Έρευνα του Eurohoops: Το λουκέτο οδηγεί το μπάσκετ στην απαξίωση
Tων Αχιλλέα Μαυροδόντη, Δημήτρη Μιναρετζή / info@eurohoops.net
Το Eurohoops, πιστό στον τίτλο του και στο περιεχόμενο του, βρίσκεται όπως πάντα κοντά στο μπάσκετ, ειδικά τώρα στην πιο δύσκολη στιγμή του. Έδωσε βήμα σε όλους τους εμπλεκόμενους φορείς, ομάδες, παίκτες, προπονητές προκειμένου να μας μιλήσουν για τις πρωτόγνωρες καταστάσεις που ζούνε αυτοί οι άνθρωποι από τον περασμένο Μάρτιο ουσιαστικά! Ένα χρόνο δηλαδή, αφού το καλοκαίρι δεν υπήρξε δράση και ουσιαστικά σχεδόν κανείς δεν πληρώθηκε παρά μόνο για κάποιες εβδομάδες στο ξεκίνημα της σεζόν 2020-21, η οποία μπήκε απότομα… στο ψυγείο.
Ένα πρόβλημα που επεκτείνεται στις Ακαδημίες μπάσκετ και του αθλητισμού γενικότερα. Τα παιδιά μπορεί να μην πληρώνονται από τον αθλητισμό, αλλά η ψυχική, πνευματική και σωματική ευφορία που νιώθουν, όταν γυμνάζονται, δεν ανταλλάσσονται με όλα τα χρήματα του κόσμου! Κάποιοι από εσάς είναι γονείς και ίσως τα παιδιά σας να αθλούνται. Ξέρετε πολύ καλά τι σημαίνει να τρέχουν σε ένα γήπεδο από το να τρέχουν με ένα… πληκτρολόγιο.
Η Πολιτεία παίρνει τις αποφάσεις, αλλά στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στις εισηγήσεις των λοιμωξιολόγων, που εδώ και μήνες κωφεύουν σε οποιαδήποτε φωνή ή πρόταση ακούγεται (από την Πολιτεία σε συνεργασία με τις ομοσπονδίες) για το άνοιγμα του αθλητισμού και του μπάσκετ. “Είναι κλειστός χώρος, ελλοχεύει κινδύνους”, είναι αυτό απορρέει ως συμπέρασμα.
Κάθε Τετάρτη, από όσο γνωρίζουμε, το Υπουργείο Αθλητισμού καταθέτει ένα φάκελο με τις προτάσεις του στην επιτροπή των επιστημόνων, αλλά μέχρι την περασμένη εβδομάδα δεν υπήρχε καν σκέψη επανεκκίνησης ή κάποια θετική απάντηση των επιστημόνων που συνεδριάζουν τις Παρασκευές, προτείνοντας (ή κατά περιστάσεις, επιβάλλοντας) τι πρέπει να ανοίξει και τι όχι.
Ευτυχώς επιτράπηκε το ξεκίνημα των προπονήσεων-αγώνων στις δύο κατηγορίες (Α2 και Α1 γυναικών αντίστοιχα), αλλά αρκεί αυτό; Προφανώς όχι. Ούτε κάποιο άλλο πρωτάθλημα ξεκίνησε, ούτε οι προπονήσεις στις υπόλοιπες κατηγορίες, ούτε και στις ακαδημίες οι οποίες προσφέρουν διπλό όφελος: 1) Υγεία στα παιδιά που είναι και το σημαντικότερο. 2) Έσοδα για τους συλλόγους που στηρίζονται σε μεγάλο ή μικρό βαθμό από αυτά.
Θα μπορούσαν, όμως, να είναι διαφορετικά τα πράγματα, όπως πιστεύουν οι φορείς κι οι αθλητές του μπάσκετ, στους οποίους δώσαμε βήμα, αλλά θα έπρεπε να συμφωνούσαν ιδανικά όλοι με όλους για να βλέπαμε πρόοδο. Προλαβαίνουμε τώρα; Σε εμάς φαίνεται πολύ δύσκολο, αλλά τι λέει ο Παναγιώτης Τσαγκρώνης, Γενικός Γραμματέας της ΕΟΚ;
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΚΡΩΝΗΣ «Η ΕΟΚ πρέπει να ακούσει τα σωματεία»
“Η ΕΟΚ είχε όλο αυτό το διάστημα δύο πάγιες θέσεις, τις οποίες κατ’ επανάληψη εξέφρασε με σαφήνεια, όσο κι αν ορισμένοι δυσκολεύτηκαν για διάφορους λόγους να τις κατανοήσουν.
Η πρώτη είναι η επιθυμία της για την επιστροφή στην αγωνιστική δράση και η ετοιμότητα επανεκκίνησης αμέσως μόλις δινόταν η έγκριση από την Πολιτεία.
Η δεύτερη είναι ακριβώς αυτή, δηλαδή ότι η Πολιτεία κατόπιν των εισηγήσεων των ειδικών επιστημόνων είναι η μοναδική αρμόδια να αποφασίζει την αναστολή συγκεκριμένων δράσεων και κατ’ επέκταση η Πολιτεία είναι η μόνη αρμόδια να ανακοινώνει νέες αποφάσεις.
Όλον αυτόν τον καιρό εκφράστηκαν διάφορες απόψεις για λαϊκή κατανάλωση και φτηνό εντυπωσιασμό, αλλά η ΕΟΚ ουδέποτε λειτουργούσε έτσι, προτιμούσε την υπεύθυνη στάση. Η ένταξη της Α1 γυναικών για αγώνες και της Α2 ανδρών για προπονήσεις στις δράσεις που πήραν την έγκριση των λοιμωξιολόγων είναι μια αισιόδοξη είδηση, αλλά έχει πολλές προεκτάσεις. Μετά από τόσο μεγάλο διάστημα αποχής πρέπει να υπάρξει συνεννόηση με τις ομάδες, για να δούμε αρχικά τις αντοχές και τις ανάγκες. Εμείς έχοντας από καιρό επεξεργαστεί εναλλακτικά σενάρια, βάζουμε μπρος την Α1 γυναικών και θα δούμε στην πορεία τι ανάγκες θα δημιουργηθούν. Βάζουμε επίσης μπρος τις επαφές με τις ομάδες της Α2 και ελπίζουμε να βρεθεί μια κοινά αποδεκτή λύση αφού σε τέτοιες περιπτώσεις οι μονομερείς αποφάσεις δημιουργούν προβλήματα, δεν τα λύνουν».
Η θέση του ΠΣΑΚ
Ο ΠΣΑΚ κι ο πρόεδρος του, Ανδρέας Γλυνιαδάκης, είχαν ίσως την πιο δυναμική στάση όλων. Με προτάσεις, με πρωτοβουλίες όπως η κάλυψη μέρους των τεστ COVID που πρέπει να γίνονται και άλλες κινήσεις προς την πορεία της επανεκκίνησης.
Διαβάστε τη θέση του ΠΣΑΚ όπως μας τη μετέφεραν στο Eurohoops:
“Όλοι φορείς του μπάσκετ και γενικότερα όλος ο κόσμος, βλέπει ότι η κατάσταση είναι εξαιρετικά δύσκολη. Το βιώνουμε στην καθημερινότητα μας. Για μας αποτελεί τεράστιο πλήγμα διότι δεν είναι απλά ένα παιχνίδι, είναι η δουλειά μας, ζούμε από αυτό.
Όλοι θέλουμε να παίζουμε, όμως, πάνω από όλα θέλουμε να είμαστε υγιείς. Γι’ αυτό το λόγο άλλωστε, οι αγώνες που έχουμε δώσει με στόχο την επιστροφή των αθλητών στις προπονήσεις από την Α2 κατηγορία και κάτω, έχουν “σύμμαχο” τα τεστ, αποτελούν την ασπίδα μας.
