Tου Γιάννη Γιανναράκη/ info@eurohoops.net
H άτυπη ανάδειξη του Βασίλη Σπανούλη σε καλύτερο παίκτη της περασμένης δεκαετίας ολοκλήρωσε την διαδικασία αποκάλυψης της καλύτερης δεκάδας που αγωνίστηκε στην Ευρωλίγκα από το 2010 έως και το 2019. Μαζί με αυτή και την πλέον επίσημη παραδοχή της κυριαρχίας των κοντών σε ένα άθλημα που δημιουργήθηκε για… ψηλούς. Και λέγοντας κυριαρχία αναφερόμαστε φυσικά στο πόσο επιδραστικοί και ταυτόχρονα σημαντικοί είναι στην ομάδα τους σε σχέση με τους υπόλοιπους συμπαίκτες τους.
Όπως θα δείτε παρακάτω, οκτώ από αυτούς αγωνίζονται στις θέσεις των γκαρντ, ενώ οι δύο που κάνουν την διαφορά είναι ένας πάουερ φόργουορντ (Πρίντεζης) και ένας σέντερ “τσέπης” (Χάινς).
Η ΔΕΚΑΔΑ ΤΩΝ ΚΟΡΥΦΑΙΩΝ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ (2010-2019)
| ΠΑΙΚΤΗΣ | ΟΜΑΔΕΣ | ΤΙΤΛΟΙ |
| Κάιλ Χάινς | Ολυμπιακός, ΤΣΣΚΑ | 4 |
| Νάντο Ντε Κολό | Βαλένθια, ΤΣΣΚΑ | 2 |
| Μίλος Τεόντοσιτς | Ολυμπιακός, ΤΣΣΚΑ | 1 |
| Δημήτρης Διαμαντίδης | Παναθηναϊκός | 1 (αφορά στη δεκαετία) |
| Λούκα Ντόντσιτς | Ρεάλ | 1 |
| Χουάν Κάρλος Ναβάρο | Μπαρτσελόνα | 1 |
| Γιώργος Πρίντεζης | Ολυμπιακός, Μάλαγα | 2 |
| Σέρχιο Γιουλ | Ρεάλ | 2 |
| Μπόγκταν Μπογκντάνοβιτς | Παρτιζάν, Φενέρ | 1 |
| Βασίλης Σπανούλης | Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός | 2 (αφορά στη δεκαετία) |
Όχι πως περιμέναμε να δούμε την παραπάνω λίστα για να συνειδητοποιήσουμε τον βαθμό υπεροχής των σύγχρονων γκαρντ, αλλά και την βαρύτητα η οποία δίνεται στη στελέχωση αυτών των θέσεων, με τελευταίο παράδειγμα την Ζενίτ, η οποία δίνει “γη και ύδωρ”, προκειμένου να χτίσει το μέλλον της γύρω από τον Νικ Καλάθη. Η παραπάνω εξέλιξη αποδεικνύεται περίτρανα και στα μέρη μας με την περίπτωση του Ολυμπιακού, ο οποίος μετά την επικείμενη φυγή του Νίκολα Μιλουτίνοφ αναμένεται να δώσει έμφαση στις θέσεις της περιφέρειας και όχι του ζωγραφιστού.
Μια ματιά στα δεδομένα της φετινής EuroLeague μας εξηγεί περίτρανα το “γιατί”. Χαρακτηριστικά, έξι από τους επτά καλύτερους σκόρερ της διοργάνωσης αγωνίζονται στο “1” ή το “2”, με μοναδική εξαίρεση τον Νίκολα Μίροτιτς, ο οποίος αποτελεί ιδιότυπη περίπτωση παίκτη, ερχόμενος με σπουδαίες περγαμηνές από το ΝΒΑ.
Βέβαια, η φετινή σεζόν έχει σημαδευτεί από τα πεπραγμένα του Σέιν Λάρκιν, ο οποίος έχει εξελιχθεί σε μόνιμος και πολλές φόρες ανίκητος πρωταγωνιστής, με αποκορύφωμα τους 49 πόντους κόντρα στη Μπάγερν.
