Του Γιώργου Αδαμόπουλου / info@eurohoops.net
Οι άβολες καταστάσεις δεν τον ενοχλούσαν ποτέ, είτε τις προκαλεί ο ίδιος είτε είναι αναγκασμένος να τις βιώνει. Τις έμαθε, τις συνήθισε όλη τη ζωή του μέσα και, κυρίως, έξω από τα γήπεδα.
Μοιάζει με μικρή ειρωνεία το γεγονός ότι «δεν έπρεπε να είναι εκεί». Μοιάζει με μία πρώτη νίκη ότι, τελικά, βρέθηκε όχι εκεί που «έπρεπε» να είναι, αλλά στο σημείο και το μέρος που εκείνος επιθυμούσε. Μέσα από αντιξοότητες και στο παρκέ και εκτός του μπασκετικού «βασιλείου» του.
Η τακτική συμπεριφορά και λειτουργία του αποτυπώνει συχνά έναν γκρινιάρη τύπο που έχει μία νοοτροπία που συγκλίνει σε κάτι σαν «μόνος μου και όλοι σας». Οι «βασιλιάδες» έχουν μάθει μεν τη μοναχικότητα, από επιλογή ή μη, όμως ο νέος MVP του ΝΒΑ δεν αισθάνεται έτσι. Οι άνθρωποι του Τζοέλ Εμπίιντ ήταν πάντα εκεί, πλάι του. Ακόμη κι ένας που δεν είναι πια μαζί του…
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Η «διαταγή» του μπαμπά
Γιος ενός αυστηρού συνταγματάρχη του στρατού του Καμερούν, ο οποίος έπαιξε επαγγελματικά χάντμπολ, ο σταρ των Σίξερς μπήκε από μικρός στα σπορ, όμως ο σκληροτράχηλος πατέρας του δεν ήταν βέβαιος για τις αντοχές του κανακάρη του. Αν και το χάντμπολ είναι σκληρό, ο Τόμας Εμπίιντ «διέταξε» τον Τζοέλ να ασχοληθεί με κάτι δίχως προσωπική επαφή.
Η πρώτη απόπειρα ήταν στο βόλεϊ, η δεύτερη στο τένις. Σε ένα κορτ τον είδε για πρώτη φορά ο Κέβιν Μπόιλ, κόουτς της ακαδημίας Μοντβέρντε, ενός ιδιωτικού σχολείου στο Ορλάντο. Ως άλλοτε προπονητής των μετέπειτα γκαρντ του ΝΒΑ, Κάιρι Ίρβινγκ και Μάικλ Κιντ-Γκίλκριστ, ο Μπόιλ ήξερε πώς να αναγνωρίσει το «καθαρό» ταλέντο. Ο Τόμας Εμπίιντ, όμως, ήταν ανένδοτος.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Κερδισμένη ευκαιρία, χαμένη αυτοπεποίθηση…
Το περίφημο «Basketball Without Boarders» του ΝΒΑ, όμως, ήταν η αφορμή ώστε ο έφηβος Τζοέλ να αλλάξει γνώμη. Άρχισε να μαθαίνει για τους Αφρικανούς που βρήκαν τις ευκαιρίες τους στις Η.Π.Α. και μαζί ξεκίνησαν και τα όνειρά του, παρά την αργοπορημένη ενασχόλησή του με την πορτοκαλί μπάλα, λίγο πριν από τα 16 του. Ο κόουτς Μπόιλ κατάλαβε πως είχε απέναντί του ένα «άγουρο» ταλέντο.