Πήραμε μια απόφαση που άλλος Σύνδεσμος δεν έχει πάρει. Η πρόταση να καλύψουμε το ποσό των τεστ για όσο χρειαστεί, οδήγησε την πολιτεία να “ανοίξει” την Α2 και είμαστε πολύ χαρούμενοι γι’ αυτό. Αυτός ήταν ο πρώτος στόχος στην παρούσα φάση. Πλέον, ευελπιστούμε να πάρουν σειρά και οι υπόλοιπες κατηγορίες.
Ευχόμαστε πρώτα απ’ όλα να επανέλθουμε σε κανονικούς ρυθμούς και να απαλλαγούμε από τον κορωνοϊό και στη συνέχεια κυλήσουν όλα ομαλά, να ξεκινήσουν τα πρωταθλήματα και να τελειώσουν ακόμη και το καλοκαίρι”.
Οι παίκτες των Εθνικών κατηγοριών ξεσπούν μέσω του Eurohoops
Το Eurohoops έδωσε βήμα σε παίκτες και προπονητές όλων των Εθνικών κατηγοριών, οι οποίοι μίλησαν για όλα όσα συμβαίνουν στον ερασιτεχνικό αθλητισμό τους τελευταίους μήνες, καταθέτοντας την άποψή τους.
Ο κορωνοϊός έχει πληγώσει ανεπανόρθωτα τις Εθνικές κατηγορίες, αφήνοντας στον πάγο χιλιάδες αθλητές και εκατοντάδες προπονητές, οι οποίοι, σε μεγάλο ποσοστό, δεν είχαν κανένα εισόδημα εδώ και περίπου τέσσερις μήνες!
Οι ανώτεροι εδώ και αρκετό χρονικό διάστημα δεν είχαν δώσει κάποια απάντηση στα αιτήματα του ΠΣΑΚ και του ΣΕΠΚ, ενώ πρόσφατα ανακοινώθηκε ότι ξεκινούν οι προπονήσεις στην Α2, χωρίς όμως κάποια πληροφόρηση για το τζάμπολ στο πρωτάθλημα.
Έτσι, και με γνώμονα όλα τα παραπάνω, οι Νίκος Κόκκαλης, Γιάννης Καραμαλέγκος, Στέλιος Πουλιανίτης, Βαγγέλης Καράμπουλας, Γιώργος Τσιάκος, Σωτήρης Καραποστόλου, Νίκος Πέττας, Νίκος Ψηλέας, Άγγελος Τσάμης, Γιώργος Ρεμεντέλας, Γιώργος Διαμαντόπουλος και Γιώργος Μάνταλος πήραν τον λόγο και μίλησαν για όλα όσα συμβαίνουν, μεταφέρνοντάς μας το κλίμα που επικρατεί σε όλες τις Εθνικές κατηγορίες.
Βαγγέλης Καράμπουλας (Εθνικός, Β’ Εθνική): “Ψυχολογικά είναι χάλια όλα τα παιδιά”
Τον Μάρτιο ουσιαστικά κλείνουμε ένα χρόνο χωρίς μπάσκετ, καθώς το διάστημα που προλάβαμε να παίξουμε φέτος δεν λέει κάτι. Το χρονικό διάστημα είναι τρομερό μεγάλο και θέλουμε χρόνο για να επανέλθουμε. Ελπίζω να μπορέσουμε να προπονηθούμε, πάντα με τα απαιτούμενα μέτρα. Ο αθλητής πάντα βασιζόταν στην πειθαρχία του, οπότε έχουμε το αίσθημα της ατομικής ευθύνης. Ψυχολογικά είναι χάλια όλα τα παιδιά.
Σωματικά από την άλλη, επειδή είμαστε επαγγελματίες, παρότι μας λένε ερασιτέχνες, σίγουρα προσέχουμε, όμως τίποτα δεν είναι το ίδιο με την προπόνηση του μπάσκετ.
Βέβαια, προσωπικά, πιστεύω ότι το πρώτο που έχει σημασία είναι να ανοίξουν οι ακαδημίες. Όλα τα παιδιά έχουν κλειστεί μέσα και το θεωρώ ακόμα πιο τραγικό από αυτό που περνάω εγώ. Κάτι πρέπει να γίνει.
Νίκος Κόκκαλης (Τρίτωνας, Α2): “Ο ερασιτεχνικός αθλητισμός είναι πραγματικά στο έλεος του Θεού”
Από τις αρχές Νοεμβρίου είμαστε εκτός προπονήσεων μπάσκετ, πέραν του τι κάνει ο καθένας μόνος του. Από εκεί και πέρα σε ό,τι έχει να κάνει με την επιστροφή μας, θα χρειαστεί ένα διάστημα προετοιμασίας για να επανέλθουμε στους αγώνες. Επειδή όμως ο χρόνος πιέζει, σε περίπτωση που δοθεί το πράσινο φως για το πρωτάθλημα, κάτι που δεν πιστεύω προσωπικά, θα συμπτυχθούν όλα τόσο πολύ που το κορμί δεν ξέρω αν θα αντέξει.
Στο βιοποριστικό κομμάτι, υπάρχουν παίκτες που βιοπορίζονται μόνο από το μπάσκετ και έχω πολλά παραδείγματα στα οποία η κατάσταση είναι τραγική και αυτό με θλίβει.
Από εκεί και πέρα το μεγαλύτερο λάθος είναι ότι έχουν σταματήσει οι ακαδημίες. Ένα παιδί μέσα από αυτή την καθημερινότητα αγαπάει τον αθλητισμό και το μπάσκετ. Για τις ηλικίες που είναι πλέον όλη μέρα με ένα κινητό ή ένα τάμπλετ στο χέρι, είναι τεράστιο το πλήγμα. Το κουσούρι σε αυτά τα παιδιά θα είναι τεράστιο!
Συνολικά, κανένα άλλο πράγμα δεν είναι τόσο παρατημένο στο έλεός του, όπως ο ερασιτεχνικός αθλητισμός. Στην εστίαση υπάρχει τουλάχιστον μια μικρή βοήθεια, σε άλλους μικρότερη και σε άλλους μεγαλύτερη. Το δικό μου μαγαζί έχει σίγουρα πεσμένους τζίρους, όμως λίγο η βοήθεια του κράτους, λίγο η στήριξη του κόσμου, μας βοηθάει ώστε να συντηρηθούμε. Όσον αφορά την εστίαση, υπάρχει έστω μια βοήθεια. Ο ερασιτεχνικός αθλητισμός είναι πραγματικά στο έλεος του θεού.
Στην Ελλάδα, παρότι παίζεις στην δεύτερη κατηγορία της χώρας, θεωρείσαι ερασιτέχνης και εκτός από τους αθλητές και τις ομάδες, δεν ασχολείται κανείς. Ούτε η πολιτεία, ούτε και η ομοσπονδία. Όταν λοιπόν το έβλεπα αυτό θέλησα να κάνω μια επένδυση. Δεν περίμενα την πανδημία για να δικαιωθώ, καθώς έχω ζήσει πολλά όλα αυτά τα χρόνια και με ομάδες που είχαμε θέματα και με την ομοσπονδία και το κράτος που δεν μας έδιναν καμία σημασία και μας άφηναν ανασφάλιστους. Αν δεν είχα κάνει το μαγαζί, τώρα θα ήμουν κι εγώ στο έλεος του θεού, όπως πολλοί συναθλητές μου. Αυτός ήταν και ο σκοπός για τον οποίο πήρα αυτή την απόφαση να ανοίξω μαγαζί.
