Tου Γιάννη Γιανναράκη/ info@eurohoops.net
Άλλο ένα βήμα προς το φινάλε έγινε. Λίγα 24ωρα προτού Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός διασταυρώσουν για τελευταία φορά τα ξίφη τους φέτος, το Eurohoops αναλύει όσα είδατε την Πέμπτη, την Παρασκευή αλλά και την… Δευτέρα, που περιελάμβανε δύο Ελληνικές ήττες με εξηγήσεις και… παρατράγουδα.
Από την παρουσία των αιωνίων σε Τελ-Αβίβ και Μαδρίτη, έως το διπλό της Φενέρ στην Βαλένθια και το σουτ νίκης του Μίροτιτς, τα σημαντικότερα συμπεράσματα της 26ης αγωνιστικής έρχονται επί της οθόνης.
1. Πολύ σκληρή για να πεθάνει… part 3!
Όταν καταφέρνεις και βγαίνεις αλώβητος από μια τέτοια κόντρα, μπορείς να λες δικαιωματικά πως θα πουλήσεις πολύ ακριβά το τομάρι σου. Όχι πως αμφιβάλλαμε δηλαδή, αλλά πάντα μια επιβεβαίωση κάνει καλό. Η Ζαλγκίρις του Σάρας Γιασικεβίτσιους, μετά το πέρας της κάκιστης περιόδου συνεχόμενων ηττών, άρχισε και πάλι να… θυμίζει τις παλαιότερες version της. Σημαντικό ρόλο σε αυτό έχει παίξει η αγωνιστική επάνοδος των Αμερικανών της, σε συνδυασμό με την εξαιρετική φόρμα του Ουλάνοβας. Ο Ζακ ΛεΝτέι, ο οποίος ακόμα και στις ήττες παρουσιάζει ως επί το πλείστον σταθερά θετική παρουσία, αποδεικνύει πως έχει θέση στην ελίτ της Γηραιάς Ηπείρου, όταν αυτή συνδυάζεται με τις κατάλληλες συνθήκες.
Παράλληλα, η πραγματική έκπληξη ακούει στο όνομα Νάιτζελ Χέιζ. Μετά το απογοητευτικό του ξεκίνημα, ο Αμερικάνος έχει αρχίσει να δείχνει ελπιδοφόρα σημάδια προσαρμοστικότητας στα δεδομένα ενός μπάσκετ διαφορετικού απ’ότι είχε συνηθίσει. Εμπιστεύεται πολύ περισσότερο το περιφερειακό σουτ του, κάτι που τον δικαιώνει και αυτόματα τον μετατρέπει σε απειλή, κάτι το οποίο μετά βίας βλέπαμε μέχρι πρότινος.
2. H πικρή ανάμνηση μιας ελπιδοφόρας βραδιάς
Όχι, η ήττα στο Τελ-Αβίβ δεν ήταν… άλλη μια για τον φετινό Ολυμπιακό. Σε σχέση με τις προηγούμενες 14, αυτή εδώ είχε μια διαφορετική αίσθηση και οι αιτίες είναι προφανείς. Οι ερυθρόλευκοι παρατάχθηκαν με αρκετές επιστροφές και νέες παρουσίες, δίχως όμως τον Νίκολα Μιλουτινόφ, κάτι που σήμαινε εν ολίγοις πως ο Οκτάβιους Έλις έπρεπε να παλέψει… κόντρα στα θηρία!
Δυσκολεύτηκε στο πρώτο μέρος, υπέπεσε σε λάθη που θύμιζαν… παιδικό πρωτάθλημα, όμως παρόλα αυτά παρέμενε ανταγωνιστικός. Παρότι η δημιουργία του ήταν στα τάρταρα, έμενε στον αφρό και εν τέλει χρειάστηκε μια αυτοκτονία (με διαιτητική βοήθεια) και ένας Ουίλμπεκιν για να ηττηθεί. Αυτό, είναι το σπουδαιότερο δείγμα της νέας εποχής Μπαρτζώκα. Μια ομάδα με ξεκάθαρο πλάνο και προσανατολισμό, έτοιμη να καταστρέψει τα όπλα του αντιπάλου με άμυνα που θυμίζει τα… ένδοξα!
