Tου Δημήτρη Μιναρετζή/ info@eurohoops.net
Ο Σωτήρης Μανωλόπουλος ήταν ο αρχηγός του Αμαρουσίου τότε και ο νυν προπονητής του Περιστερίου και πρώην του Παναθηναϊκού, βρίσκεται κοντά μας για να θυμηθεί την τεράστια εκείνη επιτυχία μία ιστορικής μεν, συνοικιακής ομάδας δε. Κάτι που έκανε το κατόρθωμα της ακόμα μεγαλύτερο…
Το Μαρούσι βρισκόταν τότε στη μόλις τρίτη του σεζόν στην Α1! Ναι, μόλις τρίτη. Κάτι καλό όμως χτιζόταν επί χρόνια εκεί στα βόρεια προάστια της Αθήνας υπό τη διοίκηση του Άρη Βωβού που ήταν ένας ισχυρός οικονομικά παράγοντας και φίλαθλος της ομάδας. Πρωταθλητής στο αγωνιστικό αυτοκίνητο ο Άρης Βωβός, είχε τη φιλοδοξία με την οικογένεια του, να φέρει το Μαρούσι στην κορυφή και στο μπάσκετ. Και σε πολύ μεγάλο βαθμό, τα κατάφερε.
Πριν φτάσει στον τελικό του Σαπόρτα Καπ στη Βαρσοβία, το Μαρούσι είχε πετύχει στον ημιτελικό μία επική ανατροπή επί της Ούνιξ Καζάν από την οποία είχε χάσει με 95-87 στη Ρωσία, αλλά στο μικρό, ζεστό κλειστό του Αγίου Θωμά, ανέτρεψε το σκορ με 93-81 και μάλιστα γυρνώντας από το -15 μέσα στο παιχνίδι. Ανέτρεψε δηλαδή συνολικά διαφορά 23 πόντων μαζί με εκείνη του πρώτου αγώνα! Άθλος, τεράστιος άθλος, που ο υπογράφων είχε τη χαρά να βρίσκεται μέσα στο γηπεδάκι των 1.200 θέσεων και να το ζήσει από κοντά ως μία από τις πιο ξεχωριστές στιγμές του ελληνικού μπάσκετ.
Ο ΤΕΛΙΚΟΣ ΤΗΣ ΒΑΡΣΟΒΙΑΣ
“Τίποτα δεν είναι απίθανο. Αυτό το “μότο” ταίριαζε απόλυτα στο Μαρούσι”, μας λέει ο αρχηγός τότε, Σωτήρης Μανωλόπουλος, που μιλάει στο Eurohoops για το ποια στοιχεία έφεραν την επιτυχία:
“Ήταν μία ομάδα με πρόγραμμα, υπομονή, θέληση, αφοσίωση. Πιστεύαμε πως όλα μπορούν να γίνουν. Ήταν κάτι το πολύ δύσκολο. Όλα ξεκίνησαν από το διοικητικό κομμάτι με τον Άρη Βωβό. Αγαπούσε πολύ την ομάδα. Όταν υπάρχει αυτό το πράγμα και ξέρει τι θέλει να πετύχει, ο δρόμος είναι ανοικτός. Από εκεί και πέρα ήταν το πολύ σημαντικό κομμάτι του προπονητικού σταφ, Αλεξανδρή και Λινάρδου. Δύο γνώστες του μπάσκετ, με εμπειρία, που καθοδήγησαν μία ομάδα που είχαν επιλέξει και αποδείχτηκε στην πορεία ότι έγινε καλή επιλογή παικτών.
Η συνταγή ήταν πολύ καλή. Από εκεί και πέρα ότι φτάσαμε στον τελικό δεν γίνεται συχνά ή εύκολα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε και τους φανταστικούς φιλάθλους μας που ήταν κοντά από το ξεκίνημα της ομάδας στη Β’ Εθνική. Όλα αυτά συνέβαλλαν στο να κατακτήσουμε το κύπελλο”.
Το Μαρούσι αντιμετώπισε τη γαλλική Σαλόν όπου έπαιζε ο πολύπειρος Στεφάν Οστρόφσκι, αλλά και ο Ούγγρος, Ρόμπερτ Γκούλιας, αυτός ο χοντρούλης ψηλός που αργότερα φόρεσε τη φανέλα του Ολυμπιακού. Μπορεί η Σαλόν να μην είναι ιδιαιτέρως γνωστή, αλλά ήταν τότε μία ομάδα που απέκλεισε τη Βαλένθια με δύο νίκες:
“Ήταν η μόλις τρίτη χρονιά μας στην Α1. Εκείνη τη στιγμή δεν το είχαμε συνειδητοποιήσει. Ήταν η καθημερινότητα μας. Είχαμε καταλάβει πόσο δυνατή ομάδα είχαμε και παλεύαμε όλα τα παιχνίδια. Αυτή ήταν η σωστή κατεύθυνση. Για μας δεν ήταν το Μαρουσάκι. Ήταν μία ομαδάρα. Τώρα καταλαβαίνουμε τι έχει γίνει!”, λέει ο Μανωλόπουλος για την επέτειο των 20 ετών από εκείνο το θαύμα του Αμαρουσίου.