Γιώργος Διαμαντόπουλος (Προπονητής Παπάγου, Β’ Εθνική): “Χιλιάδες οικογένειες ζούνε από αυτές τις κατηγορίες”
Όλο το θέμα είναι λάθος από την αρχή. Έπρεπε να υπάρχει ένα πλάνο για τα πρωταθλήματα κα η πολιτεία να μεριμνήσει, μαζί με την ΕΟΚ, ώστε να υπάρχουν τα τεστ που θα επέτρεπαν να γίνονται τα ματς. Είμαστε η μόνη χώρα που δεν υπάρχει δράση σε αυτές τις κατηγορίες. Αυτό είναι καταστροφικό και πάει πολύ πίσω το μπάσκετ. Τώρα σε αυτό το σημείο δεν ξέρω πώς μπορεί να γίνει φέτος πρωτάθλημα μετά από τόση αποχή, γιατί χρειάζεται ένα χρονικό διάστημα για να επαναφέρεις τους παίκτες σε κατάσταση τέτοια, ώστε να μην έχουν τραυματισμούς. Όση ανάγκη και να έχω τη δουλειά σκέφτομαι και τις ομάδες και δεν ξέρω αν μπορούν να ανταποκριθούν χωρίς χορηγούς. Πώς να καλύψουν όλα τα έξοδα χωρίς χορηγούς και εισιτήρια. Είναι μια κατάσταση μη αναστρέψιμη.
Ο αθλητισμός είναι παντού το ίδιο. Μας πειράζει το ότι έπρεπε να υπάρχει σοβαρό πλάνο από την Ομοσπονδία και πολιτεία. Είναι λάθος να πιστεύουν ότι οι ερασιτεχνικές κατηγορίες είναι κάτω από τις άλλες. Από αυτές αρχίζει το μπάσκετ. Χιλιάδες οικογένειες ζούνε από αυτές τις κατηγορίες. Θα έπρεπε να υπάρχει βοήθεια με τα τεστ και να κυλάνε πρωταθλήματα. Στην Α1 οι ομάδες πληρώνουν μόνες τους τα τεστ, καθώς έχουν την δυνατότητα να το κάνουν αυτό. Στις άλλες κατηγορίες δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα και δεν ασχολήθηκε η πολιτεία μαζί τους.
Το κακό ξεκίνησε από την περσινή σεζόν. Σταματήσαμε τον Μάρτιο, παλέψαμε μετά να επαναφέρουμε τους αθλητές και φέτος δεν έγινε τίποτα, καθώς μετά από 3 ματς κόπηκε το πρωτάθλημα και μείναμε πίσω γενικά. Οι παίκτες είναι σχεδόν ένα χρόνο εκτός. Πολύ πίσω ο αθλητισμός.
Έχω κι εγώ παιδί που κάνει άλλο άθλημα και αυτή τη στιγμή το ότι είναι κλειστές οι ακαδημίες είναι τεράστιο θέμα, τόσο για το μπάσκετ, όσο και για τον αθλητισμό. Τα παιδιά έχουν πέσει σε μια Χειμερία νάρκη και ασχολούνται μόνο με την τεχνολογία. Θα υπάρχει δυσκολία στο να μαζέψεις τα παιδιά και να τους δώσει ξανά αυτή την… φλόγα να ξεκινήσουν. Οι ακαδημίες είναι πολύ σημαντικό θέμα και πρέπει να ανοίξει. Μπορούν ακόμα και στα ανοιχτά να προπονούνται τα παιδιά. Είναι καταστροφικό να μείνουν στο σπίτι. Είναι παιδιά και πρέπει να παίξουν.
Προσωπικά δεν μου λέει τίποτα το ότι ξεκινάνε οι προπονήσεις στην Α2, άμα δεν δω κάποιο πλάνο από την ομοσπονδία και την Πολιτεία για το πότε θα ξεκινήσει το πρωτάθλημα. Πιστεύω ότι οι προπονήσεις με τα παιχνίδια απέχουν πάρα πολύ και είναι ένα ζήτημα που αφορά πάρα πολύ στο οικονομικό. Μακάρι να ξεκινήσει όσο πιο γρήγορα και όλα αυτά να ξεπεραστούν, αλλά πιστεύω ότι ακόμα έχει δρόμο.
Νίκος Ψηλέας (Μίλων, Γ’ Εθνική): “Υπάρχουν παίκτες που πραγματικά δεν έχουν να φάνε”
Αρχικά θέλω να τονίσω ότι ευθυνόμαστε μόνο εμείς για αυτή την κατάσταση. Το 2010 προσπάθησε να κάνει ο Λάζαρος Παπαδόπουλος κάτι διαφορετικό και να γίνει επαγγελματική κατηγορία και η Α2. Κανείς δεν βοήθησε ουσιαστικά τότε και από τα μεγαλύτερα της Α1 έσπασα την απεργία. Τώρα το βρήκαμε μπροστά μας αυτό. Στον αθλητή δεν μπορούμε ούτε τα 500 ευρώ να δώσουμε, γιατί όλα είναι μαύρα. Θέλει το κράτος να βοηθήσει. αλλά δεν έχουμε κάνει κάτι εμείς για αυτό. Ολοι παίρνουν το επίδομα της αναστολής και υπάρχουν παίκτες που πραγματικά δεν έχουν να φάνε.
Το 70-80% των ομάδων έχουν βολευτεί και δεν θέλουν να παιχτούν οι λίγκες, γιατί όλα τα χρήματα έρχονται από τους χορηγούς, οι οποίοι πλήττονται ανεπανόρθωτα αυτή την στιγμή. Εμείς έχουμε γίνει έρμαια αυτών των συλλόγων. Το μπάσκετ πρέπει να ξαναρχίσει από το μηδέν με την ευκαιρία των εκλογές και την υποψηφιότητα του κυρίου Λιόλιου. Με το έργο που έχει κάνει στον Προμηθέα σε Ελλάδα και Ευρώπη, έχει δείξει ότι μπορεί να κάνει την διαφορά. Αυτός πρέπει να βγει, ώστε ο ερασιτεχνικός αθλητισμός και ο αθλητής να έχει τα προνόμια και να υφίσταται ουσιαστικά στην κοινωνία.
Αναφορικά με το γεγονός ότι μπάσκετ παίζετε μόνο στην Α1 και όχι στις Εθνικές κατηγορίες, αυτό είναι κάτι που μας πονάει, αλλά το βλέπουμε στην κοινωνία γενικότερα αυτό. Κολλάει ο κορωνοϊός σε ένα κατάστημα λιανικής που θα είναι μέσα 10 άτομα, αλλά όχι στα σουπερμάρκετ που είναι 100 άτομα. Εκεί έχει χάσει τηn μπάλα η κυβέρνηση και υπάρχουν αδικημένοι. Εμείς οι αθλητές είμαστε οι πιο αδικημένοι.
Εμείς στον Μίλωνα είμαστε από τους τυχερούς. έχουμε πάρει μέχρι και τον μισό Γενάρη. Πριν την πανδημία είχαμε στόχο να φτάσουμε στις ψηλές κατηγορίες. Έχει δημιουργηθεί μια καλή ομάδα και θα τα καταφέρει στο τέλος να ανέβει. Μας αδικεί όλο αυτό. αλλά μας πήρε κι εμάς η μπάλα με την πανδημία. Το παράλογο είναι ότι άνοιξαν (έστω περιστασιακά) τα σχολεία και όχι οι ακαδημίες. Τα παιδιά είναι στη χειρότερη κατάσταση. Εμείς μάθαμε από μικροί στο γήπεδο και τα παιδιά τραβάνε λούκι ψυχολογικά, ενώ αυτό έχει ως συνέπεια να πλήττονται και τα σωματεία οικονομικά.
Αναφορικά με την ανακοίνωση σχετικά με τις προπονήσεις στην Α2, είναι κάτι πολύ ευχάριστο και χαίρομαι για τους συναθλητές μου πραγματικά. Από εκεί και πέρα βέβαια μένει να δούμε και το πότε θα αρχίσουν οι αγώνες, ενώ θα πρέπει να μην ξεχάσουμε και τις υπόλοιπες κατηγορίες.
Νίκος Πέττας (Μίλων, Γ’ Εθνική): “Άνθρωποι του μπάσκετ βάζουν συνεχώς εμπόδια”
Κατά καιρούς έχουν βγει μπροστά οι αθλητές αλλά δεν είναι στο χέρι μας. Η πλειοψηφία των αθλητών θέλουν να είναι νόμιμοι και ασφαλισμένοι.
