Του Βαγγέλη Παπαδημητρίου/ info@eurohoops.net
Πολλοί NBAers έχουν έρθει στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Ελάχιστοι, όμως, έχουν μείνει στη μνήμη μας.
Και ενώ υπάρχουν… παίκτες και παίκτες, υπάρχουν και οι θρύλοι που πραγματικά έκαναν το ελληνικό μπάσκετ πιο λαμπερό.
Ντομινίκ Ουίλκινς, Μπάιρον Σκοτ, Έντι Τζόνσον μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα. Ανάμεσά τους και ο Ρολάντο Μπλάκμαν.
Ο -γεννημένος στον Παναμά και μεγαλωμένος στη Νέα Υόρκη– Μπλάκμαν έκανε τα πρώτα του βήματα στο μπάσκετ και έδειξε άμεσα ότι είναι ξεχωριστός.
Από το 1977 μέχρι το 1981 αγωνίστηκε στο Κάνσας και στο φινάλε είδε το #25 της φανέλας του να αποσύρεται από το κολέγιο. Δεν θα ήταν το μόνο.
Το 1981, μπήκε στο ΝΒΑ από το #9 και τους Μάβερικς, με τους οποίους έμελλε να γράψει μοναδική ιστορία.
Μέχρι και το 1992, είχε 19,2 πόντους, 3,6 ριμπάουντ και 3,2 ασίστ σε 865 ματς. Μέχρι την εποχή του Ντιρκ Νοβίτσκι, ήταν πρώτος σε πόντους με 16.643!
Σε αυτό το διάστημα έγινε και τέσσερις φορές All-Star, ενώ το 1992 πήγε στους Νικς. Άλλα 115 ματς με 8,5 πόντους, 1,7 ριμπάουντ και 2 ασίστ.
”Η ζωή δεν είναι φαντασία. Είναι η πραγματικότητα και τη ζεις. Μόλις είχα τελειώσει να παίζω στη Νέα Υόρκη και στους Νικς. Έλεγα να αποσυρθώ και να δουλέψω στους Μάβερικς.
Αλλά μέσα μου κάτι… έβραζε. Δεν ήθελα να τελειώσει. Ήθελα να παίξω. Η σεζόν είχε αρχίσει και κάποια στιγμή τον Δεκέμβριο ο ατζέντης μου λέει οτι έχει μία πρόταση από την Ελλάδα. Ο Ολυμπιακός είχε κλείσει το ρόστερ του, το ίδιο και ο Παναθηναϊκός.
Μου είπε ότι η ΑΕΚ δεν είναι τόσο και έχει οικονομικά προβλήματα. Αλλά η ελληνική λίγκα είναι εξαιρετική. Ήταν εκεί ο Έντι Τζόνσον και εκείνος ο τεράστιος τύπος, ο Στόγιαν Βράνκοβιτς.
Και είπα “Ας παίξουμε!”
Κάπως έτσι, το καλοκαίρι του 1994, η ΑΕΚ κάνει την μεγάλη έκπληξη. Την μεγάλη υπέρβαση.
Ο Μιχάλης Λεφάκης, τότε Πρόεδρος της ομάδας, αποφάσισε να ταράξει τα νερά της Ελλάδας και να φέρει στα μέρη μας ένα τεράστιο όνομα.
Ο ”Mr. Silk” -όπως ήταν το παρατσούκλι του- πήρε περίπου 450.000 δολάρια, σε ένα deal που ξεπερνούσε κάθε όριο. Από όλες τις απόψεις.
Μία συνεργασία που είχε την… ίντριγκα ριζωμένη μέσα της από πολύ νωρίς. Με την καλή έννοια. Χαρακτηριστικές οι ατάκες του ίδιου.
«Τα μόνα ελληνικά που πρέπει να μάθω είναι το ‘δώσε μου την μπάλα’ και το ‘φύγε από τη μέση’. Τα άλλα θα τα βρούμε»
Αγωνίστηκε σε 18 αγώνες κανονικής περιόδου για να φτάσει ή και να ξεπεράσει τους 20 πόντους στους 11 από αυτούς. Κορυφαία επίδοσή του ήταν οι 27 πόντοι.
Έκλεισε την σεζόν με 352 πόντους (19,5 μέσο όρο) με 84/96 βολές (87%), 92/196 δίποντα (46%), 28/90 τρίποντα (31%), 85 ριμπάουντ (4,7 μ.ο.) και 31 ασίστ (1,7 μ.ο.).
Όσο για την ΑΕΚ από την ένατη αγωνιστική που ήρθε ο Μπλάκμαν, ξεκόλλησε από τον πυθμένα της βαθμολογίας, τελείωσε την κανονική περίοδο με ρεκόρ 10-16 κι έφτασε μέχρι την όγδοη θέση και τα playoffs, όπου έχασε πάρα πολύ δύσκολα από τον Ολυμπιακό (79-73 και 78-69).