ΟΙ ΒΟΛΕΣ ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ ΣΑΝ ΑΥΤΕΣ ΤΟΥ… ΚΑΜΠΟΥΡΗ
Το ματς πήγε στον πόντο παρότι το Μαρούσι μπήκε στην τέταρτη περίοδο με διαφορά εννιά πόντων, χάρη στον απίστευτο Αμερικανό φόργουορντ που είχε τότε στο ρόστερ του, τον Τζίμι Όλιβερ.
Η μπάλα πήγε στον Σωτήρη Νικολαΐδη που κέρδισε δύο βολές περίπου 15 δευτερόλεπτα πριν το τέλος. Θα λέγαμε πως ήταν οι βολές του… Καμπούρη του Αμαρουσίου. Ο Νικολαΐδης έβαλε και τις 2/2, η άμυνα στη συνέχεια ήταν υποδειγματική και η Σαλόν δεν κατάφερε καν να σουτάρει εντός χρόνου.
Πώς έζησε τις στιγμές εκείνες ο Σωτήρης Μανωλόπουλος από τον πάγκο;
“Εγώ προσωπικά ήμουν 100% σίγουρος πως θα τις βάλει. Είχε το χαρακτήρα και την ψυχραιμία για να πετύχει τις κρίσιμες βολές και το έκανε. Λίγο νωρίτερα είχε βάλει ένα κρίσιμο καλάθι ο Αλέξης Φαλέκας. Και τι να πεις για τον Όλιβερ σε εκείνο το παιχνίδι; Δεν είναι εύκολο όλο αυτό, χρειάζεται σθένος, ταλέντο και συγκέντρωση”.
Ο ίδιος μπήκε στην ελίτ αυτών των λίγων Ελλήνων που είχαν την τιμή να σηκώσουν πρώτοι ως αρχηγοί μία ευρωπαϊκή κούπα. Δεν είναι δα και μικρό πράγμα να μπαίνει το όνομα σου δίπλα σε Σπανούλη, Διαμαντίδη, Γιαννάκη…
“Ήμουν τόσο ταυτισμένος με την ομάδα που εκείνη τη στιγμή δεν είχαμε συνειδητοποιήσει τι γινόταν. Δεν υπήρχε το εγώ σε εκείνη την ομάδα. Τώρα όταν βλέπω πρωτοσέλιδα εκείνων των ημερών, καταλαβαίνω το μέγεθος της επιτυχίας!”
Εκείνη η ομάδα δεν σταμάτησε μόνο εκεί. Το Μαρούσι πήρε φόρα και έφτασε αργότερα ως τον τελικό του πρωταθλήματος (επί Γιαννάκη) στην Α1, δύο τελικούς Κυπέλλου κι άλλον έναν ευρωπαϊκό (Fiba EuropeCup) με αντίπαλο την Ούνιξ. Έπαιξε στην Ευρωλίγκα και έφτασε ως το Τοπ16 το 2010 με προπονητή τον Γιώργο Μπαρτζώκα, πετυχαίνοντας και δύο νίκες. Η μία κατά του πρωταθλητή Ευρώπης, Παναθηναϊκό!
Συνέχεια όμως είχαν και αρκετοί παίκτες εκείνης της ομάδας σε… προπονητικό επίπεδο. Ο Σωτήρης Μανωλόπουλος βρίσκεται τώρα στο Περιστέρι αφού πέρασε βεβαίως και από τον Παναθηναϊκό, ο Αλέξης Φαλέκας είναι σε ομάδα του CBA στην Κίνα, ο Σωτήρης Νικολαΐδης πέρασε από τον Ιωνικό Νικαίας και ο Μασλαρινός ασχολείται με τις μικρές ηλικίες.
Το Μαρούσι όμως που βρίσκεται; Μετά την αποχώρηση του Βωβού άρχισε η φθορά, έπεσε χαμηλά και τώρα είναι στην Α2, προσπαθώντας να κερδίσει την επάνοδο του:
“Ελπίζουμε και να δούμε την ομάδα ξανά στα “μεγάλα σαλόνια”. Το Μαρούσι είχε ιστορία και πριν το Σαπόρτα και μετά από αυτό, σχολίασε ο Σωτήρης Μανωλόπουλος.
Και τι θυμάται μετά 20 χρόνια από το θαύμα της Βαρσοβίας, το θαύμα του Σαπόρτα το 2001:
“Τις βολές του Νικολαΐδη. Την ατμόσφαιρα. Την εμπιστοσύνη. Όταν σηκώσαμε το κύπελλο. Όταν μας χειροκρότησαν οι Γάλλοι μετά το ματς. Τις έξι-επτά ώρες καθυστέρηση στη Βαρσοβία. Αλλά περάσαμε τόσο όμορφα εκείνες τις ώρες που χαλάλι όλα (γελάει)” …
Τα δεκάλεπτα: 24-22, 38-33, 60-51, 74-72
Μαρούσι: Φαλέκας 13 (1), Μασλαρινός 4, Όλιβερ 31 (3), Αμάγια 17 (1), Εφθίμοφ 7, Νικολαΐδης 2, Μαρμαρινός, Βουρτζούμης.
Σαλόν Σαονέ: Τζάκσον 13 (2), Όουενς 7 (1), Λι 19 (4), Γκούλιας 10, Τόμιτς, Οστρόφσκι 13 (1), Βεσπασιέν, Αΐ 6 (2), Ζιφά 4.
Photo Credit Eurokinissi