Μας απασχολεί χρόνια αυτό. Είμαστε αφημένοι γενικά στο έλεος. Εκτός της ασφάλειας, δεν μπορούμε να διεκδικήσουμε τα χρήματα, καθώς συμβόλαια δεν υπάρχουν, παρά μόνο ιδιωτικά συμφωνητικά.
Το να παίζει η Α1 και η κάθε κατηγορία είναι λογικό. Το παράλογο είναι ότι δεν παίζουν οι άλλες κατηγορίες, την ώρα που στις άλλες χώρες παίζουν κανονικά. Όλα τα αθλήματα και όλες κατηγορίες. Δεν καταλαβαίνω, αφού ειδικά υπάρχει τοποθέτηση ΠΣΑΚ και ΣΕΠΚ, γιατί δεν γίνεται η αρχή; Μόνο στην Ελλάδα που είμαστε από τις χαμηλότερες χώρες σε κρούσματα δεν υπάρχει αθλητισμός. Είναι παράλογο. Όταν η κυβέρνηση δίνει το κονδύλια από εδώ και από εκεί, ας δώσει κονδύλια και εκεί που χρειάζεται. Εμένα μου κάνει εντύπωση όλο αυτό, ειδικά αφού τα τεστ τα καλύπτει ο ΠΣΑΚ και ο ΣΕΠΚ. Και το 80% των προέδρων βολεύονται όπως είδαμε και πρόσφατα από την Αμαλιάδα. Υπάρχει πίεση μόνο από τους αθλητές.
Θα είναι θέμα οι επιστροφές των αθλητών μετά από τόσο μεγάλη αδράνεια, αλλά ας αποφασιστεί αυτό και σε ένα μήνα θα είναι όλοι έτοιμοι. Αν βάλουν σκοπό την επιστροφή στη δράση, μια φόρμουλα θα βρεθεί. Το θέμα είναι να δοθεί το οκ. Μετά δεν προλαβαίνουμε, ό,τι γίνει σε αυτό το μήνα. Σε αυτό το διάστημα το πόσο έχει φροντίσει το κορμί του είναι θέμα του καθένα από τους αθλητές.
Οι ακαδημίες είναι το πιο βασικό στον αθλητισμό. Απασχολεί παιδιά και αποτελεί διέξοδο από κακές συνήθειες. Στο ενδιάμεσο έχουν κατατεθεί προτάσεις αθλητών. Ο Μπουντούρης πχ που είναι αξιόλογος και έχει μια σημαντική πορεία, έχει καταθέσει προτάσεις και ερωτήματα που δεν απαντώνται. Γενικά σε όλη την διάρκεια της καραντίνας, υπάρχουν άλλα μέτρα και σταθμά. Αυτό ισχύει και στο εμπόριο και στην κυκλοφορία. Πώς πχ ανοίγουν σχολεία και όχι τα φροντιστήρια; Γιατί δεν γίνεται έστω μια επανεκκίνηση ακαδημιών σε ανοιχτό γήπεδο; Τα παιδιά μαζεύονται όπως και να έχει. Κάποιες αποφάσεις δεν έχουν καμία λογική και επειδή έχω παιδιά, βλέπω την επίδραση και στην ψυχολογία τους. Αναγκάζονται να μένουν στο σπίτι και δεν έχουν πού να χαλάσουν την ενέργειά τους.
Η μεγαλύτερη απογοήτευση είναι ότι άνθρωποι που είναι του μπάσκετ, αντί να το υποστηρίξουν, βάζουν συνεχώς εμπόδια. Μέχρι τώρα ο σύλλογός μας, ο Μίλωνας, μας έχει σταθεί αλλά βλέπουμε ότι πλέον είναι λογικό να μην μπορούν να ανταποκριθούν οι άνθρωποι. Όσο μπορούσε να βοηθήσει ο Μίλωνας το έκανε.
Τέλος, είναι πολύ θετικό ότι ξεκινούν οι προπονήσεις στην Α2, αλλά γενικά ακόμα παραμένω πολύ απαισιόδοξος, γιατί το κλίμα ακόμα δεν είναι καλό και δεν έχει δοθεί ένα πλάνο από την ομοσπονδία για το πώς θα ξεκινήσει το πρωτάθλημα. Όλα αυτά με κάνουν πολύ δύσπιστο, όμως ελπίζω να διαψευστώ και σειρά να πάρουν και οι άλλες κατηγορίες. Όπως είπα όμως, όσο περνάει ο καιρός μειώνονται οι ελπίδες και το βλέπω πολύ δύσκολο.
Γιώργος Τσιάκος (Πανελευσινιακός, Β’ Εθνική): “Ζω με τα 534 που παίρνει η γυναίκα μου”
Είναι μια πρωτόγνωρη κατάσταση για όλους μας. Μια πανδημία που εμφανίζεται κάθε 100 χρόνια, ίσως και παραπάνω. πρέπει όλοι μαζί να παλέψουμε και να βγούμε δυνατοί, αλλά από εκεί και πέρα έχουμε όλοι μας ανησυχίες, ειδικά στον αθλητισμό, όπου εδώ και ένα χρόνο βιώνουμε μια πρωτόγνωρη κατάσταση, δύσκολη οικονομικά και ψυχολογικά.
Από 18 είμαι στον επαγγελματικό αθλητισμό και ό,τι χειρότερο για έναν αθλητή είναι να του στερείς την προπόνηση. Κακα τα ψέματα, το τρεξιματάκι και λίγα πράγματα στο σπίτι δεν είναι ίδιο με την προπόνηση. Σίγουρα το κορμί έχει μείνει πίσω και η ψυχολογία μας είναι στα τάρταρα, γιατί δεν μπορούμε να ζήσουμε τις οικογένειές μας. Εμείς καλώς ή κακώς, μόνο αυτό ξέρουμε να κάνουμε. Είμαστε ανειδίκευτοι σε οτιδήποτε άλλο, αλλά είμαστε ειδικοί στο μπάσκετ.
Εγώ και η δική μου φουρνιά παικτών και το να μην μπορούμε να ζήσουμε τις οικογένειές μας και να μην μπορούμε να κάνουμε προπόνηση είναι κάτι που μας τρελαίνει. Εγώ προσωπικά είμαι πατέρας 4 παιδιών, 2 από τον πρώτο μου γάμο και 2 από τον δεύτερο. Δίνω κάποιες διατροφές και αυτή τη στιγμή είμαι σε πάρα πολύ δύσκολη κατάσταση. Ζω με τα 534 που παίρνει η γυναίκα μου, που επίσης είναι σε αναστολή, δυσκολεύομαι, έχω πολλά προβλήματα και προσπαθώ να ζήσω τις οικογένειές μου και τα παιδιά μου, όμως κανείς δεν μου δίνει μια λύση για να με βοηθήσει να εργαστώ.
Εγώ δέχομαι ότι είναι κάτι πρωτόγνωρο και μπάσκετ δεν μπορεί να υπάρξει γιατί είναι εστία μόλυνσης. Από εκεί και πέρα πρέπει να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε για εμάς τους αθλητές, εμάς τους αθλητές. Είναι κάτι που δεν έχουμε δει και είναι ίσως και δικό μας λάθος, γιατί όσοι μίλησαν με τον Υπουργό δεν είχαν κάποια πολύ σωστή πρόταση προκειμένου να εξασφαλιστούν οι αθλητές.
Εμείς λέμε ότι θέλουμε να επιστρέψουμε. Από εκεί και πέρα οι ομάδες δεν έχουν έσοδα και δεν μπορούν να μας ενισχύσουν. Η λύση είναι τουλάχιστον να ενταχθούμε κι εμείς στα 534 ευρώ, ώστε να έχουμε κάτι για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε.