Το μομέντουμ παρά την ήττα υπάρχει και η αναμέτρηση ειδικών συνθηκών θα καθορίσει πολλά, ακόμα και για αυτόν τον Ολυμπιακό που τώρα… γαλουχείται. Αν κρίνουμε πάντως από την εξέλιξη, το τούνελ ίσως αρχίζει να περικλείεται από φως. Άλλωστε, όπως σωστά ανέφερε στο Blog του ο Νίκος Βαρλάς, καλύτερα ένα χαμένο ματς από μια χαμένη σεζόν!
3. Το επιδόρπιο που άξιζε σε ένα τέτοιο κυρίως πιάτο!
Όταν έχεις δύο τέτοιους ανταγωνιστές, το λιγότερο που ελπίζεις είναι να δεις μια μάχη αντάξια των ονομάτων τους. Και σε μια μάχη αντάξια των ονομάτων τους, το ελάχιστο που μπορείς να περιμένεις. Όταν ο Δημήτρης Ιτούδης πανηγύριζε με έξαλλο για τα στάνταρ του τρόπο το τρίποντο της ισοφάρισης από τον κατά τα άλλα άφαντο Μάικ Τζέιμς, η πιθανότητα και μόνο μιας επιπλέον εξέλιξης συνάρπαζε, παρότι η παράταση μας έδινε σίγουρα άλλα πέντε λεπτά… μαγείας!
Όπερ και εγένετο, καθώς ο Νίκολα Μίροτιτς δεν ήθελε να σπαταλήσει περισσότερο χρόνο στην πόλη της Ρωσίας. Ντύθηκε… Ντιρκ και με μια κίνηση απαράμιλλου στυλ εκμεταλλεύτηκε την υψομετρική διαφορά με τον Χάουαρντ Σαντ-Ρος, υπογράφοντας μια δραματική μα δίκαιη νίκη για την ομάδα του.
Αυτή η αλλαγή συναισθημάτων ήταν μόνο ένας από τους λόγους που το 80-82 δεν μοιάζει ικανό να εξηγήσει την ποιότητα αλλά και την αυταπάρνηση που έβγαλαν οι δύο ομάδες στο παρκέ. Ωστόσο, όταν οι σφυγμοί πέφτουν, το συγκεκριμένο τεστ μένει στην μνήμη ως η απόδειξη πως η Μπαρτσελόνα μπορεί υπό συνθήκες να μην είναι μόνο μια άμορφη μα ταλαντούχα μάζα παικτών.
Αν αυτό μάλιστα σταθεροποιηθεί, καλύτερα να κρυφτούμε.
4. Θέλει, μα σίγουρα πλέον δεν μπορεί…
Μπορεί η αγωνιστική υποχρέωση του Παναθηναϊκού να είχε τελειώσει από το βράδυ της Δευτέρας, αυτό δεν σημαίνει όμως πως δεν πρέπει να μπει στο ίδιο καλούπι με τους υπόλοιπους. Αγωνιζόμενη στην αρχή της εβδομάδας στην… καθόλα αγαπημένη του Μαδρίτη, η ομάδα του Ρικ Πιτίνο δεν επέδειξε εικόνα αρκετή προκειμένου να σπάσει την κατάρα των ηττών εντός της ισπανικής πρωτεύουσας.
