Διαβάστε το πρώτο μέρος των αναμνήσεων του Μπρεντ Πετγουεϊ, έτσι όπως το έγραψε ο ίδιος για το Εurohoops.
Η αισιόδοξη πλευρά του “φεγγαριού”
Δεν ήθελα μοιραστώ κάτι που δεν είναι αλήθεια. Ξανακοίταξα για να επιβεβαιώσω τον εαυτό μου. Εκείνη τη χρονιά, δεν τραυματίστηκε ο Πρίντεζης. Έπαιζα από 18 μέχρι 24 λεπτά μοιραζόμενος τον χρόνο συμμετοχής μαζί του. Αυτό δείχνει πόσο πιεσμένος ένιωθα, αφού πιεζόμουν παρ’ ότι μοιραζόμασταν τον χρόνο στο παρκέ. Ένα βασικό συστατικό της πίεσης, ο δικός μου άνθρωπος, ο κόουτς Μαρμαρινός.
Ήταν σταθερό μέλος στο προπονητικό τιμ του Ολυμπιακού. Θεωρώ ότι είχε τις καλύτερες προθέσεις. Ήταν ένας από αυτούς που πραγματικά προσπάθησαν για εμένα σε αυτό το διάστημα. Το γνωρίζω αυτό, επειδή συναντήθηκα ‘μυστικά’ μαζί του το καλοκαίρι. Ήμασταν μόνο εγώ και ο προβληματικός ατζέντης μου.
Όταν προαναφέρθηκα για τους απαιτητικούς βοηθούς προπονητές, εννοούσα κυρίως εκείνον και τον Παππά. Φαινόταν πως ο Μαρμαρινός είχε επικεντρωθεί πάνω μου. Όπου και να ήμουν στο παρκέ τον άκουγα ‘Μπρεντ, τι στο καλό”. Αυτό πάλιωσε σχετικά γρήγορα. Άλλωστε, εγώ ήμουν πεπεισμένος ότι δεν με υπολόγιζαν. Άρα, όταν με κατηγορούσα για ό,τι συμβαίνει, απλά επιβεβαίωνε όσα είχα στο μυαλό μου.
Ενθυμούμενος εκείνη την εποχή, πιστεύω πραγματικά ότι η πρόθεσή του ήταν να με βοηθήσει. Εγώ ήμουν αυτός που ήμουν. Δεν του απάντησα, ούτε ξέφυγα απέναντί του. Δεν του εξήγησα ότι με ενοχλεί. Απλά το αποδέχθηκα και προχώρησα παρακάτω. Αυτό είναι το χειρότερο που μπορεί να κάνει κάποιος για την ψυχική υγεία του, το χειρότερο.
Ένιωθα πλέον καλύτερα, αλλά παρά την πρόοδο με τη μέση μου, δεν είχα επιχειρήσει ούτε ένα σουτ για ένα μήνα. Δεν μπορούσα να τρέξω, οπότε δεν ήμουν σε καλή κατάσταση. Θα χρειαζόμουν σίγουρα δύο με τρεις εβδομάδες για να επανέλθω στα κανονικά μου επίπεδα. Ο Τζαμάριο Μουν είχε αποκτηθεί όσο ήμουν εκτός. Εκείνος, σαν προσωπικότητα, ήταν το εντελώς αντίθετο από εμένα. Θα μπορούσε να κάνει ένα λάθος και να το ξεχάσει αμέσως. Ακόμα και αν του φώναζαν οι προπονητές από τον πάγκο, δεν τον άγγιζαν.
Εδώ, μια αστεία ιστορία. Ο Τζαμάριο έπαιζε άμυνα και ο αντίπαλος έκοβε από πίσω του για λέι απ, αλλά αυτός ήταν ακόμα στην γραμμή του τριπόντου. Οι προπονητές του φώναζαν ‘Τζαμάριο, άμυνα στην αδύναμη πλευρά!!!’. Η απάντηση του Τζαμάριο ήταν ‘Δεν τον είδα, κόουτς’. Έβαλα μια πετσέτα στο πρόσωπό μου για να κρύψω τα γέλια μου. Προφανώς δεν τον είδες, γι’ αυτό σκόραρε. Αυτός ήταν ο Τζαμάριο. Θα απαντούσε αμέσως με τρίποντο ή κάρφωμα πάνω σε αντίπαλο. Εγώ δεν είχα ποτέ αυτή την αυτοπεποίθηση. Αν ανατρέξεις στην καριέρα μου, τις σεζόν που είχα προπονητές που με υποστήριζαν, ‘Κάνε το παιχνίδι σου’, ήμουν από τους πιο αποτελεσματικούς παίκτες σε όλους τους τομείς. Αυτό συνέβη δύο φορές μετά το σχολείο. Με τον Μπράιαν Γκέιτς και το επιτελείο του στην G League και στο Ρέθυμνο.
Ο Μπαρτζώκας μου έδωσε επίσης ελευθερία, αλλά οι φωνές των βοηθών του με κρατούσα πίσω όσον αφορά στα σουτ ή στην προσπάθεια για υπέρβαση στο σκοράρισμα. Υπάρχουν πολλοί παίκτες εκεί έξω, οι οποίοι μπορούν να κάνουν περισσότερα απ’ όσα φαίνονται στην τηλεόραση ή στα παιχνίδια, αλλά περιορίζονται από άλλους παίκτες επειδή δεν είναι ‘δική τους’ ομάδα. Άρα, όταν ένας παίκτης έρχεται στην ομάδα σου με περίπου 16 πόντους ανά ματς και ξαφνικά δυσκολεύεται, φαίνεται εντελώς διαφορετικός παίκτης. Σε αρκετές περιπτώσεις είναι παραπάνω από απλά μία κακή σεζόν για εκείνον ή επειδή δεν είναι τόσο καλός παίκτης. Τον αφήνει ο προπονητής να παίξει ελεύθερα; Προσαρμόζεται στα αποδυτήρια;