Οι περισσότεροι λένε ότι επειδή δεν υπάρχουμε πουθενά στο ΙΚΑ δεν γίνεται να μπούμε στην ρύθμιση, όμως αυτό είναι λάθος. Τα 534 δεν έχουν καμία σχέση με το ΙΚΑ, αλλά με το ΕΡΓΑΝΙ. Αυτό λοιπόν είναι μια βάση δεδομένων, που λέει ποιοι θα πάρουν το επίδομα, παίρνοντας πληροφορίες από το ΙΚΑ. Εμείς σαν αθλητές των Εθνικών κατηγοριών, με την βοήθεια του ΠΣΑΚ, έπρεπε να βάλουμε κάποιον τεχνικό υπολογιστών να φτιάξει μια βάση δεδομένων, σε συνεργασία με τις ομάδες και τον Σύνδεσμο, με όλους τους παίκτες και τους προπονητές που απασχολούνται στις ομάδες. Όσο για το κόστος, αυτό μπορούσαμε να το καλύψουμε όλοι μαζί συλλογικά.
Μετά λοιπόν να πάμε στον Αυγενάκη με μια βάση δεδομένων όπου υπάρχουν όλοι οι αθλητές και προπονητές που χρειάζονται την στήριξη. Τα σωματεία με τα 2.500 που δόθηκαν δεν μπορούν να καλύψουν καμία τρύπα. Τους αθλητές πρέπει να στηρίξετε και ορίστε η βάση με όλους τους αθλητές. Τότε θα είχαμε κάποια λύση. Εγώ λέω την άποψή μου και μια σκέψη που θα μπορούσαμε να υλοποιήσουμε.
Κλείνοντας θα ήθελα να πω ότι είναι πάρα πολύ στενάχωρο το ότι δεν μπορώ να παίξω μπάσκετ για να βοηθήσω την οικογένειά μου και να κάνω αυτό που ξέρω να κάνω από μικρή ηλικία, αλλά αυτό που προέχει είναι να βγούμε όλοι υγιείς και να θέσουμε τις βάσεις για ένα καλύτερο αύριο. Γι’ αυτό η άποψή μου είναι να παίξω, αλλά πρώτα να επιβιώσω. Ας δούμε τι μπορεί να γίνει για να μπορέσει να επιβιώσει ο κάθε ένας από εμάς τους αθλητές.
Άγγελος Τσάμης (ΑΟ Μυκόνου, Γ’ Εθνική): “Δεν είμαστε το κατακάθι μιας κοινωνίας”
Φτάνουμε στους 4 μήνες αποχής από κάθε αθλητική δραστηριότητα, οργανωμένου αθλητισμού και ενώ η κατάσταση δεν πάει καλά στην Ελλάδα και ενώ φυσικά δεν φταίει πουθενά ο αθλητισμός σε όλο αυτό, εμείς εξακολουθούμε να είμαστε κλειστοί. Να μην υπάρχει ασφάλεια από πουθενά, να μην υπάρχει καμία βοήθεια από καμία κυβέρνηση γιατί, ας μην κρυβόμαστε, από την Α2 και κάτω όλα θεωρούνται ερασιτεχνικά. Δυστυχώς θα πρέπει να πούμε ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο αυτή η κατάσταση. Μια κατάσταση που έχει παθογένειες και θα πρέπει να αλλαχθούν, όμως το πιο σημαντικό είναι να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε για να σώσουμε τη συγκεκριμένη σεζόν. Οι προτάσεις υπάρχουν από τον ΣΕΠΚ, τον ΠΣΑΚ και από οπουδήποτε αλλού είτε από την ΕΟΚ, είτε από την ΓΓΑ. Περιμένουμε λοιπόν να ανοίξει ξανά ο αθλητισμός και να μπούμε στο γήπεδο, που είναι η ζωή μας. Ψυχολογικά όλο αυτό μας φθείρει ανεπανόρθωτα.
Μια ζωή που εκ των πραγμάτων είναι δύσκολη, τόσο οικονομικά, όσο και ψυχολογικά, κομμάτι που πρέπει να δώσουμε και μεγαλύτερη σημασία. Δεν έχει μόνο με εμάς τους αθλητές, αλλά και τα παιδιά που προσπαθούν να διαβάσουν και μπορούν να πάνε στο σχολείο, όμως δεν μπορούν να κάνουν μια οργανωμένη προπόνηση. Ας δούμε και εκεί τι μπορεί να γίνει γιατί το να κάθεται ένα παιδί μόνιμα στον καναπέ με ένα τάμπλετ, μόνο υγεία δεν είναι.
Ξαναλέω, κάτι το οποίο θα πρέπει να δουν πολύ σοβαρά όλοι ασχολούνται με τον αθλητισμό, ας πάρουμε μερικές αποφάσεις για εμάς. Δεν είμαστε το κατακάθι μιας κοινωνίας. Δεν είμαστε λεπροί και έχουμε λόγο σε όλο αυτό που γίνεται. Ας ξεκινήσει πάλι ο αθλητισμός, γιατί πάνω από όλα είναι ζωή.
Περιμένουμε να δούμε τον τρόπο που θα ξεκινήσει το πρωτάθλημα της Α2 από την ΕΟΚ και αδημονούμε και εμείς για τα δικά μας. Βάσει προγράμματος, όλα μας τα παιχνίδια σε λίγους μήνες μπορούν να γίνουν. Να ξεκινήσουν λοιπόν οι προπονήσεις, αλλά να μας πουν και πότε θα παίξουμε εμείς της Β΄ και της Γ’ Εθνικής.
Σωτήρης Καραποστόλου (Μεγαρίδα, Β’ Εθνική): “Ας χρησιμοποιήσουμε την πανδημία για να λύσουμε τα χρόνια προβλήματα του μπάσκετ “
Αντιμετωπίζουμε παγκοσμίως μια κατάσταση πρωτόγνωρη. Αυτό έχει επιπτώσεις σε όλους τους τομείς της κοινωνίας και όχι μόνο στον αθλητισμό. Νομίζω συμφωνούμε απόλυτα όλοι ότι η υγεία προηγείται όλων των υπολοίπων. Ωστόσο, υπάρχουν μερικά πράγματα που χρήζουν έρευνας και καλύτερης αντιμετώπισης τόσο σε αυτό που (κακώς) αποκαλούμε ερασιτεχνικό αθλητισμό στην Ελλάδα όσο και στο μπάσκετ ειδικότερα.
Προσωπικά πιστεύω ότι από την στιγμή που φτάσαμε ως εδώ (δηλαδή τον σχεδόν 1 χρόνο αποχή από τις αθλητικές δραστηριότητες πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) ας το χρησιμοποιήσουμε για να λύσουμε τα χρόνια προβλήματα του μπάσκετ και όχι τα παροδικά, αυτά δηλαδή που προκληθήκαν απ’ την πανδημία.
Εάν ο COVID αποτελέσει την αφορμή για να επιλύσουμε όσα αρνητικά μας ταλαιπωρούσαν τόσο καιρό στον χώρο, ας την δούμε ως ευκαιρία και όχι ως όλεθρο. Το μπάσκετ, συμφωνούμε όλοι όσοι το αγαπάμε, είχε κατρακυλήσει τα τελευταία χρόνια και η πανδημία απλά έβαλε την ταφόπλακα σε κάτι που ήταν ήδη άρρωστο.
Βλέπω όμως κινήσεις από όλους τους συντελεστές του αθλήματος τελευταία, προς τη σωστή κατεύθυνση, για ένα restart του αθλήματος. Η ομάδα μου, η Μεγαρίδα πρωταγωνιστεί προς αυτή την κατεύθυνση και αυτό με ικανοποίει και με κάνει να αισθάνομαι περισσότερο αισιόδοξος. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος αν δημιουργηθεί το ασφαλές νομικό πλαίσιο για ασφαλισμένους αθλητές και προπονητές με κατατεθειμένα στους αρμόδιους συμβόλαια και μια γενικότερη νομιμότητα να επικρατεί στον χώρο, τότε πιστεύω ότι σε λίγα χρόνια θα λέμε ότι εξαιτίας της πανδημίας βρήκαμε το κουράγιο να σώσουμε το μπάσκετ. Δύσκολο το ξέρω, αλλά σίγουρα εφικτό και αξίζει να το προσπαθήσουμε.
