Όταν ο Μπρεντ Πέτγουεϊ επικοινώνησε με το Eurohoops στις αρχές του καλοκαιριού, δεν είχαμε φανταστεί ότι εντέλει θα είχαμε στη διάθεση μας ένα τέτοιο αποτέλεσμα. Ο πρώην παίκτης πια αποφάσισε να γράψει ο ίδιος για την καριέρα του χωρίς κανένα περιορισμό, παίρνοντας μας μαζί σε ένα ταξίδι στα πάνω του και στα κάτω του, μέσα από την μοναδική οπτική που μπορεί να έχει ένας παίκτης που παίζει επαγγελματκό μπάσκετ στην Ευρώπη.
Τα όσα έγραψε ο Πέτγουεϊ αφορούν ζητήματα που έχουν να κάνουν από το τις ισορροπίες στα αποδυτήρια μέχρι την κατάθληψη και όλα όσα μπορούν να συμβούν ενδιάμεσα.
Εντέλει όχι μόνο το κείμενο του διαβάζεται με τρομερή ικανοποίηση από κάθε αναγνώστ αλλά αποτελεί και ουσιαστική προειδοποίηση για κάθε νεαρό μπάσκετ σε σχέση με όσα μπορεί να συναντήσει στην καριέρα του. Ειδικά αν είσαι νεαρός παίκτης που θες να παίξεις επαγγελματικό μπάσκετ, κάνε μια χάρη στον εαυτό σου και διάβασε τον.
Καλή ανάγνωση…
Θα ξεκινήσω γράφοντας ότι νιώθω εδώ και καιρό πως η επαγγελματική πλευρά του να είσαι αθλητής είναι από τα πιο βρώμικα και γλοιώδη επαγγέλματα στον κόσμο. Ίσως υστερεί μονάχα σε σχέση με το να είναι κάποιος πολιτικός. Έχω δει πολλά απίστευτα να συμβαίνουν όχι μόνο σε εμένα, αλλά και σε συμπαίκτες, κοντινούς φίλους που θα είχαν τρελάνει τους περισσότερους, στο σημείο της κατάθλιψης ή της πολύ κακής ψυχολογική υγείας, κάτι το οποίο αντιμετωπίζω κι εγώ για πολλά χρόνια. Θα μιλήσω μόνο για τις προσωπικές μου εμπειρίες και όσα έχω δει με τα δικά μου μάτια, όχι για όσα έχω ακούσει, ακόμα και αν γνωρίζω ότι είναι αληθινά.
Το να είσαι επαγγελματίας αθλητής είναι χειρότερο από το να είσαι σε ένα τρενάκι λούνα παρκ από συνεχόμενα ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα. Πρέπει να χτίσεις ένα τεράστιο τείχος μεταξύ των συναισθημάτων σου ως αθλητής και να τα ξεχωρίσεις από αυτά που νιώθεις ως άνθρωπος. Είναι πολύ πιο δύσκολο απ’ όσο φαίνεται. Το μόνο που χρειάζεται είναι να αναζητήσεις στους λογαριασμούς κοινωνικής δικτύωσης του αγαπημένου σου παίκτη τα σχόλια που καλούνται να διαβάσουν και να διαχειριστούν αυτοί οι άνθρωποι, γιατί παραμένουν κανονικοί άνθρωποι με οικογένειες και παιδιά. Αυτό το αναφέρω για τη συνέχεια, όταν θα μιλήσω για τη δική μου ψυχολογική υγεία και η απότομη επιδείνωσή της.
ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ
Πριν πάω στο Ρέθυμνο για να γίνω μέρος των σπουδαίων ομάδων που είχαμε εκεί, είχα βρεθεί για μια σύντομη περίοδο στην Ελλάδα για τον Ηλυσιακό. Ήταν η πρώτη μου φορά στην Ελλάδα. Δεν ήξερα απολύτως τίποτα για το ευρωπαϊκό στυλ παιχνιδιού. Η ομάδα είχε πολλούς νεαρούς παίκτες, όλα καλά παιδιά, και τον Στέργιο Κουφό, τον οποίο λατρεύω. Δεν είχα δουλέψει τόσο σκληρά από το κολέγιο, αλλά όταν ξεκίνησαν τα επίσημα ματς κατάλαβα γιατί η προετοιμασία ήταν τόσο απαιτητική. Πέρασαν τρεις μήνες και δεν είχα λάβει ούτε ένα ευρώ από την ομάδα.
