Του Νίκου Μαστρογιαννόπουλου/ info@eurohoops.net
Ο Κάιλ Γκάι (26 χρονών, 1.85 μ.) δεν είχε την αυτοπεποίθηση του σουτέρ, ο χρόνος όμως -και κυρίως η προσωπική ατομική δουλειά- του απέδειξαν πως μπορεί να γίνει ένας εκ των κορυφαίων στον τομέα αυτό. Το Eurohoops εμβαθύνει στη ζωή αυτού του τρομερού Τύπου κι ανακαλύπτει πτυχές της ζωής του που τον άλλαξαν κυρίως πνευματικά.
Μιλάμε για έναν παίκτη που κάνει πράματα και θάματα τη φετινή σεζόν στην ACB αποδεικνύοντας ότι μπορεί να σταθεί ακόμη και στα σαλόνια μεγάλων ευρωπαϊκών διοργανώσεων (Ευρωλίγκα φέρ’ ειπείν).
Οι περισσότεροι κακά τα ψέματα, τον γνώρισαν τη φετινή σεζόν και κυρίως στα playoffs της ACB, αφού κάνει… όργια με τη φανέλα της Μπανταλόνα έχοντας κατά μέσο όρο (στα τρία αυτά ματς των playoffs) 29.3 πόντους, 3 ασίστ και 2 ριμπάουντ μέσο όρο, με 56.8% στα τρίποντα (7/12.3 ανά αγώνα) σε 32 λεπτά συμμετοχής, σε αντίθεση με τη regular season που μετρούσε 11.5 πόντους, 2.1 ασίστ και 1.7 ριμπάουντ, με 34.5% στα σουτ τριών πόντων σε περίπου 22 λεπτά που αγωνιζόταν.
Πάμε να δούμε όμως τη ζωή του, τα πρώτα του όνειρα και τις φιλοδοξίες για το μέλλον του και πώς έφτασε στην απόφαση να ασχοληθεί με την πορτοκαλί “θεά”.
Solo pienso en que KYLE GUY mete su primer triple en el partido sobre la bocina para cerrar la primera mitad… El resto es 𝙝𝙞𝙨𝙩𝙤𝙧𝙞𝙖.
¡8⃣ TRIPLES para ganar al @RMBaloncesto y realizar un EXHIBICIÓN HISTÓRICA en el #PlayoffLigaEndesa!#ListosParaRomperla | @kylejguy pic.twitter.com/arXeMtqft3
— Liga Endesa (@ACBCOM) June 6, 2023
Το ανεκπλήρωτο όνειρο και το πρώτο του αγαπημένο άθλημα
Μπορεί στην Ελλάδα να μην το βλέπουμε σαν… ποδόσφαιρο αφού παίζεται με τα χέρια, στην Αμερική όμως είναι το σήμα κατατεθέν στα δημοφιλέστερα αθλήματα, αφού έρχεται πρώτο και δεύτερο το ΝΒΑ μαζί με το γκολφ. Σαν σωστός Αμερικανός, ο μικρός Κάιλ γεννήθηκε στην Ιντιανάπολις τον Αύγουστο του 1997 εκεί όπου χτυπά η καρδιά του μπέργκερ και του αμέρικαν φούτμπολ. Ο Κάιλ ήταν από τα παιδιά που λάτρευαν τις βόλτες στα σοκάκια της γειτονιάς του, το fast food και λιγότερο τις προπονήσεις.
Ο πατέρας του, Τζόι ήταν αυτός που τον σήκωνε κάθε μέρα σχεδόν από πολύ πρωί για να προπονηθούν μαζί, να γυμναστούν και να μιλήσουν τις περισσότερες φορές σαν πατέρας με γιο, για όσα τον προβλημάτιζαν αλλά και τ’ όνειρά του. Ο πατέρας του ήταν προπονητής στο αμερικανικό φούτμπολ κι ο γιος δεν θα μπορούσε να μην ασχοληθεί -τουλάχιστον στην αρχή- με το άθλημα. Η πρώτη του επαφή με μπάλα λοιπόν ήταν με αυτή του πιο γνωστού αθλήματος στην Αμερική. “Το πρώτο μου άθλημα ήταν το αμέρικαν φούτμπολ. Αυτό ήξερα να κάνω καλά με τη βοήθεια πάντα του πατέρα μου. Ήταν προπονητής και με είχε από κοντά του για να δει αν τα πηγαίνω καλά κι αν έχω κάποια εξέλιξη πάνω σε αυτό“.