Αυτό φυσικά επιβάλλει αμοιβαίες παραχωρήσεις απ’ όλους μας και μια διάθεση να γκρεμίσουμε αυτό που μας βόλευε έως σήμερα. Τώρα για την παρούσα κατάσταση, εξαιτίας της κινητοποίησης που έγινε, από παίκτες και προπονητές κυρίως, το δίκαιο αίτημά μας για επανέναρξη του αθλητισμού ανακόπηκε από το γενικό lockdown. Δεν υπάρχει συζήτηση για άνοιγμα των χώρων άθλησης όσο παραμένουν τα σχολεία κλειστά. Φυσικά με τις κινήσεις που έγιναν, ωρίμασε και το αίτημά μας και νομίζω ότι όταν θα ξανανοίξουν τα σχολεία, σύντομα θα επιτραπεί να ανοίξουν και οι Αθλητικοί Χώροι, για να επιστρέψουμε σε μια όσο το δυνατόν κανονικότητα, που τόσο μεγάλη ανάγκη την έχουμε όλοι.
Το ότι αρχίζει η Α2 ( τουλάχιστον οι προπονήσεις) είναι κάτι το ευχάριστο. Φυσικά μέλημα όλων πρέπει να είναι αυτό να συνοδευτεί και με την έναρξη του πρωταθλήματος πάλι. Όλοι όμως πρέπει να μεριμνήσουν έτσι ώστε αυτή η επανέναρξη να είναι πραγματική και να συνοδευτεί από προϋποθέσεις υγείας( τεστ κορωνοϊού κλπ.) αλλά και οικονομικές προϋποθέσεις. Ελπίζω σιγά σιγά να πάρει σειρά και η Β με την Γ εθνική, έτσι ώστε όλοι οι αθλητές αλλά και προπονητές να γυρίσουμε σε αυτό που αγαπάμε.
Γιώργος Ρεμεντέλας (Προπονητής Ψυχικού, Α2): “Να το πάρουμε αλλιώς”
Φαντάζομαι όλοι οι εμπλεκόμενοι με το μπάσκετ, προπονητές, αθλητές, προσωπικό κλπ., έχουμε πάρει πλέον απόφαση ότι άλλη μια χρόνια έχει κατά πάσα πιθανότητα χαθεί με αφορμή την πανδημία .
Οι συνέπειες είναι ολέθριες για τους περισσότερους. Οικονομικές, ψυχολογικές, έχουν έρθει βίαια τα πάνω κάτω στη ζωή μας, μια ζωή που κανείς μας δεν είχε φανταστεί πως με βίαιο τρόπο θα άλλαζε μορφή. Καταστροφικές είναι οι συνέπειες και για τα παιδιά που ασχολούνται με τον αθλητισμό και εξαναγκάστηκαν να βιώσουν τον εγκλεισμό και να ζήσουν σε μια ηλεκτρονική φυλακή μακριά από ότι θεωρείται φυσιολογικό και συμβάλλει στην υγιή ανάπτυξη τους, χτίζει χαρακτήρες και προσωπικότητες, φτιάχνει πρότυπα και τρόπο ζωής με τα μέγιστα οφέλη που έχει οποίος ασχολείται με τα σπορ και πόσο μάλλον τα ομαδικά.
Είναι ίδιον του χαρακτήρα μου να μην κοιτάζω πίσω. Ευθύνες υπάρχουν, διαφορετική προσέγγιση είμαι βέβαιος ότι θα μπορούσε να υπάρξει. Έχω απορίες γιατί είμαστε η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα στην οποία σταμάτησε το μπάσκετ και γενικά η όλη διαχείριση από κράτος, φορείς, ενώσεις, ομοσπονδία, ήταν προβληματική και οδήγησε το άθλημα που υπηρετούμε σε κώμα.
Ας ελπίσουμε μόνο να τελειώσει ο εφιάλτης, πάνω απ’ όλα να μείνουν οι άνθρωποι υγιείς, και μακάρι, με τις προσπάθειες που γίνονται από την επιστημονική κοινότητα , να κερδίσουμε τον εχθρό. Είναι τώρα η ώρα να μπουν τα πράγματα στη θέση τους. Οφείλουν οι θεσμικοί παράγοντες σε συνεργασία με το αρμόδιο υπουργείο και τη ΓΓΑ, να φτιάξουν ένα πλαίσιο το οποίο θα κατοχυρώνει όπως έτσι θα έπρεπε να είναι ήδη, όλους όσους βιοπορίζονται από τον αθλητισμό. Σε αυτή τη βάση είναι απαραίτητη και ή αλλαγή ρότας από όλους όμως. Ευθύνες έχουν και οι άμεσα θιγόμενοι.
Τώρα που κατεβήκαμε από το συννεφάκι μας το συνειδητοποιούμε. Υπάρχει εργασιακή σχέση για το μεγαλύτερο ποσοστό των εμπλεκομένων και άρα ως τέτοια πρέπει να θεωρηθεί πλέον. Τα ευχολόγιο πρέπει να σταματήσουν , το ανάθεμα δεν ωφελεί άλλο και είναι η συνθήκη που επιβάλλει αυτό που λέμε στην καθομιλουμένη “να το πάρουμε αλλιώς”.
Έτσι όπως γίνεται σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Με νομιμότητα και διαφάνεια. Και εδώ είναι απαραίτητο να πω ότι Μπάσκετ χωρίς Ομοσπονδία, παρατρεχάμενους, παρασιτικούς, αν θες και προπονητές, παράγοντες κλπ γίνεται. Χωρίς αθλητές δε γίνεται. Άρα πάνω από όλα , ας σεβαστούν οι φορείς, όπως πρέπει, αυτούς που πρέπει. Τους αθλητές, δηλαδή το ίδιο το μπάσκετ. Όχι άλλη αδιαφορία, αλαζονεία, καρεκλολαγνεία. Νισάφι πια. Και κάτι τελευταίο. Προσωπική μου άποψη για τα νεότερα παιδιά . Από το μπάσκετ, ιδιαίτερα στην Ελλάδα δύσκολα θα βιοποριστούν δια βίου όλο, αυτή την περίοδο. Ένα ελάχιστο ποσοστό μόνο. Γι’ Αυτό ας κοιτάξουν όλα αυτά τα παιδιά που αγαπάνε το άθλημα να θωρακίσουν τη ζωή τους με άλλο τρόπο μέσα από την παιδεία και ας αποκομίσουν σε πρώτο χρόνο τα άλλα σημαντικά οφέλη που έχει ο αθλητισμός αλλά δεν είναι σίγουρα τώρα ο πλουτισμός.
Η έναρξη των προπονήσεων μας έπιασε στον ύπνο κυριολεκτικά. Θεωρούσαμε ότι η χρονιά έχει τελειώσει. Η αρχική έκπληξη διαδέχτηκε από ελπίδα, χαρά και ανυπομονησία για τη συνέχεια. Παρόλα αυτά, όλο αυτό είναι από μόνο του προβληματικό, από τη στιγμή που δεν υπάρχει ταυτόχρονα, σαφής και ξεκάθαρη ένδειξη για το πότε ακριβώς θα αρχίσει το πρωτάθλημα, με τι format, για να γίνει ένας μίνιμουμ ικανός προγραμματισμός, ο οποίος κρίνεται απαραίτητος για πολλούς λόγους. Για το πώς θα παρουσιαστούν οι ομάδες στο παρκέ, για την προστασία των αθλητών μετά από τέσσερις μήνες αποχή κλπ. Ελπίζω αυτά τα θέματα μαζί το πιο σημαντικό ίσως κομμάτι, βάθρο της οικονομικής ανταπόκρισης των ομάδων, να λυθούν χθες κιόλας, αλλιώς θα αποδειχθεί ότι η απλή επανέναρξη προπονήσεων χωρίς σοβαρό ορίζοντα και σχέδιο διεκπεραίωσης του πρωταθλήματος, θα είναι ένα ακόμα φιάσκο στον παραλογισμό που ζούμε.
