Όταν ο Μπρεντ Πέτγουεϊ επικοινώνησε με το Eurohoops στις αρχές του καλοκαιριού, δεν είχαμε φανταστεί ότι εντέλει θα είχαμε στη διάθεση μας ένα τέτοιο αποτέλεσμα. Ο πρώην παίκτης πια αποφάσισε να γράψει ο ίδιος για την καριέρα του χωρίς κανένα περιορισμό, παίρνοντας μας μαζί σε ένα ταξίδι στα πάνω του και στα κάτω του, μέσα από την μοναδική οπτική που μπορεί να έχει ένας παίκτης που παίζει επαγγελματκό μπάσκετ στην Ευρώπη.
Τα όσα έγραψε ο Πέτγουεϊ αφορούν ζητήματα που έχουν να κάνουν από το τις ισορροπίες στα αποδυτήρια μέχρι την κατάθληψη και όλα όσα μπορούν να συμβούν ενδιάμεσα.
Εντέλει όχι μόνο το κείμενο του διαβάζεται με τρομερή ικανοποίηση από κάθε αναγνώστ αλλά αποτελεί και ουσιαστική προειδοποίηση για κάθε νεαρό μπάσκετ σε σχέση με όσα μπορεί να συναντήσει στην καριέρα του. Ειδικά αν είσαι νεαρός παίκτης που θες να παίξεις επαγγελματικό μπάσκετ, κάνε μια χάρη στον εαυτό σου και διάβασε τον.
Καλή ανάγνωση…
Θα ξεκινήσω γράφοντας ότι νιώθω εδώ και καιρό πως η επαγγελματική πλευρά του να είσαι αθλητής είναι από τα πιο βρώμικα και γλοιώδη επαγγέλματα στον κόσμο. Ίσως υστερεί μονάχα σε σχέση με το να είναι κάποιος πολιτικός. Έχω δει πολλά απίστευτα να συμβαίνουν όχι μόνο σε εμένα, αλλά και σε συμπαίκτες, κοντινούς φίλους που θα είχαν τρελάνει τους περισσότερους, στο σημείο της κατάθλιψης ή της πολύ κακής ψυχολογική υγείας, κάτι το οποίο αντιμετωπίζω κι εγώ για πολλά χρόνια. Θα μιλήσω μόνο για τις προσωπικές μου εμπειρίες και όσα έχω δει με τα δικά μου μάτια, όχι για όσα έχω ακούσει, ακόμα και αν γνωρίζω ότι είναι αληθινά.
Το να είσαι επαγγελματίας αθλητής είναι χειρότερο από το να είσαι σε ένα τρενάκι λούνα παρκ από συνεχόμενα ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα. Πρέπει να χτίσεις ένα τεράστιο τείχος μεταξύ των συναισθημάτων σου ως αθλητής και να τα ξεχωρίσεις από αυτά που νιώθεις ως άνθρωπος. Είναι πολύ πιο δύσκολο απ’ όσο φαίνεται. Το μόνο που χρειάζεται είναι να αναζητήσεις στους λογαριασμούς κοινωνικής δικτύωσης του αγαπημένου σου παίκτη τα σχόλια που καλούνται να διαβάσουν και να διαχειριστούν αυτοί οι άνθρωποι, γιατί παραμένουν κανονικοί άνθρωποι με οικογένειες και παιδιά. Αυτό το αναφέρω για τη συνέχεια, όταν θα μιλήσω για τη δική μου ψυχολογική υγεία και η απότομη επιδείνωσή της.
ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ
Πριν πάω στο Ρέθυμνο για να γίνω μέρος των σπουδαίων ομάδων που είχαμε εκεί, είχα βρεθεί για μια σύντομη περίοδο στην Ελλάδα για τον Ηλυσιακό. Ήταν η πρώτη μου φορά στην Ελλάδα. Δεν ήξερα απολύτως τίποτα για το ευρωπαϊκό στυλ παιχνιδιού. Η ομάδα είχε πολλούς νεαρούς παίκτες, όλα καλά παιδιά, και τον Στέργιο Κουφό, τον οποίο λατρεύω. Δεν είχα δουλέψει τόσο σκληρά από το κολέγιο, αλλά όταν ξεκίνησαν τα επίσημα ματς κατάλαβα γιατί η προετοιμασία ήταν τόσο απαιτητική. Πέρασαν τρεις μήνες και δεν είχα λάβει ούτε ένα ευρώ από την ομάδα.
Σκεφτείτε, εγώ είχα παίξει προηγουμένως στην G League, όπως την αποκαλούν τώρα, όπου το μεγαλύτερο συμβόλαιο τότε ήταν στα 24 χιλιάρικα. Και εγώ δεν έβγαζα τόσα! Μείον τους φόρους, οι συνολικές απολαβές μου ήταν 12 χιλιάρικα. Για δύο χρόνια κυνήγησα το όνειρο. Δεν κέρδισα χρήματα απλά κούφιες υποσχέσεις. Ήμουν ο κορυφαίος αμυντικός της χρονιάς στην D League, όπως μπορείτε να επιβεβαιώσετε στο Google, παίζοντας στη θέση ‘3’. Να σημειώσω, όχι στη θέση ‘4’ ή ‘5’. Μάρκαρα τους καλύτερους περιφερειακούς κάθε φορά με τους κανονισμούς του NBA και παίζοντας στην περιφέρεια της επίθεσης. Δεν έβαζα 20 πόντους σε όλα τα παιχνίδια, αλλά μερικές φορές ξεπέρασα τους 30 πόντους. Ωστόσο, δεν μπόρεσα να πλησιάσω το NBA. Μου έλεγα ότι ψάχνουμε για ρολίστες που μπορούν να παίξουν άμυνα. Μεγάλα ψέμματα, λέω εγώ.
Για να επιστρέψω σε αυτό που έλεγα προηγούμενως, δεν έβγαζα λεφτά και έτσι ταξίδεψα στην Ελλάδα. Αυτά έγιναν το 2009, πολύ πριν το WhatsApp ή το Viber. Αν ήθελες να μιλήσεις με την οικογένειά σου έπρεπε να πληρώσεις τηλεφωνικό λογαριασμό πάνω από χίλια δολάρια ή να χρησιμοποιήσεις Skype. Τι χρειάζεσαι για το Skype; Ίντερνετ! Φυσικά όλα προβλέπονται στο συμβόλαιο, από σπίτι και αυτοκίνητο μέχρι ίντερνετ και λεφτά, αφού περάσω τα ιατρικά τεστ. Φτάνω και το σπίτι είναι έτοιμο, ωραία. Το αυτοκίνητο σε μερικές ημέρες, τέλεια. Για δύο με τρεις εβδομάδες, όμως, την πρώτη μου φορά μόνος μου εκτός των ΗΠΑ, δεν είχα ίντερνετ. Φανταστείτε τον εαυτό σας σε μία ξένη χώρα με επτά ώρες διαφορά από τους φίλους και την οικογένειά σου, με κανέναν τρόπο επικοινωνίας. Οι πρώτες τέσσερις ημέρες ήταν πραγματικά δύσκολες. Το μόνο που μπορούσα να κάνω με τζετ λαγκ ήταν να κοιτάω τους τοίχους όλο το βράδυ σκεπτόμενος πόσο πολύ ήθελα ένα χάμπουργκερ ή ποιο παιχνίδι του NBA θα ήταν διαθέσιμο να δω. Δεν υπήρχε Netflix ή γενικότερα streaming το 2009. Αυτές οι ομάδες φέρνουν παίκτες χωρίς να δείξουν το παραμικρό ενδιαφέρον να βοηθήσουν στην προσαρμογή τους μακριά από το παρκέ. Ομάδες με ακούτε; Σας λέω ότι αν βοηθήσετε αυτούς τους παίκτες εκτός του παρκέ εγκαίρως, τότε εκείνοι θα βελτιώσουν την απόδοσή τους στο παρκέ πολύ πιο γρήγορα απ’ ό,τι μπορείτε να φανταστείτε.
Περνά ο καιρός χωρίς να έχω πληρωθεί. Μου λένε ότι δεν θα ήταν η καλύτερη στιγμή να ζητήσω λεφτά, επειδή ήμαστε στο 0-7 ή κάτι τέτοιο. Ξεκινήσαμε τη σεζόν αντιμετωπίζοντας όλες τις καλές ομάδες της λίγκας. Άρα δεν περίμενε κανείς να κερδίσουμε ούτως ή άλλως, το οποίο ήταν επίσης καινούριο για εμένα. Το μόνο που ξέρω είναι ότι κάνω μια δουλειά χωρίς να πληρωθώ. Οι άνθρωποι μου έλεγαν ‘Εδώ είναι Ελλάδα’. Αναρωτιόμουν τι στο καλό σημαίνει αυτό. Παίρνω μέρος σε τόσο απαιτητικές προπονήσεις και μου λέτε ‘Εδώ είναι Ελλάδα’. Γ…α το! Πλήρωσέ με!
Τελικά, φτάνει το παιχνίδι εναντίον της Λάρισας, το οποίο ήταν ‘ντέρμπι’, επειδή και οι δύο ομάδες στόχευαν στην παραμονή. Κερδίζουμε με μεγάλη διαφορά. Και άμεσα μας πληρώνουν. Το ίντερνετ αρχίζει να δουλεύει κανονικά! Είχα ίντερνετ για ένα μήνα πριν, αλλά σερνόταν. Αναρωτιόμουν αν το συμβόλαιό μου ανέφερε ότι πληρώνομαι μονάχα αν κερδίσουμε.
Δεν θα καταλάβω ποτέ γιατί οι ιδιοκτήτες ομάδων στην Ευρώπη υπογράφουν συμβόλαια με παίκτες χωρίς τη διάθεση να τα τιμήσουν. Είναι με μεγάλη διαφορά το μεγαλύτερο παράπονο στην Ευρώπη, το να μην πληρώνεσαι ή να λαμβάνεις μισθούς με δύο, τρεις ή τέσσερις μήνες καθυστέρηση. Εμένα μου φαίνεται απλό, αν δεν έχεις λεφτά να μην γίνεσαι ιδιοκτήτης. Άνθρωποι έχουν ξυλοκοπηθεί για πολύ λιγότερα χρήματα σε σχέση με αυτά που χρωστάνε ομάδες σε παίκτες. Περιμένω τη στιγμή που ένας από αυτούς τους παίκτες θα κάνει ακριβώς αυτό.
ΡΕΘΥΜΝΟ
Ο καιρός πέρασε και ασχολήθηκα με άλλα, έπειτα από την καταστροφική εισαγωγή μου στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Δεν ήθελα να έχω καμιά σχέση. Έφυγα για ένα χρόνο και έκανα κάτι άλλο. Τότε ήρθε το Ρέθυμνο, όπου μάλλον είχα τα καλύτερα και πιο διασκεδαστικά μπασκετικά χρόνια μου. Πώς μία μικρή ομάδα έκανε τη ζωή τόσο ωραία; Μα απλά τίμησε το συμβόλαιο που μου προσέφερε!
Δεν υπέγραφαν παιδιά με 150.000 για να πληρώσουν μόνο 70.000. Είναι τόσο απλό. Αν έχεις μόνο 40.000 για ένα παίκτη, του το λες και του δίνεις τα 40.000 με βάση τη συμφωνία σας. Έτσι, εκείνος θα τα δώσει όλα. Κάτι τόσο απλό μοιάζει τόσο πολύπλοκο για κάποιες ομάδες. Δεν θα καταλάβω ποτέ γιατί. Το άλλο πρόβλημα όσον αφορά στις ομάδες είναι να υπογράφεις συμβόλαιο, αλλά να μην πληρώνεισαι εγκαίρως ή να μην παρέχεις ίντερνετ ή να μην είναι έτοιμο το σπίτι ή να είναι παλιό το αυτοκίνητο, αλλά αν αργήσεις στην προπόνηση θα φας πρόστιμο και θα σε καλέσουν για απολογία αναφέροντας ότι δεν φέρεσαι επαγγελματικά. Για αυτό ο ΑΓΟΡ ανέβηκε από την Α2 στην Α1 και αμέσως κατατάχθηκε τρίτος στο ελληνικό πρωτάθλημα. Οι παίκτες πληρώνονταν κανονικά, οι συνθήκες ζωής ήταν καλές, οπότε όλοι είχαν διάθεση για προπόνηση και στη σκέψη τους ήταν μονάχα το μπάσκετ ενόψει των αγώνων. Όλα τα όλα τα είχαμε εξασφαλίσει. ‘Μα, ρε Πέτγουεϊ, θέλεις εμείς να τιμήσουμε το συμβόλαιο; Μπα, δεν νομίζω να το κάνουμε αυτό’. Κάπως έτσι συμπεριφέρονται οι ομάδες κάθε χρόνο αποφασίζοντας ότι δεν θα πληρώσουν κάποιον παίκτη, ανεξάρτητα αν πιστεύουν ότι παίζει καλά ή όχι.
Και τότε ακολούθησε ο Ολυμπιακός…