Σκεφτείτε, εγώ είχα παίξει προηγουμένως στην G League, όπως την αποκαλούν τώρα, όπου το μεγαλύτερο συμβόλαιο τότε ήταν στα 24 χιλιάρικα. Και εγώ δεν έβγαζα τόσα! Μείον τους φόρους, οι συνολικές απολαβές μου ήταν 12 χιλιάρικα. Για δύο χρόνια κυνήγησα το όνειρο. Δεν κέρδισα χρήματα απλά κούφιες υποσχέσεις. Ήμουν ο κορυφαίος αμυντικός της χρονιάς στην D League, όπως μπορείτε να επιβεβαιώσετε στο Google, παίζοντας στη θέση ‘3’. Να σημειώσω, όχι στη θέση ‘4’ ή ‘5’. Μάρκαρα τους καλύτερους περιφερειακούς κάθε φορά με τους κανονισμούς του NBA και παίζοντας στην περιφέρεια της επίθεσης. Δεν έβαζα 20 πόντους σε όλα τα παιχνίδια, αλλά μερικές φορές ξεπέρασα τους 30 πόντους. Ωστόσο, δεν μπόρεσα να πλησιάσω το NBA. Μου έλεγα ότι ψάχνουμε για ρολίστες που μπορούν να παίξουν άμυνα. Μεγάλα ψέμματα, λέω εγώ.
Για να επιστρέψω σε αυτό που έλεγα προηγούμενως, δεν έβγαζα λεφτά και έτσι ταξίδεψα στην Ελλάδα. Αυτά έγιναν το 2009, πολύ πριν το WhatsApp ή το Viber. Αν ήθελες να μιλήσεις με την οικογένειά σου έπρεπε να πληρώσεις τηλεφωνικό λογαριασμό πάνω από χίλια δολάρια ή να χρησιμοποιήσεις Skype. Τι χρειάζεσαι για το Skype; Ίντερνετ! Φυσικά όλα προβλέπονται στο συμβόλαιο, από σπίτι και αυτοκίνητο μέχρι ίντερνετ και λεφτά, αφού περάσω τα ιατρικά τεστ. Φτάνω και το σπίτι είναι έτοιμο, ωραία. Το αυτοκίνητο σε μερικές ημέρες, τέλεια. Για δύο με τρεις εβδομάδες, όμως, την πρώτη μου φορά μόνος μου εκτός των ΗΠΑ, δεν είχα ίντερνετ. Φανταστείτε τον εαυτό σας σε μία ξένη χώρα με επτά ώρες διαφορά από τους φίλους και την οικογένειά σου, με κανέναν τρόπο επικοινωνίας. Οι πρώτες τέσσερις ημέρες ήταν πραγματικά δύσκολες. Το μόνο που μπορούσα να κάνω με τζετ λαγκ ήταν να κοιτάω τους τοίχους όλο το βράδυ σκεπτόμενος πόσο πολύ ήθελα ένα χάμπουργκερ ή ποιο παιχνίδι του NBA θα ήταν διαθέσιμο να δω. Δεν υπήρχε Netflix ή γενικότερα streaming το 2009. Αυτές οι ομάδες φέρνουν παίκτες χωρίς να δείξουν το παραμικρό ενδιαφέρον να βοηθήσουν στην προσαρμογή τους μακριά από το παρκέ. Ομάδες με ακούτε; Σας λέω ότι αν βοηθήσετε αυτούς τους παίκτες εκτός του παρκέ εγκαίρως, τότε εκείνοι θα βελτιώσουν την απόδοσή τους στο παρκέ πολύ πιο γρήγορα απ’ ό,τι μπορείτε να φανταστείτε.