Όταν όλα τα υπόλοιπα παιδιά και φίλοι του στη γειτονιά έπαιζαν, ο Κάιλ έκανε προπονήσεις έτσι ώστε να φτάσει στο επιθυμητό -για τον πατέρα του- αποτέλεσμα. Το ύψος όμως δεν ήταν ποτέ σύμμαχος για τον ίδιο. Το σώμα του είχε αναπτυχθεί τόσο πολύ που αποφάσισε ν’ αφήσει με δυσκολία και μετά από πολύωρες συζητήσεις με τον Τζόι, το άθλημα. “Θυμάμαι ένα καλοκαίρι που πήρα απότομα ύψος και είχα φτάσει στο σημείο να ακουμπάω σιγά-σιγά το στεφάνι στις μπασκέτες της γειτονιάς μου. Είχα αναπτυχθεί πολύ περισσότερο από άλλα παιδιά της ηλικίας μου κι αποφάσισε πως το μπάσκετ ίσως να ήταν μία καλή επιλογή για εμένα“. Για αρχή ξεκίνησε αγοράζοντας μία μπάλα από γνωστή αλυσίδα καταστήματος στη γειτονιά του και στη συνέχεια μέρα παρά μέρα πήγαινε και έκανε σουτάκια. “Είμαι σε μία μικρή ηλικία και θέλω να δοκιμάσω κι αυτό. Ποτέ δεν ξέρεις. Μου αρέσει μπορώ να πω και θέλω να προσπαθήσω να φτάσω όσο πιο ψηλά μπορώ. Πρέπει να κερδίσω την ευκαιρία μου“.
Έτσι κι έγινε. πηγαίνοντας στο Lawrence Central High School άρχισε σιγά-σιγά να παίρνει τις ευκαιρίες του και με σκληρή δουλειά κατάφερε και κέρδισε τον τίτλο του Mr. Intiana Basketball το 2016!
Μετά από εκείνο το σημείο “είχαν έρθει οι καλύτερες μέρες του Κάιλ”, είχε πει σχετικά.
Η ευκαιρία, το τυχερό Virginia και οι 6 πόντοι σε μόλις 8″ για το πρωτάθλημα!
Μετά το πρώτο διάστημα… προσαρμογής, άρχισε να ξετυλίγει το ταλέντο του και να δείχνει ποιος πραγματικά είναι αλλά και ποιος μπορεί να γίνει στο άμεσο μάλιστα μέλλον. Το Virginia ήταν το κολέγιο που του έδωσε αυτή την ευκαιρία, που με τις εμφανίσεις του κατάφερε κι έμεινε στην ιστορία ως ο MOP (Most Oustanding Player).
Πώς έγινε αυτό; Πολύ απλά οδήγησε την ομάδα του το 2019 στην κατάκτηση του NCAA κι εκεί στο Final Four, κέρδισε αυτό τον ιδιαίτερα σημαντικό γι’ αυτόν τίτλο.
Παρόλο που οι Καβαλίερς ήταν τότε φαβορί για να σηκώσουν τον τίτλο, το Auburn έβαλε… δύσκολα στον Κάιλ Γκάι και στην ομάδα ευρύτερα. Οι 10 πόντοι που ήταν μπροστά το Auburn φαίνονταν αρκετοί για τα 4:50 που απέμεναν για τη λήξη, όμως ο Γκάι κι ενώ η ομάδα του βρισκόταν πίσω στο σκορ με 4 πόντους, 8″ πριν το φινάλε, πέτυχε μεγάλο τρίποντο από τη γωνία κάνοντας το 61-60 και λίγο αργότερα κέρδισε φάουλ για τρεις βολές στα 0.6″ πριν τη λήξη (πέτυχε 15 πόντους σε αυτό το ματς). Φυσικά ευστόχησε από τη γραμμή της “φιλανθρωπίας” δίνοντας στο Virginia τη μεγάλη πρόκριση. Όσο για τον μεγάλο τελικό; Εκεί έκανε τα πάντα για την ομάδα του, σημειώνοντας 24 πόντους οδηγώντας το Virginia στην κατάκτηση του τίτλου στην παράταση!