Δούλεψε μαζί του, ενώ όπως αποκάλυψε στην ιστοσελίδα The Athletic, «έλεγα σε όσους τον κορόιδευαν πως μία μέρα θα πηγαίνετε να του ζητήσετε δανεικά! Προσέξτε τα λόγια σας». Ακόμη και όταν έλαβε την υποτροφία από το Κάνσας, ο Εμπίιντ δεν ήταν σίγουρος για την απόφασή του να ταξιδέψει στην Αμερική. Του έλειπε η φαμίλια του, του έλειπε η αυτοπεποίθηση και δεν ήταν σίγουρος πως είναι αρκετά καλός. Σε μία προπόνηση, όταν ένας συμπαίκτης του κάρφωσε μπροστά του και τον εκφόβισε, ο Τζοέλ πήγε στα αποδυτήρια και έβαλε τα κλάματα… Ο κόουτς Μπίλι Σελφ, ωστόσο, πίστευε σε εκείνον.
JOËL “DO A 180” EMBIID pic.twitter.com/reO1V3nCQt
— Joel “Troel” Embiid (@JoelEmbiid) March 5, 2020
Στη μνήμη του Άρθουρ
Ο «άβγαλτος» Τζοέλ, όμως, δεν πίστευε στον εαυτό του, αλλά και σε μία οικογενειακή κατάρα… Τον Ιούνιο του 2014 επιλέχθηκε στο Νο3 του ντραφτ, με τους Καβς – που επέλεξαν τον συμπαίκτη του στο Κάνσας, Άντριου Ουίγκινς και τους Μπακς (Τζαμπάρι Πάρκερ από το Ντουκ) να φοβούνται ελαφρώς τα ευπαθή πόδια του. Στην ίδια διαδικασία ο «προκάτοχός» του MVP, Νίκολα Γιόκιτς, ήταν μόλις στο Νο41 του ντραφτ και ο Θανάση Αντετοκούνμπο στο Νο51. Οι Σίξερς βίωσαν μεν αυτή την κακοδαιμονία, αλλά ο Εμπίιντ είχε σοβαρότερους λόγους να είναι δυστυχισμένος.
Τον Οκτώβριο του 2014, όσο συνέχιζε την αποθεραπεία στο τραυματισμένο πόδι του που τον υποχρέωσε να χάσει τη ρούκι σεζόν του, έμαθε ότι ο 13χρονος αδερφός του, Άρθουρ, σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό δυστύχημα… Ο Τζοέλ ήταν 20 ετών και ήθελε να τα παρατήσει όλα και να επιστρέψει στο Καμερούν. Ο πατέρας του τον έπεισε να συνεχίσει να ακολουθεί το όνειρό του, για χάρη του αδερφού του. Το έκανε και εκτός του του ιδρύματος που δημιούργησε με το όνομα του αδικοχαμένου εφήβου, για ενίσχυση άστεγων οικογενειών στην Αφρική και τη Φιλαδέλφεια, έδωσε το 2020 το όνομα του Άρθουρ και στον νεογέννητο γιο του.
some wholesome @JoelEmbiid & Arthur content. 🥺 pic.twitter.com/XAKC47QpSo
Η πίστη στη «Διαδικασία»
Το 2015, ενώ το πένθος τον «τύλιγε» ακόμη, το πόδι του Εμπίιντ δεν είχε γιατρευτεί. Μία δεύτερη επέμβαση έβαλε τέλος και στη δεύτερη χρονιά του και όλοι κοιτούσαν πια με απορία και καχυποψία. Ο Μπίλι Λαντζ, τότε ασίσταντ κόουτς των Σίξερς και υπεύθυνος για την ατομική εξέλιξη του σέντερ από το Καμερούν, έμεινε πλάι του και σήμερα λέει πως «ο Τζοέλ δεν ήταν λυπημένος. Η αυτοπεποίθηση που του είχαν δώσει οι σχολικοί προπονητές του είχε πιάσει τόπο. Δεν αμφισβήτησε τον εαυτό του και αποφάσισε να μη χάσει άλλη μέρα από τη ζωή του».
