Του Γιώργου Αδαμόπουλου / info@eurohoops.net
Ο Αμερικανός δοκιμιογράφος, Ραλφ Ουόλντο Έμερσον, επέμενε ότι «το μόνο άτομο που προορίζεται να γίνεις είναι το άτομο που αποφασίζεις να γίνεις». Η έννοια του αφηρημένου πεπρωμένου δεν του άρεσε.
Για τον Τζανή Σταυρακόπουλο, η έννοια της μπασκετικής μοίρας ήταν απλώς ένα δίλημμα. Αρχικά ήταν το «μπάσκετ ή βόλεϊ;». Στην πορεία ήταν η αναζήτηση της αγωνιστικής ταυτότητάς του, με το χάρισμα και το ένστικτο να υπερισχύουν. Στην πιο «λαμπερή» στιγμή της καριέρας του, ωστόσο, ο ρόλος ήταν εύλογα λιγότερο «φανταχτερός», αλλά το ίδιο σημαντικός. Η ίδια βραδιά, όμως, ήταν επίσης ένα τρόπον τινά δίλημμα για την ίδια την ομάδα του…
Στου Ντομινίκ τα μέρη…
Ο παλαίμαχος φόργουορντ που κάποτε «φόρτωνε» τα καλάθια των αντιπάλων με «40αρες» και «50αρες», με τη φανέλα των Αμπελοκήπων, έζησε – και μάλιστα βοήθησε – στις 11 Απριλίου 1996 (σ)την κατάκτηση του πρώτου Κυπέλλου Πρωταθλητριών για την Ελλάδα. Ακριβώς 27 χρόνια πριν, ο Παναθηναϊκός νικούσε τη Μπαρτσελόνα με 67-66 στον τελικό του Παρισιού και ο τότε 25χρονος Τζανής δεν το πίστευε.
Όπως ανάφερε στο Eurohoops, «όταν έπαιζα μόνο για διασκέδαση, δεν φανταζόμουν πως θα φτάσω να αγωνιστώ σε έναν ευρωπαϊκό τελικό».
Δεν είναι βέβαιος αν αυτός ήταν ο προορισμός του. Σημασία είχε ότι αποφάσισε εκείνος για το άτομο και τον παίκτη που προοριζόταν να γίνει. Μονάχα που για τη μεγάλη βραδιά του «τριφυλλιού» στη γαλλική πρωτεύουσα, επιμένει ακόμη «ήταν το πεπρωμένο εκείνης της ομάδας να κατακτήσει το πρώτο ελληνικό Πρωταθλητριών στη Γαλλία και στην πόλη που γεννήθηκε ο μεγάλος σταρ μας, Ντομινίκ Ουίλκινς! Η σημειολογία ήταν και παραμένει εμφανής».
Χωρίς… Ολυμπιακό και επιπλέον άγχος
Παρά την παρουσία του σπουδαίου πρώην παίκτη των Ατλάντα Χοκς, ο Παναθηναϊκός δεν έφτασε ως φαβορί στην «Πόλη του Φωτός». Οι «σφαλιάρες» από…Μπενφίκα και Σπόρτιγκ νωρίτερα στη σεζόν, αλλά και οι δύο ήττες (η εντός έδρας μάλιστα με σκορ 95-74) από τη Μπαρτσελόνα δεν ήταν καλοί οιωνοί. Μία απουσία, όμως, είχε χαλαρώσει τους πράσινους… «Στο Παρίσι πήγαμε χωρίς άγχος και ήταν καλό που δεν απομονωθήκαμε, αλλά είχαμε μαζί μας τους ανθρώπους μας. Η απουσία του Ολυμπιακού, κυρίως, χάρισε ηρεμία, καθώς, όπως και να το κάνουμε, αυτά τα ντέρμπι, όπως στο Τελ Αβίβ και τη Σαραγόσα το 1994 και 1995 αντίστοιχα, προκαλούν έξτρα πίεση».
Ο Τζανής Σταυρακόπουλος θυμάται ότι «μετά την πρόκριση επί της ΤΣΣΚΑ Μόσχας στον ημιτελικό, μαθαίναμε ότι έρχονται περισσότεροι οπαδοί μας, όμως από την αρχή το Παρίσι ήταν σαν την Αθήνα, με τόσο πράσινο χρώμα στους δρόμους της. Ο κόουτς Μπόζινταρ Μάλκοβιτς έβλεπε την αδημονία στα πρόσωπά μας και φρόντισε να μας ηρεμήσει. Η χαρακτηριστική ατάκα ενός κατά τα άλλα τελειομανούς και απαιτητικού προπονητή που είχε ήδη τρία Κύπελλα Πρωταθλητριών (σ.σ.: με Γιουγκοπλάστικα το 1989 και 1990 και με τη Λιμόζ το 1993) ήταν πως “θέλουμε το Κύπελλο, όμως δεν είναι το τέλος του κόσμου. Τίποτε δεν αρχίζει και δεν τελειώνει εδώ”».
Ουίλκινς vs Μάλκοβιτς
Η εμπειρία του «Μπόζα» βοήθησε τους παίκτες στην προσέγγιση, αλλά απέναντί του είχε και τον μπασκετικό εγωισμό του διαφορετικού στυλ που λάτρευε ο Ντομινίκ, ο οποίος «φάνηκε να θέλει την κούπα περισσότερο από όλους μας, ενώ παράλληλα είχε και το λιγότερο άγχος, διότι πίστευε απλώς στην κλάση του». Ήταν γνωστό ότι οι σχέσεις του «Νικ» με τον προπονητή του ήταν κάτι παραπάνω από ψυχρές, αλλά ο Τζανής Σταυρακόπουλος εκμυστηρεύεται ότι «ο Ντομινίκ ήταν 100% επαγγελματίας. Πέρασε δύσκολα με τον “Μπόζα”, που συχνά τον είχε δεύτερη ή τρίτη αλλαγή. Τον βλέπαμε στον πάγκο και κοιταζόμασταν μεταξύ μας να δούμε αν είναι αλήθεια που δεν αγωνίζεται! Ο Μάλκοβιτς είχε τις ιδιοτροπίες του και δεν δίσταζε να λέει ακόμη και φωναχτά πως “δεν μου κάνει ο Ντομινίκ και αν μπορούσα θα τον άλλαζα!”. Όσες ικανότητες είχε στην προετοιμασία του αγώνα και στο κοουτσάρισμα κατά τη διάρκειά του, δεν είχε καμία διάθεση να έχει ή να αποκτήσει επαφές με τους παίκτες».
Ο Ουίλκινς σκόραρε 35 πόντους στον ημιτελικό, όμως ο Μάλκοβιτς μάλλον θα λάτρεψε τους… 16 που σκόραρε στον τελικό με τη Μπάρτσα. Ο Σταυρακόπουλος εξηγεί πως «ο Μπόζινταρ ήταν σπουδαίος κόουτς, αλλά και πολύ εγωιστής και προτιμούσε τους κομπάρσους, από τους σταρ. Πιστεύω ότι ένιωθε πως το μέγεθος του Ουίλκινς τον επισκίαζε… Ο Ντομινίκ, όμως, το διαχειρίστηκε άψογα και δεν προκάλεσε προβλήματα, παρά τις επικριτικές ματιές και συμπεριφορές του “Μπόζα”. Ήταν ευγενικός και προσιτός με όλους».