Περνά ο καιρός χωρίς να έχω πληρωθεί. Μου λένε ότι δεν θα ήταν η καλύτερη στιγμή να ζητήσω λεφτά, επειδή ήμαστε στο 0-7 ή κάτι τέτοιο. Ξεκινήσαμε τη σεζόν αντιμετωπίζοντας όλες τις καλές ομάδες της λίγκας. Άρα δεν περίμενε κανείς να κερδίσουμε ούτως ή άλλως, το οποίο ήταν επίσης καινούριο για εμένα. Το μόνο που ξέρω είναι ότι κάνω μια δουλειά χωρίς να πληρωθώ. Οι άνθρωποι μου έλεγαν ‘Εδώ είναι Ελλάδα’. Αναρωτιόμουν τι στο καλό σημαίνει αυτό. Παίρνω μέρος σε τόσο απαιτητικές προπονήσεις και μου λέτε ‘Εδώ είναι Ελλάδα’. Γ…α το! Πλήρωσέ με!
Τελικά, φτάνει το παιχνίδι εναντίον της Λάρισας, το οποίο ήταν ‘ντέρμπι’, επειδή και οι δύο ομάδες στόχευαν στην παραμονή. Κερδίζουμε με μεγάλη διαφορά. Και άμεσα μας πληρώνουν. Το ίντερνετ αρχίζει να δουλεύει κανονικά! Είχα ίντερνετ για ένα μήνα πριν, αλλά σερνόταν. Αναρωτιόμουν αν το συμβόλαιό μου ανέφερε ότι πληρώνομαι μονάχα αν κερδίσουμε.
Δεν θα καταλάβω ποτέ γιατί οι ιδιοκτήτες ομάδων στην Ευρώπη υπογράφουν συμβόλαια με παίκτες χωρίς τη διάθεση να τα τιμήσουν. Είναι με μεγάλη διαφορά το μεγαλύτερο παράπονο στην Ευρώπη, το να μην πληρώνεσαι ή να λαμβάνεις μισθούς με δύο, τρεις ή τέσσερις μήνες καθυστέρηση. Εμένα μου φαίνεται απλό, αν δεν έχεις λεφτά να μην γίνεσαι ιδιοκτήτης. Άνθρωποι έχουν ξυλοκοπηθεί για πολύ λιγότερα χρήματα σε σχέση με αυτά που χρωστάνε ομάδες σε παίκτες. Περιμένω τη στιγμή που ένας από αυτούς τους παίκτες θα κάνει ακριβώς αυτό.
ΡΕΘΥΜΝΟ
Ο καιρός πέρασε και ασχολήθηκα με άλλα, έπειτα από την καταστροφική εισαγωγή μου στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Δεν ήθελα να έχω καμιά σχέση. Έφυγα για ένα χρόνο και έκανα κάτι άλλο. Τότε ήρθε το Ρέθυμνο, όπου μάλλον είχα τα καλύτερα και πιο διασκεδαστικά μπασκετικά χρόνια μου. Πώς μία μικρή ομάδα έκανε τη ζωή τόσο ωραία; Μα απλά τίμησε το συμβόλαιο που μου προσέφερε!
Δεν υπέγραφαν παιδιά με 150.000 για να πληρώσουν μόνο 70.000. Είναι τόσο απλό. Αν έχεις μόνο 40.000 για ένα παίκτη, του το λες και του δίνεις τα 40.000 με βάση τη συμφωνία σας. Έτσι, εκείνος θα τα δώσει όλα. Κάτι τόσο απλό μοιάζει τόσο πολύπλοκο για κάποιες ομάδες. Δεν θα καταλάβω ποτέ γιατί. Το άλλο πρόβλημα όσον αφορά στις ομάδες είναι να υπογράφεις συμβόλαιο, αλλά να μην πληρώνεισαι εγκαίρως ή να μην παρέχεις ίντερνετ ή να μην είναι έτοιμο το σπίτι ή να είναι παλιό το αυτοκίνητο, αλλά αν αργήσεις στην προπόνηση θα φας πρόστιμο και θα σε καλέσουν για απολογία αναφέροντας ότι δεν φέρεσαι επαγγελματικά. Για αυτό ο ΑΓΟΡ ανέβηκε από την Α2 στην Α1 και αμέσως κατατάχθηκε τρίτος στο ελληνικό πρωτάθλημα. Οι παίκτες πληρώνονταν κανονικά, οι συνθήκες ζωής ήταν καλές, οπότε όλοι είχαν διάθεση για προπόνηση και στη σκέψη τους ήταν μονάχα το μπάσκετ ενόψει των αγώνων. Όλα τα όλα τα είχαμε εξασφαλίσει. ‘Μα, ρε Πέτγουεϊ, θέλεις εμείς να τιμήσουμε το συμβόλαιο; Μπα, δεν νομίζω να το κάνουμε αυτό’. Κάπως έτσι συμπεριφέρονται οι ομάδες κάθε χρόνο αποφασίζοντας ότι δεν θα πληρώσουν κάποιον παίκτη, ανεξάρτητα αν πιστεύουν ότι παίζει καλά ή όχι.
Και τότε ακολούθησε ο Ολυμπιακός…
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ
Τώρα το πράγμα γίνεται ενδιαφέρον. Πηγαίνω στον Ολυμπιακό με τον κόουτς Μπαρτζώκα, ένας ακόμα κόουτς τον οποίο λατρεύω. Όλο τα καλοκαίρι ακούω: “Γιατί πήραν τον Πέτγουεϊ; Είναι απλά ένας τύπος που του αρέσει να περνά καλά και να τραγουδά Κιάμο”. Στο μεταξύ, την προηγούμενη σεζόν στην Ελλάδα ήμουν στους πρώτους δέκα σε πόντους, μπλοκ και ριμπάουντ. Ως παίκτης με πάθος, έχω τα ίδια συναισθήματα στη ζωή, όπου μπορώ να βρεθώ είτε πολύ ψηλά είτε πολύ χαμηλά.
Το πρόβλημα είναι πως όταν δεν είμαι καλά, δεν το δείχνω στον έξω κόσμο. Παρουσιάζομαι πάντα ως ο χαρούμενος Πέτγουεϊ με διάθεση να τραγουδήσει ή να κάνει αστεία. Μετά πάω σπίτι και είμαι χάλια. Ξεκινάω την προετοιμασία βάζοντας πολύ μεγάλη πίεση στον εαυτό μου για να πετύχω και να αποδείξω ότι αξίζω να βρίσκομαι εδώ. Σε αυτό το σημείο, η ψυχολογική μου υγεία δέχεται πολλαπλά πλήγματα. Επίσης, για αυτό πιστεύω ότι τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης, ειδικά το Instagram και το Facebook, είναι ο διάβολος προσωποποιημένος.
Ο Ολυμπιακός είχε κάνει το back-to-back στην Ευρωλίγκα, οπότε οι προσδοκίες ήταν πολύ ψηλές από την αρχή. Εγώ καλούμουν να αντικαταστήσω τον Πέρο Άντιτς, ο οποίος ήταν αγαπητός στον κόσμο και πήγε στο NBA. Ακόμα περισσότερη πίεση σε εμένα. Είχαμε και πολύ απαιτητικούς βοηθούς προπονητής, όπως ο Μίλαν Τόμιτς, θρύλος της ομάδας, πολύ σωστός, ο οποίος ασχολιόταν περισσότερο με τους γκαρντ. Ο κόουτς Παππάς, τον οποίο λατρεύω, δούλευε με τους φόργουορντ και τους σέντερ. Ο Παππάς απαιτούσε μεν, αλλά σου έλεγε επίσης πότε ήσουν σωστός σε κάτι. Αυτή η ισορροπία είναι σπάνια στην Ευρώπη. Οι περισσότεροι απλά φωνάζουν συνέχεια και όταν κερδίζεις ένα παιχνίδι την επόμενη ημέρα στο βίντεο συμπεριφέρονται σαν να έχεις χάσει.
Η σεζόν παίρνει μπροστά και παίζω καλά. Ωστόσο, σε κάθε παιχνίδι, είτε της Ευρωλίγκας είτε στο ελληνικό πρωτάθλημα, νιώθω τόσο άγχος πρώτα από την πίεση που βάζω στον εαυτό μου και έπειτα από εξωτερικούς παράγοντες, όπως τους προπονητές. Κατανοώ πως μοιάζει παράλογο, αλλά έτσι δουλεύει το μυαλό μου. Είμαι στα όρια του εμετού πριν από κάθε παιχνίδι. Εγώ σκεφτόμουν πως αν δεν έπαιζα καλά θα με έδιωχναν, επειδή δεν έχω όνομα αντίστοιχο των Ντάνστον, Σίμονς, Λο και Λοτζέσκι. Είμαι απλά ο Πέτγουεϊ από το Ρέθυμνο, τον οποίο δεν πιστεύουν οι περισσότεροι έτσι και αλλιώς.
Αυτά τα σκέφτομαι σε κάθε προπόνηση και παιχνίδι. Δεν μπορείτε να φανταστείτε την ψυχολογική πίεση, που βάζω στον εαυτό μου να περάσει. Προσθέστε τις απαιτήσεις από το να παίζεις στην Ευρωλίγκα και τα ταξίδια. ΟΚ, ο Πρίντεζης τραυματίζεται και μένει έξω. Ξαφνικά παίζω πάνω από 30 λεπτά επειδή ο Μπαρτζώκας δεν εμπιστεύεται ακόμα τον Δημήτρη Αγραβάνη. Ήταν πολύ μικρός τότε, ίσως 19, δεν θυμάμαι σίγουρα. Πλέον το μυαλό μου πιέζεται ακόμα περισσότερο. Σκέφτομαι πως αν χάσουμε, θα φταίω εγώ, επειδή με κάποιο τρόπο πρέπει να κερδίσουμε όλα αυτά τα ματς, αλλιώς εγώ θα φύγω.
Προχωρώντας, λόγω της ψυχολογικής πίεσης νιώθω πως το σώμα μου δεν ανταποκρίνεται. Δεν μπορώ να χαλαρώσω καθόλου. Είμαι συνεχώς σε εγρήγορση. Τι λένε οι δημοσιογράφοι, οι προπονητές άραγε πιστεύουν ότι είμαι αρκετά καλός, οι συμπαίκτες μου, τι πιστεύουν, οι οπαδοί; Είτε τρώω είτε περπατώ στη Γλυφάδα, αναλογιζόμουν μονάχα το χειρότερο δυνατό σενάριο. Δεν μπορούσα να το δείξω σε κάποιον. Η μέση μου αρχίζει να χειροτερεύει. Νιώθω ότι κάτι κακό έρχεται αν δεν ηρεμήσω. Ο Πρίντεζης είναι κοντά στην επιστροφή, οπότε η ομάδα με χρειάζεται να αποδώσω σε δύο ακόμα ματς.
Ως ο πιστός και σκληρός στρατιώτης που όλοι οι προπονητές θέλουν, συν επειδή νιώθω υποχρεωμένος στον Μπαρτζώκα γιατί με έφερε σε αυτή την τεράστια ομάδα, πώς θα παραδεχόμουν ότι πονάω; Κάνω ό,τι μπορώ ελπίζοντας να αντέξω μέχρι να γυρίσει ο Πρίντεζης, ώστε να μπορέσω να ξεκουραστώ για κάποιες ημέρες. Στο πρώτο παιχνίδι αντιμετωπίσαμε τη Ζιελόνα Γκόρα. Δεν ένιωθα καλά στο ζέσταμα. Δεν ήθελα να πηδήξω ψηλά, δεν ήθελα να πηδήξω καθόλου, ώστε να κρατήσω ό,τι έχω για το παιχνίδι. Στην πρώτη κιόλας φάση, νομίζω ο Σπανούλης μου πασάρει για ένα λέι απ. Νιώθω ένα κλικ να με διαπερνά από τη μέση μου μέχρι χαμηλά στα πόδια.
Τόσο χάλια ήμουν που το πρώτο που σκέφτηκα ήταν ότι τώρα σίγουρα θα με αποδεσμεύσουν. Τρελό, ε; Δεν είχα θυμώσει με κάποιον επειδή τους είχα πει ότι πονούσε η μέση μου. Δεν σκεφτόμουν τη δική μου υγεία, όπως τι στο καλό ήταν αυτός ο πόνος μέχρι το πόδι μου. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν η λύση του συμβολαίου μου και να μην μπορώ να αποδώσω για την ομάδα. Κατανοώ πως αυτά ακούγονται σαν μ..ίες, για να νιώθω σαν κάποιος ήρωας, αλλά όχι. Τόσο χάλια ήμουν ψυχολογικά ή εξακολουθώ να είμαι.
Αναρωτιόμουν, ‘Γαμώτο, ίσως να είχαν δίκιο όσοι έλεγαν ότι δεν ανήκω εδώ επειδή δεν αντέχει το σώμα μου’. Αργότερα έμαθα πως ο τραυματισμός είχε να κάνει με την υπερβολική πίεση που ασκούσα στον εαυτό μου και πως το μυαλό είναι ο πιο δυνατός μυς του σώματος. Αν δεν είσαι σωστός και δεν ξεκουράζεις το μυαλό σου, θα σε αναγκάσει σε ξεκούραση εκείνο. Πράγματι, με έκανε να ξεκουραστώ. Να αναγνωρίσω στον Μπαρτζώκα πως αν και έμαθε ότι θα μείνω έξω για ένα μήνα, μου είπε να βάλω σε προτεραιότητα την υγεία μου και να μην ανησυχώ για την ομάδα και πως η ομάδα θα με περίμενε. Πριν μου πει αυτό, όμως, συνέβη το εξής.
Φανταστείτε ένα δίσκο στη μέση σας να πιέζει προς τα κάτω μέχρι να μην μπορέσεις να περπατήσεις ή ακόμα και να ισιώσεις το πόδι σου ώστε να φορέσεις κάλτσες ή το παντελόνι σου χωρίς να νιώθεις πόνο. Σε αυτά τα δύο παιχνίδια που προανέφερα, το δεύτερο ήταν για το Κύπελλο και φυσικά εναντίον του Παναθηναϊκού. Επισκέπτομαι τον γιατρό της ομάδας. Αντιλαμβάνεται τον πόνο που νιώθω, αλλά όλοι ήμασταν ετοιμοπόλεμοι για τη μεγάλη μάχη. Δεν θυμάμαι το όνομα του γιατρού, αλλά δεν είναι πλέον εκεί. Είχε την καταπληκτική ιδέα να μου κάνει επισκληρίδιο τοπική νάρκωση με κορτιζόνη, για να μπορέσω να παίξω.
Φυσικά δεν είμαι γιατρός, αλλά έχω ακούσει μονάχα για επισκληρίδιους σε εγκύους που ετοιμάζονται να κάνουν μωρό. Δεν είχα ξανακούσει για χρήση σε αθλητές. Και τις γυναίκες, τις σέβομαι αφάνταστα επειδή τα περνούν όλα αυτά κατά τη διάρκεια και μετά την εγκυμοσύνη. Δεν μπορούσα ούτε να κάτσω για δύο ημέρες επειδή η εγχείρηση έγινε στη βάση της σπονδυλικής στήλης. Δύο ημέρες αργότερα κάνω προπόνηση με αυτή τη μ…ία. Αν και δεν νιώθω πόνο στο πόδι, δεν μπορώ να τρέξω κανονικά, επειδή το σώμα μου εξακολουθεί να αντιλαμβάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά. Εγώ κοιτούσα γύρω μου μήπως κάποιος με σταματήσει, γιατί ήταν εμφανές ότι δεν έπρεπε να τρέχω.