Όπως και ως έφηβος στην Αφρική, το μπάσκετ ήταν η διαφυγή του. Ο Λαντζ είχε την ιδέα να βάζει το πληγωμένο πόδι σε μία καρέκλα και να προπονείται στο fadeaway σουτ με το ένα πόδι που έκανε σήμα-κατατεθέν ο Ντιρκ Νοβίτσκι! Οι Σίξερς, πάντως, είχαν ηττηθεί σε 136 αγώνες τις δύο πρώτες σεζόν του Καμερουνέζου… Εκείνος, όμως, πίστευε στο περίφημο μότο «Trust The Process» του τότε GM, Σαμ Χίνκι. Πίστεψε στη διαδικασία και έλεγε ότι υγιής μπορεί να οδηγήσει τη Φιλαδέλφεια στον τίτλο.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Οι ξεχωριστοί κ.κ. Εμπίιντ και Χάνλεν
Δεν έφυγε ποτέ από το πλάι του επί χρόνια γυμναστή του, Ντρου Χάνλεν, ο οποίος εκμυστηρεύεται πως «κανένας δεν παρακολουθεί όσο μπάσκετ βλέπει ο Τζοέλ. Κάθε βράδυ θα μου τηλεφωνήσει μέσω FaceTime για να μου πει κάτι σαν “είδες την κίνηση του τάδε παίκτη στον αγώνα Ιντιάνα–Ορλάντο”; Του λέω, “όχι, αδερφέ. Κάθισε ξεκουράσου κι εσύ”». Ο Χάνλεν προπόνησε για πρώτη φορά τον σέντερ των Σίξερς στο σάμερ λιγκ, ο Εμπίιντ τού ζήτησε να συνεχίσουν και όταν ο πρώτος εξήγησε πως έχει ταξίδι την επόμενη μέρα, τον προσέλαβε ως αποκλειστικό γυμναστή του.
Ο Χάνλεν αποκαλύπτει ότι ο νεαρός πίστευε πως πρέπει να επικεντρωθεί στην άμυνα, καθώς στο NCAA πέτυχε μόνο ένα τρίποντο με το Κάνσας και είχε και 68% στις βολές. Ο Αμερικανός δεν τον άφησε να εφησυχάσει. Εννέα χρόνια αργότερα, ο Εμπίιντ, εκτός του φετινού τίτλου του πολυτιμότερου παίκτη, αναδείχθηκε για δεύτερη διαδοχική σεζόν κορυφαίος σκόρερ της χρονιάς, με 30,6π. πέρσι και 33,1 φέτος! Οι ώρες δουλειάς τους ήταν ατελείωτες και ο Χάνλεν εξηγεί πως «ακόμη πιστεύει πως μπορεί και θέλει διαρκώς να βελτιώνεται».
Πλέον δεν του αρκεί και δεν χρειάζεται να του το επισημάνει κάποιος που το(ν) πιστεύει. Ο Τζοέλ Εμπίιντ έχει πια αστείρευτη αυτοπεποίθηση, που συχνά προκαλεί. Τώρα διαπιστώνει ότι «πέρασα πολλά μια δύσκολα και ένας τίτλος ή το βραβείο του MVP είναι μία επιβεβαίωση πως οι θυσίες δεν πήγαν χαμένες». Δεν είναι εύκολο να είσαι ο Τζοέλ Εμπίιντ. Εκείνος δεν θα το πει για να επαινέσει τον εαυτό του. Το αν και πόσο ξεχωριστός είναι, του φτάνει να το γνωρίζει ο ίδιος. Καμία ασυνήθιστη κατάσταση δεν του έκλεισε το στόμα, δεν τον αποθάρρυνε. Και όπως επιμένει, «η ζωή μου είναι σαν ταινία!». Είναι μεν ο απόλυτος σταρ στη μαρκίζα της, όμως πρωταγωνιστές είναι και όλοι οι άνθρωποι που τον συνόδευσαν και τον συνοδεύουν στην πορεία του.
Διαβάστε ακόμη: