Του Γιάννη Ράμμα/ irammas@eurohoops.net
Ελάχιστοι γνωρίζουν ποιος ήταν. Κι όμως, όλοι γνωρίζουν τι έκανε για το μπάσκετ. Κι ας μη γνωρίζουν πως το έκανε ο ίδιος. Άλλωστε, δε διαφήμιζε ποτέ τον εαυτό του.
“Έχω κάνει πολλά άλλα πράγματα πιο σημαντικά από το jump shot”.
Ποια ήταν αυτά τα πολλά άλλα πιο σημαντικά; Τα ξέρουν μόνο ο ίδιος κι αυτοί για τους οποίους έκανε. Παρόλα αυτά, το μπάσκετ θα του χρωστά για πάντα.
Ο Κένεθ Λόιντ Σέιλορς έφυγε από τη ζωή στις 30 Ιανουαρίου 2016 σε ηλικία 95 ετών (14 Ιανουαρίου 1921), αλλά όχι πριν αφήσει στο άθλημα κληρονομιά για μία ζωή.
Μισή-μισή με τον αδερφό του, Μπαντ, υπό μία έννοια. Αυτός ήταν που ως μεγαλύτερος και ψηλότερος στην προκειμένη περίπτωση τον ωθούσε να ξεπεράσει τα όριά του σε οτιδήποτε κι αν έκαναν, μαζί ή χώρια. Το σκηνικό δε θα μπορούσε να ήταν διαφορετικό όταν έπαιζαν μπάσκετ στη φάρμα των γονιών τους στο Χίλσντεϊλ του Ουαϊόμινγκ. Στα 1,70μ. ακόμα τότε ο ίδιος, 1,95μ, ο αδερφός του.
“Έπρεπε να σκεφτώ κάτι για να σουτάρω από πάνω του”.
Και σκέφτηκε.
Σε μία εποχή που όλοι έφερναν τη μπάλα στο στήθος για να σουτάρουν, ο 13χρονος Κένι σκέφτηκε κάτι πέρα από αυτό.
Προφανώς η τεχνική του jump shot χρειαζόταν αρκετή δουλειά στην αρχή, τουλάχιστον ήταν μικρός ακόμα κι είχε χρόνο μπροστά του. Την εξέλιξε στο high school, την τελειοποίησε στο κολέγιο, μάλιστα, το 1943 κατέκτησε το Πρωτάθλημα του NCAA ως “NCAA Tournament Most Outstanding Player”.
Από εκείνα τα χρόνια στους Ουαϊόμινγκ Κάουμποϊζ κρατά κι η πιο χαρακτηριστική φωτογραφία-ντοκουμέντο της καινοτομίας που εισήγαγε στο άθλημα. Ο Έρικ Σάαλ του περιοδικού “LIFE” ήταν courtside στο Madison Square Garden για το παιχνίδι ανάμεσα στις 21 Γενάρη 1946 κι ο κατάλληλος άνθρωπος, στο κατάλληλο σημείο, την κατάλληλη στιγμή να απαθανατίσει το jump shot στην αρτιότερή του μορφή.
“Έχοντας απολυθεί από τους Πεζοναύτες στα τέλη του 1945, ο Κένι, μέσα στις επόμενες ημέρες, βρήκε τον εαυτό του πίσω στου Madison Square Garden.
Ένα είναι το σουτ του Κένι Σέιλορς που παραμένει ιστορικό.
Είχε κλέψει τη μπάλα κι έτρεχε στο παρκέ από τα αριστερά. Μόλις πλησίασε στην κορυφή της ρακέτας, έκοψε δεξιά, σταμάτησε απότομα και πήδηξε.
