Της Eurohoops Team / info@eurohoops.net
Ο Παλαίμαχος Διεθνής γκαρντ και νυν Διευθυντής της Eurohoops Academy κλείνει σήμερα τα 46 του χρόνια.
Οι επιτυχίες του είναι λίγο-πολύ γνωστές. Τα κύπελλα και τα ατομικά βραβεία δεν κοσμούν απλώς την τροπαιοθήκη του, αλλά και τις πιο λαμπρές σελίδες του ελληνικού και ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Για να τα καταφέρει, έμαθε με τον σκληρό τρόπο πώς είναι να είσαι ο κατάλληλος άνθρωπος, αλλά στη… λάθος θέση. Μέχρι που η ικανότητα, οι συγκυρίες και κυρίως η σκληρή δουλειά και μία νοοτροπία έξω από τα συνηθισμένα (αλλά, ταυτόχρονα, και αυτονόητα) τον βοήθησαν να συνδυάσει αρμονικά τόπο και χρόνο.
Ο Θοδωρής Παπαλουκάς γεννήθηκε μία Κυριακή, στις 8 Μαΐου 1977 στην Αθήνα και μεγάλωσε στη γειτονιά των Ελληνορώσων, μεταξύ των ορίων των Δήμων Αθηναίων και Ψυχικού. Η αρχική επιθυμία για σπουδές στο Πολυτεχνείο – μαζί με μερικές σκέψεις για τη Γεωπονική σχολή – έμεινε στο περιθώριο όταν ασχολήθηκε επαγγελματικά με το μπάσκετ.
Το «όχι» στον Παναθηναϊκό και το κάλεσμα του «Ντούντα»
Η πρώτη μπασκετική αντίφαση της ζωής του ήταν πως ήταν ένας… ψηλός σε θέσεις των «κοντών». Παρόλα αυτά, παίζοντας σε Αμπελόκηπους, Δάφνη και Πανιώνιο, δεν πήρε τις ευκαιρίες του στις «μικρές» Εθνικές. Το 2001 αρνήθηκε τον Παναθηναϊκό, εξηγώντας στους αδερφούς Γιαννακόπουλου ότι δεν τίθεται θέμα χρημάτων και «θέλω να πραγματοποιήσω το όνειρό μου να παίξω στον Ολυμπιακό». Η σεζόν 2001-02 δεν εξελίχθηκε όπως περίμενε και αποχώρησε.
Το τάιμινγκ ήταν λάθος. Δεν συνέβη το ίδιο και με την κλήση του αείμνηστου πια, Ντούσαν Ίβκοβιτς, για την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, ενώ ο «Τεό» ήταν με το στυλό στο χέρι για υπογραφές σε ιταλική ομάδα. Στη ρωσική πρωτεύουσα, αρχικά με τον «Ντούντα» και μετά με τον Ετόρε Μεσίνα, βρήκε τον μπασκετικό εαυτό του και παρά τις στιγμές μοναχικότητας, είχε παρέα τον σκύλο του, τον «Πειρατή», με τον οποίο έχει εκμυστηρευτεί πως «στις βραδινές βόλτες, ακόμη και στους -20 βαθμούς, κάναμε μεγάλες κουβέντες και μία φορά, στην Κόκκινη Πλατεία, κατούρησε το Μαυσωλείο του Λένιν και τρέχαμε να φύγουμε!».
MVP και… προνομιούχος
Όταν μετά την κατάκτηση της Ευρωλίγκα το 2006, στο φάιναλ φορ της Πράγας και μάλιστα με τον ίδιο ως MVP, τον κατηγόρησαν για κακές σχέσεις με τον κόουτς Μεσίνα, είχε αστειευτεί στο «ΕΘΝΟΣΠΟΡ» (στις 2/5/06), λέγοντας «ναι… Δεν μιλιόμαστε. Εκτός αν εκείνος που αγκάλιασα μετά τον τελικό ήταν σωσίας του!». Στη Μόσχα η αυτοπεποίθησή του «εκτοξεύθηκε» και αυτό αποτέλεσε «ευλογία» και για την Εθνική. Το χρυσό στο Ευρωμπάσκετ του 2005 και το ασημένιο στο Μουντομπάσκετ του 2006 το επιβεβαίωσαν.
Ο συγκάτοικός του στις αποστολές της Εθνικής, Παναγιώτης Βασιλόπουλος, τον αποκαλούσε «χάκερ», εξηγώντας στο περιοδικό «Εικόνες» πως «ο Θοδωρής κοιμόταν το πρωί γιατί το βράδυ δεν άφηνε το λάπτοπ από τα χέρια του!». Σε συνέντευξή του στη «Lifo» (23/9/22), ο Παπαλουκάς έχει επισημάνει ότι «είμαι control freak», χαρακτήρισε το μπάσκετ «πανεπιστήμιο της ζωής μου» και τόνισε πως «ο αθλητισμός μού έδωσε την ευκαιρία να είμαι πιο επιλεκτικός και γι’ αυτό ευγνωμονώ το μπάσκετ και θεωρώ τον εαυτό μου προνομιούχο».
«Το αντίθετο της επιτυχίας είναι να τα παρατάς».
Το 2008, μετά τη δεύτερη Ευρωλίγκα με την ΤΣΣΚΑ, επέστρεψε στον Ολυμπιακό. Έναν χρόνο πριν, στον τελικό της Αθήνας με τον Παναθηναϊκό, άκουγε ένα μέρος του γηπέδου να τον βρίζει σε όλο το ματς… Οι επιτυχίες του με το εθνόσημο, το γεγονός ότι ποτέ δεν προκάλεσε και η γενικότερη νοοτροπία του αποτέλεσαν «μάθημα» για τη νέα γενιά παικτών, όχι όμως και για το μυαλό του Έλληνα οπαδού, που απλώς «τσουβαλιάζει». Ακόμη κι αν κάποιος ισχυριστεί πως και το δεύτερο «ερυθρόλευκο» πέρασμα ήταν λάθος τάιμινγκ, εκείνος απλώς είναι ικανοποιημένος όταν οι αποφάσεις είναι δικές του.
Ο ίδιος ο Θοδωρής Παπαλουκάς, άλλωστε, επιμένει πως «στην Ελλάδα έχουμε δαιμονοποιήσει και την επιτυχία και την αποτυχία. Εκπαιδευόμαστε να μην αποτυγχάνουμε. Ψάχνουμε για ήρωες ή για τραγικές φιγούρες, δεν υπάρχει ενδιάμεσο. Και έχουμε μια τάση να τα μηδενίζουμε όλα. Ρωτάω πολλά παιδιά ποιο είναι το αντίθετο της επιτυχίας και εννιά στα δέκα απαντούν η αποτυχία. Το αντίθετο όμως είναι να τα παρατάς».
Ο Κόμπι και η… ανατριχίλα μίας αφίσας «σαν τους Γκάλη-Γιαννάκη-Φάνη»
Ο παλαίμαχος γκαρντ και Διευθυντής της Eurohoops Academy δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσει… μιάμιση συνομιλία που είχε με τον Κόμπι Μπράιαντ στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Πεκίνο. Σε αναπολήσεις του στο «Trace and Chase Show» είχε αποκαλύψει ότι την παραμονή του αγώνα με τις Η.Π.Α., «τρώγαμε πρωινό και ξαφνικά είχε ησυχία. Κάποιος με χτυπάει στον ώμο και είναι ο Κόμπι! Του είπα να περιμένει για να σκουπιστώ. Μου λέει “συγχαρητήρια γι’ αυτό που κάνατε to 2006, παρακολουθώ Ευρώπη”. Παίζαμε την επόμενη ημέρα μαζί τους. Νιώθεις αμέσως οικειότητα. Μπαίνω στο παιχνίδι και κέρδιζαν από την αρχή με 15 πόντους. Πάω δίπλα του και του λέω “μάλλον θα είναι μία εύκολη βραδιά για εσάς”, ορμώμενος από την παρέα που είχαμε κάνει την προηγούμενη ημέρα. Ούτε με κοίταξε. Κλασικός Κόμπι, γόνατα, ευθεία, τσίχλα. Ούτε γύρισε».
Για την Εθνική ομάδα έχει επαναλάβει πως «πέτυχε γιατί είχαμε ισορροπίες. Κάθε μέρα ψάχναμε ποιος θα μας οδηγήσει. Δεν είχαμε τέτοια προβλήματα, διότι ξέραμε ότι όταν ήταν η δική μου σειρά, θα την έπαιρνα τη μπάλα. Ευθυγραμμιστήκαμε και ήρθε η επιτυχία. Βρεθήκαμε οι σωστοί άνθρωποι στην σωστή θέση, ήμασταν ομάδα». Μετά τον τελικό του Ευρωμπάσκετ, στις 22/9/05, έχοντας σκοράρει 22π. εναντίον της Γερμανίας του Ντιρκ Νοβίτσκι, είχε δηλώσει με κάτι που αποτύπωνε τόσο δέος όσο και σεμνότητα, πως «ανατριχιάζω στην ιδέα πως μπορεί να γίνουμε αφίσα σαν τους Γκάλη-Γιαννάκη-Φάνη»!
Διαβάστε ακόμη:
- Παπαλουκάς: Το μυστικό της Εθνικής, το τρικ με τους Αμερικανούς και η ιστορία με τον Κόμπι
- Όταν ο Κόμπι Μπράιαντ έλεγε ότι ήθελε για συμπαίκτη τον Δημήτρη Διαμαντίδη
- Ζήσης: “Ο ΛεΜπρον φώναζε ‘χωρίς έλεος’ ενώ μας κέρδιζαν με 30 το ’08” (videos)
- “Θα λέτε στα εγγόνια σας πως χάσατε από την γ@#νη ελληνική ομάδα”: Ο Μάικ Σιζέφσκι δεν ξέχασε ποτέ το 2006!
- “Άλλο να χάνεις από τον Ντιρκ, άλλο από τύπους που κανείς δεν ξέρει”: Ο Ουέιντ (ξανα)θυμήθηκε την Ελλάδα
- “Είχαν έναν τύπο, τον Baby Shaq”: Ο Χάουαρντ δεν έχει ξεχάσει τον Σχορτσανίτη