Ο ίδιος είχε κατά μέσο όρο 17.4 πόντους και 3.1 ασίστ, με 42.5% από το τρίποντο στην κολεγιακή του καριέρα. Στο πρωτάθλημα του NCAA όπως αποδείχθηκε από εκείνη κιόλας τη χρονιά, η δημιουργία δεν ήταν, ούτε είναι το φόρτε του, αν και με ύψος κάτω από 1.90μ. (1.85μ.), γι’ αυτό και παίζει σαν σούτινγκ γκαρντ.
Ένα όνειρο, ένα Draft και μία… αποτυχία
Οι μεγάλες εμφανίσεις του στο NCAA και ο ατομικός τίτλος του MOP που κατέκτησε, τον έφεραν ακόμη πιο κοντά σε αυτό που μόνο στα όνειρά του έβλεπε σε μικρότερη ηλικία. “Μακάρι κάποια στιγμή να δουλέψω και να φτάσω όσο πιο ψηλά μπορώ για ν’ αγωνιστώ στο ΝΒΑ. Εκεί όλα είναι πιθανά“. Αυτό έκανε λοιπόν. Έβαλε τον εαυτό του στο τρυπάκι να δουλέψει σκληρά και να φτάσει από το μηδέν στο άπιαστο όνειρό του.
Το 2019 λοιπόν οι Κινγκς τον επιλέγουν στο No.55 του ΝΒΑ ντραφτ μία επιλογή ίσως όχι κι η καλύτερη δυνατή για τον ίδιο. Πολύ απλά γιατί το Σακραμέντο από το 2018 μέχρι και σήμερα είχε αρκετά προβλήματα σαν οργανισμός τόσο εντός όσο κι εκτός παρκέ. Αυτό ουσιαστικά δεν τον άφησε να δείξει το ποιος πραγματικά είναι εντός των τεσσάρων γραμμών του παρκέ, με αποτέλεσμα να μην είναι ο εαυτός του. Η επόμενη ευκαιρία, ήρθε από Μαϊάμι μεριά.
Οι Χιτ -ομάδα που δίνει ως γνωστόν ευκαιρίες σε νέους παίκτες να δείξουν τι αξίζουν- έδωσε την ευκαιρία στον Κάιλ Γκάι, όμως ούτε κι εκεί έπιασε. Οι αμυντικές του αδυναμίες φάνηκαν σε μεγάλο βαθμό που ουσιαστικά υπερκάλυψαν το ταλέντο του στην επίθεση και στο σκοράρισμα. Την πρώτη του σεζόν, 2019-20, έπαιξε μόλις 3 παιχνίδια, ενώ στη δεύτερη πήγε στα 31 με μόλις 7.6 λεπτά συμμετοχής ανά ματς και 2.8 πόντους. Όσο για τους Χιτ, εκεί πάτησε παρκέ σε 19 ματς με 3.9 πόντους ανά παιχνίδι.
“Αισθάνθηκα κουρασμένος και πληγωμένος, αλλά στο τέλος, αγαπούσα το μπάσκετ. Ήξερα ότι είναι απλά business. Ποτέ δεν είχα ρόλο βασικού, πάντα ήμουν πάγκο, αλλά μου άρεσε αυτό ο ρόλος του underdog και έτσι έκανα προπόνηση στους Χιτ, έχοντας αυτό στο μυαλό μου. Δεν ήταν απογοήτευση, αλλά δεν μου άρεσε γιατί πίστευα ότι αξίζω παραπάνω ευκαιρίες“.