Οι θεατές στις courtside θέσεις έμειναν να τον κοιτούν να σηκώνεται λες και θα έφτανε μέχρι τον πίνακα του σκορ. Με το άλμα του στην κορυφή του και τον ίδιο να αιωρείται στο Madison Square Garden, ζωγράφισε μία καμπύλη μέχρι το καλάθι. Λίγο πριν πάρει το αριστερό χέρι από τη μπάλα για να σουτάρει, το φλας ενός φωτογράφου εξερράγη αθόρυβα.
Για τους 18.056 θεατές, η έκρηξη του φλας ήταν σαν να πάγωσε τον Κένι Σέιλορς στον αέρα, ενώ από κάτω του οι υπόλοιποι τον κοιτούσαν έκπληκτοι σαν αγάλματα.
Δύο εβδομάδες αργότερα το περιοδικό ‘LIFE’ δημοσίευσε τη φωτογραφία από το παιχνίδι. Εκατομμύρια παιδιά είδαν αυτή τη φωτογραφία με το jump shot του Κένι κι αυτό προκάλεσε αλυσιδωτή αντίδραση στο μπάσκετ. Σε όλα τα γήπεδα μικρά παιδιά άρχισαν να πηδάνε για να σουτάρουν”.
Έτσι τα θυμάται ο Τζον Κρίστγκαου στο βιβλίο του “The Origins of the Jump Shot” (1999), στο οποίο ναι μεν αναγνωρίζει αρκετούς πατέρες του jump shot, αλλά κανέναν με την αποδοχή του Κένι Σέιλορς.
Μετά από τη φάρμα στο Χίλσντεϊλ όπου εφηύρε το jump shot, μετά από το high school και το κολέγιο την πρώτη φορά (1940-43) όπου το δούλεψε για να το παρουσιάσει στον κόσμο, μετά από τους Πεζοναύτες (1943-45) όπου πετούσε Β-25 βομβαριστικά πάνω από τον νότιο Ειρηνικό ωκεανό στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά από την επιστροφή στο κολέγιο (1945-46) ήταν ώρα να συστήσει το jump shot και στο επαγγελματικό μπάσκετ.
“Όταν μπήκα στο ΝΒΑ όλοι σούταραν με τα δύο χέρια. Εγώ ήμουν το φρικιό, σούταρα με το ένα χέρι”.
Έπαιξε στο BAA και στο ΝΒΑ από το 1946 κι αποσύρθηκε το 1951 σε ηλικία 30 ετών, για να αφοσιωθεί στην οικογένειά του και σε ό,τι άλλο τον ευχαριστούσε, να επιστρέψει στη φύση και να διοργανώνει ως γνήσιος κάουμποϊ εξορμήσεις για κυνήγι και ψάρεμα, να προπονεί μικρότερες ηλικίες, όχι απαραιτήτως αγόρια αλλά και κορίτσια, να διδάσκει ιστορία σε σχολείο.
Έτσι η καριέρα του ως πόιντ γκαρντ (1,78μ.) σε Κλίβελαντ Ρέμπελς, Σικάγο Σταγκς, Φιλαντέλφια Ουόριορς, Πρόβιντενς Στίμρολερς, Ντένβερ Νάγκετς, Μπόστον Σέλτικς και Μπάλτιμορ Μπούλετς δε μέτρησε περισσότερα από 276 παιχνίδια με 12,6 πόντους και για αυτό δεν έγινε ποτέ Hall of Famer, αν και θα έπρεπε, ίσως για αυτό δεν έγινε ποτέ τόσο γνωστός όσο θα έπρεπε. Κι έπρεπε.
Ο Στεφ Κάρι προσπάθησε από τη θέση του παραγωγού να το αλλάξει αυτό το τελευταίο με το ντοκιμαντέρ “Jump Shot: The Kenny Sailors Story” (2019) σε σκηνοθεσία Τζέικομπ Χάμιλτον. Ήταν το ελάχιστο που μπορούσε να κάνει για αυτόν που άλλαξε το άθλημα και τη ζωή πολλών, ανάμεσα όλων και τη δική του.