Της Eurohoops Team/ info@eurohoops.net
Θεωρήθηκε δύστροπος και loser για μερικούς, ένα σπάνιο μπασκετικό μείγμα για πολλούς περισσότερους. Μάγεψε και μαγεύει όσο ελάχιστοι τα ευρωπαϊκά παρκέ κι έχει περάσει ήδη στην ιστορία ως ένας, αν όχι ο τελευταίος, ρομαντικός βιρτουόζος της πορτοκαλί θεάς.
Ο Μίλος Τεόντοσιτς αγαπήθηκε όσο λίγοι και μισήθηκε όσο ελάχιστοι, ακριβώς γιατί δε μπορούσε να κάνει αλλιώς και πλέον είναι μέλος της ομάδας της δεκαετίας (2010-2019) για την Ευρωλίγκα!
Αλλιώς δε μπορούσαν να κάνουν ούτε όλοι όσοι πήραν μέρος στην ψηφοφορία για την All-Decade Team στην Ευρωλίγκα. Ο πρώην παίκτης του Ολυμπιακού και της ΤΣΣΚΑ Μόσχας και νυν της Βίρτους Μπολόνια (2019-σήμερα) ψηφίστηκε από εκπροσώπους των Μέσων, κοινό, προπονητές κι αρχηγούς των 18 ομάδων μέσα από ένα σύνολο 50 παικτών κι έγινε ο πέμπτος της παρέας μετά από τους Κάιλ Χάινς, Χουάν Κάρλος Ναβάρο, Λούκα Ντόντσιτς και Δημήτρη Διαμαντίδη.
Το “γιατί” είναι προφανές βάσει ταλέντου, ικανοτήτων κι επιτευγμάτων.
Από το πρώτα βήματα της καριέρας του στην σερβική Ζελέζνικ (2004-07 κι ενδιάμεσα μία χρονιά ως δανεικός στην Μπόρατς Τσάτσακ) έδειξε στοιχεία που ανάγκασαν τον Ολυμπιακό να εκταμιεύσει $1.200.000 για τον πάρει στον Πειραιά το 2007. Δεκατρία χρόνια μετά, έχοντας περάσει από τέσσερις ομάδες και δύο ηπείρους, μπορεί με περηφάνια να υποστηρίζει πως καθόρισε μία γενιά, παρότι ακόμα δεν έχει αποσυρθεί.
Συνολικά μέχρι σήμερα, ο 33χρονος Σέρβος πόιντ γκαρντ μετρά -μεταξύ άλλων- σε συλλογικό επίπεδο μία κατάκτηση Ευρωλίγκας (2016), ένα βραβείο EuroLeague MVP κανονικής περιόδου (2010), ένα βραβείο EuroCup MVP κανονικής περιόδου (2020), ενώ το 2016 αναδείχθηκε καλύτερος Ευρωπαίος παίκτης στην υφήλιο!
Σε εθνικό επίπεδο μετρά τρία αργυρά μετάλλια με τη Σερβία, ένα σε Ολυμπιακούς Αγώνες (2016), ένα σε Παγκόσμιο Κύπελλο (2014) κι ένα σε Ευρωπαϊκό (2009), με κορυφαία στιγμή το game winner τρίποντο από το… σπίτι του κόντρα στην Ισπανία στην προημιτελική φάση του Mundobasket της Τουρκίας το 2010.
Όσον αφορά την θητεία του στα μέρη μας, πρόλαβε σε τέσσερα χρόνια να λατρευτεί από τους φίλους του Ολυμπιακού, οδηγώντας τους Πειραιώτες στον τελικό της Ευρωλίγκας το 2010, αλλά και σε δύο κατακτήσεις Κυπέλλου (2010, 2011), προτού αποχωρήσει με προορισμό τη Μόσχα (2011-17).