάδα και είναι κάτι που θα ήθελα πολύ! Πιστεύω ότι είμαι σε θέση να προσφέρω κάτι διαφορετικό με την εμπειρία μου και να βοηθήσω όποια ομάδα ή όποιον μου το ζητήσει. Αρκεί… να με πάρουν τηλέφωνο! (γέλια)»
Ποια είναι η καλύτερη και ποια η χειρότερη ανάμνηση που έχεις από την αγωνιστική σου παρουσία στη χώρα μας;
Οπωσδήποτε η κατάκτηση της Ευρωλίγκας το 2000 με τον Παναθηναϊκό στη Θεσσαλονίκη υπήρξε μοναδική στιγμή για μένα γιατί ήταν η πρώτη φορά που πανηγύρισα τον συγκεκριμένο τίτλο! Αλλά και οι στιγμές στην Μπολόνια το 2002 (σ.σ. οι «πράσινοι κατέκτησαν το τρίτο τους ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κόντρα στη γηπεδούχο Κίντερ), όπου σε αντίθεση με τη Θεσσαλονίκη δεν ήμασταν το φαβορί και κανείς δεν μας έδινε ελπίδες, θα μου μείνουν αξέχαστες.
Επίσης, δεν μπορώ να ξεχάσω τον πέμπτο τελικό των πλέι οφ το 2001 εναντίον του Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ! Σε εκείνο το ματς ο Φράνκι ήταν εκπληκτικός (σ.σ. στο τελευταίο δίλεπτο οι «πράσινοι» με 9 πόντους του Αλβέρτη και σερί 13-0 «καθάρισαν» το παιχνίδι) κι έτσι φτάσαμε στην κατάκτηση του πρωταθλήματος.
Όσο για την πιο άσχημη ανάμνηση που έχω; Είναι με διαφορά η ήττα στο ΣΕΦ από τον Παναθηναϊκό στον πέμπτο τελικό του 1999. Μου πήρε πολύ καιρό για να την ξεπεράσω. Ήμουν άρρωστος και το εννοώ! Αυτό το ματς με σκότωσε… Δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι μου, αισθανόμουν χάλια, δεν μπορούσα να μιλήσω… Αισθάνομαι χάλια μόνο και μόνο που το αναφέρω…
Έχεις κρατήσει επαφές με άτομα από τον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναϊκό;
Ναι, φυσικά! Έρχομαι αρκετά συχνά σε επικοινωνία και τηλεφωνικά, αλλά και μέσω του ίντερνετ. Μαθαίνω νέα τους και χαίρομαι ιδιαίτερα που μπορώ να βρίσκομαι σε επαφή με καλούς φίλους.
Επομένως, να υποθέσω ότι μαθαίνεις αρκετά συχνά νέα των δυο ομάδων;
(γέλια) Σίγουρα! Άλλωστε όλοι ασχολούνται με το τι κάνει ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός, έτσι δεν είναι; Πάντα οι δυο τους βρίσκονται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Είτε, λοιπόν, ρωτήσω από μόνος μου, είτε όχι, δεν υπάρχει περίπτωση να μη μάθω νέα τους!
Έχεις συνεργαστεί με δύο πολύ μεγάλους προπονητές, τον Ντούσαν Ίβκοβιτς και τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Ποιος από τους δύο είναι για σένα ο καλύτερος;
Ομολογώ ότι η εμπειρία μου με τον Ομπράντοβιτς ήταν καλύτερη γιατί πανηγύρισα πολλούς τίτλους! (γέλια) Σ’ αυτόν διέκρινα την ικανότητά του να κοουτσάρει την ώρα του αγώνα, να διαβάζει τον αντίπαλο, να κάνει τις κατάλληλες αλλαγές, ακόμα και να παίρνει τάιμ άουτ όταν πρέπει. Ο Ίβκοβιτς είναι απίστευτος στην προετοιμασία πριν από το παιχνίδι! Στην τακτική, στο πώς θα σου μεταφέρει όλα όσα πρέπει να ξέρεις πριν ριχτείς στη μάχη. Δεν είναι ίδιοι στο στιλ, αλλά είναι οι καλύτεροι προπονητές! Μοιάζουν, βέβαια, στο ότι και οι δύο δίνουν μεγάλη βαρύτητα στην άμυνα, κάτι πολύ σημαντικό, γιατί για να κερδίσεις τίτλους πρέπει να παίξεις καλή άμυνα.