Καλή δύναμη σε όλους και εύχομαι τέτοια εποχή του χρόνου όλα αυτά να φαίνονται ως ένα κακό όνειρο μέσα από το οποίο έγιναν αλλαγές προς το καλύτερο. Γιατί η εξέλιξη έρχεται όταν υπάρχει βούληση βέβαια μέσα από τα προβλήματα και τις αποτυχίες. Κάτι το οποίο ο αθλητισμός μας έχει διδάξει κατά κόρον. Υγιαίνετε !
Στέλιος Πουλιανίτης (Απόλλων Πάτρας, Α2): “Δεν φαντάζεσαι πόσο ψυχοφθόρο είναι αυτό”
Αρχικά θέλω να πω ότι εμείς στον Απόλλωνα είμαστε από τους τυχερούς, γιατί η διοίκηση μας έχει βοηθήσει και μας έχει στηρίξει αυτό το διάστημα. Υπάρχουν παιδιά με οικογένειες, με έξοδα στο σπίτι τους και για αυτούς ήταν πραγματικά πολύ δύσκολο. Είναι δύσκολο να μην έχεις εισόδημα για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα και το ευχαριστώ είναι λίγο στην ομάδα. Συμπονώ όλους τους συναθλητές μου και καθημερινά με τους συμπαίκτες μου αυτό συζητάμε. Για εκείνους με τις οικονομικές δυσκολίες. Είναι καθημερινό φαινόμενο αυτό και δύσκολο.
Πολύ δύσκολο πάντως είναι για τα νεαρά παιδιά των ακαδημιών. Δεν αθλούνται, δεν βγάζουν την ενέργειά τους και μένουν μακριά από την αγάπη τους. Μένουν στους υπολογιστές και θα τείνουν σε αυτό το κομμάτι στο μέλλον. Αλλάζει ο τρόπος ζωής και η άθληση είναι υγεία και κάτι που είναι στην κουλτούρα μας. Η αποχή αυτή των ακαδημιών πονάει τον αθλητισμό, πονάει… γενικά σε όλους τους τομείς.
Όλο αυτό το διάστημα ήμασταν εκτός προπονήσεων και κάναμε μόνο κάποια βασικά και μεμονωμένα πράγματα. Πλέον, έτσι όπως εξελίσσεται και ο τρόπος γυμναστικής, το να κάνεις βήματα πίσω και απλά να τρέχεις λίγο, ή να κάνεις κάποια πράγματα στο σπίτι, δεν είναι εύκολο. Πόσω μάλλον όταν είσαι επαγγελματίας και έχεις συνηθίσει να έχεις κίνητρο και να είσαι ανταγωνιστικός. Το να βγεις και να τρέξεις οκ σε γυμνάζει αλλά δεν είναι σε καμία περίπτωση το ίδιο, ειδικά για το μπάσκετ. Είναι μονότονο και εκτός ανταγωνισμού. Θα είναι δύσκολη η επιστροφή και υπάρχουν πολλά στάδια που πρέπει να περάσεις.
Αν υποθέσουμε ότι το καλοκαίρι 3 μήνες κάθεσαι και σε αυτούς κάνεις και προπόνηση και έχεις την ρουτίνα σου, στην ομάδα μετά θέλεις 1,5 μήνα περίπου προετοιμασία. Σκέψου λοιπόν τώρα, εδώ σχεδόν 4 μήνες που η άθλησή μας στο 20%. Χρειάζεται καιρός. Δεν ξέρω πόσο αλλά θα είναι σίγουρα σαν την καλοκαιρινή προετοιμασία για εμάς. Παίξαμε μεν στο ξεκίνημα της σεζόν αλλά δεν σημαίνει κάτι αυτό μετά από τόσο μεγάλη αποχή. Μπορεί να γίνει πιο σύντομο αλλά αυτό δεν αλλάζει το ότι οι ομάδες πρέπει να προετοιμαστούν και να δουλέψουν τους αθλητές τους.
Πάντως όλο αυτό το διάστημα ήταν δύσκολο. Δεν υπήρχε χρονοδιάγραμμα και κάθε μέρα αναρωτιόμασταν πότε θα μπορέσουμε να παίξουμε πάλι. Δεν φαντάζεσαι πόσο ψυχοφθόρο είναι αυτό και δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι να πάρεις θέση, αλλά ήταν δύσκολο το ότι κανείς δεν μας έλεγε κάτι, παρότι εμείς σαν αθλητές παλεύαμε. Δίναμε ό,τι είχαμε και δεν παίρναμε απάντηση.
Όταν μάθαμε ότι θα αρχίσουν και πάλι οι προπονήσεις ήταν ό,τι καλύτερο. Δεν φαντάζεσαι. Μιλούσαμε με τους συμπαίκτες μας και όταν επιβεβαιώθηκε ήταν απίστευτη χαρά μέσα σε όλο αυτό που ζούμε. Φυσικά θα φροντίσουμε όλοι να ακολουθήσουμε όσα πρέπει και να τηρήσουμε τα απαραίτητα μέτρα, αλλά αλήθεια, σε ό,τι έχει να κάνει με το συναίσθημά μας, ήταν κάτι απερίγραπτο.
Γιάννης Καραμαλέγκος (Παγκράτι, Α2): “Πώς σε όλες τις χώρες υπήρχε κανονικά αθλητισμός σε όλες τις κατηγορίες;”
Σίγουρα όλο αυτό το διάστημα ήταν κακή κατάσταση για εμάς, τόσο ψυχολογικά όσο και σωματικά, γιατί η αβεβαιότητα και η παύση κόστισε. Οικονομικά μείναμε πίσω. Σωματικά ό,τι και να κάναμε δεν είναι το ίδιο με το γήπεδο. Προσωπικά γυμναζόμουν και ασχολιόμουν με κάποια πράγματα. Η διαδικασία αυτή μας έκανε πιο δυνατούς και εύχομαι από την καταιγίδα αυτή, να βγει κάτι καλύτερο.
Για τα μικρά παιδιά των ακαδημιών, που ακόμα δεν έχουν φτάσει σε ηλικία να διαχειριστούν καταστάσεις, είναι βάναυσο όλο αυτό. Πιστεύω πολύ ότι μετά από όλο αυτό θα αλλάξουν τρόπο σκέψης, πολλοί θα σταματήσουν ίσως. Έκανε τεράστιο κακό στα μικρά παιδιά. Μέσω του μπάσκετ ξέφευγαν και όλο αυτό είναι άδικο. Τους στερεί την αγάπη τους και τους χαλάει τα όνειρα, κάτι που είναι πολύ στενάχωρο.
Πιστεύω πάντως πως αυτή η κατάσταση είναι ευκαιρία για κάτι καλύτερο. Δεν ήμασταν σε κάποιο οικονομικό μέτρο στήριξης γιατί δεν είχαμε ένσημα. Δεν γίνεται στην Α2 να είσαι ερασιτέχνης, όταν κάνεις πανελλαδικά ταξίδια. Μακάρι να βγει ένα ουράνιο τόξο μετά από αυτή την καταιγίδα στον αθλητισμό. Ο αθλητισμός είναι στιγμές χαράς, στιγμές που δεν τις ζουν όλοι και πρέπει να τον στηρίξουν, όχι να τον λιθοβολούν.
Όλο αυτό το διάστημα αναρωτιόμουν πώς σε όλες τις χώρες υπήρχε κανονικά αθλητισμός σε όλες τις κατηγορίες. Η τελευταία κατηγορία είναι επαγγελματική; Όχι, σε καμία περίπτωση. Εμείς διαβάσαμε την ανακοίνωση και μάθαμε ότι θα επιστρέψουμε στις προπονήσεις, όμως είμαι ακόμα επιφυλακτικός γιατί μπορεί να μας κλείσουν. Υπάρχουν πολλά κενά σε αυτό και δεν ξέρω και αν μπορέσουν ψυχολογικά κάποιοι παίκτες να παίξουν, μετά από όλο αυτό το σοκ.