Λοιπόν, κανένας δεν με σταμάτησε (γέλια). Μπορώ πλέον να γελάω, αλλά τότε αναρωτιόμουν, ‘Αυτά χρειάζονται για να αγωνιστείς σε αυτό το επίπεδο;’. Φθάνει το παιχνίδι, ήταν εύκολα αντιληπτό ότι δεν έπρεπε να παίξω, οπότε βγήκα πολύ γρήγορα. Ίσως να έπαιξα πέντε λεπτά. Δεν νομίζω να έπαιξα περισσότερο. Από τη μία σκέφτομαι, ‘Φίλε, τουλάχιστον με έβγαλαν για να μην κάνω ζημιά στην ομάδα’ και από την άλλη, “Γιατί στο καλό έκανα αυτή την ένεση, για να παίξω πέντε γαμ…ένα λεπτά;’.
Αυτά κάνουμε για το άθλημα που αγαπάμε, τα οποία οι περισσότεροι δεν ξέρουν. Τότε θα πεταχτεί και ένας μ…ας στο Twitter ή στο Instagram, γράφοντας για το πόσο κακός παίκτης είσαι. Πάντως, το πρόβλημα με τη μέση εντεινόταν. Ο γιατρός της ομάδας δεν μπορούσε να διαπιστώσει το πρόβλημα και τον τρόπο αντιμετώπισής του. Το συμπέρασμα ήταν να κάνω εγχείρηση. Πέρασα πολλά για να παραμείνω πιστός, αλλά δεν δεχόμουν εγχείρηση στη μέση χωρίς δεύτερη ιατρική γνώμη. Είχε περάσει ολόκληρος μήνας. Όλη η αποθεραπεία και τα τεστ δεν είχαν μειώσει τον πόνο, οπότε πήγα επιτέλους να επισκεφτώ δεύτερο γιατρό με τη βοήθεια του φίλου μου, Μάριου Τσαγγαρά, ο οποίος ήταν μέλος του επιτελείου μας και είχε και δική του κλινική στην Αθήνα, στην οποία κάνουν σπουδαία δουλειά.
Ένας ολόκληρος μήνας με τον γιατρό της ομάδας χωρίς αποτέλεσμα. Αυτό δεν είναι ψέμα. Τριάντα λεπτά με αυτόν το γιατρό, που μακάρι να μπορούσα να θυμηθώ το όνομά του, και βρήκαμε το πρόβλημα. Μου έκανε τρεις μικρές ενέσεις στη βάση της σπονδυλικής στήλης. Σηκώθηκα και μπορούσα να κινήσω με άνεση το πόδι μου, να φθάνω κάτω στα δάχτυλά μου, ακόμα και επιτόπια ανάποδα άλματα. Εντάξει, δεν έκανα και κωλοτούμπες, αλλά η πρόοδος ήταν ξεκάθαρη. Σκεφτόμουν, ‘πόσο τρελό είναι όλο αυτό. Έμεινα έξω ένα μήνα για κάτι που μπορούσε να φτιαχτεί σε μία εβδομάδα το πολύ΄. Αυτός ήταν ο Ολυμπιακός, ένας οργανισμός που έκανε τα πάντα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, αναλάμβανε το καθετί, οτιδήποτε θα μπορούσα να χρειαστώ, αλλά ο γιατρός της ομάδας έμοιαζε ανεπαρκής. Άρα σκεφτόμουν, ‘Πώς έγινε γιατρός αυτός ο τύπος; Γιατί είναι ακόμη γιατρός, αν κάποιος άλλος γιατρός μπορεί να κάνει τη διάγνωση και την επιδιόρθωση τόσο εύκολα;.’
Απόδοση αγγλικού κειμένου: Γιάννης Ασκούνης