Όταν έφυγες από τον Ολυμπιακό για τον «αιώνιο αντίπαλο» αισθανόσουν ότι είχες να αποδείξεις κάτι στην πρώην ομάδα σου;
Όταν αποχώρησα από τον Ολυμπιακό αισθανόμουν απαίσια… Η ομάδα είχε σταθεί πάρα πολύ άτυχη. Ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της δεύτερης χρονιάς μου (σ.σ. 1998-99) αποδεκατίστηκε από τραυματισμούς και δεν μπορέσαμε να κατακτήσουμε κάποιον τίτλο. Τι να πρωτοθυμηθώ; Κόμαζετς, Τάρλατς, Φασούλας, Νάκιτς -ακόμα κι εγώ για μικρότερο διάστημα βέβαια- τέθηκαν νοκ άουτ και κάποιοι μάλιστα χρειάστηκε να υποβληθούν σε επέμβαση… Ακόμα και στην πρώτη μου σεζόν στον Πειραιά χάσαμε τον καλύτερό μας παίκτη, τον Καρνισόβας! Ήταν πραγματικά δύσκολες καταστάσεις…
Αν σου ζητούσα να μου πεις τους καλύτερους Έλληνες παίκτες των τελευταίων ετών, ποιους θα επέλεγες;
Εντάξει, είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσω! Προσωπικά ο Διαμαντίδης υπήρξε πάντα ο αγαπημένος μου παίκτης. Αλλά και ο Παπαλουκάς, που μπορεί να μη σκοράρει πολύ, αλλά κάνει αθόρυβη δουλειά και παίζει πάντα για την ομάδα είναι εξαιρετικός μπασκετμπολίστας. Ξεχωριστός είναι και ο Μπουρούσης, αλλά και ο Σπανούλης, διαθέτει πολλά προσόντα. Πρόκειται, πάντως, για κορυφαίους παίκτες, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, και είναι δύσκολο να πεις ποιος είναι ο καλύτερος… Ειλικρινά δεν ξέρω!
Πόσο σημαντικό είναι για μια ομάδα να διαθέτει παίκτες νεαρούς, που μπορούν να σηκώσουν στις πλάτες τους μια μεγάλη διοργάνωση;
Αναμφισβήτητα είναι πολύ σημαντικό. Ωστόσο, οι νεαροί παίκτες πρέπει να καθοδηγούνται από τους πιο έμπειρους. Πρέπει να υπάρχει το κατάλληλο «ανακάτεμα» παλιών και νέων παικτών και οι μεγαλύτεροι σε ηλικία να δίνουν το σωστό παράδειγμα στους νεαρότερους. Γι’ αυτό είναι εξίσου σημαντικό να γίνεται σωστή δουλειά στις ακαδημίες.
Τι μήνυμα θα έστελνες στα νέα παιδιά που επιθυμούν να ασχοληθούν με το μπάσκετ;
Καταρχάς να αγαπάνε και να απολαμβάνουν αυτό που κάνουν! Αν σ’ αυτή την ηλικία δεν περνάς καλά και δεν διασκεδάζεις μ’ αυτό που κάνεις, τότε είναι αδύνατο να προχωρήσεις. Από κει και πέρα να δουλεύουν σωστά και να ακολουθούν σωστά παραδείγματα. Κοιτάξτε που έφτασε ο Σπανούλης ή ο Διαμαντίδης! Όσο πιο πολύ αγαπάς κάτι, τόσο πιο πολύ χρόνο θέλεις να περνάς γι’ αυτό και να το μαθαίνεις συνεχώς πιο πολύ. Αν κάνεις αγγαρεία, τότε… το παιχνίδι είναι χαμένο!
Πηγή: Cobrasports.gr