Πάντως, μετά από αυτή την κατάσταση, πρέπει όλοι να πάρουν την ευθύνη και η κρίση να γίνει ευκαιρία. Δυστυχώς με τα τωρινά δεδομένα το μπάσκετ δεν μπορεί να είναι το μόνο εισόδημα στη ζωή πολλών παικτών και αν δεν αλλάξει κάτι, πάλι τα ίδια θα γίνουν σε λίγα χρόνια ή στην επόμενη κρίση που θα συναντήσουμε.
Γιώργος Μάνταλος (Μεγαρίδα, Β’ Εθνική): “Ανάμεσα στα δυο μαντριά εψόφησε ο σκύλος”
Προσωπικά έχω την ευτυχία να εκπροσωπώ ένα υγιές σωματείο, από την διπλή ιδιότητα και του προπονητή αλλά και του GM της ομάδας. Έχω λοιπόν διττή ευθύνη, διότι και καλούμαι να αποφασίσω για τα αγωνιστικά θέματα αλλά και για τα διοικητικά, σε συνεννόηση πάντοτε με το Δ.Σ.. Επομένως, κατανοώ απόλυτα και τα οικονομικά προβλήματα των ομάδων, που είναι υπαρκτά, δυσεπίλυτα και μερικά εξ αυτών ανυπέρβλητα, αλλά και τα προβλήματα της αποχής, ως προπονητής, που είναι σίγουρα πρωτόγνωρα για τον αθλητισμό. Σε αυτή λοιπόν την πλέον αρνητική συγκυρία, που καλούμεθα όλοι και να βιώσουμε και να επιλύσουμε, έχουμε την ατυχία οι υπεύθυνοι, αυτοί δηλαδή που έχουν την ευθύνη της λήψης των αποφάσεων, να έχουν πολύ κακή σχέση μεταξύ τους. Συγκεκριμένα, δεν είναι μυστικό ότι ο Υφυπουργός Αθλητισμού και η Πολιτεία γενικότερα δεν έχουν καθόλου επαφή με τον Πρόεδρο της Ομοσπονδίας και την Ε.Ο.Κ. γενικότερα. Όταν βιώνουμε λοιπόν την δυσκολότερη κατάσταση, από την γέννηση του μπάσκετ και οι άνθρωποι που πρέπει να δώσουν τις λύσεις (εάν υπάρχει κάποια λύση) δεν θέλουν ούτε να μιλήσουν ο ένας στον άλλο τότε τι ελπίδες να έχουμε; Αυτή η εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση αντιμετωπίζεται μόνο με υποχωρήσεις και με «καλή τη πίστει» συνεργασίες. Όχι μόνο δεν βλέπουμε κάτι τέτοιο, παρά είμαστε θεατές σε ένα «θέατρο του παραλόγου», με το μπαλάκι των ευθυνών να πηγαίνει αριστερά-δεξιά με απώτερο σκοπό το πως θα πληγεί η δημόσια εικόνα του ενός ή του άλλου.
Πιο συγκεκριμένα, πάρθηκε τώρα πρόσφατα από την Πολιτεία μια κατ’ αρχάς θετική απόφαση, να ξεκινήσει το πρωτάθλημα της Α1 Γυναικών και να επιτρέψει σταδιακά την έναρξη στις προπονήσεις της Α2. Για να είχε ουσία όμως αυτή η απόφαση, έπρεπε να είχε δοθεί ταυτόχρονα και ημερομηνία έναρξης του πρωταθλήματος ή εάν αυτό δεν ήταν εφικτό τουλάχιστον το χρονικό πλαίσιο πρόθεσης της έναρξης του πρωταθλήματος. Ούτως ώστε η ΕΟΚ να μπορεί να μην υπεκφύγει και να πει ότι με βάση την ημερομηνία έναρξης των προπονήσεων και της έναρξης των πρωταθλημάτων, παίρνουμε την τάδε απόφαση. Τώρα, με αυτό το ασαφές πλαίσιο, η Ομοσπονδία επικαλέστηκε ότι, δεν μπορούμε να πάρουμε απόφαση, γιατί πολύ απλά οι ομάδες της Α2 δεν μπορούν να κάνουν τον προγραμματισμό τους. Και όπως πολλοί έχουν ήδη γράψει, τι σημαίνει επανερχόμαστε στις προπονήσεις; Ποιοι, μόνο η Α2; Οι υπόλοιποι; Για πόσο διάστημα; Με τι φορμάτ θα γίνει το πρωταθλήματα; Πότε θα τελειώσουν; Πόσο θα διαρκέσει η προετοιμασία; Και δεκάδες άλλες τέτοιου είδους διευκρινιστικές ερωτήσεις. Εάν αυτό δεν είναι έλλειψη επικοινωνίας τότε τι είναι; Και για να καταλήξω και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε, εδώ πάει γάντι το «ανάμεσα στα δυο μαντριά εψόφησε ο σκύλος»…
Προσωπικά πιστεύω ότι, σήμερα που συζητάμε, έχει αναδειχθεί αρκετά και με επιστημονικά αποδεκτό και τεκμηριωμένο τρόπο, ότι η αποχή των αθλητών από το αντικείμενο τους έχει τεράστιες επιπτώσεις στην υγεία τους σωματική και πνευματική. Ιδιαιτέρως δε στα παιδιά. Πρέπει επομένως, εκκινώντας απ’ αυτή τη βάση, να περάσει στην Επιτροπή των λοιμωξιολόγων, που παίρνει τις αποφάσεις, ότι σύμφωνα με επιστημονικά κριτήρια και μελέτες οι επιπτώσεις της αποχής από τον οργανωμένο αθλητισμό είναι πολύ μεγαλύτερες, για τους εμπλεκόμενους, από τις επιπτώσεις της πανδημίας. Αυτό σε συνάρτηση με τους εμβολιασμούς, την μείωση των κρουσμάτων και με το γεγονός ότι η διασπορά του ιού στον οργανωμένο αθλητισμό ήταν ελάχιστη σε σχέση με άλλες δραστηριότητες, μπορεί να οδηγήσει σε συντεταγμένο άνοιγμα των Ακαδημιών ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΕΡΑ που θ’ ανοίξουν και τα σχολεία. Αυτό θα δημιουργήσει ένα «ντόμινο ελπίδας» καθώς θα επαναδραστηριοποιηθούν χορηγοί, γονείς, μέλη, γενικώς η κοινωνία, θα εισρεύσει χρήμα και ενέργεια στον χώρο και ίσως καταφέρουμε να σώσουμε κάτι από τις «δόξες» του παρελθόντος.
Απαραίτητη προϋπόθεση για να επιτευχθεί έστω και κάτι από τα ανωτέρω η σύμπνοια και η κοινή δράση όλων των υπευθύνων fortheloveofthegame, που είχε πει και ο GOAT, χωρίς «παιχνίδια εξουσίας», «πείσματα» και ιδιοτέλειες, αλλιώς ο Σεπτέμβρης του 2021 θα θυμίζει έντονα Σεπτέμβρη του 1986…
Επίση κάτι τελευταίο, ας αποτελέσει αυτή η ζοφερή κατάσταση που περιήλθαμε, το έναυσμα για την όσο το δυνατόν νομιμοποίηση του χώρου μας, διότι είναι γεγονός ότι η αυθαιρεσία και η έλλειψη νομιμότητας βασίλευε σε όλα τα επίπεδα, πράγμα για το οποίο φέρουμε όλοι ανεξαιρέτως ακεραία ευθύνη. Όλες οι προσπάθειες που γίνονται προς αυτή την κατεύθυνση (Μητρώο Σωματείων, ασφάλιση αθλητών και προπονητών, καταθέσεις συμφωνητικών στην Εφορία κλπ.) είναι όχι μόνο θετικές αλλά και επιβεβλημένες και οφείλουμε όλοι να τις υποστηρίξουμε θυσιάζοντας το ατομικό συμφέρον προς χάριν του κοινού καλού.