Το 96-78 μπορεί να μην είναι πλήρως αντιπροσωπευτικό της εικόνας των Πρασίνων, ωστόσο όπως έχουμε δει πάμπολλες φορές στο παρελθόν, ένα ξέσπασμα της Ρεάλ είναι ικανό να στείλει τις εκάστοτε διάφορες σε ανώτατα επίπεδα. Όπως και να έχει, το γεγονός πως ο Παναθηναϊκός στο τέλος Φλεβάρη ακόμα… ψάχνει τα σχήματα που του ταιριάζουν, την ώρα που στην βαθμολογία κοιτάει πιο πολύ προς τα κάτω πάρα προς τα πάνω, πρέπει να προβληματίσει.
Το δίδυμο Ράις-Φρεντέτ εξακολουθεί να είναι πλήρως δυσλειτουργικό και συνέπεια αυτού μεταξύ άλλων είναι και τα άλυτα ζητήματα στην άμυνα. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως το φετινό ρόστερ του Παναθηναϊκού είναι το πιο ταλαντούχο της δεκαετίας. Δεν υπάρχει όμως επίσης αμφιβολία πως ούτε αυτό το ρόστερ δεν αρκεί για να ικανοποιήσει την… απαίτηση του Final Four, ακόμα και μετά την επιστροφή Πιτίνο, ο οποίος δεν είναι.. μάγος, αλλά αναμορφωτής.
5. Στα δύσκολα, δεν έμεινε στις στάχτες της!
Είναι πολύ δύσκολο να συνέλθεις μετά από μια συντριβή 29 πόντων μέσα στην έδρα σου. Ακόμα κι αν τα καταφέρεις, είναι ακόμα πιο δύσκολο να κάμψεις την αντίσταση της φετινής Βαλένθια μέσα στην έδρα της. Η Φενέρ τα κατάφερε και τα δύο. Γιατί; Ίσως γιατί απλά, μπορεί!
Η ομάδα του Ζοτς εμφανίστηκε ψυχικά και σωματικά προετοιμασμένη για έναν τελικό, καθώς ενδεχόμενη ήττα θα την άφηνε πίσω στο κυνήγι ενός εκ των δύο τελευταίων θέσεων της ομάδας. Επέδειξε την απαιτούμενη ποιότητα και σοβαρότητα, ενώ όταν χρειάστηκε μια επιπλέον χείρα βοηθείας, είδε τον Κώστα Σλούκα να… “φλέγεται”.
Το τελικό 93-86 μπορεί να μην στέλνει (από πλευράς έυρους) ένα τόσο ηχηρό μήνυμα στους υπόλοιπους διεκδικητές, ωστόσο είναι σίγουρο πως η τουρκική ομάδα είναι αυτή την στιγμή το πιο βαρύ πιόνι στην σκακιέρα των τελευταίων αγωνιστικών. Το αν θα εκμεταλλευτεί την θέση της ή θα καταφύγει σε… αυτοκτονικές τάσεις, μένει να φανεί!
Bonus. Σβεντ, κι όπου βγει!
Είναι ο ηγέτης της, το βαρόμετρο της, το σημείο-κλειδί της. Τελεία και παύλα.
Δεν χρειαζόταν να έρθει ο αγώνας με την Βιλερμπάν για να το επικυρώσει, όμως η αλήθεια είναι πως αν η Χίμκι θέλει να βρεθεί ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ στην ζώνη των Playoffs, εμφανίσεις όπως αυτή κόντρα στους Γάλλους είναι μονόδρομος. Μπορεί η “Σταχτοπούτα” του θεσμού να έχει αφήσει την Ευρωλίγκα σε δεύτερη μοίρα, ωστόσο η νίκη είναι νίκη, ιδίως όταν μια ομάδα βρίσκεται στην κατάσταση της Χίμκι.
Οι τελικοί έρχονται και είναι μαζεμένοι. Αν ο Σβεντ είναι καλά, η Χίμκι θα είναι καλά. Αν από την άλλη ο Ρώσος εμφανίσει τα γνωστά και μη εξαιρετέα ζητήματα αυτοπροσήλωσης, τα πράγματα δεν θα εξελιχθούν με θετικό πρόσημο…