Ακόμα κι αν εξαιρέσουμε από την εξίσωση τον θαυματουργό Aμερικανό, η αλλαγή σκυτάλης είναι προφανής, με χαρακτηριστικά παραδείγματα μεταξύ άλλων τους Αλεξέι Σβεντ, Μάικ Τζέιμς και Νικ Καλάθη. Μάλιστα, η τωρινή κατάταξη της Ευρωλίγκα οδηγει στο συμπέρασμα πως όταν μια ομάδα αρχίζει και τελειώνει από τον πλέι-μέικερ, συνήθως κερδίζει. Από τις οκτώ ομάδες που βρίσκονται εντός Playoffs, μόλις μια δεν έχει στην θέση του “πρώτου βιολιού” έναν γκαρντ (Μπαρτσελόνα με Μίροτιτς), την ώρα που από τις υπόλοιπες δέκα που βρίσκονται εκτός της προνουμιούχου ζώνης, οι έξι στηρίζονται κυρίως σε φόργουορντ ή σέντερ!
Επιπρόσθετα, θα ήταν ψευδές να πούμε πως αυτή η αλλαγή νοοτροπίας είναι εξέλιξη των τελευταίων χρόνων, καθώς το μπάσκετ έχει αλλάξει ραγδαία την τελευταία 20ετία, με αποτελέσμα παίκτες που πάλευαν κόντρα σε “θηρία” όπως ο Νίκος Γκάλης να μοιάζουν με ήρωες μιας άλλης εποχής. Ωστόσο, αν πρέπει να υπογραμμίσουμε μια άκρως ενδιαφέρουσα διαφοροποίηση που λαμβάνει μέρος στο σήμερα είναι η επιτακτική αύξηση των ευθυνών του εκάστοτε γκαρντ. Την σεζόν 2010/11, ο Δημήτρης Διαμαντίδης ήταν ο μόνος γκαρντ σε όλη την Ευρώπη με τουλάχιστον δύο double-double, ενώ τις δύο αμέσως επόμενες σεζόν κανείς δεν κατάφερε να σημειώσει πάνω από ένα!
Αν κοιτάξουμε στο παρόν, διαπιστώνουμε πως ο Νικ Καλάθης MONO την φετινή σεζόν σημείωσε 13 double-double, ενώ άλλοι τρεις παίκτες σημείωσαν από τρία (Σβεντ, Καμπάτσο, Σλούκας), κάτι που σημαίνει πως ο πρωτοπόρος το 2011 “3D” θα βρισκόταν σήμερα ισόβαθμος στην πέμπτη θέση, μαζί με τον Σέρχι Ροντρίγκεθ!
Αυτό αποδεικνύει περίτρανα όχι μόνο το επιπρόσθετο βάρος που έχει πέσει στους ώμους των άσων, αλλά και την άναγκη που έχει κάθε όμαδα από έναν καλό οργανωτή, αν θέλει να πρωταγωνιστήσει. Την ώρα που το ΝΒΑ επενδύει σε παίκτες που μπορούν να οργανώσουν τις πτυχές ενός αγώνα παρότι δεν αγωνίζονται στις θέσεις των γκαρντ (βλ. Αντετοκούνμπο, Σιάκαμ, Γιόκιτς, ακόμα και Αντεμπάγιο), αλλά και σε… ψιλόσωμους “κοντούς” (βλ. Ντόντσιτς, Σίμονς, Γκίλτζιους-Αλεξάντερ), οι ομάδες της κορυφαίας ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργανώσης δείχνουν πρόθυμες να εγκαταλείψουν κάθε έννοια έξαρτησης μέσα στο ζωγραφιστό, προκειμένου να πετύχουν.
Όχι πως έχουν κι άλλη επιλογή βέβαια…