Η συνέχεια τον βρήκε στην Ιταλία, όπου μαζί με τον Ντέγιαν Μποντιρόγκα συνέθεσαν ένα ασυναγώνιστο δίδυμο ξένων, οδηγώντας τη Στεφανέλ Μιλάνου στην κατάκτηση του νταμπλ, καθώς και στον τελικό του Κυπέλλου Κόρατς. Ο Μπλάκμαν αναδείχθηκε μάλιστα MVP στη σειρά των τελικών, ενώ ολοκλήρωσε τη σεζόν 1995/96 έχοντας 15,3 πόντους μέσο όρο ανά αγώνα.
Την επόμενη σεζόν αγωνίστηκε στη Λιμόζ, όπου και έκλεισε τη σπουδαία καριέρα του, Μπόγκνταν Τάνιεβιτς. Η Ελλάδα, όμως, ήταν και παραμένει στην καρδιά του.
Άλλωστε, ο ίδιος χαρακτήρισε την Ελλάδα ”δεύτερη χώρα” του.
Ακόμα κι αν δεν ξεχνά το αφόρητο κρύο στο γήπεδο της Φιλαδέλφειας. Ή τις… διπλοκούρσες των Ελλήνων οδηγών ταξί!
«Λατρεύω την Αθήνα, είναι η πόλη που αγάπησα όσο καμία άλλη στη ζωή μου. Αγαπώ πολύ το μέρος, τους ανθρώπους, τα πάντα. Είμαι πολύ τυχερός που έζησα, έστω και για λίγο, στην Ελλάδα. Στο δωμάτιό μας με τη γυναίκα μου έχω μια μεγάλη φωτογραφία της Αθήνας, είναι η πόλη που βλέπω πριν κοιμηθώ και η πόλη που βλέπω όταν ξυπνάω. Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ την παραμονή μου στην Αθήνα, γύρισα τα πάντα, πήγα παντού και ομολογώ ότι ήταν από τις καλύτερες εμπειρίες της ζωής μου.
Θα έχω πάντα στην καρδιά μου την ΑΕΚ και τους οπαδούς της, την ελληνική κουλτούρα, το ελληνικό φαγητό, τα πάντα. Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ το διάστημα που πέρασα στην Ελλάδα, ακόμα νοιάζομαι για κάποιους ανθρώπους εκεί, μου λείπουν οι βόλτες στη Γλυφάδα, στη Βουλιαγμένη, στη Βούλα, στην Κηφισιά. Παρόλο που δεν πληρώθηκα ολόκληρο το συμβόλαιό μου, δεν με ενδιαφέρει πραγματικά. Ένα ευχαριστώ είναι λίγο»
Και επειδή είχαμε αναφέρει την απόσυρση της φανέλας του από το κολέγιο πιο πάνω, φτάνουμε χρονολογικά στην δεύτερη και ακόμα πιο τιμητική.
Στις 11/3/00, οι Μάβερικς έβαλαν στα βιβλία της ιστορίας τους το #22 του Μπλάκμαν, ο οποίος ”υπηρέτησε” το Ντάλας από όλα τα ποστα.
Σαν κόουτς, σαν υπεύθυνος ακαδημιών, σκάουτ, διοικητικός παράγοντας, έκανε ατομικές προπονήσεις στα αστέρια όπως ο Ντιρκ, έγινε πρεσβευτής της ομάδας απανταχού.
Και όλα αυτά είναι που μένουν στο τέλος. Όπως και η περίφημη συγγνώμη του Πατ Ράιλι μετά τους Τελικού του ΝΒΑ το 1994.
Οι Ρόκετς κέρδισαν τους Νικς στο Game 7 με 90-84, με τον Ράιλι να μετανιώνει που χρησιμοποίησε τον Τζον Σταρκς και όχι τον Μπλάκμαν.
”Έκανα το μεγαλύτερο λάθος στην καριέρα μου και δεν έδωσε περισσότερο χρόνο στο Μπλάκμαν. Είμαι σίγουρος ότι εάν έπαιρνε το χρόνο του βασικού σούτινγκ γκαρντ, αυτή τη στιγμή οι Νικς θα ήταν πρωταθλητές. Σε αυτά τα παιχνίδια πρέπει να παίζουν οι πιο «πεινασμένοι» ανεξαρτήτως ηλικίας. Ο Ρολάντο ήθελε αυτό το δαχτυλίδι περισσότερο και από τον Γιούινγκ. Συγνώμη Ρο”
Το πολυπόθητο δαχτυλίδι δεν ήρθε ποτέ. Ε και; Ο Ρολάντο Μπλάκμαν κέρδισε πολλά περισσότερα στην καριέρα του.
Διακρίσεις, φίλους, αναμνήσεις, ωραίες ιστορίες. Και μερικές από αυτές θα έχουν πάντα κιτρινόμαυρο χρώμα.
Και γαλανόλευκο.